Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΟΙ ΦΤΥΑΡΙΑ. Only Time Will Tell, και σίγουρα, αυτούς θα θάψει ο χρόνος.

Τι δουλειά έχουν οι Μπαρμπαγιώργηδες να κριτικάρουν τα  μάτια της Αφροδίτης;
Τίποτα δεν ταλαιπώρησε περισσότερο, την ελληνική Μουσική, από κάποιους,  αυτοσχέδιους κριτικούς δίσκων. Που προσπάθησαν να γίνουν διάσημοι, θάβοντας Έργα Τέχνης. Παραδείγματα από το παρελθόν, αρκετά, δυστυχώς όμως, υπάρχουν και σήμερα.
Τα γραπτά μένουν.

Σε μερικούς ίσως να προκαλέσει εντύπωση, ότι τους FMQ, το καλύτερο ελληνικό New Wave συγκρότημα, τους κατέθαβε στην εποχή τους, ένας ... Αργύρης Ζήλος. Συγκεκριμένα, όταν οι FMQ παρουσιάζονται ως σαπόρτ των New Order, στο ιστορικό Τριήμερο στο Σπόρτιγκ, ο Ζήλος τους «περιποιήθηκε» γράφοντας για γκρουπ, με ήχο «γυμνό από κάθε συνθετικό, θεματικό ή έστω και υπό αφηρημένη έννοια, αισθητικό χαρακτήρα».
Το θάψιμο συνεχίστηκε όταν οι FMQ  έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο. Γι αυτό το πραγματικό αριστούργημα, ο πολλά βαρύς Ζήλος, στο τεύχος του ΗΧΟΥ Ιαν.1984, έγραψε «δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτε από όσα άκουσα» και τους πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.
Οι FMQ, έστειλαν τότε, γράμμα- καταγγελία, που δεν δημοσιεύτηκε στον ΗΧΟ, δημοσιεύτηκε όμως στο ΠΟΠ + ΡΟΚ, τον Μάιο του 1984. Στην καταγγελία τους, αφού περιλούζουν τον Ζήλο με διάφορα κοσμητικά, καταλήγουν «...θεωρούμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους που ο δύστυχος αυτός μυωπικός και φαλακρός γέρος, δεν κατάφερε να καταλάβει τίποτα από τον δίσκο, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως ο δίσκος απέτυχε».

Το παράδειγμα των FMQ, μας δείχνει ότι, ο Αργύρης Ζήλος, είχε μεσάνυχτα από Αισθητική. Και όμως, για ένα διάστημα, έγινε φίρμα δισκοκριτικός, και με πολλούς οπαδούς. Στην Ελλάδα, όσο πιο πολύ θάβει κανείς, τόσο πιο πολύ αναγνωρίζεται σαν κριτικός, και το παράξενο αυτό «φαινόμενο», το είχε εντοπίσει, και το έκανε φάμπρικά του, ο Ζήλος.

Έτερο φρούτο, ο Κώστας Αρβανίτης. Παλαιό φρούτο, καμία σχέση με τον δημοσιογράφο-διευθυντή του Ραδιοσταθμού ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ.
Υπό το προσωπείο του ...κριτικού, εξέφερε γνώμη επί παντός. Κάποτε χαρακτήρισε τον Bob Dylan, μαλάκα.
Συνήθως την έβρισκε, να θάβει τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Νόμιζε ίσως, ο μικρός, ότι θα μεγάλωνε, αν  λειτουργούσε σαν φτυάρι μεγάλων.
Τα χρόνια πέρασαν, και η Ιστορία, κατέταξε τον Dylan και τον Παύλο πολύ ψηλά, αλλά τον Αρβανίτη, στον απόπατο της λήθης.
Τον Σιδηρόπουλο, έθαψε με μανία και ένας άλλος κριτικός της εποχής, ο Κώστας Λυμπερόπουλος, γράφοντας στο περιοδικό ΗΧΟΣ (τ.115) για «ελεεινό άκουσμα, που μόνο ροκ εν ρολ δεν είναι». Αλλά, και εδώ, εκδικήθηκε  ο ιστορικός χρόνος. Ποιος θυμάται πια, τον Λυμπερόπουλο;

Τα παραδείγματα δεν είναι μόνο από το παρελθόν.
Σύγχρονο παράδειγμα, ο Φώντας Τρούσας.
Αυτός κι αν έριξε λάσπη!
Έφθασε σε σημείο, να χαρακτηρίσει τον δίσκο του Neil Young, σαν...χειρότερο δίσκο του 2014.

Αλλά και για τον Τρούσα, only time will tell. Και σίγουρα, μετά από χρόνια, όλοι θα θυμούνται τον Neil Young με θαυμασμό, αλλά ποιος θα θυμάται τον Τρούσα; 

10 σχόλια:

  1. Μανώλη, τεκμηριώνεις άποψη με εντελώς λάθος δεδομένα. Λάθος, είναι να καταλογίζεις σκοπιμότητα σε αγνώστους σου, διαβάζοντας κάποιο κείμενό τους και να αποφαίνεσαι ότι κάποιος ζηλεύει τη δόξα του δημιουργού, προσδοκά σε δημιουργία εντυπώσεων και προσβλέπει στην υστεροφημία. Επειδή, εγώ, τυγχάνει να γνωρίζω κάποιους από αυτούς που αναφέρεσαι, απλά σε πληροφορώ, ότι διατύπωσαν άποψη σαν κριτικοί, με την οποία δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε. Η δουλειά του κριτικού είναι να ανοίγει "παράθυρα" και να υποβοηθά το αναγνώστη στη "ψηλάφηση" του έργου και βέβαια ο κρίνων κρίνεται.

    Σαν τακτικός αναγνώστης του Ήχου, γνωρίζω ότι ο Αργύρης Ζήλος αλλά και ο Κώστας Λυμπερόπουλος, ήταν άνθρωποι με την απαραίτητη "επαφή", με γνώσεις και αγάπη για το αντικείμενο και αδιαμφισβήτητα, έχουν γράψει μερικά από τα "δυνατότερα" κείμενα για τη ροκ μουσική στον περιοδικό τύπο. Εάν έχουμε αντίρρηση σε κάποιες προσεγγίσεις ή κρίσεις, και εγώ έχω, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι απόψεις, τους καταδίκασαν στη συνείδηση των αναγνωστών και έτσι τιμωρήθηκαν με περιθωριοποίηση και απομόνωση. Πραγματικά, σε χάνω...

    Διάβαζα και τα κείμενά σου, στη Μουσική και τις κόντρες με τον Αρβανίτη, σε πολιτισμένα πλαίσια τότε, σήμερα τα πράγματα έχουν ξεφύγει και χαιρόμουν που υπήρχαν άνθρωποι που "τσακώνονταν" για τη μουσική, αποδεικνύοντας το πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζε στη ζωή μας. Επίσης, η αναφορά σου στο Τρούσα είναι άδικη. Εάν αξιολόγησε αρνητικά πρόσφατη κυκλοφορία ενός ιερού τέρατος, εγώ το εκλαμβάνω, ότι απλούστατα δεν του άρεσε και σίγουρα δεν του καταλογίζω, κακοήθεια και μικρότητα που θα τον οδηγήσει νομοτελειακά στην ανυποληψία! Ποιους θυμάμαι; Όλους σας, σας θυμάμαι, σύμφωνα με τα κριτήριά μου, αναγνωρίζω τη συμβολή του καθενός, μεγάλη, μικρή και βέβαια ευχαριστιέμαι με τη συνέχιση των όποιων δραστηριοτήτων σας.

    Μανώλη, μια συμβουλή, εάν μου επιτρέπεται, ασχολήσου με τα θέματά σου και αφαίρεσε από την ατζέντα. προσωπικές κρίσεις και συμπεράσματα για ανθρώπους, τους οποίους δεν γνωρίζεις, ούτε καν ανήκεις στο ευρύτερο περιβάλλον τους. Εντάξει, υπάρχουν ευκαιριακοί, καιροσκόποι, νεόκοποι και μυρωδιάδες αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα κίνητρα αυτών που επιμένουν να "ασχολούνται" με τη μουσική στην Ελλάδα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι το μεράκι και η αγάπη. Το ίδιο, πιστεύω και για σένα. Μην αφήνουμε τον οπαδισμό και την ποδοσφαιροποίηση να μας κυριεύει...

    Πάμε γι' άλλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ gregory- Ποια ειναι τα λαθος δεδομενα ; Τα εγραψε αυτα ο Ζηλος δεν τα εγραψε ; Ο Τρουσας δεν εγραψε τις μαλακιες του για τον δισκο του Γιανγκ ; Που βλεπεις λαθος δεδομενα; Καλα κανει και τους κραζει ο Μανωλης.

      Διαγραφή
  2. Ο Ζήλος είχε γράψει και για την παράξενη αγάπη της τότε εγχώριας νεολαίας για τους Doors. Αυτή είναι η "δουλειά" του, να προσφέρει "οπτικές" στους αναγνώστες και αυτοί με τη σειρά τους, δικαίωμά τους είναι να συνταχτούν ή όχι. Εάν λοιπόν εμένα αυτό δεν μου άρεσε, που δεν μου άρεσε, έπρεπε να συμπεράνω για το ποταπό ποιόν του αρθρογράφου και χωρίς μάλιστα να τον γνωρίζω προσωπικά, να του προσάψω κατηγορίες και να τον καταδικάσω στη ...λήθη. Αύριο ο Μανώλης, μπορεί να αξιολογήσει αρνητικά το νέο δίσκο του Bowie ή του Waits ή να χαρακτηρίσει πατάτα κάποιο προσωπικό μου τοτέμ, πχ. τη Pεπλικα του Μπίφχαρτ. Εγώ πρέπει να σκεφτώ ότι το φρούτο έχει μεσάνυχτα από Αισθητική. Εμένα, πάλι δεν μου άρεσε το "A Letter Home" του Γιάνγκ, που τον λατρεύω, έχω πρόβλημα και πρέπει να με ξεχάσουν οι γνωστοί μου;

    Αυτά είναι τα λάθος δεδομένα και καθόλου καλά δεν κάνει, που τους κράζει ο Μανώλης. Παρακαλώ, ψυχραιμία και κρατήστε τα κραξίματα για τους πραγματικούς φταίχτες της ζοφερής πραγματικότητάς μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ανάρτηση με γυρνά χρόνια πίσω, όταν στη δεκαετία του '80 αγόραζα κάθε μήνα τον "Ήχο", για να καυγαδίσω σχεδόν εθιμοτυπικά και με έναν καλό μου φίλο, ακριβώς για τα ίδια θέματα.

    Η μουσικοκριτική ομάδα του "Ήχου" είχε εμπάθειες. Αντιπαθούσε το χαρντ ροκ και ιδίως το χέβι μέταλ (θυμάμαι για παράδειγμα τον Ζήλο να προσπερνά το Perfect Strangers των Deep Purple, με μια υπεροπτική κριτική δύο αράδων) έμπλεκε τη μουσικοκριτική με την πολιτική κριτική χωρίς ωστόσο και η πολιτική άποψη της παρέας να είναι κι αυτή δεδομένη, και δημιουργούσε την αίσθηση μιας πολύ μεγαλύτερης γνώσης των μουσικών πραγμάτων από αυτήν που οι ίδιοι είχαν (σε δίσκο με διασκευές μεσαιωνικών ύμνων της Hildegard von Βingen, η υμνωδός παρουσιάστηκε ως...άντρας!). Άχτι είχα έναν από την ομάδα που διατηρούσε μουσική εκπομπή στο ραδιόφωνο: Αν δεν γνώριζες τα ονόματα των συγκροτημάτων που έπαιζε (κάτι Αυστραλονεοζηλανδοί, γνωστοί μονάχα στους γειτόνους τους και στον ίδιο), δεν υπήρχε περίπτωση να τα μάθεις από την εκπομπή του: Τα ονόματα, όπως και τους τίτλους των τραγουδιών, τα μάσαγε διαρκώς, λες και το 'κανε επίτηδες, ή λες και όφειλες να τα γνωρίζεις εκ προοιμίου πριν γίνεις δεκτός ως ακροατής στο Σώμα των τιμημένων few!

    Ας είναι. Ναι, ήταν σνομπ, και ορισμένοι πούλαγαν και ύφος και κάποιους δεν θα τους θυμάται ούτε η μάνα τους. Ωστόσο δεν υπάρχει μεγαλύτερος σνομπισμός από εκείνον του mainstream, και χειρότερο ύφος από εκείνο που γνωρίσαμε τα μεταγενέστερα χρόνια, που ταύτιζε τον προβληματισμένο με τον προβληματικό, τον πολιτικά ευαίσθητο με τον ηλικιωμένο, τον διανοούμενο με τον looser.

    Με όλα της τα στραβά, η παρέα του Ζήλου προσπάθησε κάτι να κάνει, κάτι να περισώσει και κάτι να πει, πριν πνιγούμε όλοι ομαδικά μέσα στη σαβούρα του lifestyle που όρμησε ακάθεκτο την επόμενη δεκαετία. Κι αν τελικά, η μουσική δεν είναι μονάχα ένα μέσο για να περνά κανείς ευχάριστα την ώρα του, ας τους πιστώσουμε ότι προσπάθησαν να προβάλουν τη σοβαρή της ή λιγότερο γνωστή πλευρά, έστω και με λάθος, "δασκαλίστικο" τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω για τους άλλους, πάντως κάποτε ο Ζήλος έβλεπε ενα γκρουπακι live και έκανε κριτική νομίζοντάς το για άλλο γκρουπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >Δεν ξέρω για τους άλλους, πάντως κάποτε ο Ζήλος έβλεπε ενα γκρουπακι live και έκανε κριτική νομίζοντάς το για άλλο γκρουπ

      Και; Ενα λάθος σε όλους μπορεί να συμβεί, ιδιαίτερα αν και το ένα και το άλλο είναι καινούργια και μικρής απήχησης γκρουπ ("γκρουπάκι" που λες). Ο Ζήλος και γενικά κάθε κριτικός ξέρει να ξεχωρίσει καμμιά 5.000-10.000 μουσικούς μεταξύ τους. Δηλαδή δεν μπέρδεψε και τους Stones και τους Kinks για να τον πείς άσχετο, ούτε θα μπέρδευε π.χ. τους Cramps με τους Fuzztones.

      Τώρα το αν μπέρδεψε μια μπάντα που δεν την ξέρει η μάνα της με μιαν άλλη τέτοια, που καμμία από τους δυο δεν έχει ξαναδεί, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Το θέμα είναι αν η κριτική, έστω και αποδίδοντας λάθος όνομα να ήταν συμβατή με αυτό που έπαιξαν (δηλαδή αν έπαιξαν άσχημα να μην πεί ότι έπαιζαν παπάδες, κλπ).

      Όσο για το αν έθαψε ή όχι τους FMQ, και να το έκανε και όχι, δικαιωμά του. Αυτό θα πεί κριτική. Αν η αξία των συγκροτημάτων ήταν δεδομένη και την έκριναν το ίδιο όλοι, δεν θα χρειάζονταν κριτική να γράφουν τη γνώμη τους.

      Ο σκοπός της κριτικής δεν είναι να σου λέει «αντικειμενικά» (που δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην τέχνη) ότι κάτι είναι καλό ή όχι.

      Αυτό που προσφέρει ο κριτικός είναι η αποψή του. Και που να δείς διάσημοι κριτικοί όπως ο Nick Kent, ο Morley, ο Lester Bungs κλπ τι θαψίματα έκαναν (και, ως προς αυτό που γράφει ο Μανώλης, για την «ιστορία», μερικούς τους θυμόμαστε ακόμα, κάποιοι έγιναν και ταινίες, π.χ. ο Lester Bangs στην ταινία Almost Famous, ενώ αρκετά από τα συγκροτήματα που έθαψαν δεν τα θυμάται πλέον κανείς).

      Ο σωστός τρόπος να εκμεταλλευτούμε την κριτική είναι ο εξής: διαβάζοντας μαθαίνουμε, συναντάμε διαφορετικές απόψεις, και σιγά σιγά καταλήγουμε στο ποιός κριτικός μας ταιριάζει (δηλαδή συμφωνούμε συχνά μαζί του) και ποιός όχι ― και με βάση αυτό κρίνουμε τι θα αγοράσουμε.








      Διαγραφή
  5. Πάνος Ανεστόπουλος15 Μαρτίου 2018 στις 6:18 μ.μ.

    Ευτυχως που υπηρχε ο Αργυρης Ζηλος να ανοιξει τα ματια σε μερικους απο μας τoτε στα 80s δινοντας μια αλλη οπτικη μεσα στον κυκεωνα και το χωνευτηρι της δισκογραφιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αν θυμάμαι κι εσεις γραφατε τοτε στον Ηχο κε Νταλουκα. Προς τι το εντελως οψιμο ενδιαφέρον για ενα γκρουπ που θα μπορουσατε τοτε να υπερασιστειτε. Μια μετρια κριτική τους έγραψε κι αυτοί τον σκυλόβρισαν. Τετοια καλοπαιδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σωστά. Ο Μανώλης έγραφε και στον Ήχο και στη Μουσική. Δεν ασχολιόταν ΚΑΘΟΛΟΥ με το νιου γουέιβ.Σε αντίθεση μετο Ζήλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή