Η διάθεση του ελληνικού New Wave 1980-1990

Φωτο: Δύο ελληνίδες,  η μία με το χαρακτηριστικό ντύσιμο του New Wave (πάνω) και η άλλη, με το στρατιωτικό στυλ του Πανκ (κάτω).

Το ελληνικό New Wave μπορεί να συγγενεύει, αλλά δεν ταυτίζεται με το πανκ. Υπάρχουν διαφορές στο ύφος και στο ήθος, αν και
αυτές οι διαφορές, τουλάχιστον στην αρχή, δεν είναι έντονες, ούτε
αποκλείουν την επικοινωνία σαν φράχτες.


Μια μεγάλη διαφορά που βλέπει αμέσως κανείς, είναι ότι τα συγκροτήματα του ελληνικού πανκ γράφουν πάντα τραγούδια με ελληνικό στίχο (από τις ελάχιστες εξαιρέσεις, οι Birthward και το τραγούδι Athens Burning, των Stress). 
Τα συγκροτήματα του New Wave, αντίθετα, σχεδόν όλα (το Σύνδρομο και οι Metro Decay είναι οι σημαντικότερες εξαιρέσεις), μεταχειρίζονται αγγλικό στίχο. 

Μια άλλη διαφορά που έχει κατά καιρούς αναφερθεί είναι το Synthesizer, ένα μουσικό όργανο που, κατά κανόνα, τα συγκροτήματα του new wave χρησιμοποιούν, ενώ του πανκ, όχι.
Αυτές όμως οι διαφοροποιήσεις, αλλά και άλλες πολλές, είναι
απλά το αποτέλεσμα μιας βασικής διαφοράς ιδεών, δηλαδή του
πώς οι δύο κουλτούρες βλέπουν τη λειτουργία της τέχνης.
Για το πανκ, κυρίαρχη ιδέα είναι ότι η τέχνη είναι ένα όπλο
σε έναν πόλεμο με το κράτος, για το New Wave, η τέχνη είναι ένα
όπλο σε έναν πόλεμο με προσωπικά αδιέξοδα και ένα μέσο για να εκφραστούν και αναζητήσεις ψυχής. 
Ουσιαστικά, το πανκ είναι μορφή στρατευμένης τέχνης με περισσότερα αγωνιστικά, παρά λυρικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί ένα σύνολο πολλών και διαφορετικών αντάρτικων τραγουδιών και περιγράφει, με πολλές και διαφορετικές ματιές, ένα αντάρτικο πόλης. Είναι λογικό λοιπόν να έχει ελληνικό στίχο, αφού είναι τραγούδι μάχης, και εκείνο που ενδιαφέρει είναι η πολεμική ιαχή να γίνεται κατανοητή από τον καθένα.

Είναι λογικό, επίσης, τα περισσότερα πανκ
συγκροτήματα να μη χρησιμοποιούν το Synthesizer, αφού δεν το
θεωρούν «πολεμικό όπλο», οι ΑΝΤΙ και οι Moot Point, ήταν ίσως οι μόνοι πανκ που το χρησιμοποίησαν.

Το πανκ είναι το σάλπισμα για τη μάχη. Το New Wave, η ποίηση και το δάκρυ. Μουσικά, το ελληνικό πανκ γοητεύεται από τα συγκροτήματα του πρώτου κύματος του αγγλικού πανκ, και κυρίως
από τους Sex Pistols. Το ελληνικό New Wave προτιμά τα συγκροτήματα του post punk και τα πρώτα σχήματα του goth rock. 

Το Τριήμερο στο Σπόρτιγκ δείχνει τρία χαρακτηριστικά συγκροτήματα του εξωτερικού, που το ελληνικό new wave θαυμάζει (βεβαίως, θα συμπληρώναμε οπωσδήποτε και τους Bauhaus, τους Joy Division,
και άλλα συγκροτήματα του post punk και του goth). Αλλά και στο
ύφος υπάρχει διαφορά. Οι έλληνες new wave, δεν ντύνονται όπως
οι πανκ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι καλόγουστοι και καλοντυμένοι. Η γυναίκα αναδεικνύει τη θηλυκότητα και έχει κομψότητα, που στο πανκ δεν υπάρχει. Οι αρβύλες, τα καρφιά, το στρατιωτικό ντύσιμο του πανκ, δηλώνουν ότι σε μεγάλο ποσοστό είναι μια στρατευμένη τέχνη. Το New Wave, αντίθετα, είναι ο πολλαπλασιασμός και η εξέλιξη των λίγων λυρικών στοιχείων που είχε το πανκ, αποτελεί εκλέπτυνση και με αισθητικά κριτήρια, αναμφίβολα ανώτερης ποιότητας τέχνη. Κοινωνικά ή ιστορικά κρινόμενο, το πανκ παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι η αποτύπωση της οργής και η περιγραφή του σάπιου στην κοινωνία. Καλλιτεχνικά, όμως, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται περισσότερο προς το New Wave.

Αν εξαιρέσει κανείς μερικές ομάδες που δημιουργούν στεγανά,
οι τρεις ετερώνυμες κουλτούρες (ροκ, πανκ, new wave), στη διάρκεια της Μελαγχολικής Δεκαετάις, και στο υψηλότερο επίπεδο, των δημιουργών και όχι των φανατικών οπαδών, είναι φιλικές και αποτελούν τα πολύτιμα υλικά σε ένα δημιουργικό καζάνι που βράζει. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ποτέ και τον παράγοντα έρωτα. Πολλοί από τους καλλιτέχνες του ροκ ερωτεύτηκαν κοπέλες μικρότερες, που δεν ήταν φρικιά, αλλά κορίτσια του πανκ ή του New Wave. Ο έρωτας του Δημήτρη Πουλικάκου με τη Θέκλα Τσελεπή είναι ένα από τα γνωστότερα παραδείγματα που, εκείνη την εποχή, επιβεβαίωναν τον κανόνα ότι τα ετερώνυμα έλκονται και ότι η πραγματική γοητεία βρίσκεται στη συνάντηση των διαφορετικών και όχι στη συστράτευση των ομοίων.

Για περισσότερα πάνω στο ελληνικό Πανκ και New Wave, δες την έκδοση ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ (Μανώλης Νταλούκας, Άγκυρα, 2012).