Ο Θανάσης Γιαννόπουλος, στο ενδιαφέρον του μπλογκ ΛΕΥΚΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ, έγραψε (με το ψευδώνυμο The Motorcycle Boy) πως κάποτε πρέπει να "οργανωθούμε", αλλά πώς να γίνει αυτό, όταν διαβάζει κάποιες «...θεωρίες που ανακαλύπτουν την απαρχή του ελληνικού ροκ στα μέσα της Γερμανικής Κατοχής (!!!!)».
Φυσικά εννοούσε εμένα.
Του απάντησα και ακολούθησε μία συζήτηση περί της έννοιας «Ροκ».
Για όποιον ενδιαφέρεται, ιδού η αντιπαράθεση των απόψεων (την οποία και διανθίζω με φωτο από κυρίες που εκφράζουν συγκεκριμμένες τάσεις, ώστε να σπάσει η μονοτονία του κειμένου)...
Manolis Daloukas είπε...
Αγαπητέ Θανάση, γράφεις ότι μερικοί "ανακαλύπτουν την απαρχή του ελληνικού ροκ στα μέσα της Γερμανικής Κατοχής (!!!!) " και το γράφεις βέβαια για να καταδείξεις σαν ανόητες τέτοιες απόψεις. Αναφέρεσαι φυσικά στο βιβλίο μου ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ και αυτοί οι "μερικοί" είναι όσοι συμφωνούν με αυτή την άποψη και κυρίως εγώ που έθεσα σαν αρχή της μελέτης μου το 1940. Αλλά να είμαστε τίμιοι. Έτσι που το γράφεις ακούγεται "κουφό" και κάποιος που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο θα πει σίγουρα, μα τι μαλακία είναι αυτή, είναι δυνατόν να παίζουν ροκ στην Κατοχή; Υπήρχαν τότε ροκ συγκροτήματα;
Φυσικά και δεν εννοώ ότι στην κατοχική περίοδο, ο κόσμος χορεύει ροκ ή ροκ εν ρολ, και αυτό το ξέρεις. Και αφού ξέρεις τι εννοώ ρε Θανάση, γιατί το γράφεις; Πώς να οργανωθούμε αν δεν είμαστε πρώτα τίμιοι;
Θα γράψω συνοπτικά γιατί μπαίνει σαν αρχή η Κατοχή, όχι για σένα, τα ξέρεις, αλλά για κάποιον νεότερο που ίσως έχει την απορία. Λοιπόν, αυτό που ονομάζουμε νεανική κουλτούρα είναι κάτι που δεν περιλαμβάνει μόνο μουσική αλλά και ποίηση και ζωγραφική και χίλια δυο άλλα. Το Ροκ, αυτό που έχουμε σήμερα, έχει κάποιους επηρεασμούς, κάποιους προγενέστερους πιτσιρικάδες που με τα έργα, τη στάση και τα λόγια τους, επηρέασαν τους σημερινούς. Ο Γιώργος Μακρής για παράδειγμα, είναι ένας από αυτούς τους πιτσιρικάδες της κατοχής που ο επηρεασμός του φθάνει μέχρι και σήμερα. Η Λένα Τσούχλου, επίσης. Οι υπαρξιστές του Ψυρρή, τα χλεμπονιάρικα της Κατοχής, είναι ένα άλλο παράδειγμα. Λοιπόν, δεν λέει κανείς ότι εκείνα τα πιτσιρίκια κρατούσαν ηλεκτρικές κιθάρες. Λέμε όμως, ότι η απαρχή , σαν διάθεση υπάρχει εκεί. Όπως λέμε για παράδειγμα, ότι οι χίπιδες, "κατάγονται" από τους mods και οι mods από τους μπήτνικς και οι μπήτνικς από τους υπαρξιστές και πάει λέγοντας προς τα πίσω. Αυτές όλες οι κουλτούρες είναι βέβαια ξεχωριστές, αλλά η μία έρχεται σαν μετεξέλιξη της άλλης. Όλα αυτά βεβαίως και σου είναι γνωστά. Και βεβαίως ξέρεις πολύ καλά, στην ελλάδα, πώς πάει η ιστορία. Απορώ λοιπόν, γιατί το γράφεις με τέσσερα μάλιστα θαυμαστικά. Έτσι δεν έγιναν τα πράγματα; Δεν έχουμε την παρέα του Μακρή; Δεν επηρέασε αυτή η παρέα τους πρώτους έλληνες υπαρξιστές; Οι υπαρξιστές της παράγκας δεν ήταν μετά αυτοί που έγιναν οι πρώτοι ροκ εν ρολίστες; Οι ροκ εν ρολίστες δεν μας έδωσαν μετά τους τεντιμπόηδες; Λοιπόν ποιό είναι το λάθος; Για να οργανωθούμε ρωτάω...
Απριλίου 08, 2013 3:05 μ.μ.
Σαφώς η νεανική κουλτούρα περιλαμβάνει όλα όσα λες και διαφέρει από εποχή σε εποχή, αλλά εσύ δεν ασχολείσαι με την "περιθωριακή" κουλτούρα της Ελλάδας ή κάτι τέτοιο -ασχολείσαι με το ροκ.
Το οτι οι τάδε ροκάδες ή ροκενρόλερς ή χίπηδες επηρεάστηκαν από το δείνα πνευματικό ρεύμα δεν σημαίνει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ οτι το πνευματικό ρεύμα γίνεται ροκ ή προάγγελος του ροκ. Ναι, τα μπλουζ διαμόρφωσαν σε σημαντικό βαθμό τη ροκ (άρα τα μπλουζ είναι προάγγελος ΚΑΙ του ροκ) αλλά ο Καρυωτάκης ή ο Πορφύρας δεν είναι ροκ (ούτε προάγγελοι του ροκ) επειδή, ας πούμε, τα Διάφανα Κρίνα μελοποίησαν ποιήματά τους! Ούτε ο Γουίλιαμ Μπλέικ θεωρείται προάγγελος του ροκ κι ας επηρέασε ένα σκασμό συγκροτήματα. Ούτε μπορούμε να πούμε οτι επειδή ο Ρεμπώ ήταν ρέμπελος ήταν αυτομάτως και ροκάς! Παραδείγματα δίνω -έτσι;
Το να ισχυρίζεσαι πως οι τάδε που ζούσαν το '40κάτι επηρέασαν την ελληνική ροκ είναι από μόνο του ανεδαφικό, για τον απλούστατο λόγο οτι το ροκ δεν υπήρχε τότε και ούτε δημιουργήθηκε στα χρόνια της καλλιτεχνικής ζωής των ατόμων που αναφέρεις. Εσύ λοιπόν, απλά παίρνεις μια στάση ζωής και την προεκτείνεις ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ! Άτοπο και αντιεπιστημονικό -κατά τη γνώμη μου- γιατί σημασιοδοτείς τα προηγούμενα με κώδικες συμπεριφοράς των επομένων! Είναι σα να λες οτι ο Βεργής ήταν νούμερο επειδή κυκλοφορούσε με χλαμύδα, άρα και ο Περικλής ήταν εξίσου νούμερο εφόσον φόραγε χλαμύδα!
Σαφώς δεν υπάρχει παρθενογέννεση και σαφέστατα η κάθε καινούργια κουλτούρα είναι μετεξέλιξη των προηγουμένων αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, επειδή ακριβώς είναι προφανές. Όταν μιλάμε για ροκ βάζουμε μια διαχωριστική γραμμή για να σηματοδοτήσουμε το αντικείμενό μας (το πώς καθορίζεται η γραμμή το αναφέρω στο άθρο μου) -αλλιώς αοριστολογούμε και καταλήγουμε στο "κι η Βλαχοπούλου και ο Αυλωνίτης κι αυτοί είναι ροκ" -σε σαχλαμάρες κοντολογίς.
Κατά τα λοιπά οι χίπηδες ΔΕΝ κατάγονται από τους μοντ (αλλά από τους νεαρούς οπαδούς των μπλουζ) γιατί οι μοντ λάτρευαν τη σόουλ και είχαν διαφορετική ιδεολογική τοποθέτηση από τους χίπηδες. Για το αν οι μοντ κατάγονται από τους μπήτνικς θα σε γελάσω -κάποια σύνδεση δεν μπορώ να δω, αλλά δεν το έχω ψάξει ιδιαίτερα το θέμα.
Αυτά.
Απριλίου 08, 2013 3:38 μ.μ.
Ροκ είναι η κουλτούρα των νέων. Η Τέχνη και οι άλλοι τρόποι με τους οποίους οι νέοι εκφράζουν την φύση τους (ντύνονται, αγωνίζονται, μιλούν, ερωτεύονται, διασκεδάζουν) συνιστούν την ροκ κουλτούρα, που έχει τη ζωή ως αιτία.
Συνεπώς είναι θέμα ορισμού. Γι αυτό και ο υπότιτλος στο εξώφυλλο , είναι ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ 1945-1990.
Βάσει λοιπόν αυτής της σύμβασης, η λέξη ροκ ισοδυναμεί με τη λέξη νεότητα. Έτσι όταν λέω εγώ ροκ δεν εννοώ αυτό που εννοείς εσύ. Μια καλλιτεχνική δημιουργία, όσο παλιά και αν είναι, στην αρχαιότητα ακόμα, θα θεωρείται για μένα ροκ, εφόσον είναι αποτέλεσμα νεανικής δράσης.
Θα μου πεις, έχω το δικαίωμα να κάνω αυτή τη σύμβαση , να δώσω δηλαδή αυτόν τον ορισμό στο ΡΟΚ; Αυτό είναι ένα άλλο θέμα, αλλά από τη στιγμή που αρχίζω το βιβλίο κάνοντας αυτή τη σύμβαση,είμαι ΟΚ. Είμαι ΟΚ, όχι ως προς την αντικειμενική αλήθεια, γιατί -όπως γνωρίζεις- η αλήθεια είναι σχετική και εξαρτάται από τη θέση που βρίσκεται ο παρατηρητής. Είμαι ΟΚ ως προς την σχετική γωνία που επιλέγω να κοιτάξω. Αυτός λοιπόν που διαβάζει το βιβλίο, γνωρίζει σε ποια θέση θα σταθεί να παρατηρήσει το φαινόμενο.
Απριλίου 08, 2013 4:21 μ.μ.
Ένας ορισμός στηρίζεται στην, κατά το δυνατό, σαφέστερη περιγραφή του αντικειμένου που ορίζει, έτσι ώστε να περιορίζει το αντικείμενο που μελετάται και να βοηθάει στη μελέτη του. Το μάθαμε στη σχολή αυτό -μη νομίζεις οτι είναι δικό μου.
Απριλίου 08, 2013 4:48 μ.μ.
Απλώς θα δεις το φαινόμενο λίγο διαφορετικά.
Χοντρικά , τρεις είναι οι τρόποι να δεις το φαινόμενο.
Ο Πρώτος, σαν μουσική.
Ο Δεύτερος, σαν κουλτούρα, αλλά να την περιορίσεις χρονικά.
Και ό τρίτος σαν κουλτούρα χωρίς χρονικό περιορισμό.
Και οι τρεις είναι "ξεκάθαροι", το θέμα όμως είναι πόσο λειτουργούν όταν πάμε να τους εφαρμόσουμε στην πράξη. Η Κβαντική Φυσική, δεν γεννήθηκε γιατί η Νευτώνεια δεν είχε "ξεκάθαρους " ορισμούς, αλλά γιατί έπρεπε να δημιουργήσουμε μια άλλη Φυσική, για να συλλάβουμε καλύτερα τα φαινόμενα.
Ο Πρώτος ορισμός χάνει γιατί δεν συμπεριλαμβάνει τις άλλες μορφές έκφρασης. Θεωρεί ως ροκ, μόνο ένα "μουσικό ιδίωμα", έτσι αν πάμε με αυτό να περιγράψουμε το "Καλοκαίρι της Αγάπης", για παράδειγμα, θα έχουμε πρόβλημα, θα θέλουμε πολλές επεξηγηματικές προσθήκες.
Ο Δεύτερος είναι πιο ισχυρός και ερμηνεύει τα φαινόμενα και τις εκφράσεις μετά το 60, αλλά δεν ερμηνεύει ικανοποιητικά τη σύνδεσή τους με τα προηγούμενα.
Ο τρίτος, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο κοντά στην αλήθεια. Αυτό που ονομάζουμε Ροκ, αν το καλοσκεφτείς, πάντα υπήρχε με διαφορετικές μορφές. Ήταν μια τεράστια κραυγή διαμαρτυρίας, που συνοδευόταν από Τέχνη και ορισμένη συμπεριφορά. Αυτή η κραυγή, έβγαινε σε όλα τα χρόνια, από τους νέους ανθρώπους. Ποτέ δεν γινόταν αποδεκτή από τους μεγαλύτερους γιατί υπέσκαπτε την εξουσία τους. Δεν είμαι ο πρώτος που το λέει αυτό. Άλλοι το έχουν δει, πριν από εμένα. Και στην Ελλάδα, έχουν μιλήσει γι αυτό το αέναο και πάντα νεανικό ροκ, πριν από εμένα και ο Πουλικάκος και ο Σιδηρόπουλος και άλλοι πολλοί.
Αυτός ο τρόπος λοιπόν, βλέπει το Ροκ σαν μια "νεανική ενέργεια" που κινείται διαχρονικά και παίρνει μορφές διαφορετικές, ανάλογα της Εποχής και των συνθηκών. Σκέψου το και λίγο έτσι. Ξεκάθαρο είναι κι αυτό, δεν προκαλεί κίνδυνο, ίσα ίσα που αν το σκεφτείς έτσι, θα απαλλαγείς από πολλές φοβίες για μορφές που ουσιαστικά αγαπάς και δεν θέλεις να παραδεχτείς.
Απριλίου 08, 2013 6:52 μ.μ.
The Motorcycle boy είπε...
Βρε παιδί μου -ας μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα. Ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος γενικότερα μπορεί να δει ένα θέμα από, όχι 3, αλλά 43 πλευρές και όλες να είναι εξίσου αποδεκτές.
Όταν όμως κάνεις μια μελέτη θα πρέπει να αποδέχεσαι (υπόκεισαι σε) κάποιους κανόνες οι οποίοι είναι κοινοί σε όσους μελετούν θέματα σχετιζόμενα με κοινωνικές ομάδες και φιλοσοφία. Ίδιους κανόνες αποδεχόταν ο Καντ, ίδιους ο Μαρξ, ίδιους ο Στίρνερ, ίδιους ο Μαρκούζε ίδιους κι ο μαλάκας ο Φουκουγιάμα.
Εν προκειμένω, δεν μπορούμε να δούμε το θέμα ροκ με άλλον τρόπο πέραν από τον μουσικό-κοινωνικό. Ροκ κίνημα είναι αυτό που έχει σαν κοινό ιδεολογικό-καλλιτεχνικό κώδικα τη ροκ μουσική και η συμπεριφορά των μελών του υπόκειται σε συγκεκριμένους κανόνες. Μουσική-κοινωνικές συνθήκες πάνε μαζί, δεν διαχωρίζονται. Γι΄αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με τη ροκ ο Σίμος ο Υπαρξιστής (πώς τον λες δεν θυμάμαι) ή ο Μαλτέζος που λες. Γιατί το ροκ δεν υπήρχε τότε.
Μην μου λες για Πουλικάκο (ξερόλας ρε αδερφάκι μου -δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να μην έχει άποψη) ή για τον Σιδηρόπουλο (τα έχουμε ξαναπεί και σου έχω πει την άποψή μου).
Αυτό που υπονοείς με τον ορισμό σου είναι γενικότερα η νεανική κουλτούρα -όχι η ροκ. Γιατί, έτσι όπως θέτεις τον ορισμό του ροκ χωράει μια χαρά και ο επαναστατικός Μπετόβεν κι ο Πετρολούκας Χαλκιάς στα νιάτα του κι ο Μάγγας μη σου πω και ο Τσάρλι Πάρκερ και η Μπίλι Χολιντέι και ένας συχωριανός μου γιδοβοσκός που έπαιζε φλογέρα και ήταν τσακωμένος με όλους τους γέρους του χωριού επειδή πήδαγε κατσίκες. Αν μιλάμε για νεανικές κουλτούρες ΓΕΝΙΚΩΣ -εντάξει, επειδή έχουμε το νεαρόν της ηλικίας για να περιορίζει. Αν όμως μιλάμε για ροκ, ο ορισμός σου είναι λάστιχο. Γιατί σ΄αυτόν χωράει ο νεαρός Μπετόβεν αλλά δεν χωράει πια ο Κιθ Ριτσαρντς, εφόσον δεν είναι νεαρός πλέον.
Απριλίου 08, 2013 9:12 μ.μ.
Manolis Daloukas είπε... Μάλλον δεν μπορώ να γίνω κατανοητός γιατί δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο. Φυσικά και αποδέχομαι κανόνες. Φυσικά και αναγνωρίζω και ξεχωρίζω τις ομάδες. Δεν τα βάζω στο μίξερ. Όταν περιγράφω το πανκ, δεν το συγχέω με το παραδοσιακό ροκ. Όταν μιλώ για τους Υπαρξιστές, σημειώνω καθαρά τα χαρακτηριστικά του κινήματος , που αρχίζει και που τελειώνει, Τις ομάδες και τις τάσεις τις έχω στα όριά τους, Εννοείται αυτό. Αλλά δεν μιλάμε γι αυτό τώρα. Μιλάμε για την ενοποίηση, όλων αυτών. Δηλαδή, πώς θα ονομάζαμε την νεανική κουλτούρα, γενικά, μετά τον Β Παγκόσμιο; Εγώ, θέλησα να την ονομάσω Ροκ. Σύμβαση έκανα. Ο χρόνος θα δείξει αν ο όρος επικρατήσει ή όχι.
Όλοι οι μελετητές, όταν μελετούν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού αναγνωρίσουν και ξεχωρίσουν τις ομάδες, τις ενοποιούν ύστερα, κάτω από ένα τίτλο.
Πάρε μια οποιαδήποτε Ιστορία Τέχνης. Πώς ονομάζονται τα εκατό χρόνια 1840 με 1940 (οι μελετητές δεν συμφωνούν μεταξύ τους για τα χρονικά ορια); Μοντερνισμός. Κάτω από αυτόν τον όρο, μπαίνουν διάφορες τάσεις κι ομάδες (Εξπρεσιονισμός, Ιμπρεσιονισμός, Ντανταϊσμός, Σουρεαλισμός κλπ).
Δεν λέει κανείς ότι είναι το ίδιο ο Ντανταϊσμός με τον Ιμπρεσιονισμό. Λέμε ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία, στον Μοντερνισμό δηλαδή, που εκφράζει το πνεύμα της βιομηχανικής κοινωνίας.
Έτσι κι εγώ, έβαλα ένα τίτλο και κάτω από αυτόν, διάφορες νεανικές ομάδες που εκφράζουν το Μεταπολεμικό Πνεύμα.
Αλλά πέρα από τον τίτλο, που ενοποιεί διάφορες τάσεις σε μια μεγάλη περίοδο, σημασία έχει μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ενοποίηση. Να βλέπεις γενικά, αλλά ταυτόχρονα και επί μέρους. Έχει μεγάλη σημασία να δούμε ότι είναι κάτι διαφορετικό το πανκ και το παραδοσιακό ροκ, αλλά έχει μεγάλη σημασία να δούμε ότι είναι και το ίδιο.
Το ηλεκτρικό ρεύμα, άλλοτε γίνεται κινητική ενέργεια, άλλοτε πυρώνει μια αντίσταση και μας ζεσταίνει και άλλοτε πυρακτώνει ένα λεπτό σύρμα και γίνεται φως. Τρεις διαφορετικές εκφράσεις, αλλά η ουσία του μία. Έτσι και το πανκ, το παραδοσιακό ροκ, ο υπαρξισμός, οι μπήτνικς, το νιου γουέηβ. Είναι διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας ενέργειας. Αλλά δεν σημαίνει αυτό, ότι η ζέστη από την ηλεκτρική σόμπα, είναι ίδιο πράγμα με το φως.
Στην ενοποίηση γίνονται ίδια. Στην εκδήλωσή τους διαφορετικά.
Απριλίου 09, 2013 12:10 π.μ.
The Motorcycle boy είπε... Τα έχεις κάπως μπερδεμένα, νομίζω. Δεν υπάρχει ενοποιημένη ονομασία της νεανικής κουλτούρας μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι διαφορετικές, για την αμερικάνικη κοινωνιολογία που έχει ασχοληθεί με την καταγραφή, οι αντιλήψεις, οι πρακτικές και οι ανησυχίες των νεαρών που γύρισαν από τον Πόλεμο (απ΄αυτούς προέκυψαν οι outlaws και οι ομάδες του 1% που μέρος τους μετασχηματίστηκε στη συνέχεια σε μπήτνικς), από αυτές των war babies (που δημιούργησαν το ροκ κίνημα) και των baby boomers (που δημιούργησαν εκτός των άλλων και το πανκ) και αυτές της Generation X. Γιατί είναι διαφορετικές; Επειδή οι τελευταίοι καταπιέζονται από τους πρώτους, οι baby boomers έχουν γονείς που γύρισαν από τον Πόλεμο, ας πούμε. Χοντρικά στα γράφω για να σχηματοποιήσουμε λίγο την κατάταξη.
Αν έρθεις και μου πεις εσύ οτι είναι το ίδιο πράγμα ο γονιός με το παιδί (την εποχή της νεότητάς τους) το γαμήσαμε και ψόφησε! Είναι σα να λες οτι ο γονιός που έκανε Μακρόνησο στην Ελλάδα ήταν το ίδιο με τον γιο πάνκη. Αλλά δεν ήταν! Απεναντίας ο πρώτος καταχέριζε τον δεύτερο κι ο δεύτερος φορούσε αγκυλωτούς σταυρούς για να καταγγείλει την κατάντια του πρώτου.
Το να λες οτι "όλα είναι ροκ" από τον Πόλεμο και μετά (στον τομέα της νεανικής εξέγερσης) πέραν του άτοπου (η Μπίλι Χολιντέι ήταν ροκ;) αποκρύπτει και το γεγονός των διαγενεακών και ενδονεολαιϊστικών συγκρούσεων (ας πούμε, και οι Κνίτες νέοι ήταν αλλά παίζανε ξύλο με τους ρόκερς και τους θεωρούσαν πράκτορες των Αμερικάνων). Για ρώτα τον Ανδρουλάκη για το πώς φέρονταν ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ του '73 στους αναρχικούς και τους χίπηδες και πες του οτι ήταν ροκ -θα το δεχτεί;
Αυτό που αναφέρεις για τον Μοντερνισμό είναι ο ΧΡΟΝΙΚΟΣ προσδιορισμός πολλών τάσεων -Μοντέρνοι είναι οι καινούργιοι σε αντίθεση με τους παλιούς, τους Απαρχαιομένους. Το ροκ όμως δεν είναι χρονικός προσδιορισμός είναι μουσικο-κοινωνικός! Στο παράδειγμα που αναφέρεις θα ήταν σα να λες οτι όλα μετά τον Πόλεμο ήταν Ιμπρεσιονισμός -ας πούμε!
Ρεζουμέ: αν ο τίτλος του βιβλίου σου ήταν "Νεανικές κουλτούρες στην μεταπολεμική Ελλάδα" δεν θα είχα κανένα πρόβλημα -αλλά το ροκ δεν κολλάει όταν θέλεις να περιγράψεις κάτι τόσο γενικό! Σαφώς το ροκ και το πανκ και οι μπήτνικ και η τζαζ κι ότι άλλο θέλεις αναφέρονται πρώτιστα στις ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΧΡΟΝΙΚΑ εκδηλώσεις της ίδιας νεανικής ενέργειας (είναι υποσύνολα του ίδιου συνόλου) αλλά δεν μπορείς να πάρεις ένα υποσύνολο και να ονομάσεις από αυτό το σύνολο.
Απριλίου 09, 2013 9:11 π.μ.
Manolis Daloukas είπε... Είναι μια πολύ θεωρητική συζήτηση, χαίρομαι που την κάνουμε, αλλά να είσαι σίγουρος, ελάχιστους ενδιαφέρει.
1. Στο Ροκ, δεν έχουμε αυτή την περίπτωση, αλλά την αναφέρω: Στις ενοποιημένες ομάδες, είναι συχνό το φαινόμενο, ο μελετητής ή κάποιος άλλος, να παίρνει μια υποομάδα και με το όνομα αυτής να ονομάζει το σύνολο. Ο Βυζαντινός Πολιτισμός, είναι ένα παράδειγμα. Το όνομα, ανταποκρίνεται σε μικρή υποομάδα. Η πλειοψηφία ήταν Ρωμαίοι, άλλοι Σύριοι, έλληνες κλπ. Και όμως, οι μελετητές αργότερα, ονόμασαν Βυζάντιο, ένα πολιτισμό από το όνομα μιας μικρής υποομάδας.
2.Όταν μιλάμε για νεανικές ομάδες, σε θέματα Τέχνης, δεν συμπεριλαμβάνουμε κομματικές, θρησκευτικές ή άλλου είδους οργανωμένες νεολαίες. Μιλάμε πάντα για νεανικές ομάδες που σχηματίζονται χωρίς καθοδήγηση.
3. Μετά τον πόλεμο, οι νεανικές ομάδες είναι διάφορες (τις ξέρεις άλλωστε): Υπαρξιστές, Μπήτνικς, Μοντς, Ροκ εν Ρολίστες, Τεντιμπόηδες, Φρικιά, Πανκ... κλπ. Θα πρέπει να ονομαστούν όλοι αυτοί, με το όνομα ΡΟΚ; Κατά τη γνώμη μου, ναι. Όχι επειδή έτσι το θέλω, αλλά επειδή, υπήρξε πράγματι μια τέτοια, διεθνώς τάση. Ακόμη και στο πανκ, η πρώτη τάση ήταν να καταχωρούνται ως ροκ, πολλές συναυλίες τους.
Ομάδα με το όνομα Ροκ, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε. Το ροκ έρχεται σαν επιθετικός προσδιορισμός, να χαρακτηρίσει την ποιότητα . Δηλαδή, όταν έσκασε το πρώτο κύμα (Μπητλς,Στόουνς, κλπ), όλοι αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως ΠΟΠ. Στην Ελλάδα, τα συγκροτήματα ονομάζονται ΠΟΠ συγκροτήματα που κάνουν ΡΕΣΙΤΑΛ σε κινηματογράφους. Μέχρι και σήμερα, μερικοί παλιοί, δεν ονομάζουν την κουλτούρα τους ΡΟΚ, αλλά ΠΟΠ. Μέχρι και σήμερα μου κάνει τρομερή εντύπωση, που όταν συζητάω με τον Δημήτρη Πολύτιμο, αναφέρεται στο ΠΟΠ εννοώντας αυτό που εγώ ονομάζω ΡΟΚ. Στην Ελλάδα που μας ενδιαφέρει, μέχρι και στα τέλη της δεκαετίας του 60, όλα τα συγκροτήματα ονομάζονται ΠΟΠ, η δε νεολαία ποπ νεολαία ή γιε-γιέδες. Όμως αυτά τα ονόματα δεν επικρατούν και δεν φτάνουν στις μέρες μας. Γιατί; Διότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχει μια τάση να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, εξελίσσεται δηλαδή, μια εντός του ΠΟΠ, ιδεολογική διαμάχη. Έτσι έρχεται ο όρος ΡΟΚ. Αυτός, έρχεται σαν επιθετικός προσδιορισμός, που αποδίδεται σε όσους «έβγαζαν» μια επαναστατικότητα, και όχι ένα χαζοχαρούμενο εμπορικό πράγμα. Αρχικά, το ΡΟΚ σήμαινε την αντικουλτούρα και δεν ήταν "ομάδα". Στην Ελλάδα, τότε,χαρακτηρίζονται «ροκ», μορφές τέχνης και καλλιτεχνικά έργα που προηγουμένως είχαν άλλο όνομα. Η μπητ ποίηση του Γκίνσμπεργκ λέγεται και ροκ ποίηση. Προηγούμενες ομάδες, όπως οι Υπαρξιστές, οι Μπήτνικς, ακόμη και ιστορικά πρόσωπα (όπως ο Διογένης ο Κυνικός) χαρακτηρίζονται ως Ροκ, με την έννοια ότι για την εποχή τους εξέφραζαν την αντι-κουλτούρα. Αυτό, καμιά φορά έφτανε και στα άκρα, με το "Παράδειγμα της Αγγλίδας Νοικοκυράς" που δίδασκε ο Πουλίκας και ο Φαληρέας. Εν κατακλείδι, το ΡΟΚ , δεν έρχεται από το όνομα κάποιας ομάδας, αλλά σαν τίτλος τιμής, σαν προσδιορισμός, που αξιολογούσε το ΠΟΠ, και κρατούσε το αυθεντικό και πετούσε το δήθεν. Αυτός ο τίτλος τιμής αποδόθηκε τότε, σε κάθε αυθεντικό, έστω και προηγούμενο ή διαφορετικό του ΠΟΠ χώρου. Αυτή η γενική τάση, εκείνης της εποχής, επιβιώνει και στις μέρες μας όταν ακούς να λένε "Ροκ είναι κι ο Καζαντζίδης". Εννοούν την αυθεντικότητα.
Αυτή η τάση, στον μελετητή δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Θεωρώ λοιπόν, πως καταλληλότερο όνομα κατά την ενοποίηση των ομάδων μετά τον Πόλεμο, είναι η λέξη ΡΟΚ.
Το Ροκ λοιπόν, είναι μία πρόταση, για την ενοποίηση μετά τον Πόλεμο. Ένα όνομα και τίποτε άλλο. Μεγαλύτερη σημασία, έχει το πως περιγράφει κάποιος τις ομάδες, το πώς αντιλαμβάνεται τη νεανική ενέργεια, και το αν οι παρατηρήσεις του, μας είναι χρήσιμες για να κατανοήσουμε μια μεγάλη χρονικά εποχή αλλά και να προβλέψουμε αντιδράσεις και καταστάσεις. Διότι όλα αυτά, πρέπει να έχουν και μια χρησιμότητα. Έχουμε για παράδειγμα μια πλατεία. Η πλατεία φωτίζεται από «νεανική ενέργεια». Τι θα πάρουμε;
Τ αρχίδια μας αν βάλουμε να κρατά τους διακόπτες ο κάθε Χοχτούλας. Την Καρναμπι Στρητ, αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα των άγγλων. Το μεγάλο θέμα λοιπόν, είναι το πως θα αξιοποιήσουμε σε εθνικό επίπεδο, τη νεολαία. Γι αυτό, όμως, θα πρέπει να δουλέψουν άνθρωποι , που να ξέρουν την ιστορία, τους διαχωρισμούς, και την ενοποίηση, και κυρίως, να αντιλαμβάνονται τα λάθη του παρελθόντος. Η οποιαδήποτε ενέργεια, μπορεί να γίνει αιτία προόδου ή να γίνει μια τεράστια έκρηξη.
Απριλίου 09, 2013 12:51 μ.μ.
The Motorcycle boy είπε... Δεν πειράζει αν δεν ενδιαφέρει κάποιους (ή και κανέναν) η συζήτησή μας -εδώ είναι το μπλογκ μου και κάνουμε ότι γουστάρουμε.
1. Ο Βυζαντινός πολιτισμός ονομάστηκε έτσι από τον χώρο στον οποίο δημιουργήθηκε -δηλαδή τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Δεν υιοθετήθηκε το όνομα μιας υπο-ομάδας, αλλά το όνομα της κυρίαρχης ομάδας, όπως αυτή δηλαδή είχε επιλέξει να ονομάζεται το κράτος. Καλώς λοιπόν ονομάστηκε έτσι γιατί οι υπόλοιποι λαοί ήταν υπήκοοι των Βυζαντινών. Μην ξεχνάς οτι τα ονόματα τα δίνουμε για να μας βοηθάνε στην κατανόηση κι όχι για να μας ταλαιπωρούν.
2. Πολύ χοντρό και αυθαίρετο αυτό που λες! Αφαιρείς το δικαίωμα στους κομματικούς να κάνουν τέχνη; Άρα, τι ήταν ο Αϊζενστάιν, ή ο Ρίτσος, ή η Λένι Ρίφενσταλ; Να στο πω και αλλιώς -το συγκρότημα των Redskins ήταν από τα σημαντικότερα της post punk περιόδου για την Αγγλία. Όμως οι άνθρωποι ήταν στρατευμένοι στο Τροτσκιστικό Κόμμα (μέχρι και την εφημερίδα του πουλάγανε στις συναυλίες τους). Δεν ήταν νέοι αυτοί; Δεν ήταν καλλιτέχνες;
3. Φάσκεις και αντιφάσκεις, νομίζω. Σαφώς μπορείς να ονομάσεις ροκ όλους αυτούς που εμφανίστηκαν μετά τον Μπιλ Χάλεϊ και τον Πρίσλεϊ γιατί τότε το ροκ υπήρχε! Καθιερώθηκε άλλωστε με το Ροκ αράουντ δεν κλοκ. Αλλά τους πριν δεν μπορείς να τους ονομάσεις ροκ γιατί το ροκ δεν υπήρχε -τόσο απλά! Όπως ακριβώς δεν μπορείς να πεις οτι οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες ήταν Χρυσαυγίτες (ακόμα κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο Μιχαλοβλάκας υιοθετήσει όλες τις αρχές τους) γιατί η Χ.Α. δεν υπήρχε όταν ζούσαν οι Σπαρτιάτες! Δίκιο έχει ο Πολύτιμος που λέει ποπ και βάζει μέσα και τη ροκ επειδή η ποπ είναι ευρύτερος προσδιορισμός, αφορά την πόπιουλαρ μιούζικ, τη μουσική δηλαδή που είναι γραμμένη για να ακουστεί από τον πολύ κόσμο και να κάνει επιτυχία. Βέβαια, δε νομίζω να σου είπε ποτέ ο Πολύτιμος οτι ο Ζάπα κάνει ποπ! Γιατί; Επειδή ο Ζάπα δεν έγραφε μουσική γενικής αποδοχής. Κάνεις επίσης ένα μεγάλο σφάλμα (για μελετητή) -δηλαδή "χρωματίζεις" τις έννοιες. Η ποπ είναι κακή, η ροκ καλή και τίτλος τιμής. Δεν πάει έτσι, αν θέλουμε να μιλάμε για αντικειμενικότητα! Οι όροι δεν αποσκοπούν στο να αξιολογούν, αλλά στο να ορίζουν. Η ροκ, η ποπ, η πανκ -είναι όροι που προσδιορίζουν κάτι κι από μόνοι τους δεν αξιολογούν. Υπάρχει καλή ποπ (Μπιτλς) και σαβούρα ποπ (Σαμάνθα Φοξ), υπάρχει καλή ροκ (Κινγκ Γκρίμσον) και σαβούρα ροκ (Γιούροπ). Μου αναφέρεις τον Φαληρέα -θα σε παρακαλούσα να μην το κάνεις γιατί έχω τη χείριστη γνώμη για το άτομο (την οποία στηρίζω στο βιβλίο του) και θα μπλέξουμε σε ατέρμονες συζητήσεις.
Τέλος πάντων, το ροκ είναι ροκ (γενικός όρος που περιλαμβάνει διάφορα μουσικο-κοινωνικά ρεύματα όπως το πανκ, το χέβι μέταλ, το αρτ, το κλάσικ κλπ κλπ) και οι νεανικές κουλτούρες είναι νεανικές κουλτούρες. Θέλεις να τις ενοποιήσεις μετραπολεμικά; Μίλα για νεανικές κουλτούρες αμφισβήτισης του κατεστημένου σε αντίθεση με νεανικές κουλοτύρες υποστήριξής του (γιατί υπήρχαν και τέτοιες -ας μην απαρνηθούμε τα νιάτα του Φώντα!)
Απριλίου 09, 2013 3:00 μ.μ.
Manolis Daloukas είπε... 1. Οι Βυζαντινοί δεν ονόμαζαν το κράτος τους Βυζάντιο. Οι Βυζαντινοί ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους. Το όνομα "Βυζαντινοί", τους αποδόθηκε αργότερα από τους Ιστορικούς κατά σύμβαση.
2.Η Τέχνη, όταν είναι Τέχνη, υπερβαίνει την κομματική λογική. Είναι μια μαγική λειτουργία. Ο Ρίτσος το έχει αποδείξει αυτό. Δεν αφαιρώ το "δικαίωμα", απλά όταν δημιουργεί ο καλλιτέχνης, ξεφεύγει από τα στενά όρια του κόμματος. Αλλιώς η τέχνη του, είναι μια ανιαρή κατήχηση.
3.Το Ροκ αράουντ δε κλοκ (1955), δημιουργεί το ροκ εν ρολ, όχι το ροκ. Το 1955, το ροκ σαν έννοια δεν υπήρχε. Η "Βρετανική Εισβολή" καθιερώνει αυτό που αργότερα ονομάστηκε Ροκ, αλλά τότε ακόμη, είχε το όνομα ΠΟΠ. Ούτε κατά την "Βρετανική Εισβολή", το Ροκ, σαν έννοια, υπήρχε. Οι Μπήτλς και οι Στόουνς, ήταν ΠΟΠ συγκροτήματα, που ονομάστηκαν αργότερα ΡΟΚ. Το "Ροκ", όταν ακούγεται για πρώτη φορά, σαν έννοια, είναι χαρακτηρισμός της καλύτερης έκφρασης της ΠΟΠ κουλτούρας. Η πρωτοπορία της Πόπ κουλτούρας και άλλοι θεωρητικοί εκείνης της εποχής, αναφερόμενοι στους προηγούμενους, όσους εκτιμούσαν, τους χαρακτήριζαν "ροκ", δηλαδή επαναστάτες και τους θεωρούσαν δικούς τους. Το Ροκ, όπως είπα , δεν ήταν κάτι καινούργιο, αλλά κάτι που ήδη υπήρχε (ΠΟΠ) και άλλαξε όνομα. Το όνομα, αυτό, αποδόθηκε και σε προηγούμενους, με την έννοια της αισθητικής ή ιδεολογικής συγγένειας ή την έννοια των προγόνων. Είναι μια συνηθισμένη διαδικασία ΠΡΟΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗΣ και όχι ΜΕΤΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗΣ.
Η προχρονολόγηση, εφόσον γίνεται προς το παρελθόν, έχει έννοια. Η μεταχρονολόγηση, προς το μέλλον, είναι το άτοπο. Δηλαδή, αν οι Ραπάδες πουν ότι κατάγονται από τους Ροκάδες, έχει έννοια, γιατί οι ροκάδες προϋπάρχουν. Δεν θα μπορούσαν όμως να πουν ποτέ, οι Ροκάδες του 70, ότι στο μέλλον, απόγονοι μας θα είναι Ραπάδες, αφού δεν υπήρχαν και δεν τους ήξεραν. Η προχρονολόγηση, έχει την έννοια των μακρινών συγγενών και πάει πάντα στο Παρελθόν. Όπως ακριβώς ο Μαρξ και η Λούξεμπουργκ, θεωρούσαν σαν κομμουνιστική την εξέγερση του Σπάρτακου, παρόλο που κομουνιστές στα χρόνια του Σπάρτακου δεν υπήρχαν. Ο Σπάρτακος, όμως δεν θα μπορούσε να πει, "είμαι κομμουνιστής".
Απριλίου 09, 2013 3:08 μ.μ.
The Motorcycle boy είπε... 1. Οι Βυζαντινοί νομίζω οτι σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τον όρο Ρωμαίοι σταδιακά μετά το σχίσμα των Εκκλησιών. Αλλά τέλος πάντων, ας μην διαφωνήσουμε σε αυτό γιατί δεν είναι σχετικό με το θέμα μας. Αν σε βοηθάει μάλιστα, το δέχομαι κι ως λάθος μου.
2. Δεν καταλαβαίνω Χριστό τι εννοείς! Ο Αϊζενστάιν δεν ξέφευγε ούτε τόσο δα από την επίσημη γραμμή του κόμματος αλλά έκανε τέχνη. Το ίδιο ισχύει και για τους Ρεντσκίνς. Υπάρχουν ανιαροί κομματικοποιημένοι καλλιτέχνες (βλέπε Μπακαλάκος) και ανιαροί μη κομματικοποιημένοι (βλέπε Δέσποινα Βανδή). Η πολιτική ένταξη δεν είναι μόνο καθοδήγηση, είναι και συμπόρευση για ένα διαφορετικό μέλλον (άρα όραμα).
3. Με το τραγούδι του Μπιλ Χάλεϊ η λέξη "ροκ" συνδέεται με μουσική κίνηση -σαφώς εννοεί ο άνθρωπος κάποιον συγκεκριμένο τρόπο χορού (το ίδιο γίνεται και με το τουίστ). Ο χορός γίνεται ροκ εντ ρολ (σταματάω απότομα και μετά τσουλάω) στη συνέχεια, με τον Πρίσλεϊ και τα άλλα παιδιά. Αυτό το μουσικό ιδίωμα εξελίσσουν οι επόμενοι και δημιουργούν τη μουσική ροκ. Δεν είμαι πολύ σίγουρος αλλά νομίζω οτι η ροκ ξεκινάει από την παραλλαγή ροκαμπίλι που θαυμάζουν οι, επονομαζόμενοι, ρόκερς (οι μετέπειτα αντίπαλοι των μοντ που τότε λέγονταν ακόμα σκουέαρ)σε συνδιασμό με το νέγρικο μπλουζ. Τέλος πάντων, κάπως έτσι και με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν τα έχω πρόχειρα όλα αυτά. Τώρα αυτά που γράφεις: "Το "Ροκ", όταν ακούγεται για πρώτη φορά, σαν έννοια, είναι χαρακτηρισμός της καλύτερης έκφρασης της ΠΟΠ κουλτούρας. Η πρωτοπορία της Πόπ κουλτούρας και άλλοι θεωρητικοί εκείνης της εποχής, αναφερόμενοι στους προηγούμενους, όσους εκτιμούσαν, τους χαρακτήριζαν "ροκ", δηλαδή επαναστάτες και τους θεωρούσαν δικούς τους." είναι άσχετα πράγματα και αβάσιμα. Δηλαδή, ας πούμε, οι ΤΟΤΟ που είναι πιο βαρετοί κι από διαδρομή λεωφορείου είναι ποπ και ο Τζέιμς Μπράουν που σκίζει κώλους είναι ροκ; Εξακολουθείς να αξιολογείς ορίζοντας σαν ροκ οτιδήποτε καλό και σαν ποπ τις σάχλες. Δεν πάει έτσι -το έγραψα παραπάνω, βαριέμαι να το επαναλάβω.
Μπερδεύεις επίσης την τερατολογία που είναι συχνή, όπως το να λέει κάποιος (το έχω διαβάσει από τον Ρίτσαρντς νομίζω): "ο Βάγκνερ ήταν και ο πρώτος ροκάς" με το λογικό συμπέρασμα. Η προχρονολόγηση στην οποία αναφέρεσαι είναι εντελώς αντιεπιστημονική ενέργεια και την έχω δει να εφαρμόζεται κατά κόρον από μουσικοκριτικούς οι οποίοι για να δικαιολογήσουν το ανώφελο της ύπαρξής τους ψάχνουν να ανακαλύψουν πανκ στον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ (Τρούσας) ή ροκιά στον Επίκουρο (το φιλόσοφο -όχι το χαμπουργκεράδικο στη Βούλα!) Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, μοιάζει με την θρησκοληψία κάτι παπάδων που υποστηρίζουν οτι ο Σωκράτης ήταν χριστιανός επειδή πρέσβευε περίπου τα ίδια με τον Χριστό και ζούσε σαν αυτόν! Σε οποιαδήποτε κοινωνική επιστήμη, το να αξιολογήσει εκ των υστέρων με σημερινούς όρους ένα προγενέστερο φαινόμενο λέγεται "αλλοίωση". Γιατί έτσι του προσδίδεις χαρακτηριστικά σημερινά και δεν μπορείς να το μελετήσεις στις όσο το δυνατό πιο πραγματικές του διαστάσεις.
Περί κομμουνισμού που λες, έχει βγάλει ένα βιβλιάκι (ίσα με 500 σελίδες) η Ρόζα η Λούζεμπουργκ η οποία, στηριζόμενη στις απόψεις των Μαρξ και Έγκελς, αναλύει το σχετικό φαινόμενο μιας κοινωνίας κοινοκτημοσύνης (αυτό θα πει κομμουνισμός). Όταν ο Σπάρτακος λοιπόν μαζεύει τους σκλάβους και ιδρύουν ένα περιφερόμενο κοινόβιο τότε η εξέγερσή του αποσκοπεί στην δημιουργία μιας κομμουνιστικής κοινότητας. Αλλά, όπως πολύ σωστά λες, ο Σπάρτακος δεν θα μπορούσε να πει: είμαι κομμουνιστής. Γιατί; Επειδή η έννοια δεν υπήρχε τότε! Κι επειδή ΔΕΝ ήταν κομμουνιστής με τα δεδομένα του όρου. Απλώς ο κομμουνισμός (σύμφωνα με τη Ρόζα) είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου από την οποία ξεκίνησε, αποκόπηκε βίαια και μοιραία θα καταλήξει. Εδώ έχουμε λοιπόν έναν ορισμό που δώθηκε ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ για να περιγράψει ένα παλαιότερο φαινόμενο (όπως υποστηρίζεις οτι έχουμε και στην περίπτωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Αυτό δηλαδή που οι πρωτόγνοι το λέγανε "αούγκα, γκούγκα" και ο Σπάρτακος "βάστα τσίλιες να μοιράσω το ψωμί" έρχονται οι επιστήμονες εκ των υστέρων και το λένε κομμουνισμό για λόγους ευκολότερης κατανόησης. Δεν πάνε να πιάσουν κάτι που λέγεται, ας πούμε, Υπαρξισμός ή μπητ κι αυτό το κάτι να το ξαναβαφτίσουν και να το πουν "Ροκ"! Και γιατί να το πουν ροκ αφού έχει ήδη όνομα; Επειδή, το ροκ είναι καλό -σύμφωνα με την άποψή σου! Ε, δεν πάει έτσι!
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Αυτή ήταν η συζήτησή μας περί Ροκ. Άφησα τον τελευταίο λόγο να τον έχει ο οικοδεσπότης, αφού έπαιζα μπάλα στο δικό του γήπεδο. Κλείνοντας, διαλέγω επτά από τις ωραίες κυρίες που "παρακολούθησαν" τη συζήτηση και που η κάθε μία εκφράζει, μία κουλτούρα: Hippie Girl, Heavy Metal Girl, Goth Girl, Emo Girl, Hip Hop Girl, Punk Girl, Rock'n'Roll Girl. Τις τοποθετώ στο ίδιο "Ροκ Πλαίσιο".
Βρε παιδί μου -ας μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα. Ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος γενικότερα μπορεί να δει ένα θέμα από, όχι 3, αλλά 43 πλευρές και όλες να είναι εξίσου αποδεκτές.
Όταν όμως κάνεις μια μελέτη θα πρέπει να αποδέχεσαι (υπόκεισαι σε) κάποιους κανόνες οι οποίοι είναι κοινοί σε όσους μελετούν θέματα σχετιζόμενα με κοινωνικές ομάδες και φιλοσοφία. Ίδιους κανόνες αποδεχόταν ο Καντ, ίδιους ο Μαρξ, ίδιους ο Στίρνερ, ίδιους ο Μαρκούζε ίδιους κι ο μαλάκας ο Φουκουγιάμα.
Εν προκειμένω, δεν μπορούμε να δούμε το θέμα ροκ με άλλον τρόπο πέραν από τον μουσικό-κοινωνικό. Ροκ κίνημα είναι αυτό που έχει σαν κοινό ιδεολογικό-καλλιτεχνικό κώδικα τη ροκ μουσική και η συμπεριφορά των μελών του υπόκειται σε συγκεκριμένους κανόνες. Μουσική-κοινωνικές συνθήκες πάνε μαζί, δεν διαχωρίζονται. Γι΄αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με τη ροκ ο Σίμος ο Υπαρξιστής (πώς τον λες δεν θυμάμαι) ή ο Μαλτέζος που λες. Γιατί το ροκ δεν υπήρχε τότε.
Μην μου λες για Πουλικάκο (ξερόλας ρε αδερφάκι μου -δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να μην έχει άποψη) ή για τον Σιδηρόπουλο (τα έχουμε ξαναπεί και σου έχω πει την άποψή μου).
Αυτό που υπονοείς με τον ορισμό σου είναι γενικότερα η νεανική κουλτούρα -όχι η ροκ. Γιατί, έτσι όπως θέτεις τον ορισμό του ροκ χωράει μια χαρά και ο επαναστατικός Μπετόβεν κι ο Πετρολούκας Χαλκιάς στα νιάτα του κι ο Μάγγας μη σου πω και ο Τσάρλι Πάρκερ και η Μπίλι Χολιντέι και ένας συχωριανός μου γιδοβοσκός που έπαιζε φλογέρα και ήταν τσακωμένος με όλους τους γέρους του χωριού επειδή πήδαγε κατσίκες. Αν μιλάμε για νεανικές κουλτούρες ΓΕΝΙΚΩΣ -εντάξει, επειδή έχουμε το νεαρόν της ηλικίας για να περιορίζει. Αν όμως μιλάμε για ροκ, ο ορισμός σου είναι λάστιχο. Γιατί σ΄αυτόν χωράει ο νεαρός Μπετόβεν αλλά δεν χωράει πια ο Κιθ Ριτσαρντς, εφόσον δεν είναι νεαρός πλέον.
Απριλίου 08, 2013 9:12 μ.μ.
Όλοι οι μελετητές, όταν μελετούν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού αναγνωρίσουν και ξεχωρίσουν τις ομάδες, τις ενοποιούν ύστερα, κάτω από ένα τίτλο.
Πάρε μια οποιαδήποτε Ιστορία Τέχνης. Πώς ονομάζονται τα εκατό χρόνια 1840 με 1940 (οι μελετητές δεν συμφωνούν μεταξύ τους για τα χρονικά ορια); Μοντερνισμός. Κάτω από αυτόν τον όρο, μπαίνουν διάφορες τάσεις κι ομάδες (Εξπρεσιονισμός, Ιμπρεσιονισμός, Ντανταϊσμός, Σουρεαλισμός κλπ).
Δεν λέει κανείς ότι είναι το ίδιο ο Ντανταϊσμός με τον Ιμπρεσιονισμό. Λέμε ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία, στον Μοντερνισμό δηλαδή, που εκφράζει το πνεύμα της βιομηχανικής κοινωνίας.
Έτσι κι εγώ, έβαλα ένα τίτλο και κάτω από αυτόν, διάφορες νεανικές ομάδες που εκφράζουν το Μεταπολεμικό Πνεύμα.
Αλλά πέρα από τον τίτλο, που ενοποιεί διάφορες τάσεις σε μια μεγάλη περίοδο, σημασία έχει μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ενοποίηση. Να βλέπεις γενικά, αλλά ταυτόχρονα και επί μέρους. Έχει μεγάλη σημασία να δούμε ότι είναι κάτι διαφορετικό το πανκ και το παραδοσιακό ροκ, αλλά έχει μεγάλη σημασία να δούμε ότι είναι και το ίδιο.
Το ηλεκτρικό ρεύμα, άλλοτε γίνεται κινητική ενέργεια, άλλοτε πυρώνει μια αντίσταση και μας ζεσταίνει και άλλοτε πυρακτώνει ένα λεπτό σύρμα και γίνεται φως. Τρεις διαφορετικές εκφράσεις, αλλά η ουσία του μία. Έτσι και το πανκ, το παραδοσιακό ροκ, ο υπαρξισμός, οι μπήτνικς, το νιου γουέηβ. Είναι διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας ενέργειας. Αλλά δεν σημαίνει αυτό, ότι η ζέστη από την ηλεκτρική σόμπα, είναι ίδιο πράγμα με το φως.
Στην ενοποίηση γίνονται ίδια. Στην εκδήλωσή τους διαφορετικά.
Απριλίου 09, 2013 12:10 π.μ.
Αν έρθεις και μου πεις εσύ οτι είναι το ίδιο πράγμα ο γονιός με το παιδί (την εποχή της νεότητάς τους) το γαμήσαμε και ψόφησε! Είναι σα να λες οτι ο γονιός που έκανε Μακρόνησο στην Ελλάδα ήταν το ίδιο με τον γιο πάνκη. Αλλά δεν ήταν! Απεναντίας ο πρώτος καταχέριζε τον δεύτερο κι ο δεύτερος φορούσε αγκυλωτούς σταυρούς για να καταγγείλει την κατάντια του πρώτου.
Το να λες οτι "όλα είναι ροκ" από τον Πόλεμο και μετά (στον τομέα της νεανικής εξέγερσης) πέραν του άτοπου (η Μπίλι Χολιντέι ήταν ροκ;) αποκρύπτει και το γεγονός των διαγενεακών και ενδονεολαιϊστικών συγκρούσεων (ας πούμε, και οι Κνίτες νέοι ήταν αλλά παίζανε ξύλο με τους ρόκερς και τους θεωρούσαν πράκτορες των Αμερικάνων). Για ρώτα τον Ανδρουλάκη για το πώς φέρονταν ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ του '73 στους αναρχικούς και τους χίπηδες και πες του οτι ήταν ροκ -θα το δεχτεί;
Αυτό που αναφέρεις για τον Μοντερνισμό είναι ο ΧΡΟΝΙΚΟΣ προσδιορισμός πολλών τάσεων -Μοντέρνοι είναι οι καινούργιοι σε αντίθεση με τους παλιούς, τους Απαρχαιομένους. Το ροκ όμως δεν είναι χρονικός προσδιορισμός είναι μουσικο-κοινωνικός! Στο παράδειγμα που αναφέρεις θα ήταν σα να λες οτι όλα μετά τον Πόλεμο ήταν Ιμπρεσιονισμός -ας πούμε!
Ρεζουμέ: αν ο τίτλος του βιβλίου σου ήταν "Νεανικές κουλτούρες στην μεταπολεμική Ελλάδα" δεν θα είχα κανένα πρόβλημα -αλλά το ροκ δεν κολλάει όταν θέλεις να περιγράψεις κάτι τόσο γενικό! Σαφώς το ροκ και το πανκ και οι μπήτνικ και η τζαζ κι ότι άλλο θέλεις αναφέρονται πρώτιστα στις ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΧΡΟΝΙΚΑ εκδηλώσεις της ίδιας νεανικής ενέργειας (είναι υποσύνολα του ίδιου συνόλου) αλλά δεν μπορείς να πάρεις ένα υποσύνολο και να ονομάσεις από αυτό το σύνολο.
Απριλίου 09, 2013 9:11 π.μ.
1. Στο Ροκ, δεν έχουμε αυτή την περίπτωση, αλλά την αναφέρω: Στις ενοποιημένες ομάδες, είναι συχνό το φαινόμενο, ο μελετητής ή κάποιος άλλος, να παίρνει μια υποομάδα και με το όνομα αυτής να ονομάζει το σύνολο. Ο Βυζαντινός Πολιτισμός, είναι ένα παράδειγμα. Το όνομα, ανταποκρίνεται σε μικρή υποομάδα. Η πλειοψηφία ήταν Ρωμαίοι, άλλοι Σύριοι, έλληνες κλπ. Και όμως, οι μελετητές αργότερα, ονόμασαν Βυζάντιο, ένα πολιτισμό από το όνομα μιας μικρής υποομάδας.
2.Όταν μιλάμε για νεανικές ομάδες, σε θέματα Τέχνης, δεν συμπεριλαμβάνουμε κομματικές, θρησκευτικές ή άλλου είδους οργανωμένες νεολαίες. Μιλάμε πάντα για νεανικές ομάδες που σχηματίζονται χωρίς καθοδήγηση.
3. Μετά τον πόλεμο, οι νεανικές ομάδες είναι διάφορες (τις ξέρεις άλλωστε): Υπαρξιστές, Μπήτνικς, Μοντς, Ροκ εν Ρολίστες, Τεντιμπόηδες, Φρικιά, Πανκ... κλπ. Θα πρέπει να ονομαστούν όλοι αυτοί, με το όνομα ΡΟΚ; Κατά τη γνώμη μου, ναι. Όχι επειδή έτσι το θέλω, αλλά επειδή, υπήρξε πράγματι μια τέτοια, διεθνώς τάση. Ακόμη και στο πανκ, η πρώτη τάση ήταν να καταχωρούνται ως ροκ, πολλές συναυλίες τους.
Ομάδα με το όνομα Ροκ, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε. Το ροκ έρχεται σαν επιθετικός προσδιορισμός, να χαρακτηρίσει την ποιότητα . Δηλαδή, όταν έσκασε το πρώτο κύμα (Μπητλς,Στόουνς, κλπ), όλοι αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως ΠΟΠ. Στην Ελλάδα, τα συγκροτήματα ονομάζονται ΠΟΠ συγκροτήματα που κάνουν ΡΕΣΙΤΑΛ σε κινηματογράφους. Μέχρι και σήμερα, μερικοί παλιοί, δεν ονομάζουν την κουλτούρα τους ΡΟΚ, αλλά ΠΟΠ. Μέχρι και σήμερα μου κάνει τρομερή εντύπωση, που όταν συζητάω με τον Δημήτρη Πολύτιμο, αναφέρεται στο ΠΟΠ εννοώντας αυτό που εγώ ονομάζω ΡΟΚ. Στην Ελλάδα που μας ενδιαφέρει, μέχρι και στα τέλη της δεκαετίας του 60, όλα τα συγκροτήματα ονομάζονται ΠΟΠ, η δε νεολαία ποπ νεολαία ή γιε-γιέδες. Όμως αυτά τα ονόματα δεν επικρατούν και δεν φτάνουν στις μέρες μας. Γιατί; Διότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχει μια τάση να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, εξελίσσεται δηλαδή, μια εντός του ΠΟΠ, ιδεολογική διαμάχη. Έτσι έρχεται ο όρος ΡΟΚ. Αυτός, έρχεται σαν επιθετικός προσδιορισμός, που αποδίδεται σε όσους «έβγαζαν» μια επαναστατικότητα, και όχι ένα χαζοχαρούμενο εμπορικό πράγμα. Αρχικά, το ΡΟΚ σήμαινε την αντικουλτούρα και δεν ήταν "ομάδα". Στην Ελλάδα, τότε,χαρακτηρίζονται «ροκ», μορφές τέχνης και καλλιτεχνικά έργα που προηγουμένως είχαν άλλο όνομα. Η μπητ ποίηση του Γκίνσμπεργκ λέγεται και ροκ ποίηση. Προηγούμενες ομάδες, όπως οι Υπαρξιστές, οι Μπήτνικς, ακόμη και ιστορικά πρόσωπα (όπως ο Διογένης ο Κυνικός) χαρακτηρίζονται ως Ροκ, με την έννοια ότι για την εποχή τους εξέφραζαν την αντι-κουλτούρα. Αυτό, καμιά φορά έφτανε και στα άκρα, με το "Παράδειγμα της Αγγλίδας Νοικοκυράς" που δίδασκε ο Πουλίκας και ο Φαληρέας. Εν κατακλείδι, το ΡΟΚ , δεν έρχεται από το όνομα κάποιας ομάδας, αλλά σαν τίτλος τιμής, σαν προσδιορισμός, που αξιολογούσε το ΠΟΠ, και κρατούσε το αυθεντικό και πετούσε το δήθεν. Αυτός ο τίτλος τιμής αποδόθηκε τότε, σε κάθε αυθεντικό, έστω και προηγούμενο ή διαφορετικό του ΠΟΠ χώρου. Αυτή η γενική τάση, εκείνης της εποχής, επιβιώνει και στις μέρες μας όταν ακούς να λένε "Ροκ είναι κι ο Καζαντζίδης". Εννοούν την αυθεντικότητα.
Αυτή η τάση, στον μελετητή δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Θεωρώ λοιπόν, πως καταλληλότερο όνομα κατά την ενοποίηση των ομάδων μετά τον Πόλεμο, είναι η λέξη ΡΟΚ.
Το Ροκ λοιπόν, είναι μία πρόταση, για την ενοποίηση μετά τον Πόλεμο. Ένα όνομα και τίποτε άλλο. Μεγαλύτερη σημασία, έχει το πως περιγράφει κάποιος τις ομάδες, το πώς αντιλαμβάνεται τη νεανική ενέργεια, και το αν οι παρατηρήσεις του, μας είναι χρήσιμες για να κατανοήσουμε μια μεγάλη χρονικά εποχή αλλά και να προβλέψουμε αντιδράσεις και καταστάσεις. Διότι όλα αυτά, πρέπει να έχουν και μια χρησιμότητα. Έχουμε για παράδειγμα μια πλατεία. Η πλατεία φωτίζεται από «νεανική ενέργεια». Τι θα πάρουμε;
Τ αρχίδια μας αν βάλουμε να κρατά τους διακόπτες ο κάθε Χοχτούλας. Την Καρναμπι Στρητ, αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα των άγγλων. Το μεγάλο θέμα λοιπόν, είναι το πως θα αξιοποιήσουμε σε εθνικό επίπεδο, τη νεολαία. Γι αυτό, όμως, θα πρέπει να δουλέψουν άνθρωποι , που να ξέρουν την ιστορία, τους διαχωρισμούς, και την ενοποίηση, και κυρίως, να αντιλαμβάνονται τα λάθη του παρελθόντος. Η οποιαδήποτε ενέργεια, μπορεί να γίνει αιτία προόδου ή να γίνει μια τεράστια έκρηξη.
Απριλίου 09, 2013 12:51 μ.μ.
1. Ο Βυζαντινός πολιτισμός ονομάστηκε έτσι από τον χώρο στον οποίο δημιουργήθηκε -δηλαδή τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Δεν υιοθετήθηκε το όνομα μιας υπο-ομάδας, αλλά το όνομα της κυρίαρχης ομάδας, όπως αυτή δηλαδή είχε επιλέξει να ονομάζεται το κράτος. Καλώς λοιπόν ονομάστηκε έτσι γιατί οι υπόλοιποι λαοί ήταν υπήκοοι των Βυζαντινών. Μην ξεχνάς οτι τα ονόματα τα δίνουμε για να μας βοηθάνε στην κατανόηση κι όχι για να μας ταλαιπωρούν.
2. Πολύ χοντρό και αυθαίρετο αυτό που λες! Αφαιρείς το δικαίωμα στους κομματικούς να κάνουν τέχνη; Άρα, τι ήταν ο Αϊζενστάιν, ή ο Ρίτσος, ή η Λένι Ρίφενσταλ; Να στο πω και αλλιώς -το συγκρότημα των Redskins ήταν από τα σημαντικότερα της post punk περιόδου για την Αγγλία. Όμως οι άνθρωποι ήταν στρατευμένοι στο Τροτσκιστικό Κόμμα (μέχρι και την εφημερίδα του πουλάγανε στις συναυλίες τους). Δεν ήταν νέοι αυτοί; Δεν ήταν καλλιτέχνες;
3. Φάσκεις και αντιφάσκεις, νομίζω. Σαφώς μπορείς να ονομάσεις ροκ όλους αυτούς που εμφανίστηκαν μετά τον Μπιλ Χάλεϊ και τον Πρίσλεϊ γιατί τότε το ροκ υπήρχε! Καθιερώθηκε άλλωστε με το Ροκ αράουντ δεν κλοκ. Αλλά τους πριν δεν μπορείς να τους ονομάσεις ροκ γιατί το ροκ δεν υπήρχε -τόσο απλά! Όπως ακριβώς δεν μπορείς να πεις οτι οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες ήταν Χρυσαυγίτες (ακόμα κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο Μιχαλοβλάκας υιοθετήσει όλες τις αρχές τους) γιατί η Χ.Α. δεν υπήρχε όταν ζούσαν οι Σπαρτιάτες! Δίκιο έχει ο Πολύτιμος που λέει ποπ και βάζει μέσα και τη ροκ επειδή η ποπ είναι ευρύτερος προσδιορισμός, αφορά την πόπιουλαρ μιούζικ, τη μουσική δηλαδή που είναι γραμμένη για να ακουστεί από τον πολύ κόσμο και να κάνει επιτυχία. Βέβαια, δε νομίζω να σου είπε ποτέ ο Πολύτιμος οτι ο Ζάπα κάνει ποπ! Γιατί; Επειδή ο Ζάπα δεν έγραφε μουσική γενικής αποδοχής. Κάνεις επίσης ένα μεγάλο σφάλμα (για μελετητή) -δηλαδή "χρωματίζεις" τις έννοιες. Η ποπ είναι κακή, η ροκ καλή και τίτλος τιμής. Δεν πάει έτσι, αν θέλουμε να μιλάμε για αντικειμενικότητα! Οι όροι δεν αποσκοπούν στο να αξιολογούν, αλλά στο να ορίζουν. Η ροκ, η ποπ, η πανκ -είναι όροι που προσδιορίζουν κάτι κι από μόνοι τους δεν αξιολογούν. Υπάρχει καλή ποπ (Μπιτλς) και σαβούρα ποπ (Σαμάνθα Φοξ), υπάρχει καλή ροκ (Κινγκ Γκρίμσον) και σαβούρα ροκ (Γιούροπ). Μου αναφέρεις τον Φαληρέα -θα σε παρακαλούσα να μην το κάνεις γιατί έχω τη χείριστη γνώμη για το άτομο (την οποία στηρίζω στο βιβλίο του) και θα μπλέξουμε σε ατέρμονες συζητήσεις.
Τέλος πάντων, το ροκ είναι ροκ (γενικός όρος που περιλαμβάνει διάφορα μουσικο-κοινωνικά ρεύματα όπως το πανκ, το χέβι μέταλ, το αρτ, το κλάσικ κλπ κλπ) και οι νεανικές κουλτούρες είναι νεανικές κουλτούρες. Θέλεις να τις ενοποιήσεις μετραπολεμικά; Μίλα για νεανικές κουλτούρες αμφισβήτισης του κατεστημένου σε αντίθεση με νεανικές κουλοτύρες υποστήριξής του (γιατί υπήρχαν και τέτοιες -ας μην απαρνηθούμε τα νιάτα του Φώντα!)
Απριλίου 09, 2013 3:00 μ.μ.
2.Η Τέχνη, όταν είναι Τέχνη, υπερβαίνει την κομματική λογική. Είναι μια μαγική λειτουργία. Ο Ρίτσος το έχει αποδείξει αυτό. Δεν αφαιρώ το "δικαίωμα", απλά όταν δημιουργεί ο καλλιτέχνης, ξεφεύγει από τα στενά όρια του κόμματος. Αλλιώς η τέχνη του, είναι μια ανιαρή κατήχηση.
3.Το Ροκ αράουντ δε κλοκ (1955), δημιουργεί το ροκ εν ρολ, όχι το ροκ. Το 1955, το ροκ σαν έννοια δεν υπήρχε. Η "Βρετανική Εισβολή" καθιερώνει αυτό που αργότερα ονομάστηκε Ροκ, αλλά τότε ακόμη, είχε το όνομα ΠΟΠ. Ούτε κατά την "Βρετανική Εισβολή", το Ροκ, σαν έννοια, υπήρχε. Οι Μπήτλς και οι Στόουνς, ήταν ΠΟΠ συγκροτήματα, που ονομάστηκαν αργότερα ΡΟΚ. Το "Ροκ", όταν ακούγεται για πρώτη φορά, σαν έννοια, είναι χαρακτηρισμός της καλύτερης έκφρασης της ΠΟΠ κουλτούρας. Η πρωτοπορία της Πόπ κουλτούρας και άλλοι θεωρητικοί εκείνης της εποχής, αναφερόμενοι στους προηγούμενους, όσους εκτιμούσαν, τους χαρακτήριζαν "ροκ", δηλαδή επαναστάτες και τους θεωρούσαν δικούς τους. Το Ροκ, όπως είπα , δεν ήταν κάτι καινούργιο, αλλά κάτι που ήδη υπήρχε (ΠΟΠ) και άλλαξε όνομα. Το όνομα, αυτό, αποδόθηκε και σε προηγούμενους, με την έννοια της αισθητικής ή ιδεολογικής συγγένειας ή την έννοια των προγόνων. Είναι μια συνηθισμένη διαδικασία ΠΡΟΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗΣ και όχι ΜΕΤΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗΣ.
Η προχρονολόγηση, εφόσον γίνεται προς το παρελθόν, έχει έννοια. Η μεταχρονολόγηση, προς το μέλλον, είναι το άτοπο. Δηλαδή, αν οι Ραπάδες πουν ότι κατάγονται από τους Ροκάδες, έχει έννοια, γιατί οι ροκάδες προϋπάρχουν. Δεν θα μπορούσαν όμως να πουν ποτέ, οι Ροκάδες του 70, ότι στο μέλλον, απόγονοι μας θα είναι Ραπάδες, αφού δεν υπήρχαν και δεν τους ήξεραν. Η προχρονολόγηση, έχει την έννοια των μακρινών συγγενών και πάει πάντα στο Παρελθόν. Όπως ακριβώς ο Μαρξ και η Λούξεμπουργκ, θεωρούσαν σαν κομμουνιστική την εξέγερση του Σπάρτακου, παρόλο που κομουνιστές στα χρόνια του Σπάρτακου δεν υπήρχαν. Ο Σπάρτακος, όμως δεν θα μπορούσε να πει, "είμαι κομμουνιστής".
Απριλίου 09, 2013 3:08 μ.μ.
2. Δεν καταλαβαίνω Χριστό τι εννοείς! Ο Αϊζενστάιν δεν ξέφευγε ούτε τόσο δα από την επίσημη γραμμή του κόμματος αλλά έκανε τέχνη. Το ίδιο ισχύει και για τους Ρεντσκίνς. Υπάρχουν ανιαροί κομματικοποιημένοι καλλιτέχνες (βλέπε Μπακαλάκος) και ανιαροί μη κομματικοποιημένοι (βλέπε Δέσποινα Βανδή). Η πολιτική ένταξη δεν είναι μόνο καθοδήγηση, είναι και συμπόρευση για ένα διαφορετικό μέλλον (άρα όραμα).
3. Με το τραγούδι του Μπιλ Χάλεϊ η λέξη "ροκ" συνδέεται με μουσική κίνηση -σαφώς εννοεί ο άνθρωπος κάποιον συγκεκριμένο τρόπο χορού (το ίδιο γίνεται και με το τουίστ). Ο χορός γίνεται ροκ εντ ρολ (σταματάω απότομα και μετά τσουλάω) στη συνέχεια, με τον Πρίσλεϊ και τα άλλα παιδιά. Αυτό το μουσικό ιδίωμα εξελίσσουν οι επόμενοι και δημιουργούν τη μουσική ροκ. Δεν είμαι πολύ σίγουρος αλλά νομίζω οτι η ροκ ξεκινάει από την παραλλαγή ροκαμπίλι που θαυμάζουν οι, επονομαζόμενοι, ρόκερς (οι μετέπειτα αντίπαλοι των μοντ που τότε λέγονταν ακόμα σκουέαρ)σε συνδιασμό με το νέγρικο μπλουζ. Τέλος πάντων, κάπως έτσι και με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν τα έχω πρόχειρα όλα αυτά. Τώρα αυτά που γράφεις: "Το "Ροκ", όταν ακούγεται για πρώτη φορά, σαν έννοια, είναι χαρακτηρισμός της καλύτερης έκφρασης της ΠΟΠ κουλτούρας. Η πρωτοπορία της Πόπ κουλτούρας και άλλοι θεωρητικοί εκείνης της εποχής, αναφερόμενοι στους προηγούμενους, όσους εκτιμούσαν, τους χαρακτήριζαν "ροκ", δηλαδή επαναστάτες και τους θεωρούσαν δικούς τους." είναι άσχετα πράγματα και αβάσιμα. Δηλαδή, ας πούμε, οι ΤΟΤΟ που είναι πιο βαρετοί κι από διαδρομή λεωφορείου είναι ποπ και ο Τζέιμς Μπράουν που σκίζει κώλους είναι ροκ; Εξακολουθείς να αξιολογείς ορίζοντας σαν ροκ οτιδήποτε καλό και σαν ποπ τις σάχλες. Δεν πάει έτσι -το έγραψα παραπάνω, βαριέμαι να το επαναλάβω.
Μπερδεύεις επίσης την τερατολογία που είναι συχνή, όπως το να λέει κάποιος (το έχω διαβάσει από τον Ρίτσαρντς νομίζω): "ο Βάγκνερ ήταν και ο πρώτος ροκάς" με το λογικό συμπέρασμα. Η προχρονολόγηση στην οποία αναφέρεσαι είναι εντελώς αντιεπιστημονική ενέργεια και την έχω δει να εφαρμόζεται κατά κόρον από μουσικοκριτικούς οι οποίοι για να δικαιολογήσουν το ανώφελο της ύπαρξής τους ψάχνουν να ανακαλύψουν πανκ στον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ (Τρούσας) ή ροκιά στον Επίκουρο (το φιλόσοφο -όχι το χαμπουργκεράδικο στη Βούλα!) Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, μοιάζει με την θρησκοληψία κάτι παπάδων που υποστηρίζουν οτι ο Σωκράτης ήταν χριστιανός επειδή πρέσβευε περίπου τα ίδια με τον Χριστό και ζούσε σαν αυτόν! Σε οποιαδήποτε κοινωνική επιστήμη, το να αξιολογήσει εκ των υστέρων με σημερινούς όρους ένα προγενέστερο φαινόμενο λέγεται "αλλοίωση". Γιατί έτσι του προσδίδεις χαρακτηριστικά σημερινά και δεν μπορείς να το μελετήσεις στις όσο το δυνατό πιο πραγματικές του διαστάσεις.
Περί κομμουνισμού που λες, έχει βγάλει ένα βιβλιάκι (ίσα με 500 σελίδες) η Ρόζα η Λούζεμπουργκ η οποία, στηριζόμενη στις απόψεις των Μαρξ και Έγκελς, αναλύει το σχετικό φαινόμενο μιας κοινωνίας κοινοκτημοσύνης (αυτό θα πει κομμουνισμός). Όταν ο Σπάρτακος λοιπόν μαζεύει τους σκλάβους και ιδρύουν ένα περιφερόμενο κοινόβιο τότε η εξέγερσή του αποσκοπεί στην δημιουργία μιας κομμουνιστικής κοινότητας. Αλλά, όπως πολύ σωστά λες, ο Σπάρτακος δεν θα μπορούσε να πει: είμαι κομμουνιστής. Γιατί; Επειδή η έννοια δεν υπήρχε τότε! Κι επειδή ΔΕΝ ήταν κομμουνιστής με τα δεδομένα του όρου. Απλώς ο κομμουνισμός (σύμφωνα με τη Ρόζα) είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου από την οποία ξεκίνησε, αποκόπηκε βίαια και μοιραία θα καταλήξει. Εδώ έχουμε λοιπόν έναν ορισμό που δώθηκε ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ για να περιγράψει ένα παλαιότερο φαινόμενο (όπως υποστηρίζεις οτι έχουμε και στην περίπτωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Αυτό δηλαδή που οι πρωτόγνοι το λέγανε "αούγκα, γκούγκα" και ο Σπάρτακος "βάστα τσίλιες να μοιράσω το ψωμί" έρχονται οι επιστήμονες εκ των υστέρων και το λένε κομμουνισμό για λόγους ευκολότερης κατανόησης. Δεν πάνε να πιάσουν κάτι που λέγεται, ας πούμε, Υπαρξισμός ή μπητ κι αυτό το κάτι να το ξαναβαφτίσουν και να το πουν "Ροκ"! Και γιατί να το πουν ροκ αφού έχει ήδη όνομα; Επειδή, το ροκ είναι καλό -σύμφωνα με την άποψή σου! Ε, δεν πάει έτσι!
Μπορείτε εσείς τώρα , με τρεις μόνο ευθείες γραμμές, να τις ξεχωρίσετε έτσι που η κάθε μία να βρίσκεται στο δικό της ξεχωριστό πλαίσιο;
Σκεφτείτε το λίγο, πριν δείτε τη λύση ΕΔΩ.
emones
ΑπάντησηΔιαγραφή