Τι κρίμα...«Την επανάσταση δεν θα την δείξει η Τηλεόραση» λένε και εννοούν την ...ΕΡΤ!
Καλό, βγάζει γέλιο.
«Εδώ ελεύθερη δημόσια ραδιοτηλεόραση» κατά το «Εδώ Πολυτεχνείο».
Το ακούσαμε και αυτό το ανέκδοτο, και αυτό βγάζει γέλιο.
Και από πότε έγινε «δημόσια» και «ελεύθερη» η ΕΡΤ; Τώρα; Τώρα είναι αργά.
Η ΕΡΤ που υπήρχε, είχε σκληρό πρόσωπο. Δεν ήταν ούτε ελεύθερη ούτε δημόσια, ήταν πολύ μακριά από τον λαό, και έμοιαζε με ένα αριστοκρατικό φρούριο.
Πρώτα-πρώτα, δεν μπορούσες να περάσεις την είσοδο.
Τώρα βέβαια, άνοιξαν τις πόρτες και καλούν τον λαό.
Πριν όμως;
Πριν, ας υποθέσουμε ότι ήσουν άνεργος δημοσιογράφος και ήθελες να πας στην ΕΡΤ για να καταθέσεις το βιογραφικό σου, με την ελπίδα, πως κάποτε ίσως σε προσλάβουν. Ποιος ήρθε;
Για να έμπαινες μόνο, στο λεγόμενο Ραδιομέγαρο, έπρεπε να έχεις κλείσει ραντεβού με κάποιον από μέσα.
Σε σταματούσαν οι φύλακες.
-Που πάτε;
-Θέλω να μπω να καταθέσω το βιογραφικό μου
-Ποιος σας κάλεσε;
-Κανείς
-Δεν μπορείτε να περάσετε
-Μα είμαι έλληνας πολίτης, δεν μπορώ να μπω σε ένα δημόσιο κτίριο;
-Φύγετε μην φωνάξουμε την αστυνομία
Αν έλεγες στους φύλακες, ότι ήρθες με το δικαίωμα του έλληνα πολίτη, σε κοίταζαν σαν να ήσουν τρελός. Ήταν αδιανόητο να πλησιάσεις στην ΕΡΤ αν δεν είχες καλεστεί από τους μέσα. Αλλά οι «μέσα» κατά κανόνα είχαν πολλές «δουλειές» και δεν σήκωναν το τηλέφωνο. Συνεπώς, πώς διάολο το Ραδιομέγαρο, ήταν δημόσιο κτήμα του λαού, όταν ο λαός απαγορευόταν να μπει μέσα;
Στην περίπτωση τώρα που εύρισκες τρόπο να μπεις στην ΕΡΤ, πάλι δεν μπορούσες να βρεις άκρη. Αν είχες την τόλμη να κάνεις καμιά πρόταση, δεν υπήρχε πρόβλεψη για το που έπρεπε να απευθυνθείς. Κανονικά έπρεπε να σε δει κάποιος Διευθυντής. Αλλά κανένας Τομεάρχης ή Διευθυντής δεν επρόκειτο να σε δει, εκτός αν πήγαινες «συστημένος».
Καταλαβαίνετε τι σήμαινε «συστημένος». Αν πήγαινες ξέμπαρκος και χτύπαγες την πόρτα Διευθυντού, έπεφτες πάνω σε ξανθιά γραμματέα...
-Τι θέλετε κύριε;
-Τον Διευθυντή, θέλω να του κάνω μια πρόταση
-Δεν μπορείτε να τον δείτε-Γιατί;
-Είναι σε σύσκεψη
Στην ΕΡΤ, οι Διευθυντές ήταν πάντα απασχολημένοι και πάντα σε σύσκεψη. Κάποιος είχε πολύ σωστά πει, πως εκεί οι «υπεύθυνοι» όταν δεν σκέπτονταν, συσκέπτονταν.
-Και πώς μπορώ να κάνω μια πρόταση; Δεν είναι δημόσια Ραδιοτηλεόραση;
-Εγώ δεν ξέρω
-Και ποιος ξέρει;
-Ο Διευθυντής
-Και πως θα δω τον Διευθυντή;
-Δεν μπορείτε να τον δείτε, είναι σε σύσκεψη
Ποτέ μου δεν έμαθα γιατί ο κάθε «Διευθυντής» στην ΕΡΤ, ήταν κάτι σαν Φαραώ, που απαγορευόταν αυστηρώς και δια ροπάλου, να πλησιάσεις. Ποτέ μου δεν έμαθα, γιατί, πάντα πίσω από κάθε πόρτα γραφείου της ΕΡΤ, υπήρχε και μία ξανθιά γραμματέας που σου έλεγε «Που πάτε; Τι θέλετε; Δεν μπορείτε».
Και αυτό το έλεγαν «δημόσια» Ραδιοτηλεόραση.
Εκτός από τους Διευθυντές, με τις γραμματείς, τους φρουρούς , τους συμβούλους και τους διάφορους υψηλά αμειβόμενους, υπήρχαν και οι απλοί δημοσιογράφοι.
Αυτούς μπορούσες ευκολότερα να τους βρεις αλλά θα σου χτύπαγαν παρηγορητικά την πλάτη «συνάδελφε δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα, άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις εδώ».
Και δεν έκαναν τίποτα.
Και παρέμεναν έτσι όλα.
Εκείνοι στο φρούριο, και οι άνεργοι έξω.
Και οι άνεργοι μέρα τη μέρα γίνονταν περισσότεροι.
Και ο καιρός πέρναγε.
Το φρούριο, φρούριο και έξω, η αρκούδα.
Κανείς από τους μέσα δεν διαμαρτυρόταν.
Κι όταν ακόμη ο λαός είχε ξεσηκωθεί εκείνο τον Μάιο και Ιούνιο...η ΕΡΤ τότε ΤΙ ΕΚΑΝΕ;
Το φρούριο, φρούριο. Οι ξανθιές, ξανθιές. Οι Διευθυντές συνέχιζαν να συσκέπτονται. Και μερικοί, συνέχιζαν από μέσα να λένε «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».
Καλό, βγάζει γέλιο.
«Εδώ ελεύθερη δημόσια ραδιοτηλεόραση» κατά το «Εδώ Πολυτεχνείο».
Το ακούσαμε και αυτό το ανέκδοτο, και αυτό βγάζει γέλιο.
Και από πότε έγινε «δημόσια» και «ελεύθερη» η ΕΡΤ; Τώρα; Τώρα είναι αργά.
Η ΕΡΤ που υπήρχε, είχε σκληρό πρόσωπο. Δεν ήταν ούτε ελεύθερη ούτε δημόσια, ήταν πολύ μακριά από τον λαό, και έμοιαζε με ένα αριστοκρατικό φρούριο.
Πρώτα-πρώτα, δεν μπορούσες να περάσεις την είσοδο.
Τώρα βέβαια, άνοιξαν τις πόρτες και καλούν τον λαό.
Πριν όμως;
Πριν, ας υποθέσουμε ότι ήσουν άνεργος δημοσιογράφος και ήθελες να πας στην ΕΡΤ για να καταθέσεις το βιογραφικό σου, με την ελπίδα, πως κάποτε ίσως σε προσλάβουν. Ποιος ήρθε;
Για να έμπαινες μόνο, στο λεγόμενο Ραδιομέγαρο, έπρεπε να έχεις κλείσει ραντεβού με κάποιον από μέσα.
Σε σταματούσαν οι φύλακες.
-Που πάτε;
-Θέλω να μπω να καταθέσω το βιογραφικό μου
-Ποιος σας κάλεσε;
-Κανείς
-Δεν μπορείτε να περάσετε
-Μα είμαι έλληνας πολίτης, δεν μπορώ να μπω σε ένα δημόσιο κτίριο;
-Φύγετε μην φωνάξουμε την αστυνομία
Αν έλεγες στους φύλακες, ότι ήρθες με το δικαίωμα του έλληνα πολίτη, σε κοίταζαν σαν να ήσουν τρελός. Ήταν αδιανόητο να πλησιάσεις στην ΕΡΤ αν δεν είχες καλεστεί από τους μέσα. Αλλά οι «μέσα» κατά κανόνα είχαν πολλές «δουλειές» και δεν σήκωναν το τηλέφωνο. Συνεπώς, πώς διάολο το Ραδιομέγαρο, ήταν δημόσιο κτήμα του λαού, όταν ο λαός απαγορευόταν να μπει μέσα;
Στην περίπτωση τώρα που εύρισκες τρόπο να μπεις στην ΕΡΤ, πάλι δεν μπορούσες να βρεις άκρη. Αν είχες την τόλμη να κάνεις καμιά πρόταση, δεν υπήρχε πρόβλεψη για το που έπρεπε να απευθυνθείς. Κανονικά έπρεπε να σε δει κάποιος Διευθυντής. Αλλά κανένας Τομεάρχης ή Διευθυντής δεν επρόκειτο να σε δει, εκτός αν πήγαινες «συστημένος».
Καταλαβαίνετε τι σήμαινε «συστημένος». Αν πήγαινες ξέμπαρκος και χτύπαγες την πόρτα Διευθυντού, έπεφτες πάνω σε ξανθιά γραμματέα...
-Τι θέλετε κύριε;
-Τον Διευθυντή, θέλω να του κάνω μια πρόταση
-Δεν μπορείτε να τον δείτε-Γιατί;
-Είναι σε σύσκεψη
Στην ΕΡΤ, οι Διευθυντές ήταν πάντα απασχολημένοι και πάντα σε σύσκεψη. Κάποιος είχε πολύ σωστά πει, πως εκεί οι «υπεύθυνοι» όταν δεν σκέπτονταν, συσκέπτονταν.
-Και πώς μπορώ να κάνω μια πρόταση; Δεν είναι δημόσια Ραδιοτηλεόραση;
-Εγώ δεν ξέρω
-Και ποιος ξέρει;
-Ο Διευθυντής
-Και πως θα δω τον Διευθυντή;
-Δεν μπορείτε να τον δείτε, είναι σε σύσκεψη
Ποτέ μου δεν έμαθα γιατί ο κάθε «Διευθυντής» στην ΕΡΤ, ήταν κάτι σαν Φαραώ, που απαγορευόταν αυστηρώς και δια ροπάλου, να πλησιάσεις. Ποτέ μου δεν έμαθα, γιατί, πάντα πίσω από κάθε πόρτα γραφείου της ΕΡΤ, υπήρχε και μία ξανθιά γραμματέας που σου έλεγε «Που πάτε; Τι θέλετε; Δεν μπορείτε».
Και αυτό το έλεγαν «δημόσια» Ραδιοτηλεόραση.
Εκτός από τους Διευθυντές, με τις γραμματείς, τους φρουρούς , τους συμβούλους και τους διάφορους υψηλά αμειβόμενους, υπήρχαν και οι απλοί δημοσιογράφοι.
Αυτούς μπορούσες ευκολότερα να τους βρεις αλλά θα σου χτύπαγαν παρηγορητικά την πλάτη «συνάδελφε δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα, άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις εδώ».
Και δεν έκαναν τίποτα.
Και παρέμεναν έτσι όλα.
Εκείνοι στο φρούριο, και οι άνεργοι έξω.
Και οι άνεργοι μέρα τη μέρα γίνονταν περισσότεροι.
Και ο καιρός πέρναγε.
Το φρούριο, φρούριο και έξω, η αρκούδα.
Κανείς από τους μέσα δεν διαμαρτυρόταν.
Κι όταν ακόμη ο λαός είχε ξεσηκωθεί εκείνο τον Μάιο και Ιούνιο...η ΕΡΤ τότε ΤΙ ΕΚΑΝΕ;
Το φρούριο, φρούριο. Οι ξανθιές, ξανθιές. Οι Διευθυντές συνέχιζαν να συσκέπτονται. Και μερικοί, συνέχιζαν από μέσα να λένε «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».
Μέχρι τη μέρα που πέρασε –ποιος το περίμενε; -η Νέμεσις σαν τρελό φορτηγό.
Τότε μόνο και σε λίγα λεπτά, κατάργησαν τους φρουρούς και τους Διευθυντές και τις ξανθιές και βγάλαν ντουντούκες να καλέσουν τον λαό να μπει στην ΕΡΤ να διαδηλώσει υπέρ της «ελευθερίας».
Τώρα;Κι εκεί που ήταν φρουροί και αυστηρά ελεγχόμενος χώρος, έγινε ξαφνικά φεστιβάλ διαμαρτυρίας με ελεύθερη είσοδο.
Τώρα;
Και λένε πως θέλουν να ρίξουν και την κυβέρνηση. Και βλέπω ανάμεσα στους... επαναστάτες... την Στάη, τον Μεγγρέλη και τον ...Προκόπη Δούκα!!!
Ποιος ήρθε;
Αρχίστε την «επανάσταση» χωρίς εμένα. Σε τέτοια «επανάσταση», You can count me out.
Τότε μόνο και σε λίγα λεπτά, κατάργησαν τους φρουρούς και τους Διευθυντές και τις ξανθιές και βγάλαν ντουντούκες να καλέσουν τον λαό να μπει στην ΕΡΤ να διαδηλώσει υπέρ της «ελευθερίας».
Τώρα;Κι εκεί που ήταν φρουροί και αυστηρά ελεγχόμενος χώρος, έγινε ξαφνικά φεστιβάλ διαμαρτυρίας με ελεύθερη είσοδο.
Τώρα;
Και λένε πως θέλουν να ρίξουν και την κυβέρνηση. Και βλέπω ανάμεσα στους... επαναστάτες... την Στάη, τον Μεγγρέλη και τον ...Προκόπη Δούκα!!!
Ποιος ήρθε;
Αρχίστε την «επανάσταση» χωρίς εμένα. Σε τέτοια «επανάσταση», You can count me out.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου