ΠΕΡΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Η Κλειώ Δενάρδου, τραγουδά το «Πού να΄ναι ο ίσκιος σου Θεέ» στην 2η Ολυμπιάδα της χούντας. Δυστυχώς, ο ίσκιος του Θεού δεν εμφανίστηκε να μοιράσει καρπαζιές στους χουντικούς εγκεφάλους (Φωτο Κ.Μεγαλοκονόμου, 1969).

Τελευταία διάβασα ένα κείμενο που έγραψε ο Κώστας Αβανίτης, και που με το ψευδώνυμο Manwolf Louie, ανάρτησε – πού αλλού;- στο  μπλογκ,  του καλού μαθητή του, Φώντα Τρούσα. Το κείμενο έχει γραφτεί το 2011, και απόρησα, πώς τόσο καιρό, αυτό το μαργαριτάρι, μας είχε ξεφύγει.

Ο Αρβανίτης λοιπόν (καμία σχέση με τον γνωστό δημοσιογράφο και πρώην Διευθυντή του Ρ/Σ "Στο Κόκκινο", πρόκειται για συνωνυμία), θυμωμένος , χαρακτηρίζει άσχετους όλους όσοι αποδίδουν «αισθητική βαρβαρότητα», στις Ολυμπιάδες που διοργάνωνε η χούντα. Το να μιλήσει  κανείς για χουντική αισθητική βαρβαρότητα, ο Αρβανίτης, το θεωρεί «απίστευτη παραπληροφόρηση» και «μπαρούφες». Για να πάρετε μια καλύτερη ιδέα, ένα απόσπασμα από το κείμενο του Αρβανίτη, είναι το παρακάτω...

Πριν από δυο-τρεις βδομάδες, διάβαζα το φυλλάδιο "21η Απριλίου - Έργα, ημέρες, συνέπειες" (Ελευθεροτυπία - Ιστορικά, 19 Απριλίου 2001), όπου κάποιος καθηγητής της  Πολιτικής Ιστορίας στο τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έγραφε για... "Την αισθητική βαρβαρότητα της Ολυμπιάδος του τραγουδιού και των γιορτών για την πολεμική
αρετή" (σελ. 38). Το κείμενο που περιλαμβάνει αυτή τη φράση, αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο "21η Απριλίου, Πώς ήρθε - Πώς έπεσε η χούντα (Ελευθεροτυπία - Ιστορικά, χ.χ. [2008],  σελ. 177). Κατά τον κύριο καθηγητή, η Ολυμπιάδα και οι γιορτές για την πολεμική αρετή ήταν το ίδιο πράγμα! Για ποιά όμως βαρβαρότητα μιλάει; Του Μίμη Πλέσσα και του Πουλόπουλου, του Gilbert Bécaud, της Madeline Bell, της Βίκυ, της Rita Pavone, του Jimmy Fontana, του Charles Aznavour, των Wallace Collection, των Dave Carroll & the Sing-Sing Four, του Adamo (για το Μέγαρο μετά από χρόνια και ζαμάνια είναι καλός...), του Al Bano, του Τάκη Αθηναίου, του Κώστα Κλάββα, των Golden Gate Quartet, του Τζίμη Μακούλη, του Little Tony, του Massimo Ranieri, της Mireille Mathieu, του Johnny Halliday και της Sylvie Vartan, των Marmalade, ή των Shocking Blue.

Δεν είναι μόνο οι νταλούκες και οι διάφοροι άλλοι, που διαδίδουν ότι απαγορεύονταν π.χ.
το ελληνικό ροκ, ο Χατζηδάκις και ο Ντοστογιέφσκι, έχουμε και τους παντός είδους
"επιστήμονες" και "ιστορικούς" που γράφουνε απίστευτες μπαρούφες. H παραπληροφόρηση
δίνει και παίρνει.

Manwolf Louie

Ο Δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος, για τον οποίο ο Κώστας Αρβανίτης έγραψε πως "γούσταρε το Ροκ". Ίσως περίμενε, η φωτογραφία του να μπει σε κάποιο Πάνθεον των ηρώων του ελληνικού ροκ, δυστυχώς όμως, κατέληξε στα αζήτητα του Γιουσουρούμ. 

Ο Κώστας Αρβανίτης, δεν ελέγχεται βέβαια διότι έχει γνώμη για τα μουσικά, ενώ δεν ξέρει πώς γράφεται ο Μάνος Χατζιδάκις. Ελέγχεται διότι, χρόνια τώρα διακατέχεται από μια μεγάλη φαγούρα. Τον τρώει συνεχώς (όπως και ο κωμικός μαθητάκος του, Τρούσας) να αθωώσει σε πολλά σημεία, τη χούντα. Παράλληλα, προσπαθεί, να παρουσιάσει, πολλά ιστορικά πρόσωπα του ροκ, σαν γελοία.

Παλαιότερα, είχε δημοσιεύσει το κατάπτυστο πόνημα «ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ», με το οποίο (και στηριζόμενος σε χουντικές πηγές πληροφόρησης), προσπαθούσε να μας πείσει ότι η ροκ νεολαία στην εποχή της Δικτατορίας ήταν χαζοχαρούμενη. Αλλού υποστήριξε ότι οι ροκάδες ήταν τα «χαϊδεμένα παιδιά» της δικτατορίας. Αλλού, ότι κουρέματα και ξυλοφορτώσεις, δεν ήταν παρά «μεμονωμένα περιστατικά», και ότι απαγορεύσεις σε φιλμ σαν το Woodstock δεν υπήρξαν.

Με το νεότερό του κείμενο, επιχειρεί να μας πείσει για την τεράστια αξία που είχαν οι καρακίτς Ολυμπιάδες που διοργάνωσαν οι χουντικοί. Προς απόδειξη, παραθέτει τα ονόματα που συμμετείχαν,  καταλήγοντας, στο ότι, εφόσον συμμετείχαν αυτά τα ονόματα, οι Ολυμπιάδες δεν μπορούν να κατηγορηθούν για βαρβαρότητα, και συνεπώς (το αφήνει να εννοηθεί)  αποτελούσαν εξαιρετικό καλλιτεχνικό γεγονός.

Οι Πέρσες ετοιμάζονται να επιτεθούν στην Ελλάδα. Από τις καρναβαλικές εκδηλώσεις που έκανε η χούντα στο Στάδιο, και που ονόμαζε "Πολεμική Αρετή των Ελλήνων" (Φωτ Ν,Τσικούρια, 1968).

Για να δούμε όμως λίγο, αυτό το ...σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός της επαίσχυντης επταετίας.

Οι Ολυμπιάδες ήταν μία από τις μεγάλες χουντικές γιορτές (Ολυμπιάδες, Επέτειος 21 Απριλίου και Πολεμική Αρετή) που όλες μαζί, αποτελούσαν το χουντικό «πολιτιστικό πακέτο». Όλες είχαν τον ίδιο σκοπό, την εξύμνηση του στρατιωτικού καθεστώτος.

Βεβαίως και δεν διαφέρουν καθόλου οι γιορτές για την «Πολεμική Αρετή» με εκείνες των «Ολυμπιάδων».

Η κάθε Ολυμπιάδα, άρχιζε με έναν απαραίτητο πρόλογο.

Στην πρώτη, όπως μπορείτε να δείτε και ΕΔΩ, ο χουντικός υφυπουργός προεδρίας, Κ.Βοβολίνης, λέει ότι η Ολυμπιάδα γίνεται χάριν της εθνοσωτήριου επανάστασης της 21 Απριλίου. Αυτό ήταν ένα απαραίτητο καπέλο που έπρεπε να μπει ώστε να πιάσουν τον στόχο.

Ο Γ.Πουλόπουλος, τραγουδά στην πρώτη Ολυμπιάδα της χούντας. Ο χουντικός σκηνοθέτης είχε επιλέξει για διάκοσμο, τον ελληνικό μαίανδρο, τονίζοντας έτσι την καταγωγή της 21 Απριλίου από την ...αρχαία Ελλάδα! Δεν είναι σίγουρα σύμπτωση, που τώρα, ο μαίανδρος αυτός, αποτελεί και το σήμα της Χ.Α.

Γιατί άραγε έκανε το σόου της Ολυμπιάδας, η χούντα; Ήθελε έτσι, πολύ κουτοπόνηρα, να δείξει, ότι δεν είχαμε δικτατορία, αλλά μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που αγωνιζόταν για το καλό της Ελλάδας. Οι καλλιτέχνες που έπρεπε να έρθουν από το εξωτερικό, ήταν για στάχτη στα μάτια. Ένας άλλος στόχος, ήταν να πειστούν και στο εξωτερικό, ότι δεν είχαμε δικτατορία. Για αυτόν τον λόγο, προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τον οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Ακόμη και τον Μίκη Θεοδωράκη πλησίασαν, αλλά βεβαίως αυτός αρνήθηκε κάθε συνεργασία.

Άλλοι καλλιτέχνες, δυστυχώς, τσίμπησαν και συμμετείχαν, και  η συμμετοχή τους, δείχνει αφέλεια, ή χαζή ιδιοτέλεια, αλλά δεν βγάζει λάδι τη χούντα.

Στο βίντεο (δες ΕΔΩ) από την εποχή, βλέπουμε τα χουντικά πρόσωπα και αντιλαμβανόμαστε όλο το κόλπο. Βεβαίως και η όλη φάση είναι μνημείο κιτς.

Πως διάολο συμβιβάζεται άραγε ο κάθε «εγέρθουτος» με την Ρίτα Παβόνε; Αλλά η Παβόνε ίσως την πάτησε και νόμισε ότι θα ήταν μουσικό φεστιβάλ ή κάτι τέτοιο. Βεβαίως και δεν ήξερε ελληνικά για να καταλάβει τι έλεγε ο Βοβολίνης. Αλλά οι έλληνες καλλιτέχνες, ΓΙΑΤΙ; Αυτό, παραμένει ένα σημείο πολύ μελανό και δείχνει το πόσο αφέλεια (ή και ιδιοτέλεια) υπήρξε από μερικούς,  απέναντι στους σκοπούς μιας μαύρης δικτατορίας.

Και η μεγάλη κεντρική γιορτή , η Επέτειος δηλαδή για την 21 Απριλίου,  οι Ολυμπιάδες, η Πολεμική Αρετή, όλες οι χουντικές «επέτειοι», στρατιωτικές εκδηλώσεις και άλλα καρναβάλια, σχολιάστηκαν εκείνη την εποχή, από τον Δημήτρη Πουλικάκο με τους στίχους...

Πλησιάζοντας επέτειος

με πιάνει πονοκέφαλος

............................................................................

Τρέχα, στην άκρη του δρόμου

παραμονεύει ο Άρχων του Τρόμου.

Ο Πουλικάκος, ήταν ένας από τους πολλούς, που έβλεπαν πίσω από όλα αυτά, την ουσία. Και η ουσία ήταν πως όλα γίνονταν σαν μια παράσταση που σκηνοθετούσε ο δικτάτωρ του Τρόμου. Αυτή την παράσταση, βέβαια, για να την αντιληφθείς ως προς το μέγεθος της αισθητικής της βαρβαρότητας, θα πρέπει να έχεις οξυδέρκεια και Αισθητική. Αλλά, αυτές οι δύο μεγάλες αρετές, δεν υπάρχουν δυστυχώς, στο μυαλό του κάθε Φώντα Τρούσα και Κώστα Αρβανίτη.