ΝΕΡΙΤ ΜΗΝΑΣ ΜΗΔΕΝ

Φθάσαμε λοιπόν στον μήνα Ιανουάριο, και μαθαίνω ότι, σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από τη ΝΕΡΙΤ. Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα.

Τελευταία φορά, είχα πάει εκεί , τον περασμένο Νοέμβριο : Ανέβηκα στον τέταρτο όροφο, στο πολυτελές γραφείο του Πέτρου Μάη, του θεωρούμενου ΝΕΡΙΤάρχη.

Στον προθάλαμο, υπήρχαν δύο ιδιαίτερες γραμματείς, που όση ώρα περίμενα, συνομιλούσαν με γέλια για ζώδια,  με την περίφημη Δώρα, που είχε φέρει γλυκά για να γλυκάνει τον Πρόεδρο ! Τι ωραία εικόνα. Η Δώρα, όπως μου λένε, κορίτσι πανέξυπνο, πάντα με δώρα γλυκά, γλυκαίνει Προέδρους.

Μία άλλη απίθανη, κατά δήλωσή της δημοσιογράφος, εμφανίστηκε, και με ρωτούσε αν συμφωνώ ότι η θέα από τον τέταρτο όροφο, είναι υπέροχη και ότι θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε την ταράτσα, κάνοντας δεξιώσεις και πάρτι. Της απάντησα με χαμόγελο «Ίσως με μπερδεύετε, εγώ δεν είμαι από εδώ, είμαι από τα Λιόσια».

Τελικά, είδα τον Πρόεδρο.

Του είπα «Δεν έχω έρθει για να ζητήσω κάτι, ήρθα για να δηλώσω ότι ο Διαγωνισμός, ήταν στημένος και το πρόγραμμα που βγάζετε άθλιο. Εγώ και άλλοι συνάδελφοι, δεν θα υψώσουμε ποτέ λευκή σημαία».

Με κοίταζε έκπληκτος.

Αναρωτιόταν ίσως μέσα του, πώς κάποιος τολμούσε να μπει στο γραφείο του για να του πει τέτοια πράγματα.

Αμήχανος, απάντησε ότι αυτός ήταν ένας συνταξιούχος Οικονομικών Υπηρεσιών, που βρέθηκε κατά τύχη στη θέση του Προέδρου. Ήταν φανερό, ότι για τον Διαγωνισμό και την ποιότητα του Προγράμματος, αποποιούταν κάθε ευθύνη.

- Σας εκτιμώ ως Πέτρο Μάη, Οικονομικό Διευθυντή, αλλά, ως Πρόεδρο ραδιοτηλεόρασης, όχι, του είπα, εννοώντας το έκαστος στο είδος του και υπονοώντας ότι δεν έπρεπε να κατέχει μία θέση που απαιτεί Δημιουργικό Όραμα. Τι δουλειά έχει ένας λογιστής, στην ηγεσία της ΝΕΡΙΤ ;

Ξαφνιάστηκε για το θράσος μου, αλλά δεν θύμωσε, δεν έβρισε, δεν με έδιωξε. Ίσως, γιατί κατάλαβε πώς δεν ήταν θράσος, αλλά η αλήθεια, και μου φάνηκε ότι είδα στα μάτια του, πως, κατά βάθος, συμφωνούσε μαζί μου.

-Και τι κέρδισες που του τα είπες; με ρωτούν κάποιοι συνάδελφοι

Κέρδισα, αυτό: τα είπα.

Τα είπα ακόμη, με δυο επιστολές και σε δύο άλλα πρόσωπα. Στον Αντώνη Σαμαρά και στη Σοφία Βούλτεψη. Και στους δύο έγραψα, πως ο Διαγωνισμός στήθηκε, οι βυσματιούχοι θριάμβευσαν, και το πρόγραμμα της ΝΕΡΙΤ είναι άθλιο.

Δεν μου απάντησαν, αλλά εγώ και από εδώ κέρδισα : τα είπα.

Θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να λέμε καθαρά τα πράγματα. Επώνυμα, και χωρίς φόβο.

Ο ένας δρόμος είναι να μιλάς καθαρά, αυτό το πορτοκάλι είναι καλό, αλλά εκείνο εκεί, σάπιο.

Ο άλλος τρόπος, είναι να τυλίγεις ένα κουτί γλυκά, να μιλάς με γλυκόλογα, και χωρίς να είσαι τίποτα να θέλεις τα πάντα.

Φθάσαμε λοιπόν στον μήνα Ιανουάριο του σωτήριου έτους 2015.

Κάτι μου λέει πως γυρίζει ο τροχός, και θυμάμαι τον στίχο του Ντύλαν : The Times they are a Changin'.

Χρόνια τώρα, οι βολεψάκιδες τρίβαν τα χέρια τους και έπιναν ποτά στις ταράτσες. Ήρθε ο καιρός όμως, να σταματήσει το δούλεμα.

Τι θέλουμε λοιπόν ;

Θέλουμε να κλείσει η ΝΕΡΙΤ ;

Όχι, δεν ζητούμε την παλιά ΕΡΤ, που (εκτός λίγων φωτεινών εξαιρέσεων, όπως η ομάδα Μητρόπουλου) στέγαζε τους ίδιους ή παρόμοιους γλύφτες.

Θέλουμε κάτι καινούργιο, επιτέλους ένα πρόγραμμα που να μην προσβάλλει τον Πολιτισμό, την Αισθητική, την Αξιοπρέπεια, την Κοινή Λογική.

Θέλουμε διαφανείς διαδικασίες.

Τους άριστους, όχι τους γνωστούς αρεστούς.

Θέλουμε πραγματικές Αλλαγές.

Η Πατρίδα μας κάποτε ν ανασάνει.

Ζητάμε πολλά ;