ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ- Δεν ήθελε τάφο στο σταυρό του

Έφυγε ο μεγάλος καλλιτέχνης Γιάννης Αργύρης χτυπημένος από την αρρώστια που εμείς φοβόμαστε και να ονομάσουμε.

Εκείνος ποτέ δεν φοβήθηκε.

Μια μέρα που πήγα να τον δω, μου είπε

-Έχω τα δύο κάπα...

Τον κοίταξα με απορία.

Εκείνος συνέχισε 

-...καρκίνο και καρδιά

Αισθάνθηκα άβολα.

Με παρατήρησε λίγο και συμπλήρωσε ...

-...αν πάθω και εγκεφαλικό... θα γίνω ΚΚΕ!

Γέλασα.

Αυτός ήταν ο Γιάννης Αργύρης.

Τον χαρακτήρισε εύστοχα ο Δημήτρης Ιατρόπουλος : Ο Μεγάλος Ταχυδακτυλουργός της Ευτυχίας. Μπορούσε να σου αλλάξει τη διάθεση με μια λέξη.

Από την πρώτη φορά που τον συνάντησα, πριν πολλά χρόνια, με μάγεψε.

Είχα την τύχη κι εγώ, να βρεθώ στον υπόγειο ουρανό, στην θρυλική μπουάτ Εσπερίδες.

Τραγουδούσε το πολύ ευαίσθητο τραγούδι «Ιδανικό μου», και όταν τέλειωσε είπε:

-Δεν θέλω τάφο στον σταυρό μου.

Κατάλαβα αμέσως ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν από τον άλλο πλανήτη που κι εγώ έψαχνα.

Δίνω τρία τραγούδια του, για να πάρουν μια ιδέα από το ταλέντο του, οι νεότεροι που δεν ξέρουν το έργο του.

Είναι το κλασικό πια «Έλα μαζί μου», που σε πηγαίνει στους γαλαξίες και τις απέραντες ξαστεριές της φαντασίας. Το υπέροχο «Ιδανικό» (ήξερε πως άδικα το έψαχνε, αλλά και που ποτέ δεν σταμάτησε να το ψάχνει). Τέλος, το «Είμαι», στο οποίο περιγράφει τον εαυτό του, με τρόπο που μόνο ένας Σουρής θα μπορούσε.

Ο Γιάννης Αργύρης είχε το χάρισμα να πηγαινοέρχεται από τη θλίψη στη χαρά με ταχύτητα και μαεστρία. Έλεγε μελαγχολικά τραγούδια, αλλά συμπλήρωνε με απίστευτες ατάκες το ενδιάμεσο, έτσι που θύμιζε Τσάρλι Τσάπλιν. Από το δάκρυ στο χαμόγελο, και τούμπαλιν, στο τέλος έφευγες από τη μπουάτ, με ένα ευτυχισμένο δάκρυ.

Θυμάμαι τις Μικρές Αγγελίες, που έλεγε πολλές φορές μεταξύ τραγουδιών του. Τις διάβαζε σοβαρά και μας κούφαινε. Κάποιες από αυτές, ήταν:

-Φεβρουάριος ζητά δυο μέρες καιρό

-Αυτοκίνητο τεσσάρων ίππων ζητάει γάιδαρο για διασταύρωση

-Διατίθεται χαράδρα για δυστυχήματα

-Βούλες καφέ με σκυλάκι, ζητούν αμοιβή για να επιστρέψουν στην κυρία τους

Εκτός από τις Μικρές Αγγελίες, έλεγε με ύφος γκουρού, σοφά αποφθέγματα όπως:

-Όπου όργανα βαρούν, κάπου γάμος γίνεται. Αν δεν γίνεται γάμος και βαρούν τα όργανα, είναι ομαδική!

-Όποιος κοροϊδεύει τον άλλονε, κοροϊδεύει τον άλλονε!

-Αν πας στην Καλαμάτα κι ρθεις με το καλό...να με φτύσεις!

-Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο παλικάρι!

-Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του. Εμένα, όλοι οι φίλοι μου είναι ελαττωματικοί!

Θα τον θυμάμαι πάντα τον Γιάννη Αργύρη.

Τον άνθρωπο που αντιμετώπιζε με χιούμορ τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο.

Στη μνήμη του ανεβάζω σήμερα, μικρό απόσπασμα, από συζήτηση που είχαμε.

Είχα πάει, πριν καιρό, να τον επισκεφτώ, όταν έμαθα πως ήταν άρρωστος...