ΜΝΗΜΗ ΓΙΟΛΑΝΤΑΣ ...

Τα χρόνια πέρασαν, κι όμως, είναι στιγμές που ακούω καθαρά τη φωνή της. Και τώρα, είναι εκείνη που στέκεται από ώρα αμίλητη, δίπλα από την μπερζέρα;

Αυτή είναι! Η Γιόλα.
Το μαύρο κορίτσι που έριχνε μπουνιές στον αέρα. 

...

Η Γιολάντα, μελαχρινή, στα είκοσι δύο της, ήταν μόνιμα σκεφτική και σφιγμένη. Αιτία, ο Φόβος. Αυτός την δηλητηρίαζε με  την μαύρη ιδέα  πως κάπου ενεδρεύει ο άλφα-πι, ακόμη και την πιο γελαστή μέρα. «Φοράω ένα άσπρο φόρεμα…» έγραφε το κορίτσι «…και κρατώ ένα τριαντάφυλλο, είναι λιακάδα και περνά…μια νεκροφόρα».

Έτσι ζούσε. Περιμένοντας κεραυνοβόλα  επίθεση, από τον Αστάθμητο Παράγοντα, τον Α.Π, τον υπ αριθμόν 1 εχθρό της.

(Απόσπασμα από  ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, Μ Νταλούκας, Εκδόσεις Οξύ, 2011)

 "Εφήβαια Προτεταγμένα Νεαρών Γυναικών". Ποίημα της Γιολάντας, χρονολογούμενο στα 1979. Βρέθηκε, μετά τον θάνατό της.

Η ποιήτρια Γιόλα Αναγνωστοπούλου (1955-2005), παρουσίασε τρεις ποιητικές συλλογές: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1972), ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ (1973) και ΟΞΕΙΣ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΗΧΟΙ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΗΣ (1979).  

Υπήρξε η μούσα του Παύλου Σιδηρόπουλου και το έργο της, μαζί με τα τραγούδια του Παύλου, θεωρείται το καλύτερο καλλιτεχνικό δείγμα της κουλτούρας του Κίτρινου Σούρουπου (Ύστερη Εποχή του κλασικού ροκ στην Ελλάδα).

Μετά τον θάνατό της (Μάρτιος του 2005), βρέθηκαν εκατοντάδες δικά της χειρόγραφα ποιήματα και άλλα γραμμένα σε γραφομηχανή, που ακόμη παραμένουν ανέκδοτα.

  

ΓΙΟΛΑ from Manolis Daloukas on Vimeo.