ΚΑΤΕΡΙΝΑ, Η "Μαύρη Τελεία", Ποίηση

Κυκλοφόρησε το τεύχος 330 της LiFO. Ανάμεσα στα άλλα υπάρχει ένα εκπληκτικό κείμενο του Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκη για την "ΡΟΚ ΑΘΗΝΑ του '80". Στο εξώφυλλο,  μία φωτογραφία της Κατερίνας, της Μαύρης Τελείας. Την φωτογράφισα  εγώ το 1984 και θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την κοπέλα αυτή, που στη διάρκεια εκείνων των
"πυρακτωμένων χρόνων", υπήρξε και για μένα, μια πανέμορφη έμπνευση.

Η "Μαύρη Τελεία" , είχε αυτό το προσωνύμιο, από μία τελεία, ένα τατουάζ που είχε κάνει ανάμεσα στα φρύδια. Στην ασπρόμαυρη φωτό, που έβαλε η LiFO, το τατουάζ αυτό δεν φαίνεται καλά, αλλά στις άλλες φωτογραφίες που παραθέτω, φαίνεται καλύτερα. 
Το πραγματικό όνομα της κοπέλας είναι Κατερίνα Παπαδιώτη.  Θυμάμαι που μία φορά την είχα ρωτήσει "Τι είναι για σένα το Ροκ;". Η Κατερίνα, ανέβασε το δάχτυλο στο στόμα και ψιθύρισε "Σουτ". Εκείνο το "Σουτ", μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Ήταν μια εποχή, που όλοι είχαν άποψη για όλα. Για το Ροκ, ο καθένας είχε έτοιμη και μια γνώμη,  που βέβαια, ουσιαστικά εξέφραζε μόνον το τι εκείνος νόμιζε ή ήθελε να νομίζει.
Το "Σουτ" της Κατερίνας, με ένα παράξενο τρόπο, με δίδαξε. Από αυτό κυρίως κατάλαβα, ότι το "Ροκ" είναι ένας γρίφος. όπως και να το ονομάσεις, όπως και να το ορίσεις, ουσιαστικά προσπαθείς να βάλεις μια ταμπέλα στον απρόβλεπτο τρόπο ζωής της νεολαίας. Το "Σουτ", ήταν ό,τι καλύτερο άκουσα ποτέ, στην ερώτηση για το Ροκ, αφού έβαζε την χαμογελαστή σιωπή, σαν απάντηση .
Όταν εκείνη τη μέρα  την φωτογράφισα, την ρώτησα πάλι επίτηδες "Κατερίνα τι είναι Ροκ;", για να κάνει την κίνηση και να την απαθανατίσω έτσι.

Η Κατερίνα, είχε τότε ένα τρόπο ζωής, που σε μάγευε. Μπορούσαν πολλοί να κάνουν κριτική στο κορίτσι, για τον τρόπο ζωής της, το ντύσιμο και τα ποιήματα που έγραφε παντού. Καμία όμως κριτική δεν άγγιζε την "Μαύρη Τελεία". Χρησιμοποιώντας την φαντασία της ξέφευγε σε ένα δικό της κόσμος. Αυτός ήταν ο κόσμος του Ροκ.
Με επηρέασαν πολλά από τα ποιήματα που έγραφε. Ένα από αυτά, έχει τίτλο "Αστάθεια"...

Με κούρασε πολύ η κατάσταση
Έπεσα εξουθενωμένη στο κρεββάτι
μήπως και κλείνοντας τα μάτια
κλείσει η τρύπα στην καρδιά μου

Αγαπούσε πολύ τους Doors. Στον Μόρισον και στους στίχους του Waiting For The Sun, είναι προφανές άλλωστε ότι αναφέρεται ένα άλλο της ποίημα ...

Όλοι περίμεναν ένα υπέροχο πρωινό
δεδομένης της άνοιξης
Η καταχνιά όμως ενέδρευε
πίσω από τα ζεστά όνειρά μας

Μην ανησυχείς για μένα
Έμαθα πώς να στοχεύω στον ήλιο
Όσο τεντώνεται το σκοινί των αντοχών μας
τόσο πιο μακριά πηγαίνουν τα βέλη μας

Πριν ακόμα το καταλάβεις
θα δεις την πρώτη ηλιαχτίδα
Σημάδι πως νικήσαμε

Περιττό να σας πω, ότι τα περισσότερα ποιήματα που έγραφε (και άφηνε  εδώ και εκεί) η Κατερίνα, τα έπαιρνα εγώ και τα φύλαγα. 
Δεν ξέρω αν έχει εκείνη τώρα κανένα, ούτε αν συνεχίζει να γράφει με το ίδιο ωραίο πάθος.
Κλείνοντας , αντιγράφω ένα άλλο όμορφο ποίημα της , που νομίζω δείχνει και τι πραγματικά συνέβαινε στην ψυχή της...

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ
να προσπαθώ να καλύψω τα κενά
Δεν ξέρω, ούτε καν, γιατί με τυραννάει
η υποψία της απουσίας σου
Δεν θέλω μια απάντηση
Θέλω την αγκαλιά σου
να με καλύψει από τον εαυτό μου

  Όλες οι φωτογραφίες Μ.Νταλούκας, 1984.