Μυστήριο περιβάλλει τον ξαφνικό θάνατο της Μαίρης Τσώνη

Πέθανε την Δευτέρα 8 Μαΐου, η ταλαντούχα ηθοποιός, τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, Μαίρη Τσώνη. Οι συνθήκες θανάτου της, δεν έχουν διευκρινιστεί.

Η ηθοποιός Lewshá Camille Simboura, με ανάρτησή της, στην προσωπική της σελίδα  στο Facebook, ανέφερε, πως εκείνη με κάποιον φίλο της, βρήκαν την Μαίρη Τσώνη νεκρή. Ανέφερε επίσης, πως η Μαίρη, έπασχε από κατάθλιψη, και πως αν είχαν πάει εκεί, πιο νωρίς, θα την είχαν σώσει.

Η ανάρτηση της Simboura: «Δεν μπορώ να πιστέψω πως βρήκα νεκρή την Μαίρη Τσώνη στον 5ο όροφο. Συγγνώμη που δεν ήρθα νωρίτερα. Μπορεί και να σε είχα σώσει. Αισθάνθηκα ένοχη, παρακολουθώντας τον James να προσπαθεί να σε επαναφέρει στη ζωή. Έπρεπε να σε είχα βοηθήσει με την ασθένειά σου. Εκείνη ήθελε να με βοηθήσει με την υποκριτική μου και συμφώνησε να πάρει μέρος σε μία ταινία μικρού μήκους που θα δημιουργήσω. Ήταν τόσο ταπεινή, που θα ήταν σε κάτι που εγώ θα έφτιαχνα. “Κυνόδοντας”: κυριολεκτικά, ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα ελληνικά έργα [υποψήφιο για το βραβείο Ακαδημίας και κέρδισε βραβείο στο φεστιβάλ Καννών], όμως όλη η επιτυχία του κόσμου δεν γιατρεύει την κατάθλιψη».

Η Μαίρη Τσώνη, ήταν γνωστή, από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της, στην βραβευμένη ταινία Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου, 
αλλά και από την συμμετοχή της στο σχήμα Mary and the Boy (Rock/PianoPunk/Alternative ντουέτο που σχημάτισαν η Μαίρη και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, το 2005).

.

Μιλώντας για τον εαυτό της, είχε πει, σε συνέντευξή της στην LiFO:

Είμαι φοβικό άτομο, φοβάμαι γενικά, φοβάμαι τα πάντα. Καμιά φορά και τους ανθρώπους. Είναι μεγάλο ελάττωμα αυτό, γι’ αυτό κουράζω όσους είναι δίπλα μου. Παραφοβάμαι, είμαι δύσπιστη, δεν πείθομαι εύκολα και δύσκολα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Αν μου κάνει κλικ όμως κάποιος, του δίνομαι ακραία. Ελάχιστους ανθρώπους που έχω εμπιστευτεί, αλλά τους έχω εμπιστευτεί ολοκληρωτικά.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο «Αλεξάνδρα». Μεγάλωσα στη Λιβαδειά μέχρι τα 12 και μετά πήγα στην Κρήτη, στα Χανιά, μέχρι τα 16 μου. Ο πατέρας μου είναι εργολάβος και ταξιδεύαμε. Μετά πέρασα στην Κρατική Σχολή Χορού, στο φυτώριο, και ήρθα στην Αθήνα. Δεν μου ταίριαζε όμως, κι έφυγα. Τέλειωσα το λύκειο και πήγα στο Λονδίνο, σε μια σχολή μιούζικαλ, στο Dance Attic, που ήταν ωραία εμπειρία. Γνώρισα δασκάλους, χορευτές, έκανα αυτό που ήθελα. Τότε προέκυψαν οι Mary and The Boy και γύρισα στην Ελλάδα. Στην ουσία εκεί επισημοποιήθηκαν, στο Λονδίνο. Είχε έρθει ο Αλέξανδρος να με δει και αποφασίσαμε να φτιάξουμε συγκρότημα.

Από μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Με το χορό ασχολούμαι από τα τέσσερά μου και με τη μουσική αργότερα, στα 17. Έχω αποπειραθεί να μάθω κάποιο όργανο, αλλά δεν μου βγήκε. Απλώς τραγουδάω.

Έχω επηρεαστεί από διάφορα πράγματα: μουσική, κινηματογράφο, λογοτεχνία, αλλά δεν τις μπορώ τις ταμπέλες. Μεγάλη μου επιρροή στο χορό είναι ο Νιζίνσκι. Αυτά που με επηρεάζουν όμως είναι η ζωή, η καθημερινότητα, οι συναναστροφές μου. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου κι αλλού στον κόσμο. Αυτά κάνω τραγούδι. Ή κάποιο κείμενο που θα διαβάσω. Όταν διάβασα τα ημερολόγια του Νιζίνσκι είχα ταραχτεί και γι’ αυτό βγήκε τόσο κλειστοφοβικός ο πρώτος δίσκος των Mary and The Boy.