ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΝΤΑΡΟΥΛΗΣ: "Φωτιά βάζω στην πόλη μου..." είπε και εξαφανίστηκε στο Άγιο Όρος!

To 2005, όταν ο Βασίλης Γκουνταρούλης έβγαλε τον δίσκο «Φωτιά βάζω στην πόλη μου», τον ρωτούσαν επίμονα τι εννοεί, και αν ήθελε, πραγματικά, να κάψει την Θεσσαλονίκη.

Στις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε, πριν εξαφανιστεί, εξηγούσε, πως η πόλη που έπρεπε να πυρποληθεί, δεν ήταν η Θεσσαλονίκη, ήταν μια πόλη εσωτερική, ένα σύστημα ιδεών και ένας τρόπος ζωής...

-Το πρώτο κομμάτι του δίσκου σου, που είναι και το ομώνυμο, έχει τίτλο “Φωτιά βάζω στην πόλη μου”. Αναφέρεσαι στη Θεσσαλονίκη όπου ζεις και γιατί θες να βάλεις φωτιά;

-Αναφέρομαι σε μια πόλη εσωτερική. Σε αυτήν που πάντα μας ακολουθεί. Ακόμα και όταν καίγεται, ζητά να αναστηθεί. Είναι το δικό μας κατεστημένο, το μόνο που πραγματικά μας εμποδίζει ακίνητοι να προχωράμε.

(Συν του Γκουνταρούλη στο ΠΟΠ+ΡΟΚ τ.311, Ιούνιος 2005)

αλλά και ...

-Γιατί όμως βάζεις «φωτιά» στην πόλη σου;

-Η «πόλη» είναι ο εσωτερικός μου εαυτός, οι συνήθειες, ο τρόπος ζωής. Ποτίζεται από το περιβάλλον και τις συναναστροφές. Θέλει να καλύψει με τσιμέντο και μπετόν το χώμα που αναπνέει. Να παγιώσει το είναι στη στειρότητα της καθημερινότητας και του συμβιβασμού με το τετριμμένο και εφήμερο. Ο τρόπος ζωής κοινωνικά, πολιτικά, αισθητικά, πολιτιστικά και ηθικά, δεν με εκφράζει. Θέλω να πολιτεύομαι τα υψηλά.

(Συν στο περιοδικό City 213, τ.225, Ιαν.2006)

Μετά από όλα αυτά, ο Γκουνταρούλης, έβαλε πραγματικά φωτιά στην πόλη του και εξαφανίστηκε.

Απασχόλησε άραγε την λεγόμενη «ροκ κοινότητα», μια τέτοια «εξαφάνιση»; 
Γιατί ο Γκουνταρούλης, αυτός ο ροκάς και βασικό μέλος του ιστορικού συγκροτήματος «Ξύλινα Σπαθιά», έβαλε τέλος, σε όσα τον συνέδεαν, με την «ροκ» ζωή του;

Η περίπτωση του Βασίλη Γκουνταρούλη, μοιάζει πολύ με εκείνη του Γιάννη Μπελτέκα. Και ο Μπελτέκας, το 1987, πέρασε συνειδητά στην «αφάνεια». Και αυτός, έβαλε φωτιά, και αυτός, χάθηκε από τα στέκια και τις παρέες, έτσι που μερικοί τον είχαν για πεθαμένο. Βίοι παράλληλοι.

Τι ήταν αυτό άραγε, που ώθησε τους δύο αυτούς (δεν είναι οι μοναδικοί), να ρίξουν μαύρη πέτρα και να γίνουν καλόγεροι (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) ;

Μας απασχόλησε αυτό; Όχι.

Το έχουν πει πολλοί, ανάμεσά τους και ο Παύλος Σιδηρόπουλος: Ο Ροκ χώρος, δεν έχει μόνο εύοσμα άνθη, έχει και τσουκνίδες.

Συμφωνώ απόλυτα. Αν το ροκ στην Ελλάδα, ήταν ένας κήπος πανέμορφων ιδεών, ένα περιβόλι με ωραία λουλούδια, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος, πρόσωπα του ροκ, να αποχαιρετούν τον κήπο, ξαφνικά, δηλώνοντας αηδία.

Όλοι αυτοί, που απομακρύνθηκαν συνειδητά, κάτι θα είδαν, κάτι θα έπαθαν, δεν μπορεί να «τρελάθηκαν». Μας απασχόλησε αυτό; Όχι.

Ανεβάζω, τα τραγούδια, από τον τελευταίο δίσκο του Βασίλη Γκουνταρούλη (2005).

Ψεύτικοι δρόμοι, υπάρχουν παντού. Και ψεύτικες πόρτες. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Το θέμα, αυτό, έχει αποδοθεί με εξαιρετικό τρόπο, και από τους Led Zeppelin, στο τραγούδι Stairway to Heaven.  

Εκεί υπάρχουν δύο πόρτες με δύο επιγραφές. Ποια όμως από τις δύο, λέει την αλήθεια; Αυτό, είναι το ζήτημα: Να κατορθώσεις να διακρίνεις, το αληθινό από το ψευδεπίγραφο.

Πολλοί, παρουσιάζονται σαν κήρυκες του ροκ. Πολλοί, από αυτούς, φοράνε μια μάσκα.

Το Ροκ είναι η Ελευθερία και η Ευγένεια, η Διαφορετική Σκέψη. Αν, κάποιος, την «διαφορετικότητα» ή την «διαφωνία», την αντιλαμβάνεται σαν εχθρό που πρέπει να χτυπηθεί, αυτός είναι και η τσουκνίδα του χώρου. Η τσουκνίδα που λάμπει, αλλά με ξένο φως, η τσουκνίδα που τα λόγια της είναι κούφια.