ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ- Συναυλία στον ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟ, 1989

H συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου, με Απροσάρμοστους, στον Κινηματογράφο “Ελλήσποντος” στην Θεσσαλονίκη. 
 Η ιστορική συναυλία, είχε διοργανωθεί από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό “Ακρόπολις”, στις 2 κ 3 Δεκεμβρίου του 1989.
Είναι η τελευταία φορά που ο Παύλος εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη. 




  
Σχετικά με τον Ραδιοφωνικό Σταθμό "Ακρόπολις", υπάρχει η ενδιαφέρουσα μαρτυρία του kiriak στο διαδίκτυο...

 Το Ράδιο Ακρόπολις συνέπεσε χοντρικά με τα χρόνια που ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη.
Εγώ τότε άρχιζα να ακούω ροκ μουσική, την οποία σε μεγάλο βαθμό γνώρισα από αυτόν τον ραδιοφωνικό σταθμό.
Τότε δεν υπήρχε internet, ούτε λεφτά για δίσκους αλλά υπήρχε πολύ όρεξη για μουσική και το Ράδιο Ακρόπολις ήταν μάννα εξ'ουρανού για όσους τους άρεσε η ροκ μουσική.
Με τα πάνω και τα κάτω του σαν ερασιτεχνικός σταθμός, το θυμάμαι τα περισσότερα χρόνια να παίζει 24 ώρες το 24ωρο ροκ μουσική και όταν λέμε ροκ εννοούμε ροκ, στο μεγαλύτερο ποσοστό κλασσικό ροκ και χέβυ μέταλ. Και μιλάμε για όλη τη μέρα. Ήταν το συνηθισμένο ας πούμε να ακούς Judas Priest ή AC/DC στις 8 το πρωί και αμέσως μετά Jimi Hendrix ή Thin Lizzy. Δεν υπήρχανε τα συνηθισμένα άλλων "ροκ" ραδιοφώνων, που λέγανε "ααα, 8 το απόγευμα; είναι πολύ νωρίς η ώρα για Deep Purple" ή "εεε, χμμ Iron Maiden; δεν παίζουμε τέτοια".
Οι περισσότεροι που κάνανε τις εκπομπές ήταν μικρής ηλικίας, πολλοί φοιτητές και δεν υπήρχε καμμία σοβαροφάνεια και "αυθεντία" που δυστυχώς αποκτούνε οι περισσότεροι όσο περνάνε τα χρόνια, ακόμη και αυτοί που θέλουν να νομίζουν τους εαυτούς τους ανοιχτόμυαλους. Μερικές εκπομπές μάλιστα είχανε απίστευτο χαβαλέ.
Η βελόνα του ραδιοφώνου κολλημένη στους 106.8 συνήθως διάβαζα ακούγοντας μουσική (λέτε γι'αυτό να καθυστέρησα ένα χρόνο το πτυχίο; ).
Δυστυχώς δε θυμάμαι πολλά από τότε, περιμένω αν υπάρχουν άλλοι γνώστες να μας θυμήσουν μερικά πράγματα.
Από τους συντελεστές που είδα στο παραπάνω site θυμάμαι το όνομα του Ηλία Μεταλλινού, θυμάμαι την εκπομπή "Η ώρα των μεταλλαγμένων" (νομίζω έπαιζε τζαζ ), θυμάμαι την εκδρομή στην Αθήνα για τη συναυλία των Accept, θυμάμαι τα μονοήμερα ή διήμερα φεστιβάλ ροκ μουσικής γνωστά και άγνωστα συγκροτήματα. Απίστευτη φάση οι συναυλίες ροκ μουσικής και μου έμεινε η εντύπωση ότι πολλές φορές σε αυτά τα φεστιβάλ με τα μικρά και άγνωστα συγκροτήματα περνάς καλύτερα από μεγάλες συναυλίες γνωστών συγκροτημάτων".
Σε μία εκπομπή είχα κερδίσει και μία κασσέτα (!) των Running Wild που έχω ακόμη.
Το σήμα του σταθμού ήταν κάποιο κομμάτι από Rainbow (και αυτό μου διαφεύγει μαμώ το Αlzheimer μου μέσα).
Το 1995 που έφυγα για Αθήνα, το Ράδιο Ακρόπολις μου έλειψε πολύ (αν και προς το τέλος είχαν αρχίσει -νομίζω - κάποια προβλήματα, είχε αλλάξει κάπως και ο χαρακτήρας της μουσικής, ίσως να άρεσε σε περισσότερους, όχι όμως πολύ σε μένα).
Μετά από λίγους μήνες που πήγα Θεσαλονίκη, μάταια έψαχνα να το βρω στο ραδιόφωνο.
Δεν ξέρω πόση από τη μαγεία υπάρχει τώρα στο ιντερνετικό ραδιόφωνο, δεν μπόρεσα να ακούσω ακόμη, δεν είμαι και πολύ φαν του ιντερνετικού ραδιοφώνου.
Πάντως για μένα το Ράδιο Ακρόπολις ήταν ένας θρυλικός ραδιοφωνικός σταθμός και μέρος της καθημερινής μου ζωής σαν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη.