Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ (Πρώτο Μέρος)

Αριστερά: Φωτογραφία από δημοσίευμα για την Ψυχεδελική Νεολαία. σε περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, εποχής της δικτατορίας (Μάρτιος 1970). Το άρθρο, τονίζει την "τάση φυγής" που χαρακτηρίζει και "μάστιγα". Αναφέρει τα κοινόβια, και υπογραμμίζει τον κίνδυνο, να χαθούν τα παιδιά από το σπίτι. Αγνοώντας την ουσία, απαξιώνει εντελώς το φαινόμενο, προκαλώντας έτσι, την ψευδαίσθηση της "χίπικης απειλής", στους φιλήσυχους νοικοκυραίους.


Η χούντα, από νωρίς είχε αντιληφθεί, ότι η ψυχεδελική διάθεση, ήταν ένα σοβαρότατο εμπόδιο, στο να μπορέσει να περάσει, τα φασιστικά ιδεώδη. Η κουλτούρα που μετέφεραν τα συγκροτήματα της Βρετανικής Εισβολής, και του Καλοκαιριού της Αγάπης, βρισκόταν στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, από όσα «δίδασκαν» οι συνταγματάρχες. 

Κάποιος, που τότε είχε γοητευτεί, από τον Σαββόπουλο, τον John Lennon ή τον Bob Dylan, ουσιαστικά είχε γοητευτεί από την Τέχνη, την Ομορφιά και την Ελευθερία. Αυτός, δεν ήταν δυνατόν, να καθοδηγηθεί από τους ηθικοπλαστικούς λόγους-παραληρήματα, των χουντικών εγκεφάλων. 
Η ψυχεδελική διάθεση, λειτουργούσε, ως ασπίδα προστασίας, απέναντι στην χουντική σκέψη.
Συνεπώς, για την χειραγώγηση των νέων, υπήρχε επιτακτική η ανάγκη εξουδετέρωσης της ψυχεδέλειας: έπρεπε να απαξιωθεί, και να χτυπηθεί με κάθε τρόπο.




Άρθρο του συνταγματάρχη Λαδά, στο περιοδικό 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ του Κωνσταντίνου Πλεύρη. Με το άρθρο, ο συνταγματάρχης καλεί την ελληνική νεολαία να αντισταθεί στους "άπλυτους μακρυμάλληδες χίππις, που έδωσαν καταφύγιο στους τεμπέληδες" (Ιανουάριος 1969).

Το χτύπημα στην ελληνική ψυχεδέλεια, δεν μπορούσε να γίνει με φανερό τρόπο. Η χούντα ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι ήταν δικτατορία, αντίθετα ισχυριζόταν πως ήταν  δημοκρατία. Το πρόσωπο που ήθελε να δείξει, ήταν ένα πρόσωπο δημοκρατικό, και έλεγε πως αναγκάστηκε να καταφύγει σε στρατιωτική επέμβαση για να «προστατέψει» την δημοκρατία. Έτσι, μια φανερή απαγόρευση, θα χαλούσε την ψεύτικη εικόνα, που προσπαθούσε, με κάθε τρόπο να δημιουργήσει.
Το σχέδιο λοιπόν αντιμετώπισης του ψυχεδελικού κινδύνου, ήταν :
1-Η θεωρητική απαξίωση της ψυχεδέλειας. Αυτό αναμενόταν να επιτευχθεί, με την αξιοποίηση διάφορων «δημοσιογράφων», που διέστρεφαν τα μηνύματα της ροκ κουλτούρας
2-Ο ύπουλος αστυνομικός τρόπος. Οι ψυχεδελικοί μπορούσαν να συλληφθούν με την κατηγορία της αλητείας ή της χρήσης ναρκωτικών. Έτσι, στα μάτια της κοινωνίας, δεν φαινόταν σαν ένας πόλεμος ενάντια στην νεανική ελευθερία, αλλά, σαν ένας πόλεμος στην εγκληματικότητα, και την αλητεία.
3-Η δημιουργία φασιστικής νεολαίας.

Άλκιμοι παρελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας. Για τους συνταγματάρχες, αποτελούν την ιδανική νεολαία. Τα παιδιά αυτά, δεν μπορούν να θεωρηθούν όλα "χουντικά" και ο νέος που μας κοιτάζει, δεν είναι απίθανο να έγινε λίγο αργότερα δημοκράτης (Από την ταινία του Π.Βούλγαρη για τη χούντα).

Η προσπάθεια για την απαξίωση της ψυχεδέλειας, περιγράφεται στο βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ, όπως άλλωστε και οι αστυνομικοί τρόποι. Τα κουρέματα, οι συλλήψεις, και το δίκτυο παρακολούθησης της ψυχεδελικής νεολαίας, είναι πράγματα λίγο πολύ, γνωστά, και θα μας δοθεί η ευκαιρία, να αναφερθούμε σε αυτά, στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.
Προς το παρόν, θα ήθελα να αναφερθώ, στο τρίτο σκέλος του σχεδίου, δηλαδή, στην προσπαθεια δημιουργία φασιστικής νεολαίας.


Η οργάνωση χουντικής νεολαίας.
Μέχρι το 1968. η χούντα δεν προχωρά στη δημιουργία φασιστικής νεολαίας. Αυτό, γίνεται το 1969, και ήταν ιδέα δύο συνταγματαρχών: του Λαδά και του Ασλανίδη.
Η ιδέα ήταν η εξής: 

Η πρώτη εμφάνιση των Αλκίμων γίνεται την Άνοιξη του 1932. Το σχετικό δημοσίευμα, από την εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (5 Μαίου 1932).

Υπήρχε μία οργάνωση νέων, οι Άλκιμοι, που λειτουργούσε ήδη από το 1932. Ήταν μια οργάνωση, που την είχε δημιουργήσει η Εθνικιστική Ένωση Ελλάς, σαν αντίπαλο δέος για τους νεαρούς  κομμουνιστές στην δεκαετία του 1930. Οι Άλκιμοι, έδρασαν με παραστρατιωτική μορφή, λαμπαδηφορίες, παρελάσεις στην πόλη αλλά και ξυλοφορτώνοντας αρκετούς κομμουνιστές, μέχρι και το 1936. Τότε, διαλύθηκαν από τον Μεταξά, αφού αυτός σχημάτισε την ΕΟΝ, την μοναδική στα χρόνια του,  νόμιμη οργάνωση, για τη Νεολαία.


Μετά τον Β Παγκόσμιο, οι Άλκιμοι, εμφανίστηκαν πάλι. Στην δεκαετία του 1950 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960, δρούσαν με αλλαγμένη (όχι παραστρατιωτική) μορφή, αλλά δεν είχαν ισχυρή παρουσία. 

Τμήμα Αλκίμων (κορίτσια και αγόρια) στο Πεδίο του Άρεως. Μπροστά, υψηλόβαθμος αξιωματικός της οργανώσεως (Από την ταινία του Π.Βούλγαρη για τη Χούντα).

Αυτήν λοιπόν την οργάνωση, θυμήθηκαν οι δύο συνταγματάρχες. Ανέθεσαν στον Κωνσταντίνο Πλεύρη να της δώσει νέα πνοή και να την γιγαντώσει. Θα μπορούσαν να επιχειρήσουν να καπελώσουν τους Προσκόπους, αλλά δεν το ήθελαν. Οι Πρόσκοποι, είχαν Αρχηγό τον Βασιλιά, και ο Βασιλιάς, μετά την αποτυχημένη του απόπειρα να ρίξει τους χουντικούς, δεν ήταν πρόσωπο προσφιλές για τη χούντα.

Τον Ιανουάριο του 2003, συνάντησα τον Κωνσταντίνο Πλεύρη και του ζήτησα να μου αφηγηθεί το πώς οργάνωσε τους Αλκίμους.  Ένα απόσπασμα, από εκείνη τη συνομιλία μας , παραθέτω εδώ...



Συζήτηση για τους Αλκίμους (Μ.Νταλούκας-Κ.Πλεύρης. Ιαν 2003)

Κωνσταντίνος Πλεύρης. Του ανατέθηκε να ανασυντάξει τους Αλκίμους. Φωτογραφία : Μ.Νταλούκας, Ιαν 2003.


Ο Πλεύρης, αναφέρει πως στα 1970, ορκίστηκαν στο γήπεδο της ΑΕΚ, είκοσι χιλιάδες νέοι Άλκιμοι. Δεν θυμάται καλά, στην πραγματικότητα ορκίστηκαν 3765. Όμως, όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ της εποχής, οι Άλκιμοι, παλιοί και νέοι, συνολικά, ήταν τότε πάνω από 20 χιλιάδες. Το νούμερο, ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά θα πρέπει να υπολογίσει κανείς, ότι όλοι αυτοί οι νεαροί, δεν ήταν χουντικοί, δεν πήγαν να γραφτούν από την αγάπη τους για τη χούντα. Οι περισσότεροι ήταν άνεργοι, που πίστευαν πως θα εύρισκαν έτσι δουλειά. Πολλοί πιτσιρικάδες ακόμα, δεν είχαν ιδέα περί πολιτικής και απλώς τους γοήτευε η στολή. Αναφέρεται μάλιστα ένας Άλκιμος που όχι μόνο δεν ήταν χουντικός, αλλά αγωνίστηκε κατά της χούντας και δολοφονήθηκε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Κορίτσια της "Αλκίμου νεολαίας". 

Οι Άλκιμοι, δεν ευτύχησαν πλήθος ημερών «δόξας». Πολύ γρήγορα, οι περισσότεροι των εγγεγραμμένων έφυγαν και δεν ξαναπάτησαν. Οι υποσχέσεις για δουλειά, δεν επαληθεύτηκαν και απέμειναν οι βαρετές διαλέξεις για την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση».
Επιπλέον, ποιος μπορούσε τότε να μείνει σε μια τέτοια οργάνωση, όταν όλες σχεδόν οι νεανικές παρέες συντονίζονταν στο ψυχεδελικό και στο αντιδικτατορικό πνεύμα; Η χούντα, στάθηκε άτυχη στη συγκυρία. Τώρα, στην Ελλάδα, κυκλοφορούσαν παιδιά με χαϊμαλιά, φαρδιά μανίκια και χάντρες. 

ΥΓ: Το σώμα των Αλκίμων, διατηρήθηκε με άλλη βεβαίως διοίκηση και μετά την πτώση της χούντας. Τον Μάρτιο του 1976, με απόφαση του πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, διατάχθηκε η διάλυσή του.

Διάβασε το Δεύτερο Μέρος ΕΔΩ

7 σχόλια:

  1. Θα πρέπει ίσως να μην ξεχνάμε ότι τον ίδιο γεροντοκορισμό απέναντι στη ροκ, έδειξε και η λενινιστική αριστερά. Η οποία δεν είχε (και δεν έχει) κατά τη γνώμη μου καμμία διαφορά από τη χούντα, ούτε θεωρητικά, ούτε μεθοδολογικά. Η αριστερά υπήρξε εξίσου εθνικόφρων με τη χούντα, εξίσου βυζαντινότροπη και το ίδιο φοβισμένη απέναντι στη δυτική μεταπολεμική πολιτισμική επέλαση.

    Εδώ είναι μια σχετική συνέντευξη του Κώστα Κατσάπη, καθηγητή της Παντείου και συγγραφέα του εξαιρετικού "Το Πρόβλημα Νεολαία":
    Το ροκ πολεμήθηκε (και) από την Αριστερά
    http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=110918

    Και εδώ μια δική μου παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου, όπου έχω μαζέψει κα διάφορα αντι-ροκ μαργαριτάρια από μεταπολιτευτικούς Βρυσοσπάστες και Οδηγητές, αλλά και σχετικές ρήσεις διαφόρων εθνικοφρόνων σταρ της αριστεράς:
    ΤO "ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ"
    Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα: 1964-1974
    http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/o.html

    Αυτό τον καιρό ετοιμάζω και μια σχετική εργασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΥΠΝΟΒΑΤΗ βάζεις όλα τα μυαλά της Αριστεράς στο ίδιο τσουβάλι. Γεροντοκορίστικη στάση, δεν έδειχαν όλοι οι αριστεροί. Ήταν διαφορετικοί η νοοτροπία του ΚΚΕ εξωτ και άλλη του ΚΚΕ εσωτερ. Μην τα μπερδεύειες...

      Διαγραφή
    2. Θα έλεγα ότι εσύ μπερδεύεις την δικτατορική περίοδο με την μεταπολιτευτική.
      Η συντριπτικά πλειοψηφούσα στάση της λενινιστικής αριστεράς απέναντι στην ψυχεδελική νεολαία (σε όλη την μεταπολεμική περίοδο μέχρι και σήμερα) ήταν και είναι πανομοιότυπη με την συντριπτικά πλειοψηφούσα στάση της ελληνοχριστιανικής δεξιάς: γεροντοκορίστικη και δυτικοφοβική μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.

      Το ΚΚΕεσ (ανέκαθεν ισχνό μειοψηφικό "τσουβάλι" σε σχέση με το σύνολο της υπόλοιπης λενινιστικής αριστεράς -ΚΚΕ, διάφορους μ-λ, τροτσκιστές, μαοϊκούς κλπ.) διαμόρφωσε πράγματι μια πιο ανοιχτή στάση απέναντι στο "δυτικότροπο" κομμάτι της νεολαίας, αλλά μόνο στη μεταπολιτευτική περίοδο (γιατί επί δικτατορίας, ακόμα "ψαχνόταν"). Φυσικά ανέκαθεν απείχε πολύ από την πλήρη κατανόηση και αποδοχή του ροκ φαινομένου: απλά "ψάρευε" (και) από ροκ μεριά, κι όποιος "τσίμπαγε"... Προσωπικά ήξερα πολλούς "ρηγάδες" που άκουγαν εύληπτο progressive (π.χ. Pink Floyd), αλλά κανέναν που να άντεχε την ψυχεδέλεια και την ελευθεριότητά της. Πιστεύω ότι η ανεκτικότητα του ΚΚΕεσ απέναντι στη ροκ οφειλόταν μάλλον σε έναν συνδυασμό πολιτικού μάρκετινγκ και άγνοιας κινδύνου...

      Επίσης ακόμα και στην αυτοαποκαλούμενη "ορθόδοξη" αριστερά (όλοι ξέρουμε ποιά είναι...) υπήρξαν εξαιρέσεις σαν τη Μαρία Φαραντούρη, η οποία ποτέ δεν έκρυψε ότι οφείλει στη ροκ. Όπως υπήρξαν και εξαιρέσεις από τη δεξιά.

      Αλλά σε γενικές γραμμές η στάση της λενινιστικής αριστεράς ήταν (και παραμένει) από εχθρική έως αρνητική/επιφυλακτική. Αν μάλιστα είχε και την εξουσία...

      Διαγραφή
    3. Θυμάμαι το '80 ή '81 όταν η ΚΝΕ έσπασε για πρώτη φορά την απαγόρευσή της για τη ροκ μουσική και επέτρεψε τους Μπιτλς και μερικά άλλα "μη ναρκομανή" γκρουπ (πού να ξέρανε...)στα μέλη της,μια όμορφη Κνίτισσα συνδικαλίστρια να λικνίζεται τραγουδώντας το "Ιμάτζιν" του Λέννον που έπαιζε στο αμφιθέατρο της Πάτρας σε εκδήλωση της ΚΝΕ παρακαλώ για την παγκόσμια ειρήνη...Έμοιαζε τόσο ευτυχισμένη που στο εξής δεν έπρεπε να κρύβεται απ΄τους συντρόφους της για ν'ακούει Νηλ Γιανγκ...Πώς τα λέγανε τότε?Αμερικάνικα πολιτιστικά υποπροιόντα?

      Διαγραφή
  2. Aυτα ενοχλουσαν τον Βουλγαρη και εσας.Αυτα ομως που γινοντουσαν(και σε χειροτερο βαθμο) στα κομμουνιστικα κρατη,κανατε πως δεν τα βλεπατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχετε πολύ πλάκα όλοι εσείς οι αυτοαποκαλούμενοι "αριστεροί" κομμουνιστές "δημοκράτες". Ειλικρινά δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιοί ήσαν χειρότεροι, εσείς με την δήθεν νοοτροπία της και καλά μοντέρνας (sic), ανατρεπτικής νεολαίας ή οι λογής-λογής επίσης αυτοαποκαλούμενοι "δεξιοί" δηλ. το σινάφι των μοναρχο-βασιλο-χουντικών με την (επίσης) δήθεν θεόσταλτη συντήρηση και άρνηση κάθε τι νέου, πρωτού καν καλά-καλά το εξετάσουμε;

    Αλλά αν οι αριστερή "διανόηση" τελικώς επικράτησε από το 1974 και μετά (με τα γνωστά καταστρεπτικά αποτελέσματα των τελευταίων ετών και φυσικά του μνημονίου και της ύφεσης) εκεί που απέτυχε το κίνημα ήταν 1ον) στην δημιουργία μιάς ακλόνητης ιδεολογίας-φιλοσοφίας περί του τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σημαίνει να είσαι "αριστερός" (η έμφαση στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ) και 2ον) να λειτουργήσει ως φράγμα κατά της διατήρησης (έστω και σε κατάσταση χειμερίας νάρκης) και αργότερα επώασης ιδεών όπως π.χ. σήμερα με το κόμα της Χρυσής Αυγης.

    Ο καθένας ας κάνει τον δικό του απολογισμό και την αυτοκριτική.

    Αυτό που εγώ έχω να παρατηρήσω είναι η διαχρονική τάση, σχεδόν αρρώστεια, των αυτοαποκαλούμενων "αριστερών", να μην ομιλούν μια γλώσσα απλή, χωρίς διφορούμενα, ή νεολογισμούς, μιά γλώσσα όχι "σόλοικη", αλλά καθαρή όσο δηλ. θέλουν να πιστεύουμε είναι οι ιδέες αλλά και φυσικά τα ...χέρια τους. Ίσως γιατί μόνον αυτός που επιδιώκει την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ συννενόηση μιλάει σωστά και καθαρά. Ενώ οι άλλοι ...

    Παράδειγμα η β' παράγραφος εδώ του πονήματος:

    " ...Η χούντα, από νωρίς είχε αντιληφθεί, ότι η ψυχεδελική διάθεση, ήταν ένα σοβαρότατο εμπόδιο, στο να μπορέσει να περάσει, τα φασιστικά ιδεώδη. Η κουλτούρα που μετέφεραν τα συγκροτήματα της Βρετανικής Εισβολής, και του Καλοκαιριού της Αγάπης, βρισκόταν στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, από όσα «δίδασκαν» οι συνταγματάρχες..."

    Και σας ερωτώ: Ποιά είναι τα "φασιστικά ιδεώδη" που ήθελε να "περάσει" η χούντα; Γιατί δεν εξηγείτε ώστε να καταλαβαινόμαστε; Επίσης, η νεολαία είχε ψυχεδελική διάθεση ή την φυσική τάση λόγω ηλικίας (αλλά και της τότε εποχής) για ...αντίδραση (έστω και υγιή, δημιουργική αντίδραση); Αν αυτά που ήθελε να περάσει η χούντα ήταν αρνητικά πράγματα, γιατί η ψυχεδέλεια, και φυσικά τα παρεπόμενά της (αναρχία που όμως συχνά γινόταν ελευθεριότητα και κατάχρηση, ναρκωτικά, ποτό τσιγάρα, δηλ. εξάρτηση από ουσίες, σεξουαλική απελευθέρωση η οποία ως ιδέα ήταν κάτι το σωστό αλλά προτάθηκε όχι ως το δικαίωμα στον έρωτα/σεξ αλλά ως κατάχρηση ενός δικαιώματος) γιατί όλα αυτά είναι κάτι το φυσιολογικό; Διότι έτσι παρουσιάζεται στο κείμενο. Πάντως και εδώ οι Συνταγματάρχες διακαιωμένοι βγήκαν καθώς, τα συγκρατημένα ήθη που όντως (χωρίς εισαγωγικά) δίδασκαν είναι αυτά που επικράτησαν τελικά, ενώ συγκροτήματα της εποχής οι ιδέες και τα παιδιά των λουλουδιών, όσοι επέζησαν από την κατάχρηση της πρέζας δηλ., ή ξεφτιλίστηκαν ως μετέπειτα γιάπηδες, η σήμαρα ετοιμάζονται για το τελευταίο ταξίδι τους με πολλά ψυχολογικά και άλλα προβλήματα. Δυστυχώς είτε μας αρέσει είτε όχι από δημιουργίας του πλανήτη που μας φιλοξενεί η συντήρηση, το αργά αλλά σταθερά και η βήμα-βήμα εξέλιξη είναι ο κανόνας. Το ξαφνικό, το απότομο, το βεβιασμένο, όσο ελκυστικό και αρχικά φιλήδονο και αν φαντάζει, αποτελεί την εξαίρεση η οποία είναι καλοδεχούμενη για όσο σύντομο χρονικό διάστημα κρατήσει, στο τέλος όμως (σχεδόν) όλοι επιστρέφουμε στα καβούκια μας.

    Σκεφτείτε τα λίγο όλα αυτά, πριν αρχίσετε πάλι να βρίζετε και να λέτε αριστερίστικες σαχλαμάρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α, και κάτι άλλο!

    Λές, κάπου:

    "Αναφέρεται μάλιστα ένας Άλκιμος που όχι μόνο δεν ήταν χουντικός, αλλά αγωνίστηκε κατά της χούντας και δολοφονήθηκε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου."

    Γιατί όμως δεν "κοτάς" να αναφέρεις το όνομά του και τις συνθήκες υπό τις οποίες "δολοφονήθηκε".

    Μήπως γιατί δεν υπάρχει ή μήπως γιατί είναι σαν τον 70χρονο καρδιοπαθή από τα άνω πατήσια που πέθανε από συγκοπή και επειδή τον πήγαν στο ίδιο νοσοκομείο με κάποιους τραυματισμένους από τα γεγονότα στο πολυτεχνείο καταγράφηκε ως αντιχουντικός θύμα των τανκς; Ή μήπως και ο δολοφονημένος αλλά ανώνυμος είναι τάτσι-μήτσι-κότσι όπως η κοπέλα από το πόστερ με την διαφήμιση που έγινε η κοπέλα που πάτησε το τανκ και ένα σωρό άλλες αηδίες.

    Γιατί άραγε, όλες οι έρευνες που έγιναν από τα μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, όλα τα πορίσματα με πρώτο και καλύτερο του Τσεβά ΔΕΝ αναφέρει ούτε ένα νεκρό στο τριήμερο του Πολυτεχνείου;

    Για πές μας λοιπόν το όνομα του δολοφονημένου; Μήπως ήταν ο Μαυρογιάννης ή Μυρογιάννης, ο φοιτητής ή ο ηλεκτρολόγος που σκοτώθηκε στην γωνία της Στουρνάρη από τον Ντερτιλή, ή από αδέσποτη στο κολωνάκι ή και 'γω και κανείς δεν ξέρει πως που και από ποιόν σκοτώθηκε αλλά τον άλλον τον είχατε κλείσει μέσα μέχρι που πέθανε χωρίς να αποδειχτεί πότε πέραν πάσης αμφιβολίας η ενοχή του.

    Για πές μας το όνομα, "δημοκράτη" μου, γιατί διστάζεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή