ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ή ΜΟΛΟΤΟΦ ; Τι είναι πιο επαναστατικό;

Αχ βρε Νικόλα
η επανάσταση δεν είναι άρπα κόλα
ούτε αγανάκτηση, τυφλή οργή
δεν είναι πια οι μπόμπες
μα η σκέψη το σπαθί...

(Πάνος Τζαβέλας)

Και στην Ελλάδα, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις, που αστυνομικοί δολοφόνησαν νεαρούς διαδηλωτές.

Δολοφόνησαν παιδιά, που έκαναν το τεράστιο "έγκλημα"  να κατέβουν σε μια διαδήλωση, να διαμαρτυρηθούν.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Υπάρχουν πολλά θύματα,

ο κατάλογος είναι μακρύς.

 Τα χρόνια πέρασαν, λίγοι θυμούνται τους νεκρούς Κανελλοπούλου-Κουμή (1980), τον Ισιδωρόπουλο (1976), ή τον πολύ παλαιότερο Πέτρουλα (1965).

Σήμερα οι επέτειοι, διατηρούν κυρίως τη μνήμη των  νεκρών του Πολυτεχνείου (1973), και των δύο παιδιών, που έφυγαν από σφαίρες αστυνομικών,  Καλτεζά (1985) και Γρηγορόπουλου (2008).

Στις επετείους αυτών, γίνονται πορείες, και διαμαρτυρίες διαφόρων μορφών. Κάποιοι όμως, δεν αρκούνται σε «νεκρόφιλες», όπως λένε, διαμαρτυρίες. Θεωρούν ότι αυτές οι επέτειοι, δεν είναι γιορτές για να μοιράζονται λουλουδάκια, και καλούν σε εξέγερση «στους δρόμους της φωτιάς». Εννοούν μια συνειδητή πρόκληση ταραχών, συγκρούσεις με αστυνομικούς,  και καψίματα με ρίψεις μολότοφ. Ουσιαστικά, εκείνο που επιδιώκουν, είναι να χρησιμοποιήσουν την επέτειο, αλλά όχι για να διαδώσουν ιδέες και να πείσουν. Δεν τους ενδιαφέρει να πείσουν. Στόχος τους είναι να δημιουργηθούν «συνθήκες χάους», πιστεύοντας, ότι μόνο μέσα από τέτοιες συνθήκες, θα ξεσηκωθεί ο κόσμος και θα ξεσπάσει η επανάσταση στην Ελλάδα. Έτσι, πολλές φορές σε αυτές τις επέτειους, οι σημειούμενες ταραχές, δεν είναι αποτέλεσμα αστυνομικής πρόκλησης, αλλά μια εντελώς συνειδητή πρακτική κάτω από σχέδιο «επαναστατικής» λογικής.

Μια εντελώς αντίθετη άποψη, έχουν όλοι αυτοί, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε, διαδηλωτές της ειρήνης.

Σε αυτούς, η λογική είναι, να ακουστούν λόγια και ιδέες που δημιουργούν ένα προβληματισμό, σχετικό με την αστυνομική βία. Στόχος ακόμα, είναι να δημιουργηθούν εικόνες συμβολικές που επιδρούν στην κοινή γνώμη. Γι αυτούς, είναι πιο επαναστατική πράξη, μια σιωπηρή διαμαρτυρία, ή μια περφόρμανς όπου μπροστά στις ασπίδες των ΜΑΤ, προτάσσονται λουλούδια.

Τι είναι λοιπόν, πιο αποτελεσματικό;

Τι είναι πιο επαναστατικό;

Να δώσεις λουλούδια, ή, να ρίξεις μολότοφ στον μπάτσο;

Ίσως κάποτε, οι οπαδοί των «συνθηκών χάους», θα έπρεπε να δουν και την δύναμη των λουλουδιών.

Ίσως κάποτε, θα έπρεπε να αντιληφτούν, ότι το να σπάσεις μαγαζί και να κάψεις περίπτερο, δημιουργείς μια εικόνα που τρομάζει τον κόσμο. Και αν περιμένεις, από τέτοιες εικόνες, ο κόσμος να ξεσηκωθεί, θα περιμένεις στον αιώνα που θα μιλάνε τα ψάρια.

Οι εικόνες του χάους, δημιουργούν τρόμο, και το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν τις ακροδεξιές εμμονές.

Το είδαμε και στη Γαλλία αυτό.

Αν λοιπόν κάτσεις και σκεφτείς ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ τόσα χρόνια που πετάς τη μολότοφ, δεν έγινε η πολυπόθητη επανάσταση, θα πρέπει, αμέσως μετά, να ακολουθήσει η σκέψη, μήπως σε τέτοιες πρακτικές, εδράζεται ένα λάθος.

Δεν θέλω να προχωρήσω άλλο πάνω σε αυτό, γιατί ανοίγεται ένα μεγάλο κεφάλαιο που ονομάζεται, ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΒΙΑ.

Καμιά φορά, η λύση δεν είναι προφανής.

Πάντως, εκείνο που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα.

Επαναστατικός δρόμος, είναι αυτός που φέρνει ένα αποτέλεσμα, και αν λοιπόν, παρόλο που το λέει κάποιος θεωρητικός, εσύ διαπιστώνεις, πως οδηγείσαι στον αντίθετο δρόμο από αυτόν που επιδιώκεις, κάτσε λίγο και σκέψου.

Αν με τη μολότοφ, ερχόταν η ευτυχία στον άνθρωπο, να βγω με τα χίλια να πετάξω κι εγώ. Αν όμως, ενισχύεται η Χρυσή Αυγή, γιατί να βγω να πετάξω;

Και που είναι ο στόχος;

Το περίπτερο είναι ο στόχος, το κατάστημα της Τράπεζας είναι ο στόχος;

Που διάολο φίλε μου είναι ο στόχος;

Σε αυτόν τον πόλεμο, και από τις δυο πλευρές, ένας είναι πάντα ο στόχος. Το μυαλό. Αυτοί που θέλουν να κρατήσουν την κοινωνία στον έλεγχο των πλουτοκρατών, εκεί από χρόνια στοχεύουν. Εσύ, που θες να κάνεις την ανατροπή, πρόσεξε πού στο διάολο σημαδεύεις. Αν δεν σημαδέψεις στο μυαλό του φοβισμένου, αν δεν τους στείλεις την ιδέα ανάτασης, τι πας να πετύχεις; Να γκρεμίσεις μια βιτρίνα;;

ΟΚ το πέτυχες. Και μετά;