ΜΕΛΕΝΤΙΝΗ- Explosions around, the Desert inside.

Φωτο: Η Μελεντίνη σε μια εκπληκτική φωτογραφία του Βαγγέλη Ρασσιά. 

Η Μελεντίνη είναι μία από τις φωτεινότερες εξαιρέσεις, στην κατάμαυρη εποχή μας, εποχή της κυριαρχίας των ανόητων και χυδαίων. Η ίδια παρομοιάζει την εποχή μας, σαν ένα πεδίο μάχης με καθημερινές εκρήξεις, παντού.
Έτσι έβγαλε ένα δίσκο που τον ονόμασε... Explosions around, the Desert inside.
Θέλει να πει, πως, ανατινάξεις και γκρεμίσματα, συμβαίνουν γύρω μας, ενώ, ερημιά επικρατεί στην ψυχή μας. 

Θα ήταν καλύτερα να έλεγε το ανάποδο: Ερημιά γύρω μας, εκρήξεις μέσα μας. Διότι, «μέσα μας» αισθανόμαστε τις εκρήξεις της ζωής, ενώ «έξω», επικρατεί η ερημιά του θανάτου. Με το σύμβολο «έρημος», μπορούμε να περιγράψουμε κοινωνικές καταστάσεις, όπου «πέφτουν» διάφοροι (πολιτικοί, οικονομικοί ή και αστυνομικοί) πυροβολισμοί. 

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον, καλλιτεχνικά, σχήμα οξύμωρο: τοπία «εκρήξεων», να τα αποδώσουμε με εικόνα ερήμου, κατά το περίφημο wilderness of pain με το οποίο ο Jim Morrison, περιέγραφε την εξωτερική «νέκρα». Αλλά και ο Βλάσης Κανιάρης , θέλοντας να περιγράψει μιαν άλλη δύσκολη εποχή, είχε φτιάξει το πλακάκι με το γαρύφαλλο: Στο κέντρο το γαρύφαλλο, η έκρηξη της ζωής και γύρω-γύρω, είχε βάλει γύψο, την ερημιά του θανάτου. 
Αλλά και η ερημιά, πως είναι δυνατόν να επικρατεί στο εσωτερικό, στην ψυχή της Μελεντίνης, όταν αυτή, σαν χώμα γόνιμο, μας δίνει έναν τόσο όμορφο δίσκο; 
Όμως, όπως και να βάζει τον τίτλο, το σύνολο των τραγουδιών, αποτελεί σπουδαία καλλιτεχνική πράξη, και τελικά, υποκλινόμαστε στην καλλιτέχνιδα. 

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της Μελεντίνης: AiRa (The Clown Girl)

It was some years ago when I was just a little kid,
I came out to the world, found life in ruins, i couldn't breathe
and in the night i looked at the stars asking why my eyes were crying
but the rain was heavy washing all my dreams and my hopes away
all these fires never gave me strength to keep on going
a childish face in blood being shot by a GUN and the guns being praised
for this fake knowledge in people's brain taking the truth away
i did all i could to wake up the ones with the walls
but they were sleeping for years with their head on the rail

so the sun never came to the sky where i sent my heart and a pray
that someday human rights will be right for everyone the same
but it's gone with the snow and i don't know
i don't know...
it's gone with the snow and i don't know
i don't know...

i wished the falling star to take away my pain
i sent my heart to the sky for the clouds inside my head ... "

Φωτο: Η Μελεντίνη, φωτογραφία του Βαγγέλη Ρασσιά. 

Η Μελεντίνη είναι πολύ καλή, αλλά θα πρέπει να επιζητά τις κριτικές και όχι της υμνογραφίες. Όλοι όσοι έχουν γράψει για το έργο της, μιλούν με εγκωμιαστικά λόγια και πολύ γενικά. Αυτό δεν έχει ενδιαφέρον. Θα πρέπει να πούμε και πράγματα που ξεπερνούν τα Δελτία Τύπου. 
Δεν εννοώ ότι πρέπει απαραίτητα να πούμε και λόγια αρνητικά, εννοώ, να πούμε λόγια που φέρνουν έναν ουσιαστικό προβληματισμό, πέρα από το κοινότοπο και τετριμμένο. 
Το πρώτο λοιπόν, «αρνητικό» που διακρίνω σε αυτή την κοπέλα, είναι ότι έφαγε το κλασικό παραμύθι, πως η μουσική της, δεν ταιριάζει με τον ελληνικό στίχο. Και γράφει πολύ καλά, αλλά κατά κανόνα στα αγγλικά, ενώ μπορεί να γράψει πολύ καλά και στα ελληνικά. Αυτό θα πρέπει να κάτσει να το ξανασκεφτεί. Πρώτα-πρώτα, ο ελληνικός στίχος, μια χαρά ταιριάζει στην «δυτικότροπη» μουσική. Αυτό, το έχει αποδείξει (για να αναφέρω μόνο λίγες περιπτώσεις) και ο Σαββόπουλος, και ο Πουλικάκος, και ο Σιδηρόπουλος, και τα Μωρά στη Φωτιά, και το ελληνικό πανκ, και το ελληνικό χιπ-χοπ. 

 .
Το τραγούδι Angel's Lullaby, της Μελεντίνης. Η εκτέλεση με το συγκρότημα Sequence Theory Project. Και τα δύο τραγούδια που παραθέτω σαν δείγματα του έργου της , είναι σε εκτελέσεις με το συγκρότημα Sequence Theory Project. Τα τραγούδια όμως του δίσκου, είναι ηχογραφημένα με άλλο συγκρότημα  που σχημάτισε, τους The Running Blue Orchestra.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο αγγλικός στίχος είναι κακός. Όμως, ο αγγλικός στίχος, δεν της ανοίγει τα φτερά στην Ελλάδα. Καλώς ή κακώς, στην πατρίδα μας, για να επικοινωνήσεις με τους πολλούς, πρέπει να έχεις ελληνικό στίχο. Και εμείς, αυτό που ζητάμε από ικανούς καλλιτέχνες σαν την Μελεντίνη, είναι να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τους πολλούς, για να γκρεμίσουν την δικτατορία των μέτριων, που μας έχουν καθίσει στο σβέρκο.  Δεν μιλώ με την διάθεση του υπερ-εθνικόφρονα, μιλώ με παράπονο. Γιατί, βλέπω σπουδαία νοήματα, να μην κατορθώνουν να φτάσουν στον κόσμο, εξαιτίας του στίχου. Έχει κοινωνική υποχρέωση να μιλήσει σε περισσότερους, και έχει μεγαλύτερη υποχρέωση ακριβώς γι αυτό: Γιατί είναι πολύ καλή για να μένει κρυμμένη. 
Ένα άλλο που θέλω να πω στην Μελεντίνη, είναι το θέμα της φωνής. Σε πολλά σημεία, μοιάζει να κρύβεται πίσω από τις νότες. Γιατί; Η φωνή, πρέπει να είναι πιο μπροστά, δεν πρέπει να δυσκολευόμαστε να την ακούσουμε. Η φωνή δεν είναι μια λεπτομέρεια, αλλά το κεντρικό στοιχείο. Άρα λοιπόν: Βγάλε πιο μπροστά, τη φωνή σου κοπέλα μου, τα σπας, μην φοβάσαι. 

Η Μελεντίνη, με δικά της λόγια:
Ένα σημείωμα, ας πούμε βιογραφικό ή επεξηγηματικό, μου έστειλε η Μελεντίνη, και ένα μέρος από αυτό το σημείωμα παραθέτω:

"To πραγματικό μου όνομα, το βλέπω συχνά σε διάφορες παραλλαγές αλλά δεν έχει καμιά σημασία, στη μουσική υπάρχω με το όνομα Μελεντίνη, που σημαίνει κάτι για μένα και όχι με αυτό της αστυνομικής ταυτότητας. Μεγάλωσα στην Αθήνα , η μητέρα μου ήταν δασκάλα δημοτικής εκπαίδευσης, όλα τα αδέρφια μου ασχολούνται με τη μουσική, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σίγουρα αυτός που μας μύησε στα περισσότερα ακούσματα ήταν ο μεγάλος μου αδερφός ο οποίος συλλέγει κασέτες, και δίσκους από μικρή ηλικία. Εγώ σπούδασα στο Εθνικό Ωδείο και στο Διεθνές Ωδείο από όπου και αποφοίτησα με κάμποσα πτυχία. Εργάστηκα ως αναπληρώτρια καθηγήτρια μουσικής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης ενώ παράλληλα έγραφα μουσική για θεατρικές παραστάσεις ή συμμετείχα ως ηθοποιός και μουσικός. Άφησα το τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Κ.Π.Α στη μέση, για να ασχοληθώ πιο εντατικά με τη δισκογραφία. 
Ελληνικό στίχο έχω στο μυαλό μου αλλά γράφω όταν με πάει η μουσική εκεί. Είναι ένα κράμα οι επιρροές μου. Οι κλασικοί συνθέτες της κεντρικής Ευρώπης ή η France Gall τη δεκαετία του ’60 και το νέο κύμα στην Ελλάδα είναι ένα ποτ πουρί ηχητικών αναμνήσεων που δεν έχουν να κάνουν με τη γλώσσα, αλλά με την αίσθηση. Τα «κύτταρα» για παράδειγμα ήταν ένα τραγούδι που αισθάνθηκα έντονα να συνθέσω στην γλώσσα μου γιατί το έγραψα για κάποιον που άφηνα σε μια ξένη χώρα» 

Μελεντίνη, Ιούλιος 2013.