Δανεικά φιλιά/ Ένα ίσως (ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ)-Το πρώτο δισκάκι του ελληνικού ροκ, 1962.

Οι ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ, στις αρχές του 60 (ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκας)

Ο πρώτος δίσκος του ελληνικού ροκ, κυκλοφορεί το 1962 από την εταιρεία RCA. Στην μια του πλευρά, έχει τα «Δανεικά φιλιά» (μουσική Νίκου Αδάμα/στίχοι Κώστα Κοφινιώτη), ένα τουίστ, που είναι και ο ρυθμός της εποχής. 

Το συγκρότημα ονομάζεται ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ (τραγουδά η Κούκα, που, ας σημειωθεί, ποτέ δεν την έλεγαν Ία, όπως γράφει στο βιβλίο του, ο άσχετος Φώντας Τρούσας).

Το 45άρι αυτό, είναι ίσως, ο σπανιότερος δίσκος, της ελληνικής ροκ δισκογραφίας.

Μία γεύση, από το τραγούδι, παίρνουμε, στο απόσπασμα της ταινίας «Αμαρτωλά Χέρια», σε γύρισμα του 1962 (η ταινία προβλήθηκε το 1963), στο ιστορικό κλαμπ Hobby. Το κλαμπ, βρισκόταν στην οδό Κύπρου 32, Πλατεία Αμερικής, στην Αθήνα.

Το γκρουπ, εμφανίζεται σαν εξαμελές, αλλά μόνον οι τρεις (Αδάμας, Κούκα, Τζαβάρας), αποτελούν το συγκρότημα, οι υπόλοιποι, είναι συνεργαζόμενοι μουσικοί, για διάφορες εμφανίσεις.

Στο απόσπασμα της ταινίας, ο Νίκος Αδάμας είναι αυτός που παίζει την ηλεκτρική κιθάρα, ο Βασίλης Τζαβάρας,  παίζει ντραμς, και οι άλλοι είναι: Χάρης Χαλκίτης (κλαρίνο), Τάκης Σουρμαΐδης (κοντραμπάσο), και Φάνης Φαρμάκης (τρομπέτα).

Το τουίστ, αποτελεί συνέχεια και παραλλαγή, του ροκ εν ρολ. Μετά το 1960, κυριαρχεί στην προτίμηση της ελληνικής νεολαίας.

Ο χορός, από τους συντηρητικούς της εποχής, θεωρείται ανήθικος, αφού οι κινήσεις των γοφών, τους σκανδαλίζουν.

Είναι χαρακτηριστικό, το απόσπασμα, της κινηματογραφικής ταινίας «Ο Ατσίδας» (1962), όπου ο Ντίνος Ηλιόπουλος, χορεύει με την Ζωή Λάσκαρη, ένα τουίστ του Γεράσιμου Λαβράνου.

Το τουίστ του Λαβράνου, είναι καλό, αλλά είναι αποτέλεσμα ορχήστρας επαγγελματιών, και δεν μπορούμε να το κατατάξουμε στο ελληνικό ροκ, το οποίο δημιουργείται από γκρουπ νεολαίας. 

Αναμφίβολα όμως, ο Λαβράνος, είναι μία μεγάλη μορφή, και θα πρέπει να αναφέρεται και στην ροκ ιστορία.

ΥΓ.

1-Η περίοδος του τουίστ(1960-1963), είναι πολύ βασική.

Την αγνοούν βέβαια, πολλοί "δισκορύχοι", με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κατανοήσουν την εξέλιξη της νεανικής μουσικής και νεανικής συμπεριφοράς στην Ελλάδα. Στα χρόνια που ακολουθούν την διάλυση της Ιπτάμενης Παράγκας, δηλαδή μετά το ελληνικό μπούγκι, δεν έχουμε μόνον το ροκ εν ρολ.

Έχουμε και το τουίστ, και το χάλι γκάλι, και άλλα ιδιώματα και συμπεριφορές, που είναι σημαντικές για τους ερευνητές, αλλά όχι και για τους τυχάρπαστους δισκορύχους.

2-Διάβασα νέο άρθρο του Φώντα Τρούσα, όπου οργισμένος επιμένει να θεωρεί πρώτο δίσκο του ελληνικού ροκ, την Κλεοπάτρα με το μλπου τζην, η οποία χορεύει τουίστ, κλέβοντας όμως μουσική από το "What'd I Say" του Ray Charles. 

Ο Τρούσας, γράφει πως το τραγούδι, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1964.

Και έτσι να είναι, τα «Δανεικά φιλιά» προηγούνται.

Θα του σύστηνα πάντως, να μην καταφεύγει στο ψέμα. Διότι, είναι ψέμα πως η Κλεοπάτρα κυκλοφόρησε τον μήνα που γράφει.

Στο τεύχος 6 των Μοντέρνων Ρυθμών, που βγαίνει στα περίπτερα, 15 με 30 Ιουνίου του 1964, αναφέρεται πως ο Τσόγκας, συμφώνησε να συνεργαστεί με τον Gino, και πως θα του έγραφε στίχους σε τραγούδια που θα γίνονταν με το συγκρότημα Γαλαξίες. Συνεπώς, τον Ιούνιο του 1964, έχουμε προαγγελία της κυκλοφορίας, και όχι την κυκλοφορία του δίσκου.