ΤΟ ΚΙΤΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Ως κιτς, και πολύ γενικά, χαρακτηρίζουμε το κακόγουστο. Δημιουργείται από  κακόγουστη πρόθεση, και δημιουργεί (με τη χρήση του) κακόγουστη συμπεριφορά.  

Δεν μπορεί να ειδωθεί ξεχωριστά, παρά μόνο μαζί με την πρόθεση, την διάθεση του φέροντος ή του δημιουργού του.

Πολλές φορές, τα μέρη από τα οποία αποτελείται, είναι καλόγουστα, λειτουργώντας όμως ως σύνολο συμπεριφοράς, ξεπέφτουν σε κιτς. Δεν μπορείς για παράδειγμα να πας στη Λαϊκή Αγορά, με βραδινή τουαλέτα. Ενώ η τουαλέτα, μπορεί να είναι υπέροχη, σαν συμπεριφορά στη Λαϊκή Αγορά, γίνεται κιτς.

Αντίστοιχο, αντιλεγόμενο όμως, παράδειγμα, είναι το συνολάκι που φόρεσε στην ορκωμοσία της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τα ρούχα,λένε πολλοί, φερόμενα σε άλλο χώρο και υπό άλλη διάθεση, θα ήταν καλόγουστα, στην ορκωμοσία της όμως, μοιάζουν να συμπορεύονται με την επιτήδευση, την υπερβολή, και όλο το σύνολο, μετασχηματίζεται σε κιτς πράξη. Επί του θέματος υπάρχει αντίλογος: Η Ζωή, πιθανόν να ήθελε να ταρακουνήσει τον συντηρητισμό του Κοινοβουλίου, επιχειρώντας ένα είδος χάπενινγκ. Λειτούργησε κάτι τέτοιο; Δεν έχω γνώμη. 

Ένα άλλο παράδειγμα, είναι η ιστορική αφίσα του ΠΑΣΟΚ, που γνωρίσαμε σε δύο εκδοχές. Ένα κοριτσάκι, στη μία κρατά λουλούδια, στην άλλη, γαλλικό κλειδί. Κανένα στοιχείο, απομονωμένο δεν μπορεί να θεωρηθεί κιτς, όμως, ως σύνολο, όχι μόνο είναι κιτς, αλλά και ηθικά απαράδεκτo, αφού θυσιάζει την παιδική αθωότητα, στην πολιτική σκοπιμότητα. Οι δύο εκδοχές της αφίσας, αποτέλεσαν στοιχείο έμπνευσης, για το τραγούδι-καταγγελία του Τζίμη Πανούση «Ο Κάιν Ζει»...

Σε γιγαντοαφίσες 
κορούλα αριστερή

με πλαστικά λουλούδια

και γαλλικό κλειδί...

Το εμπόριο, όχι πάντως το λόγιο, εκμεταλλεύτηκε το κιτς, παράγοντας προϊόντα, που κάλυπταν τις ανάγκες των φανατικών οπαδών.

Έτσι, είδαμε για παράδειγμα, κορνίζα περιέχουσα πλαστικό σκελετό, και φέρουσα ένδειξη ΝΔ ΜΕΧΡΙ ΚΟΚΚΑΛΟ! 
Πολλοί Νεοδημοκράτες, έχουν στο σαλόνι τους τέτοια κορνίζα, αλλά και σερβίτσια ολόκληρα με τα διακριτικά του κόμματος. Ανάλογες κορνίζες και σερβίτσια, κυκλοφόρησαν και για το ΠΑΣΟΚ, και για το ΚΚΕ. 

Σε σαλόνια, είδαμε πολλές φορές και σπιρτοθήκες, ανάλογες με το κομματικό πνεύμα.

Δεν βγάζει κανείς συμπέρασμα, κρίνοντας μόνον αυτά τα αντικείμενα.

Πολλές φορές, γίνονται δώρα για πλάκα, ή γίνονται στοιχεία για χάπενινγκ, έτσι δεν προέρχονται από κακόγουστη (αγελαία) συμπεριφορά, ούτε δημιουργούν τέτοια.

Άλλοτε, η χρήση τους, συνοδεύεται από αθωότητα ή αφέλεια, που δεν εμπίπτει στο κιτς. Για παράδειγμα, κάποτε, έμεινα εμβρόντητος, όταν είδα σε ετοιμόρροπο σπίτι, πάμφτωχη γραία, να έχει φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου και από κάτω αναμμένο καντήλι. Η γραία, στην απελπισία της φτώχειας της, ανέμενε το θαύμα του καλού Παπανδρέου. Μια τέτοια συμπεριφορά, σίγουρα, δεν έχει σχέση με το κιτς, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Άλο παράδειγμα:
Δαιμόνιος βιοτέχνης, χρησιμοποίησε τον ίδιο πλαστικό κούκλο, που γίνεται συνήθως τσολιάς, και τον μεταποίησε σε ...αντάρτη! 
Ο αρειμάνιος αυτός αντάρτης, έχει στολίσει, πολλά σαλόνια, οπαδών του ΚΚΕ. Αυτοί οι κούκλοι, τα σερβίτσια, οι κορνίζες, εξεταζόμενα σε συνδυασμό με την συμπεριφορά του καταναλωτή-οπαδού, είναι (ή όχι) κιτς, και πλησιάζουν (ή όχι) στον χουλιγκανισμό. 

Το κιτς, στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, απογειώνεται κυρίως στην διάρκεια προεκλογικών περιόδων. 

Οι αφίσες, τα σλόγκαν, τα διαφημιστικά των υποψηφίων, εμπεριέχουν, απίστευτες γελοιότητες.

Οι σύμβουλοι των κομμάτων, που αναλαμβάνουν την επικοινωνιακή τακτική, συνήθως, είναι εντελώς ακατάλληλοι, και οι ιδέες που έχουν, δημιουργούν τέρατα.

Κλασικό παράδειγμα, κιτς αφίσας, είναι αυτή της Γροθιάς του Καρατζαφέρη.

Ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ εμφανίζεται, με γάντι του μποξ, έτοιμος να ρίξει τη γροθιά νοκ άουτ, στο πολιτικό κατεστημένο!

Ποιος είδε αυτή την αφίσα και δεν γέλασε;

Βεβαίως, "λαμπρή" ιστορία, έχουν γράψει και οι αφίσες του Δημοσθένη Βεργή, οι οποίες όμως, είναι τόσο ακατάλληλες, ώστε προτιμώ, να μην δώσω δείγμα.

Ένα μεγάλο ερώτημα είναι : Επηρεάζουν αυτές οι κακόγουστες αφίσες τους ψηφοφόρους; Επί του θέματος, οι γνώμες διίστανται. Πάντως, φαίνεται ότι το Κιτς, έχει δύναμη, αντιστρόφως ανάλογη με το επίπεδο παιδείας, του λαού, στον οποίο απευθύνεται.