Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΡΟΥΒΑ

Η βράβευση του Σάκη Ρουβά, και όλα όσα ακολούθησαν, αποτελούν ενδιαφέρον κεφάλαιο της πολιτιστικής κατάστασης στην Ελλάδα.

Πρώτα έχουμε την παραδοχή της Τατιάνας Στεφανίδου  «Πήγαμε μόνο για τον Σάκη». Η Τατιάνα λέει την αλήθεια, τα κανάλια πήγαν στα βραβεία «Κάρολος Κουν», επειδή θα βραβευόταν ο Σάκης, αν δεν ήταν ο Σάκης, δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγε κάμερα,  να γίνει ρεπορτάζ για ηθοποιούς που έπαιρναν βραβείο Τέχνης. Η Τέχνη, γενικά, δεν ενδιαφέρει τα κανάλια. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να πουλήσει το θέμα, και να σημειωθούν νούμερα τηλεθέασης.

Σύμφωνα με μια παλιά «δημοσιογραφική» λογική, πουλάει

1-το Αίμα

2-το Στέμμα και

3-το Σπέρμα.

«Αίμα, Στέμμα, Σπέρμα», έλεγαν οι παλιοί, «...αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας!».

Ας σημειωθεί, ότι με το Αίμα, εννοείται κάθε τι που συνδέεται με τη Βία και το Έγκλημα. Με το Στέμμα, νοείται, θέμα που έχει σχέση με το ζωή των Εστεμμένων. Ως «εστεμμένος» θεωρείται πας όστις περιβάλλεται από την λάμψη της διασημότητας (πολιτικός, επιχειρηματίας, τηλεπερσόνα, μοντέλο και κάθε άλλο, διάσημο ψώνιο και μαϊντανός) . 

Τέλος, με το Σπέρμα, νοούνται, όλα τα θέματα που αναφέρονται στο Σεξ και τα Ροζ σκάνδαλα.

Η περίπτωση της βράβευσης του Ρουβά, ανήκει στο Στέμμα. Ο Ρουβάς, είναι «εστεμμένος» με την λάμψη της δημοσιότητας, και αυτό χάρη στη Ρούλα, τον Ψινάκη και τη σχέση του με επιχειρηματίες. Έτσι, και να μην έχει ταλέντο, τα κανάλια θα κινητοποιηθούν, για να τον καταγράψουν, ακόμη και εάν περδευτεί.

Η Συνταγή «Αίμα-Στέμμα-Σπέρμα», προκαλεί νούμερα τηλεθέασης, αφού διεγείρει τα κατώτερα (βαμπιρικά) συναισθήματα του ανθρώπου.

Όμως, αυτή η συνταγή, δεν μπορεί να θεωρηθεί, «δημοσιογραφικό λειτούργημα».

Κάθε άλλο. Μόνο ως χυδαίο Εμπόριο, θα την ορίζαμε, υπογραμμίζοντας το χυδαίο, τον επιθετικό προσδιορισμό,  διότι το Εμπόριο, όταν δεν είναι χυδαίο, είναι μία σημαντικότατη διαδικασία που προάγει.

Ο «δημοσιογράφος» που κινείται αποκλειστικά με το τρίπτυχο «Αίμα, Στέμμα, Σπέρμα», δεν είναι δημοσιογράφος. Δεν θέλει να πληροφορήσει. Δεν υπερασπίζεται την κοινωνία, την τέχνη, τον πολιτισμό. Αλλά, ούτε και ικανός Έμπορος, είναι. Εμποράκος καταντά, για λύπηση (πολλές φορές και για κλωτσιές) είναι.

Η Κριτική, πρέπει να επεκταθεί και στον καταναλωτή, στον πελάτη.

Ποτέ δεν φταίει μόνο, αυτός που πουλά. Ευθύνη έχει και αυτός που αγοράζει.

Αν ένας πουλά ναρκωτικά, εγώ, γιατί αγοράζω;

Αν ένας «δημοσιογράφος» μου πλασάρει σκατά, εγώ γιατί τον παρακολουθώ;

Έχω ευθύνη. Και τελικά, η ύπαρξη των εμποράκων, και το ποσοστό εξάπλωσής τους,  αποτελούν κατ αντίστροφη αναλογία, τον δείκτη πολιτισμού μιας κοινωνίας.

Τελικό συμπέρασμα: δεν είμαστε πολιτισμένη κοινωνία.

Πρώτα γιατί έχουμε κατακλυσθεί από χυδαίους εμποράκους, και μετά, γιατί το επιτρέψαμε να συμβεί και σε μεγάλο ποσοστό, το γουστάρουμε κιόλας.

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι απομένει η δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Αν τα ιδιωτικά ΜΜΕ, δεν μπορούν να διαφημίζουν Πολιτισμό, ευτυχώς έχουμε τη .... ΝΕΡΙΤ.

Αλλά γίνεται αυτό;

Βλέπετε εσείς να γίνεται κάτι τέτοιο ;

Τόσο η ΝΕΡΙΤ, όσο και η προηγηθείσα ΕΡΤ, προβάλλουν τον Πολιτισμό, που θεωρούν αυτοί ως Πολιτισμό. Μπορεί να μην ενθουσιάζονται με τον Σάκη, αλλά σπανίως έδειξαν, ότι έχουν την γνώση και την ικανότητα να επιφέρουν νέες τάσεις, και πολιτιστικές ροπές.

Φυσικά, όπως και στα ιδιωτικά κανάλια, έτσι και στην ΝΕΡΙΤ , υπάρχουν και κάποιοι άξιοι, ως εαξαιρέσεις. Κάποιοι άξοιοι υπήρξαν και παλαιότερα στην ΕΡΤ. Η περίοδος του Τρίτου Προγράμματος, υπό την εξαιρετική καθοδήγηση του Μάνου Χατζιδάκι, αποτελεί ένα παράδειγμα.

Αλλά, κατά κανόνα, οι φωτεινές περίοδοι, είναι ελάχιστες.

Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι ικανοί και στη ΝΕΡΙΤ, αλλά αριθμητικά, είναι λίγοι, δεν μπορούν να φέρουν την άνθιση. Βρίσκονται κάτω από ένα σκληρό και άγονο συμβιβασμό, και κάτω από την αυστηρή επιτήρηση των πολλών βυσματιούχων.

Αν στα ιδιωτικά κανάλια, κυριαρχεί το κακώς εννοούμενο Lifestyle, στη ΝΕΡΙΤ, κυριαρχούν, η άγνοια, ο γεροντοκορισμός, και οι παρέες των ημετέρων.

Όλες οι συζητήσεις και όλος ο καυγάς, μόνο περί παπλώματος.

Το τι συμβαίνει σήμερα, στο νεανικό κοινό, ποια είναι τα πραγματικά ενδιαφέροντα, αποτελούν ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ για τη ΝΕΡΙΤ.

Δεν υπάρχει η καταγραφή και η ανάδειξη των νεανικών δυνάμεων που θα προκαλούσαν, την πολυπόθητη αλλαγή, στη γενική σήψη.

Και δεν υπάρχει γιατί οι ευρισκόμενοι στα κεντρικά πόστα αποφάσεων και οι περί αυτών, δεν έχουν γνώσεις και ικανότητες. Έχουν ίσως τη γνώση να στήνουν διαγωνισμούς, την γνώση της κωλοτούμπας και την ικανότητα να επιβιώνουν.

Αλλά τίποτα άλλο.