ΙΠΤΑΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΚΑ- ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ

Νεαρή υπαρξίστρια, κοιτάζει την διακόσμηση οροφής της Ιπτάμενης Παράγκας, και γεμίζει από χαρά (ΑΡΧΕΙΟ Σίμου Τσαπνίδη, 1953).

Αυτό που έβλεπε αυτή, δεν ήταν όμως το ίδιο, με αυτό που έβλεπαν κάποιοι άλλοι. Οι «σοβαροί» δικαστές της εποχής, είδαν εκεί, την «διαφθορά» και την «αλητεία», και αρκετοί «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, την «παραφροσύνη".

Η Εποχή της Ιπτάμενης Παράγκας, όπως και κάθε Εποχή, παρουσιάζει το γνωστό Πρόβλημα των Πηγών, το πού θα βασιστεί δηλαδή κανείς, για να διατυπώσει άποψη και να γράψει την ιστορία.

Η Γενική αρχή, είναι πως δεν μπορείς να βασιστείς στις μαρτυρίες, που δίνονται σήμερα, αφού αποτελούν μνήμες, βαριά αλλοιωμένες από την φθορά του χρόνου. Η Ιπτάμενη Παράγκα, απέχει από την εποχή μας, περισσότερο από 60 χρόνια, και είναι αδύνατον, να θυμηθεί κανείς, αυτό που έζησε πριν από τόσα πολλά χρόνια. 

Αναγκαστικά, μια σοβαρή έρευνα, θα πρέπει να στραφεί στη μελέτη του εννοιολογικού πλαισίου, στα ντοκουμέντα δηλαδή και στις μαρτυρίες, που έρχονται από τον πραγματικό χρόνο.

Αλλά και εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα αξιολόγησης και ερμηνείας.

Ανάμεσα σε αυτά,  για παράδειγμα, που έρχονται από τον πραγματικό χρόνο, ανήκουν και τα ρεπορτάζ του Κώστα Αβραμόπουλου.

Ανάλογης οπτικής, και τα τότε ρεπορτάζ του Δημήτρη Λυμπερόπουλου.

Αν βασιστούμε, σε αυτά τα ρεπορτάζ, θα βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι οι υπαρξιστές, ήταν άνθρωποι ανισόρροποι, και ότι χρειάζονταν άμεσα, ψυχιατρική θεραπεία.

Άρθρο του Κ.Αβραμόπουλου, στο περιοδικό ΥΠΑΡΞΙΣΤΙΚΑ ΝΕΑ, που χρησιμοποιήθηκε για να γελοιοποιήσει τους Υπαρξιστές της Ιπτάμενης Παράγκας (Οκτ.1953).

Ο Κώστας Αβραμόπουλος, έγραψε ότι οι υπαρξιστές της Ιπτάμενης Παράγκας, ήταν ...

«Μερικοί άφρονες, παράφρονες και  ημιπαράφρονες, μουσάτοι της Αθήνας...»

Κ Αβραμόπουλος- Υπαρξιστικά Νέα, Οκτ 1953

Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος, έγραψε τότε (και το επαναλαμβάνει δυστυχώς και σήμερα) πως ..

-Δεν ήξεραν τίποτα από υπαρξισμό, αγνοούσαν τον Σαρτρ

-Δεν είχαν καταστατικό

-Οφείλουν την φήμη τους στο πρώτο πάρτι που ήταν όμως, ιδέα δική του και του Κώστα Αβραμόπουλου.

Όμως, τα ντοκουμέντα που έρχονται από το ΑΡΧΕΙΟ της Ιπτάμενης Παράγκας, δείχνουν ότι και τον Σαρτρ και τις θεωρίες του ήξεραν πολύ καλά, και Καταστατικό είχαν και το πάρτι το οργάνωσαν μόνοι τους, χωρίς να έχει καμία σχέση με την διοργάνωση, ο Αβραμόπουλος και ο Λυμπερόπουλος, οι οποίοι και πήγαν εκεί μόνο για δημοσιογραφικούς λόγους.

Ο Αβραμόπουλος χρεώνεται με έλλειψη κατανόησης, ο Λυμπερόπουλος, όμως, με διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Ο σημερινός  μελετητής δεν μπορεί να βασιστεί σε ρεπορτάζ ή μαρτυρίες τέτοιου είδους, παρόλο που  αποτελούν στοιχεία του πραγματικού χρόνου.

Όσο αφορά στην οπτική Αβραμόπουλου: Το πώς θα δει κανείς κάτι, εξαρτάται και από το επίπεδο της παιδείας του, αλλά και από τις ιδεολογικές εμμονές του. Το να δεις αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου, δεν είναι εύκολο πράγμα.

Είμαι σίγουρος, ότι, αν ο Αβραμόπουλος, έκανε ρεπορτάζ στις περίφημες παραστάσεις της αμερικανικής καλλιτεχνικής  ομάδας FLUXUS, ή της DIAS του Λονδίνου, θα έβγαζε το συμπέρασμα, ότι και αυτοί ήταν παράφρονες. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αβραμόπουλο να βλέπει την Γιόκο Όνο (όπως καθόταν, να της κόψουν κομμάτια από το φόρεμά της, επί σκηνής), και να μην αναφωνεί «Ω ρε τρέλα!».