ΤΟ ΚΛΙΣΜΑ – Η πρώτη αμφισβήτηση της «Ανεξάρτητης Ροκ Σκηνής», 1987.

Θυμάμαι την Σιλένια, 
πίσω εκεί στο τέλος 
της δεκαετίας του 1980. 
Πήγαινα τακτικά στο σπίτι της, 
εκείνη μου διάβαζε 
τα εκπληκτικά ποιήματα της, 
πίνοντας ρούμι κόκκινο, 
Captain Morgan. 
Όταν είχε πιει αρκετά, 
έβαζε μια κασέτα 
και τραγουδούσε, 
χορεύοντας...


Μ αρέσεις πολύ, 

μ αρέσεις επικίνδυνα...

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον μεθυσμένο χορό της. Από αυτήν έμαθα για το ΚΛΙΣΜΑ, την κασέτα, ούτε που ξέρω που την είχε βρει. Την ρωτούσα και μου απαντούσε «Τι σε νοιάζει;».
Εγώ είχα σκυλιάσει να μάθω γι αυτή την κασέτα, ποιο διάολο ήταν αυτό το συγκρότημα που έπαιζε σαν να ήταν ντανταϊστές σε μοντέρνα έκδοση. Στο εξώφυλλό της, είχε μια φωτοτυπημένη κοπέλα...

-Ρε συ, αυτή δεν είναι η Σάντρα; ρώταγα τη Σιλένα
-Τι σε νοιάζει;

Μετά διάβαζα τα ονόματα από τα μέλη του γκρούπ ...

-Πετρόλεουμ Τζέλλυ, Τρεμόγιαννης, Μάλεξ...ποιοί είναι αυτοί ρε ;
-Τι σε νοιάζει; έλεγε ξανά η Σιλένια και χόρευε πάλι

Μ αρέσεις πολύ, μ αρέσεις επικίνδυνα...

Ποτέ δεν ξέχασα αυτή την κασέτα, γιατί ποτέ δεν ξέχασα και τη Σιλένια. Για την κασέτα που έχει τίτλο «ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ», και το συγκρότημα ΚΛΙΣΜΑ, πολύ αργότερα έμαθα την αλήθεια, κι αυτή την αλήθεια, έχω σκοπό να σας πω:

Το ΚΛΙΣΜΑ, σαν συγκρότημα, έζησε μόνο τρεις μέρες.

Ουσιαστικά έσπασε όλα τα ρεκόρ ταχυδράματος. Δημιουργήθηκε μόνο για να γραφτούν αυτά τα τραγούδια και να ηχογραφηθούν, και όλα αυτά έγιναν μέσα σε τρεις μέρες. Σεπτέμβριος του 1987. Σε ένα πλυσταριό. Κάπου στο Ηράκλειο Κρήτης.
Δύο μέλη του εκεί συγκροτήματος SeX BeAT, o Μπάμπης Λάσκαρις και ο Κωστής Σφακιανάκης, με τον ανίδεο από μουσικά όργανα φίλο τους, Στέφανο Τζιμογιάννη, τα πήραν, κατά το κοινώς λεγόμενο, στο κρανίο, από όσα διθυραμβικά άκουγαν περί της «Ανεξάρτητης Σκηνής» στην Ελλάδα. Έτσι, μια μέρα κλείστηκαν στο πλυσταριό που είχαν προβάδικο, και αποφάσισαν να αυτοσχεδιάσουν. Και αυτοσχεδίασαν, αλλάζοντας σε κάθε τραγούδι μεταξύ τους τα όργανα, και λέγοντας ότι είχαν να πουν σε ελληνικό στίχο, ο οποίος έβγαινε ταυτόχρονα με τη μουσική, επί τόπου.

Έχει ξαναγίνει αυτό άραγε; Δεν γνωρίζω. Ίσως στην εποχή της Ιπτάμενης Παράγκας, να είχαμε ανάλογο φαινόμενο.

Το κομμάτι που ξεχωρίζει πολύ, είναι το «Ανεξάρτητη Ροκ Σκηνή», όπου τα παιδιά σατιρίζουν στα ίσια, τη μουσική τότε σκηνή που εθεωρείτο πρωτοπορία. Ουσιαστικά τολμούν να πουν πως εν πολλοίς πρόκειται για καραγκιόζηδες, και ο στίχος ...

Δεν έχουν τίποτα να μας πουν 

Βαρεμένο κοινό
Σάπιο υπόβαθρο κοντεύει να πέσει
Ανεξάρτητη -άου- ροκ σκηνή
ο καθένας πάει σ έχει πια χέσει

είναι ο πρώτος στίχος που τολμά να αμφισβητήσει την νέα μουσική γενιά, και μάλιστα αυτό γίνεται από τα ίδια τα μέλη της. Γι αυτό, ίσως χρησιμοποίησαν και τα μυστήρια εκείνα ψευδώνυμα.

Οι στίχοι των τραγουδιών, είναι του Μπάμπη Λάσκαρι, εκτός από το "Όλη μέρα στο κρεβάτι" που είναι του Κωστή Σφακιανάκη (a.k.a Πανκ), και το "Κάνε κάτι" που είναι του Στέφανου Τζιμογιάννη. Η μουσική είναι αυτοσχέδια, πάνω στο συναίσθημα της "κοινής" στιγμής και άποψης των τριών. Τραγουδούν και οι τρεις, εναλλασσόμενοι. Ο Στέφανος έπαιξε σε εκείνη την ηχογράφηση μπάσο για πρώτη φορά στη ζωή του. Το εξώφυλλο, το έκανε ο Μπάμπης και απεικονίζει τη Sandra, που τσάκιζε τότε τα ντισκόβια κόκαλα με το Maria Magdalena. Ο τίτλος της κασέτας καθώς και το όνομα του γκρουπ είναι ιδέες του Κωστή.