Λεξ - 2XXX

Ο νέος δίσκος του Λεξ (2XXX), όπως και ο προηγούμενος (Ταπεινοί και Πεινασμένοι), είναι το Ουρλιαχτό της γενιάς του. Οι στίχοι του, σκληροί αλλά με τρόπο γραφής που θα ζήλευε ίσως και ο Ginsberg. Εξαιρετική εργασία επιδεικνύει και ο παραγωγός Dof Twogee, που είχε την επιμέλεια, σε όλα τα στάδια (από τη σύλληψη της ιδέας και του ύφους μέχρι το τελικό αποτέλεσμα) τα σχετικά με την μουσική του δίσκου.



Με Λεξ και Dof, συνεργάστηκαν οι Damned United, μια νέα κολεκτίβα καλλιτεχνών από διάφορες χώρες (μουσικοί, ζωγράφοι,φωτογράφοι, soundtrack composers, μέχρι και filmmakers). Ο δίσκος, μας δείχνει ευκρινώς, την κατάσταση σήμερα, στο άνεργο και κοινωνικά αποκλεισμένο τμήμα του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης. Αναφέρεται δηλαδή, σε εκείνους που κυκλοφορούν μόνο με «αστικά, ασθενοφόρα και περιπολικά», όπως σημειώνει ο δυνατός στίχος του Λεξ, που λέει με τρεις λέξεις τα πάντα.
Τι αντιπροσωπεύει ο Λεξ, στον χώρο του χιπ χοπ; Το μαύρο στοιχείο το προσγειωμένο στις γειτονιές των ταπεινών και πεινασμένων. Στον αντίποδα αυτού του στοιχείου, υπάρχουν καλλιτέχνες, αλλά άλλης φάσης, όπως ο Snik για παράδειγμα, Ο Snik, είναι απογειωμένος σε έναν κόσμο με ξέκωλα, γρήγορα αμάξια φεράρι, χοντρό χρήμα και πιάτα με «χιόνι». Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι καλλιτέχνης. Αναμφίβολα είναι, και μάλιστα μπορεί και περιγράφει τον κόσμο του, με τόση δύναμη όπως και ο Λεξ τον δικό του. Σημαίνει πως είναι αντίθετοι κόσμοι. Στον δίσκο του Λεξ, υπάρχουν αρκετές αναφορές στον κόσμο του Snik.

Μία από αυτές και στο εξώφυλλο, που δείχνει την πόλη της Θεσσαλονίκης, κατεστραμμένη από την μεγάλη πυρκαγιά. Υπερίπταται ένας ιπτάμενος δίσκος. Κάτω, στα σπίτια και στις ρημαγμένες γειτονιές, ζει ο Λεξ με τους αλήτες του. Στον ιπτάμενο δίσκο, ο Snik με τις σκρόφες (ο ίδιος δηλώνει εξωγήινος που ήρθε με ιπτάμενο δίσκο). Ποιος είναι άραγε σε καλύτερη θέση;

Στον Λεξ, δεν υπάρχει χαρά, διέξοδος, υπάρχει μαύρο και μια συνεχόμενη θλίψη.

Στον Snik, υπάρχει μια «χιονισμένη» χαρά, που αργά ή γρήγορα γίνεται θλίψη (νόμος).

Λόγοι αρχής, μας κάνουν να υπερασπιζόμαστε τον κόσμο του Λεξ, και να θέλουμε να σφίξουμε το χέρι του καλλιτέχνη. Όμως, θέλουμε να πούμε και κάτι σαν μια οδηγία προς ναυτιλλόμενους. Ο καλλιτέχνης, μπορεί να μας δίνει την Τέχνη, αλλά όχι και την Ζωή. Αυτό, είναι δικό μας χρέος. Ο Λεξ, έφτασε σε ένα σημείο, που γεμίζει στάδια. Οι ταπεινοί και οι πεινασμένοι ίσως τον κάνουν θεό. Τώρα, μπορεί να συνεχίσει να γράφει έτσι, μην εξηγώντας τίποτα ούτε με συνεντεύξεις, διατηρώντας τον μύθο του. Όμως... Αν κάποιο απελπισμένο παιδί τον κοιτάξει στα μάτια να του δείξει διέξοδο στη Ζωή, τι θα πει; Δύο τραγωδίες πάντα συμβαίνουν στον χώρο της Τέχνης. Η πρώτη, όταν ο καλλιτέχνης δεν έχει βρει την διέξοδο. Η δεύτερη, όταν (πράγμα απίθανο) ανακαλύψει διέξοδο, και το πει, κανείς δεν θα τον πιστέψει (νόμος).

Πάντως, ο δίσκος, είναι διαμάντι.
Διαβάστε για τον προηγούμενο δίσκο του ΕΔΩ

Θες να τσουλήσουμε στους δρόμους; Μια ακόμα φορά

[Verse 1]

Η ζωή μας είναι ζάρι, πέσιμο στο Βαρδάρη

Αμάξι που μαρσάρει 10 μέτρα πριν στουκάρει

Ιπτάμενα αντικείμενα πάνω από τις πλατείες

Οι τελευταίοι γήινοι μες στις πολυκατοικίες

Θυμήσου ν' αποφύγεις την μπατσίνα στο φανάρι

Που στη σχολή μαλώνανε ποιος θα την πρωτοπάρει

Ο άντρας της την άφησε 2 μέρες στο κρεβάτι

Με μαυρισμένο μάτι να ρωτάει πού πήγε η αγάπη;

Την πόρτα σου μην κλείνεις, θα 'ρθω μετά τις 2

Το είπαν στο Μαντείο πως οι δρόμοι είναι σφαγείο

Απλώνοντας τα πόδια πλάι απ' το σταχτοδοχείο

Ιταλικές σειρές και μια πίτσα στα 2

Είμαι από τις περιοχές που κάνουν προσευχές

Να πέσουνε οι ΔΙ.ΑΣ από τις μηχανές

Αυτό είναι για τους άνεργους στις εργατικές

Που όταν με βλέπουνε στο δρόμο λένε...

Αποφυλακισμένοι που δε βρίσκουν δουλειά

Ληστεύουνε πουλιά για να ταΐσουν παιδιά

Λένε λάμψε και για πάρτη μας πριν έρθει η συντέλεια

Στο 2018 μάγκες λάμπω σα ραδιενέργεια

Ρουφιάνοι στα περίπτερα, λίτες στα λεωφορεία

Ξεχασμένοι χουντικοί μες στα συνοικιακά κουρεία

Το παίρνω με τα πόδια κι όλο βρίσκω μπελάδες

Τραγουδώ για τις χαμένες βδομάδες

[Chorus]

Πριν κοιμηθούμε όλοι ευχόμαστε υγεία

Όχι άλλους φίλους μες στα νοσοκομεία

Παράσιτα για την κοινωνία

Μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία

Εδώ δεν 'ναι cinema

Πού ξες εσύ απ' αυτά

Κυκλοφορούμε μόνο με αστικά

Ασθενοφόρα και περιπολικά

[Verse 2]

Από το Σέιχ Σου φυσάω τον καπνό

Μαύρα σύννεφα πάνω απ' τον Λευκό

Θα κατέβω στην Αθήνα κι άμα δε σκοτωθώ

Θα χαζεύω τα graffiti απ' τον Ηλεκτρικό

Αυτό πάει για τ' αδέρφια μου στο εξωτερικό

Που ρωτάνε άμα είμ' εντάξει κι άμα έχω να πω

Μη ρωτάς τι κάνω γιατί σου το είπα μόλις

Σέρνω το κουφάρι μου μες στις μεγαλουπόλεις

Εδώ οι άνθρωποι περπατάνε σκυφτοί

Τέντα-τέντα, μην τους πιάσει η βροχή

Ξεπαρκάρουνε τ' αμάξια τους μετά απ' τη δουλειά

Για να γυρίσουνε σε ανθρώπους που δε νοιάζονται πια

Ο πιτσιρίκος δεν κοιμάται άμα δεν έχει να πιει

Και όταν γυρίζει απ' τα 10ωρα όλο παραληρεί

Της λέει "αγάπη μου είσ' η μια, ο κόσμος μου είσ' εσύ

Απλά υποσχέσου μου ποτέ μας να μη γίνουμ' αυτοί"

40 βαθμοί, μπόχα από τα σκουπιδιάρικα

Τρελοί και ιδρωμένοι μες στα υπόγεια μπιλιαρδάδικα

Έξω απ' τις συναυλίες περιμένοντας την κούτρα

Άλλο ένα καλοκαίρι που χαζεύεις τη Σαλούγκα

Xanax, speed, coco και MD

Να γίνουμε φυτά, να 'κονομάν' οι γιατροί

Έχεις καιρό που χάθηκες και θέλω να τα πούμε

Παρ' το ποδήλατο σου και κατέβα να σε δούμε

[Chorus]

Πριν κοιμηθούμε όλοι ευχόμαστε υγεία

Όχι άλλους φίλους μες στα νοσοκομεία

Παράσιτα για την κοινωνία

Μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία

Εδώ δεν 'ναι cinema

Πού ξες εσύ απ' αυτά

Κυκλοφορούμε μόνο με αστικά

Ασθενοφόρα και περιπολικά