MATT BARRETT - Για το "Χρυσο Κλειδί", και την επαναστατικότητα της ψυχεδελικής νεολαίας

Ο Matt Barrett, ως ψυχεδελικός νέος, στην Αθήνα, την Εποχή της Δικτατορίας.

O Matt Barrett Econopouly, είναι δημοσιογράφος, διάσημος στην Ευρώπη και στην Αμερική, αλλά στην πατρίδα του, την Ελλάδα, λίγοι γνωρίζουν το έργο του.

Το κείμενο που ακολουθεί, ανήκει στον Matt, και είναι τμήμα συνέντευξής του, στον Μανώλη Νταλούκα.

Περιλαμβάνει τις αναμνήσεις του από τα όσα έζησε ως νέος, την Εποχή της Δικτατορίας, στην Ελλάδα : Αναφέρεται κυρίως στο κλαμπ Χρυσό Κλειδί, στην Πλάκα, ναό της ψυχεδελικής νεολαίας. Στο κείμενο, ο ορισμός της ψυχεδελικής επανάστασης, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σε αντίθεση βέβαια, με κάποιους ανόητους χουντικούς απολογητές, ο Matt, μπορεί και διακρίνει την ουσία: Το Ροκ της εποχής, ήταν νεανική επανάσταση, που χτύπησε (και χτυπήθηκε από ) την δικτατορία.  

Το "Χρυσό Κλειδί". Το παλαιό αυτό κτίριο, υπήρξε περίφημο κλαμπ της ψυχεδελικής σκηνής, κατά την Εποχή της Δικτατορίας,  στην Ελλάδα (Φωτο. Matt Barrett, Πλάκα, 2005)

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ MATT BARRETT

Το Χρυσό Κλειδί! Περισσότεροι κάθονταν έξω, στα σκαλάκια, παρά μέσα στο κλαμπ. Ένας λόγος ήταν ότι ήταν μικρό. Ένας άλλος λόγος, ότι δεν θέλαμε να πληρώσουμε. Καθόμασταν λοιπόν, συνήθως εκεί, στα σκαλάκια. Η μουσική ακουγόταν πολύ δυνατά, γιατί, η πόρτα και τα παράθυρα, ήταν ανοιχτά.

Όλοι όσοι ήταν εκεί, ήταν ντυμένοι ψυχεδελικά, σαν να είχαν βγει από την ταινία, το Woodstock. Έτσι ντυνόμασταν τότε. Έβλεπες μερικούς έλληνες που σου θύμιζαν ροκ σταρς. Θυμάμαι τον Μέλβιν και τον Τζίμυ, είχαν κάτι εκπληκτικά ρούχα. Φορούσαν μοβ βελούδινα παντελόνια και  υπέροχα τζάκετς. Φουλάρια και μενταγιόν. Τότε, όλοι, είχαμε ερωτευτεί τα μαλλιά μας, ή τα μισούσαμε αν δεν ήταν τόσο τέλεια, όσο τα μαλλιά των ροκ σταρς που θαυμάζαμε.

Στο Χρυσό Κλειδί, δεν θυμάμαι live, ζωντανή μουσική.  Ακούγαμε μουσική, από το πικ απ. Συνήθως, Rolling Stones (κατά κανόνα το Sticky Fingers), Traffic, Hendrix, Black Sabbath, Deep Purple και κάποια πιο «εσωτερικά», όπως Its a Beautiful Day και Incredible String Band.

Το εσωτερικό του μαγαζιού, θύμιζε Τουρκία. Υπήρχαν αφίσες στους τοίχους, χαλιά, και νομίζω πάγκοι με μαξιλάρες. Τα τραπέζια και οι καρέκλες, θα πρέπει να ήταν πολύ μικρά...Το πρώτο δωμάτιο ήταν και το μεγαλύτερο, και από εκεί μέσα από μια αψίδα, περνούσε στο πίσω δωμάτιο, όπου ήταν και το μπαρ...

Ναρκωτικά, να πωλούν δηλαδή, δεν θυμάμαι να είδα μέσα στο μπαρ ή στα σκαλάκια...Οι περισσότεροι που έρχονταν ήταν ήδη high, και άντε να έπαιρναν ένα ποτό, για όλη τη νύχτα. Αν κάποιος ήθελε να φτιαχτεί, θα ανέβαινε στον λόφο, στον Άρειο Πάγο. 

Το "Χρυσό Κλειδί".  (Φωτο. Matt Barrett, Πλάκα, 2005)

Στο ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ, δεν γίνονταν τέτοια παζάρια...Η αστυνομία, όμως, νόμιζε πως γίνονταν όργια. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την εποχή που στην Ελλάδα, υπήρχε δικτατορία, και οι αρχές ήταν σε πόλεμο με την Δυτική νεανική κουλτούρα. Δεν ήθελαν με κανένα τρόπο, η κουλτούρα αυτή, να «μολύνει» την ελληνική νεολαία. Οι χουντικοί νόμιζαν πως η ψυχεδέλεια, θα έκανε τους έλληνες κομμουνιστές. Έτσι, έβλεπαν το ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ σαν μία τρύπα ή ρωγμή, στον τοίχο μιας κοινωνίας που προσπαθούσαν με το ζόρι να φτιάξουν. Πάσχιζαν λοιπόν, με κάθε τρόπο να κλείσουν αυτή την «ρωγμή», πριν μολυνθεί όλη η Ελλάδα. Βέβαια,  αλλού, σε «ενήλικα μπαρ», στα νησιά, έβρισκες και ναρκωτικά, και ροκ μουσική, και χίπις  και ελεύθερο σεξ και ότι άλλο, το χουντικό καθεστώς θεωρούσε αποκρουστικό.  Ακόμη και εγκληματικές πράξεις. Μάλιστα, όσο η αστυνομία έκανε ντου και έπιανε μακρυμάλληδες στο Χρυσό Κλειδί, λίγο πιο κάτω στα άλλα μπαρ, γινόταν χαμός. Στα άλλα, τα "ενήλικα μπαρ", έβλεπες κράχτες που προσπαθούσαν να πείσουν τουρίστες να μπουν, και αφού έμπαιναν τα «κορίτσια» τους έκαναν διάφορα κόλπα για  να κεράσουν. Το κονσομσιόν αυτό τους το χρέωναν χιλιάδες δραχμές. Αν αρνιόσουν να πληρώσεις την απάτη αυτή, σε ξυλοφόρτωναν.  Θυμάμαι μια νύχτα που επέστρεφα σπίτι μου από το Χρυσό Κλειδί. Στο τέλος της οδού Μνησικλέους, ήταν ένα τέτοιο μπαρ, και έξω από αυτό γινόταν ένας μεγάλος καυγάς – ένας χτυπούσε κάποιον που ίσως δεν πλήρωσε,  με καρεκλοπόδαρο.

Ίσως απορεί κανείς, γιατί αφού υπήρχε όλη αυτή η βία, η  εγκληματική δραστηριότητα, στα άλλα «ενήλικα» κλαμπ, οι αστυνομικοί έκαναν τις εφόδους τους σχεδόν μόνο,  σε μαγαζιά σαν το Χρυσό Κλειδί, που σύχναζε η ψυχεδελική νεολαία. Γιατί άραγε;

Η απάντηση είναι, ότι στο Χρυσό Κλειδί, υπήρχε η νεολαία, η ψυχεδελική νεολαία, που πίστευε στην Ειρήνη, στην Αγάπη, στην Ελευθερία. Αυτές οι αξίες, δεν ήταν αρεστές στη Χούντα. Γι αυτό λοιπόν, η προτίμηση.

Δεν ήταν μόνο το Χρυσό Κλειδί, υπήρχε μια σειρά κλαμπ που διάχεαν την ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Ήταν το Κύτταρο, το Rodeo και το Ελατήριο στην Βικτώρια, όπου έπαιζαν οι Poll, Morka, Socrates, Εξαδάκτυλος και Σαββόπουλος. Υπήρχε ένα άλλο κλαμπ, στην οδό Μνησικλέους, όπου έπαιζε ένας αφρικανός, νομίζω το όνομά του ήταν Big Milton. Ήταν επίσης, μια ντισκοτέκ στην οδό Φλέσσα. Ήταν η Folk 17, η Odyssey....ήταν σαν να ήσουν στο Haight Ashbury και στο Greenwich Village....Ήταν μία διεθνής κοινότητα χίπις στην Αθήνα, και το Χρυσό Κλειδί, έμοιαζε να είναι το κέντρο.

Ήταν η εποχή που κάναμε μια επανάσταση, και (για όσους δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό) όταν κάνεις αυτό που θέλεις, κάνεις την επανάσταση.

Δεν λέγαμε «εμείς τώρα επαναστατούμε». Κάναμε αυτό που μας ευχαριστούσε, και αυτό ήταν η επανάσταση. ...

Το στρατιωτικό καθεστώς, από όλα αυτά, είχε τρομοκρατηθεί και θέλησε να μας πολεμήσει. Διαβάζαμε όλα αυτά τα (γι αυτούς απαράδεκτα) βιβλία, όπως τα 'Revolution for the Hell of it' και 'Woodstock Nation' του  Abbie Hoffman, το 'Do It' του Jerry Rubin. Και πέρα από αυτό, συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις που γίνονταν τότε. Δεν εννοώ, ότι το Χρυσό Κλειδί, ήταν το μέρος από όπου εκπορευόταν αυτή η επανάσταση, γιατί η επανάσταση ήταν παντού στον αέρα. Ήταν στη μουσική και στα τραγούδια που ακούγαμε,, στα κλαμπ , στην Αμερικανική Βάση και από τους Πειρατικούς Σταθμούς στην Ελλάδα. Οι χουντικοί νόμιζαν ότι μπορούσαν να σταματήσουν όλη αυτή τη διάθεση, με το να κάνουν ντου στα ψυχεδελικά μαγαζιά, όπως στο Χρυσό Κλειδί, στην Πλάκα. Τίποτα δεν κατάφερναν, εκτός από το να χαλάνε για λίγο, την διασκέδασή μας. 

(Matt Barrett- Απόσπασμα από συνέντευξη στον Μ.Νταλούκα. Ιανουάριος 2008).