ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ- ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Η 6 του Δεκέμβρη, στην μνήμη της ελληνικής νεολαίας έχει καταχωριστεί σαν ημέρα πένθους. Δύο θάνατοι ρίχνουν την βαριά σκιά τους: ο θάνατος του Παύλου Σιδηρόπουλου (1990)και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου (2008). Γιατί σκοτώθηκε ο Αλέξης; Για ασήμαντη αφορμή.


Αλλά αυτή η δολοφονία, δεν θα συνέβαινε, αν η ελληνική αστυνομία, είχε φροντίσει να απομακρύνει από το σώμα της, τους "μεμονωμένους" πιστολέρο,  που ενδεδυμένοι την εξουσία της αστυνομικής τους στολής, θέλουν να πουλήσουν αντριλίκι ακόμη και σε παιδάκια.

 Ένας "λεκτικός διαξιφισμός", δύο ειδικών φρουρών  με την παρέα του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, στάθηκε αρκετός, ώστε να σηκώσει ο ένας "φρουρός" της τάξης, το όπλο του και να πυροβολήσει ένα παιδάκι. Ο Αλέξης, δέχθηκε την σφαίρα κατάστηθα, και έφυγε αφήνοντας πίσω, στο παγωμένο βλέμμα του, ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;
Ήταν η νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Τόπος, τα Εξάρχεια.

 Η δολοφονία του Αλέξη, προκάλεσε τότε μεγάλες ταραχές και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, αλλά και την διαμάχη μεταξύ των πολιτικών για το ποιός έχει την ευθύνη. Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία, μια συγκινητική σιωπηρή διαδήλωση έλαβε μέρος μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

 Οι συμμαθητές του Αλέξη, αλλά και εκατοντάδες άλλοι μαθητές από διάφορα σχολεία της Αθήνας, κατέκλυσαν τον χώρο κρατώντας λουλούδια. Με αυτον τον τρόπο, ήθελαν να τιμήσουν την μνήμη του Αλέξη αλλά και να διαμαρτυρηθούν για την αποτρόπαια πράξη. Όλες οι φωτογραφίες που παραθέτω, είναι από εκείνη την ημέρα, που ονομάστηκε ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ (13 Δεκεμβρίου 2008). Στεκόμουν ανάμεσά τους και τους φωτογράφιζα, βλέποντας καθαρά στα πρόσωπά τους την οργή, και την θλίψη. Αυτή την ημέρα, δεν υπήρξαν ταραχές. Οι μαθητές, ήθελαν με λουλούδια να χτυπήσουν την άμυαλη και υπεροπτική Εξουσία. 

"Και η Εξουσία, θα πάρει το μήνυμα;" σκέφτηκα. Υπάρχει άραγε, ένας αξιότιμος κύριος Υπουργός, που να καταλάβει, πόσα Όνειρα, πόση Αγάπη για Ζωή και Δημιουργία, έχουν τα παιδιά μας; Υπάρχει Εξουσία που μπορεί να συγκινηθεί ποτέ, βλέποντας νέους να κρατάνε λουλούδια; Όχι βέβαια, κάποιοι τσακώθηκαν στη Βουλή, ο ένας έρριξε τις ευθύνες στον άλλον και μετά πηγαν να κοιμηθούν στη θαλπωρή των πολυτελών τους σπιτιών. 
Τα χρόνια πέρασαν και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Τα παιδιά αυτά, που κρατούσαν τότε λουλούδια μπροστά στη Βουλή, σήμερα τα περισσότερα, θα είναι σε Πανεπιστήμια. Πολλά από αυτά όμως, δεν θα έχουν λεφτά να αγοράσουν βιβλία. Σχεδόν όλα ξέρουν ότι, μετά τις σπουδές, τους περιμένει μια σπουδαία καριέρα, που λέγεται ΑΝΕΡΓΙΑ. 
Ζουν σε ένα κόσμο, εφιαλτικό. 
Σε ένα κόσμο υποταγμένο στον Φόβο. Γύρω τους, κάθε μέρα, ενήλικες αυτοκτονούν, γιατί δεν έχουν τι να τους πουν, πως να αντικρύσουν αυτά τα μάτια-λουλούδια . Και σκέφτομαι... τι κόσμο παραδίδουμε στα παιδιά μας; Και σκέφτομαι...έχουμε το δικαίωμα, ό,τι κι αν πουν,ό,τι κι αν κάνουν, να τα κατηγορήσουμε ότι "διασαλεύουν την τάξη"; Ποια "τάξη" που όλα έχουν γίνει πυροτέχνημα, στα χέρια των "δανειστών" μας; Και ποιοί ειναι αυτοί οι δανειστές; Τους ξέρει κανείς; Εγώ, όχι. Εγώ ξέρω αυτά τα παιδιά, που γράφουν οργισμένα τραγούδια. Τι μπορώ να τους πώ;