Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Λίνα Φου : Η Τέχνη στον δρόμο!

Η Λίνα Φου, στην περφόρμανς Overconsumption asphyxiation, «πεθαίνει» στην μέση του δρόμου, από υπερβολική δόση κατανάλωσης και ασφυκτικής αηδίας.

Ορίζουμε ως performance, μία καλλιτεχνική δράση (ενίοτε και εκδήλωση ακτιβισμού), θεατρικής μορφής, χωρίς σενάριο, με κεντρική όμως ιδέα, και στόχο να μεταδώσει ένα μήνυμα.

Η Λίνα Φου (Φούντογλου), ηθοποιός, ποιήτρια και δημοσιογράφος, εκτελεί, performances δρόμου, με άψογο καλλιτεχνικά τρόπο. Με τον σκηνοθέτη Αντώνη Morgan Κωνσταντουδάκη, σχημάτισε την ομάδα NAIL.
Στην ομάδα, συμμετέχουν και άλλα παιδιά, που δημιουργούν καταδρομικές παραστάσεις, σε πολυσύχναστους δρόμους.


 
Ένα παράδειγμα, είναι η παράσταση «Overconsumption asphyxiation», όπου η Λίνα, ντυμένη ακριβά, και κρατώντας τσάντες με ψώνια, προχωρά σε πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο.
Ξαφνικά σταματά, λες και θυμάται τον στίχο του Καρυωτάκη, «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία......».
Το μήνυμα εδώ, προσπερνά την υπερκατανάλωση, φθάνοντας σε γενικότερη ιδέα: Ο πολιτισμός που δημιουργήσαμε, προκαλεί ασφυξία. Η Λίνα, δέχεται τον θάνατο φορώντας μόνη της την σακούλα, που είναι πλαστική, όσο πλαστική έγινε η ζωή μας.  



Από την θρυλική Λίλη Μακ, την πρώτη μεταπολεμικά, που έκανε παραστάσεις στον δρόμο (1946), και αφού μεσολαβήσουν πολλοί ομοϊδεάτες, φθάνουμε στο σήμερα, και  στην NAIL, την ομάδα της Λίνας Φου.
Η Φου, μιλώντας στο μπλογκ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ, είπε:

«Η τέχνη είναι σαν ενα μήνυμα, έχει αποστολέα, μέσο διαμεσολάβησης, παραλήπτη. Ως NAIL είμαστε οι αποστολείς και διαμεσολαβητές ταυτόχρονα. Αυτό που επιδιώκω-ουμε είναι οι παραλήπτες να γίνουν όλο και περισσότεροι και πρώτα απ’όλα να ανοίξουν στο να δεχτούν το μήνυμα. Πηγαίνουμε την τέχνη στον δρόμο, βγαίνουμε δηλαδή απο τα όρια ενός χώρου που έχει συμφωνηθεί πως θα παιχτεί θέατρο ή ταινία. Τοποθετούμαστε στην κοινωνία ευρύτερα, για να μιλήσουμε απροκάλυπτα για την ίδια».

Υπάρχει ένα ερώτημα:
Ο κόσμος που βλέπει ξαφνικά την Λίνα και την ομάδα της, «πιάνει» το νόημα;

Ας δούμε μια άλλη παράσταση, την Dead Inside, όπου η Λίνα, αποκαλύπτεται νεκροζώντανη, ωραία απ έξω, αλλά μέσα, νεκρή, ματωμένη.






Το μήνυμα είναι εδώ: Athens 2016. Walking in the streets. Dead inside. Still walking. No one reacts. All dead inside.
Το θέμα είναι, πως σχεδόν κανείς, από όσους βρίσκονται στον τόπο, καταλαβαίνει τι γίνεται,
Όλοι βλέπουν μια κοπέλα που κάνει κάτι παράξενο, και κάποιον να την «τραβάει» σε βίντεο. Και όλοι, νομίζουν πως γυρίζεται κάποια διαφήμιση ή ταινία.
Δύσκολα κάποιος να αντιληφθεί, πως είναι performance, και περισσότερο δύσκολο, να «πιάσει» το νόημα, εκτός αν οι παραστάσεις δίδονται στην διάρκεια μια διαδήλωσης, ή μιας συλλογικής δράσης, οπότε το νόημα συναρτάται και γίνεται προφανές. Αλλά έτσι ξαφνικά, αν βγει κάποιος στο δρόμο, πόσο θα είναι κατανοητός;
Αυτό το πρόβλημα, της αποτελεσματικότητας, στο ξαφνικό θέατρο δρόμου, υπήρχε από παλιά.
Και είμαι σίγουρος, πως όλες οι παραστάσεις που έδωσε στους δρόμους και στα καφενεία, η θρυλική Λίλη Μακ, έπεσαν σε χάχανα, αυτών που νόμιζαν πως έβλεπαν το θέαμα μιας ωραίας τρελής.

Όμως...
Η τεχνολογία, βοηθά να λυθεί το πρόβλημα.
Και η Λίνα, ανεβάζει αυτές τις καταδρομικές παραστάσεις στο Δίκτυο.
Έτσι, όταν κάποιος «πέσει» σε αυτές, μεταφέρεται προς στιγμή θεατής, σαν να ήταν στον δρόμο, όμως με άλλη διάθεση: Τώρα ξέρει, πως είναι performance και παρατηρεί λεπτομέρειες.
Παρατηρεί τι προσπαθεί να πει η κοπέλα, και παρατηρεί την αδιαφορία των άλλων.
Η ανάρτηση  στον ιστοχώρο, δημιουργεί ένα άλλο ακροατήριο, και φέρνει το αποτέλεσμα. 
Με άλλα λόγια, τα βίντεο που δημιουργεί η ομάδα NAIL, μένουν σαν σπόροι, σε ψηφιακό έδαφος, που περιμένουν αργά ή γρήγορα, να φυτρώσουν. 

Για την Λίνα Φου, θα μιλήσουμε πάλι, σύντομα


2 σχόλια: