Όταν η διαμαρτυρία βαράει νταούλι, τα τείχη της εξουσίας τρέμουν

Art by Christiaan Lieverse

Η Ρένα Δούρου, σε συνέντευξή της στην ΕΦΣΥΝ, είπε «Εμείς δεν κρυφτήκαμε, δεν κρυβόμαστε και δεν έχουμε μάθει να κρυβόμαστε». 
Το μεγάλο ερώτημα, δεν είναι αν έχουν μάθει να κρύβονται, αλλά, αν έχουν μάθει να βλέπουν. Αν η Ρένα Δούρου, μπορούσε να δει, πέρα από τις κλειστές συσκέψεις στα γραφεία της, θα έβλεπε ένα καζάνι που βράζει. Και ότι τα περισσότερα ξύλα στην φωτιά, δεν τα ρίχνουν οι ΝΔημοκράτες, αλλά οι κυβερνητικοί. Ένα παράδειγμα: εκείνη η αισχρή συνέντευξη τύπου της επόμενης μέρας, όπου οι «αλάνθαστοι», έδιναν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον.

Εδώ, πού έφταιξε η ΝΔ; μόνοι τους, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να ήθελε να δώσει την εντύπωση πως δεν κρύβεται, αλλά με την δήλωσή του «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», ομολόγησε πως τόσο καιρό, είχε τα μάτια κλειστά. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα. Δεν έβλεπε την πραγματικότητα, ποιοι «αλάνθαστοι» ήταν σε θέσεις κλειδιά, πόσο «αλάνθαστο» ήταν το σύστημα πολιτικής προστασίας. Το «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», σημαίνει «Δεν έβλεπα», και όταν δεν μπορείς να δεις, αναγκαστικά θα κρυφτείς, για να μην πέσεις.

Ο Φώτης Κουβέλης, στην ΕΡΤ, είπε πως αντιλαμβάνεται τον πόνο που έχει προκληθεί από τις πυρκαγιές και το θάνατο τόσων ανθρώπων, «αλλά αυτό δεν μπορεί να ακυρώνει την επιτυχία εξόδου της χώρας από τα μνημόνια στις 21 Αυγούστου».

Δεν μπορούσε να δει, τι σάλο θα προκαλούσαν τα λόγια του; Είναι σαν να μπει κάποιος σε σπίτι που κλαίνε νεκρό, και να πει «Ναι, αλλά σε μια βδομάδα, έχουμε πάρτι!».

Ύστερα, του έφταιγαν οι «μονταζιέρες», «η ΝΔ και οι συνοδοιπόροι της». Δικαίως, του έγραψαν στο twitter «Κουβέλης, κλασικός παππούς σε οικογενειακό τραπέζι, έχει σκοτωθεί το σόι μεταξύ του και αυτός ρωτάει πότε θα φάνε το γλυκό».

Η κυβέρνηση μοιάζει με ομάδα που χάνει και αγωνίζεται πεισματικά στα τελευταία λεπτά, για  ένα σωτήριο γκολ. Ο Νίκος Παππάς, ίσως να νόμισε πως σκοράρισε, όταν σε πρόσφατο τουίτ έγραψε «Η ανεργία μετά από 8 δύσκολα χρόνια, όχι μόνο μειώνεται σταθερά αλλά για 1η φορά είναι μικρότερη από το 20%. Έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη για τη μείωση της ανεργίας και την προστασία της εργασίας».

Αυτό, πώς σας φαίνεται; Μπορεί να δει άραγε, ο Νίκος Παππάς, τι συμβαίνει εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο; Ξέρει κάτι από την ψυχολογία του άνεργου; Έμεινε άνεργος, για να καταλάβει πόσο μια τέτοια δήλωση, εξοργίζει;

Δεν έχει σημασία, αν η ανεργία έπεσε από το 20 στο 19,5. Ούτε κατά πόσο, αυτό, ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Σημασία έχει πως τέτοια λόγια ανάβουν φωτιές, και για να τα πεις θα πρέπει να είσαι τυφλός. Σε έναν άνεργο κόσμο που περπατάει με την πλάτη στον τοίχο και που βομβαρδίζεται από εισπρακτικές εταιρείες, ΔΕΝ μπορείς να πεις «Smile! τα πάμε καλά». Εδώ, πέφτει σφύριγμα και  κράξιμο. Ο Παππάς, βιάστηκε να χαρεί, είναι offside.

Ανάμεσα στους Συριζαίους που δεν μπορούν να δουν καθαρά, ξεχωρίζει η περίπτωση της Ελένης Αυλωνίτου.

Η βουλευτής, βγήκε στην τηλεόραση και είπε, πως ο κόσμος κάηκε στο Μάτι, γιατί ...«δεν ήταν εκπαιδευμένοι»!

Αυτό και άλλες «παπαριές», ξεσήκωσαν κράξιμο. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει την Αυλωνίτου στις τάξεις του, δεν χρειάζεται η ΝΔ να κάνει τίποτα. Η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει γιατί άνθρωποι σαν την Ελένη Αυλωνίτου, γίνονται αντιπαθητικοί με την πρώτη ματιά, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, μπορεί να εξηγήσει γιατί την κρατάει;

Οι κυβερνητικοί, επιβεβαιώνουν τον Αίσωπο: δύο σάκους καθένας τους φέρει. Σε αυτόν που είναι μπροστά τους, βλέπουν την αυθαίρετη δόμηση, τα λάθη των άλλων. Τον άλλο σάκο όμως, που είναι γεμάτος από τα δικά τους τα λάθη, τον έχουν πίσω από το κεφάλι τους, δεν τον βλέπουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας, είναι στην εξουσία, ενώ ισχυρίζεται πως ...δεν έχει την εξουσία! Έχει όμως την τάση, να βάζει όλους τους διαμαρτυρόμενους, στο ίδιο τσουβάλι. Ίσως θα έβλεπε καθαρότερα, αν διέκρινε τις διαφορετικές περιπτώσεις, αν μελετούσε σοβαρά, τα αγανακτισμένα γραπτά που όλο και εμφανίζονται, υπερκομματικών συγγραφέων, ή τα έργα τέχνης που δημιουργούνται με αυξητική τάση στις μέρες μας, και με έντονο το άρωμα διαμαρτυρίας. Νεανικά τραγούδια, πολύ οργισμένα, πληθαίνουν στο Youtube, κάποια από αυτά, έχουν εκατομμύρια views.

Ένα κύμα διαμαρτυρίας εγείρεται, δια του ανέμου  διανοούμενων και καλλιτεχνών. Από παντού βαράνε πικραμένα νταούλια. Και όταν αρχίζουν τέτοια νταούλια να βαρούν, τα τείχη της εξουσίας αρχίζουν να τρέμουν.