ΜΝΗΜΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΟΥ

Η Κατερίνα, στο εδώλιο στην δίκη που έγινε τον Οκτώβριο του 1973. Πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής.

Η Κατερίνα Αποστολάκου, ήταν ένα κορίτσι που αγαπούσε πολύ την ροκ μουσική.

Συνελήφθη το 1973, δικάστηκε και καταδικάστηκε διότι με την παρέα της κάπνιζαν «τσιγαράκι».

Στο δικαστήριο, οι αστυνομικοί, την παρουσίασαν σαν ένα κοινωνικό απόβρασμα, και σαν ανώμαλη.

Για την υπόθεση εκείνη που ονομάστηκε από τους χουντικούς "Ο Τεκές στο Κουκάκι", δες ΕΔΩ.



Υπήρξε τότε, μια τεράστια διαπόμπευση, με πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. που επέδρασε  έντονα, στην ψυχοσύνθεσή της, δημιουργώντας της μια τεράστια απέχθεια, για κάθε τι «κοινωνικά υγιές».

Αντί, η καταδίκη της να την συμμορφώσει, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Και η Κατερίνα Αποστολάκου, οδηγήθηκε στα άκρα. Γρήγορα, άρχισε τη χρήση ηρωίνης και τελικά πέθανε στη φυλακή από υπερβολική δόση.

Κατά τη γνώμη μου, η ιστορία της Κατερίνας, είναι άλλη μία τραγική περίπτωση, που δείχνει ότι η κοινωνία (και ιδιαίτερα η τότε, η χουντική) δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τη νεανική αμφισβήτηση. Οι τρόποι αστυνομικής αντιμετώπισης, δεν είναι τρόποι. Θα πρέπει κάποτε επιτέλους να σκεφτούμε πολύ σοβαρά, το γιατί ένα νέο παιδί συμπεριφέρεται αυτοκαταστροφικά, και εάν έχουν και οι μεγαλύτεροι (και θεωρούμενοι «υγιείς»), κάποια ευθύνη.

Η Κατερίνα Αποστολάκου, μνημονεύεται στο ΒΙΒΙΛΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ. Στο βιβλίο, γίνεται προσπάθεια να εισχωρήσει ο αναγνώστης στον τρόπο σκέψης που είχαν εκείνα τα παιδιά. Όχι από διάθεση κουτσομπολιού. Στόχος είναι να βγουν συμπεράσματα και να αντιληφθούμε ότι άλλο υπόκοσμος και άλλο απόκοσμος.

Στο βιβλίο περιγράφεται η σκηνή στο μπαρ με την Κατερίνα, τη Γιόλα και την Κλαίρη αλλά και μετά στον λόφο. Η Κλαίρη ήταν φίλη και με τις δυο, και τότε είχε ανοίξει το μπαρ αυτό με τον Νίκο Λιμπερόπουλο στην Ίο. Η Κλαίρη μου μίλησε για την Κατερίνα, ασκώντας έντονη κριτική και στον εαυτό της και σε όλα όσα πίστευαν τότε. Ένα απόσπασμα από τη συνομιλία μας ακολουθεί...

Η ΚΛΑΙΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΟΥ by Manolis Daloukas on Mixcloud

Δίνω επίσης και ένα απόσπασμα του βιβλίου ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, όπου περιγράφεται η Κατερίνα Αποστολάκου στην Ίο. Το πορτραίτο της Κατερίνας, αλλά και των άλλων δύο κοριτσιών, είναι φτιαγμένο με αγάπη. Πέρα από την όποια κριτική, θα πρέπει να καταλάβουμε τα όνειρα που είχαν για ζωή και ότι η «αυτοκαταστροφή» υπήρχε μέσα τους,  επειδή δεν εύρισκαν την Αγάπη.

Το απόσπασμα από ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Γιατί πάει ο κόσμος στο Άμστερνταμ; Γιατί πάει στο Παρίσι; There is one way to death και μερικοί τον διαλέγουν μονάχοι. Σαν τρέηλερ πέρασε μπροστά από τα μάτια της ο Βελεσιώτης, μια  κόψη ξυραφιού, η Bride να κάνει πιάτσα φορώντας μοβ κορδελάκι, μια Γαλλίδα, η Simone, να προσπαθεί να ισορροπήσει την ντάγκλα της, ένα κακό σε άλλο κακό να στηρίζεται, κι ένα παιδάκι στα καπούλια ενός γαιδάρου.

-Μακάρι να μην ήξερα τίποτα, να ήμουν παιδί να κρατούσα την ουρά του γαιδάρου…μονολόγησε

-Τι λες; Ρώτησε η Κατερίνα

-Έχεις δοκιμάσει πρέζα ποτέ;

-Εσύ τι λες; Πειράζει που έχω βγει κι αφίσα στον τεκέ στο Κουκάκι;

Κοίταξε τώρα την Κλαίρη…

-Εγώ…με το που τελείωσα το σχολείο…είπα θα πάω στην Αγγλία και πήγα. Νόμιζα θα εύρισκα τον εαυτό μου εκεί…

-Και τι βρήκες;

-Μια φίλη κουλή…είχε γκόμενο έναν Άγγλο, τελειωμένο πρεζόνι…αυτός είχε φίλο έναν άλλον που όταν τον είδα φλασάρισα…μέχρι τότε δεν είχα πάρει τη ζα, μόνο τριπάκια…

-Και η πρώτη σου εμπειρία;

-Σε αυτοκίνητο μέσα…Είχανε πάει αυτοί να γίνουνε και γυρνώντας σταμάτησαν κάπου κι έβγαλαν το γκανάκι και βάρεσαν κι ο δικός μου μου λέει θες ένα φιξάκι; Ναι του ειπα , κι εκεί μες στο αυτοκίνητο μου το βάρεσε, μες στην παράνοια, κοιτάζοντας γύρω να μην μας πιάσουν. Λιποθύμησα…

-Φοβήθηκες ρε;

-Καθόλου, αντίθετα ένιωσα περήφανη και μεγάλη ευγνωμοσύνη

-Ευγνωμοσύνη που σου βάλανε το γκανάκι;

-Ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ζωή τους

-Κατάλαβα, είχες κι εσύ χαμηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης…

-Ήμουνα και χοντρούλα, Με αυτά νόμιζα πως αδυνάτιζα κιόλας…

-Ιιιιι….είπε η Γιολάντα και την μούντζωσε γελώντας

-Πιθανώς να έπαθες ένα μικρό overdose τότε…σχολίασε σκεφτική η Κατερίνα…την γλύτωσες ρε…ποιος ξέρει τι σου έριξε εκείνο το άτομο…

-Ναι στάθηκα τυχερή…είπε η Κλαίρη…θυμάσαι ρε τότε στην Πλάκα, που σε κουβάλησα ξημερώματα στο νοσοκομείο; Ο γιατρός μου είχε πει πως αν αργούσα να σε πάω δυο λεπτά, θα’χες φύγει!

-Α ρε μάπα…για δυο λεπτά… δεν με άφηνες να την κάνω..

Το μπαρ έκλεινε, ο Παύλος την έπιασε αγκαζέ να πάνε στο Ξενοδοχέιο..η Γιολάντα δεν ήθελε… είχε κανονίσει  με την Κατερίνα να βγούν νυχτερινή βόλτα, η Κλαίρη δεν θα τις ακολουθούσε, θα καθόταν στο μπαρ, κεκλεισμένων των θυρών, όπου είχε σοβαρή συζήτηση με τον Νίκο, η σχέση τους δεν πήγαινε καλά και του είχε πει να μιλήσουν…

Τα κορίτσια της είπαν πως είχαν σκοπό ν ανεβούν στην Γκρεμιώτισσα στην κορυφή του λόφου…

Βγήκαν από το μπαρ και στα σκαλιά που πήγαιναν προς τους Μύλους, είδαν μερικά πιτσιρίκια λιώμα. «Α ρε νιάτα…» φώναξε ο Παύλος και η Γιολάντα αγρίεψε « Α ρε μαλακισμένα νιάτα….» και γυρνώντας στην Κατερίνα «Ρε τι ήπιαν τα ηλίθια; Λες από το κοκτέηλ ντεΦιλίππου;». Έναν που προσπαθούσε να ακολουθήσει τις λευκές γραμμές του δρόμου τρεκλίζοντας,  τον ανέλαβε ο Παύλος… «’Ελα μεγάλε…δεξιά…έλα λίγο αριστερά…τώρα ευθεία…ευθείααααα».

Ο Άγγλος που έμενε κι  αυτός στο Hotel California, μουρμούριζε «Fuck you man…what the fuck is eftheia???» και αφέθηκε ξερός στην αγκαλιά του Παυλάκη

«Αυτόν τώρα στον εμπιστεύομαι να τον πας στο ξενοδοχείο...» είπε η Γιολάντα … «κι αν φτάσετε πριν επιστρέψω που δεν το βλέπω, βάλτον στο δωμάτιο και κοιμηθείτε αγκαλιά όπως είστε…».

Τα κορίτσια έφυγαν γελώντας. Πήραν τον ανήφορο για το ψηλότερο σημείο της Χώρας.

«Δύσκολος ο δρόμος φιλενάδα… η ζωή μας όλη είναι ένας δύσκολος δρόμος….» είπε η Γιόλα καθώς προχωρούσαν «Φτάνει μόνο να μην τον πάρουμε τρεκλίζοντας σαν τον Άγγλο» απάντησε η Κατερίνα

Η Γιολάντα είχε διάθεση για φιλοσοφία…

-Τοιουτοτρόπως διέβην δρόμους πολλούς….Δρόμους ανυπόφορους, εκεί συνάντησα τους λεγόμενους λογικούς….Δρόμους βαρετούς….

-Εκεί θα συνάντησες σίγουρα εμένα…

-Τους συμβιβασμένους συνάντησα ρε χαζό…και δρόμους υπέροχους…εκεί συνάντησα εσένα και τους τρελούς τους φίλους μου όλους

-Και τώρα μ’ έφερες σε δρόμους ανηφορικούς …είπε η Κατερίνα και σταμάτησε γιατί είχε λαχανιάσει

-Δρόμοι και Άνθρωποι που έχω συναντήσει! Ωραίος τίτλος για βιβλίο, δεν είναι; Τους ανθρώπους που έχω συναντήσει σε δύο μεριές τους έχω ξεχωρίσει…είπε η Γιολάντα σταματώντας να προχωράει κι αυτή…Σε αυτούς που με κοίταζαν ίσια στα μάτια και σε αυτούς που μια αριστερά, μια δεξιά, στο πλάι, μα ποτέ ολόισια στα μάτια δεν κοιτούσαν

-Και τι συμπέρασμα έβγαλες από αυτό ρε μάπα;

-Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Νόμιζα πως όσοι στα μάτια σε κοιτάζουν σου λένε την αλήθεια…

-Λάθος;

-Μεγάλο! Στο τέλος ανακάλυψα με τρόμο πως τα μεγαλύτερα ψέματα, τα λένε αυτοί που μπορούν και σε κοιτάζουν άνετα και κατευθείαν στα μάτια

-Μεγάλες κουβέντες.. είπε η Κατερίνα…και καθισμένη όπως ήταν στο δρομάκι με την πλάτη στον λευκό τοίχο, άρχισε να μουρμουρίζει….

Όταν σε κοιτώ στα μάτια

Δεν μπορείς να μου κρυφτείς

Κάτι σ έκανε να κλάψεις

Και να πικραθείς..

Η Γιολάντα που εν τω μεταξύ είχε καθίσει δίπλα, πέρασε το χέρι πάνω από τον ώμο της και συνέχισε μαζί της δυνατά…

Για κοίτα με στα μάτια

Λοιπόν και ξηγήσου

Που είναι το γλυκό

Το ζεστό το φιλί σου

Δεν είχες μυστικά

Από μένα θυμήσου

Για κοίτα με στα μάτια

Λοιπόν….

Και έτσι, γελώντας και τραγουδώντας συνέχισαν τον δρόμο και αφού έκαναν αρκετές στάσεις για να αναθεματίσουν με μούντζες τους απανταχού ψεύτες, τελικά

έφθασαν στην Παναγία την Γκρεμιώτισσα με τον Φοίνικα. «Έλα να πάμε πιο πάνω…» είπε η Γιολάντα

Ακολουθώντας  ένα μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια σκαρφάλωσαν στην κορυφή. Η θέα ήταν απίστευτη. Ψηλά το φεγγάρι, κιτρινοκόκκινο σαν να είχε τρυπήσει με φωτιά τον ουρανό, που γεμάτος αστέρια έφευγε και συναντούσε την θάλασσα. Κάτω τα φώτα της Χώρας έμοιαζαν και αυτά σαν αστέρια.

-And now ladies and gentlemen….φώναξε η Κατερίνα…I don’t care, ‘cause I’m sitting on top of the world!

Έκατσε οκλαδόν στα δροσερά βράχια και άρχισε να τραγουδά σιγανά το τραγούδι..

Oh my love

for the first time in my life

my eyes are wind open

-Σε θυμάμαι σαν τώρα στα σκαλάκια στο Χρυσό Κλειδί…τραγουδούσες υπέροχα

-Τότε που μας την έπεσαν οι μπάτσοι και τρέχαμε …

-Ναι ρε…και σε πρόλαβα πιο κάτω που είχες λαχανιάσει

-Δεν ήταν και εύκολο…είπε η Κατερίνα και σήκωσε την πουκαμίσα της.

Στο φως του φεγγαριού η Γιόλα ξεχώρισε μια μεγάλη ουλή κάτω από το στέρνο.

Δεν είπε τίποτα. Δεν τόλμησε να ρωτήσει.

-Ήταν και η Κλαίρη μαζί, αλλά δεν πρέπει να την θυμάσαι…

-Ήσασταν φίλες από τότε;

-Ναι. Την θαύμαζα. Όλοι την θαύμαζαν.

-Μεγαλύτερή σου δεν είναι;

-Ναι. Είχε έρθει μόλις από Δανία.

-Όπου;

-Είχε πάει με έναν Δανό….και παντρεύτηκαν

-Χώρισε;

-Όχι…ο Δανός ρε …πέθανε από od

-Έλα ρε

-Αυτό που σου λέω…Ενάμιση χρόνο στην γύρα με τον Δανό, στην Κοπεγχάγη….Φαντάσου, τι είδε, τι πέρασε και τι εμπειρίες γνώρισε η κοπέλα. Μετά, επέστρεψε στην Ελλάδα. Ερχόταν Χρυσό Κλειδί κι εκεί γνωριστήκαμε…

Πήρε μια βαθειά ανάσα και κοιτάζοντας μακριά στο σκοτάδι, συμπλήρωσε

-Α ρε χρόνια. Αγρίμια. Δύο πράγματα μας χαρακτήριζαν…η Άρνηση και  ο Θυμός

-Οι δύο όψεις του Φόβου…ψιθύρισε η Γιολάντα

 Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από κάτω από το μέρος της Παναγιάς της Γκρεμιώτισσας. Ήταν η Κλαίρη που τις φώναζε με τα ονόματά τους. Τα κορίτσια απάντησαν και σε λίγο ήταν κοντά τους.

-Καλά την κουβέντα σου είχαμε …είπε η Κατερίνα….ρε μάπα τι έγινε με τον Νίκο;

-Ποιον Νίκο; Αυτός έχει κατεπείγουσες δουλειές… με τουρίστριες

--Κι εσύ;

-Εγώ….εγώ αρχίζω το δικό μου παιχνίδι…κάθε νύχτα περιμένω τον άνθρωπό μου…

-Ποιον εννοείς;

-Τον άπιαστο έρωτα. …

-Που δεν έχει όνομα και δεν έχει πρόσωπο και εμφανίζεται  ξαφνικά και ξαφνικά ο άθλιος σε προδίδει και φεύγει… σχολίασε η Γιολάντα…Oh Romeo , Romeo…να σε έβρισκα μόνο να σε τάραζα στα χαστούκια

-Ψυχραιμία κορίτσια! …φώναξε η Κατερίνα….θα’ρθει μια μέρα που θα βρούμε τα δικά μας αληθινά αστέρια…

Σταμάτησε σαν να τρόμαξε από κάτι και συνέχισε λέγοντας…

-Όνειρα! … όνειρα θερινής νύχτας

-Τα όνειρα μπαίνουν στη σειρά στρατιωτάκια ακούνητα κι αγέλαστα…κι εγώ στον τοίχο παραφυλάω ποιο θα κουνηθεί να το τσακώσω …είπε με θεατρικό τρόπο η Γιολάντα…να το κάνω θρύψαλα, να μάθει άλλη φορά να με προδίδει…κουράστηκα ρε , κουράστηκα να ονειρεύομαι την Ιουλιέττα…

-Κουράστηκες να ονειρεύεσαι ρε μάπα; Σαν να μου λες κουράστηκες να ζεις…

-Yes sir! Life finally gets tired of living… είπε με στόμφο η Γιολάντα και καθώς οι άλλες την κοίταζαν εντυπωσιασμένες…συμπλήρωσε…

-Δεν είναι δικό μου… του Κέρουακ είναι

Γέλασαν, η Καίρη άναψε τσιγάρο να το κάνουν και οι τρεις καθώς η Κατερίνα έπιανε πάλι το αγαπημένο της τραγούδι…

Oh my lover

For the first time in my life

My eyes can see

I see the  wind

I see the trees

Everything is clear

In my heart

Κι εκεί, στα  βράχια πάνω από τον γκρεμό,  μεταξύ των ουράνιων και επίγειων άστρων, τα τρία κορίτσια έμειναν για ώρα πολύ, τραγουδώντας για την ζωή και τα  όνειρα που πετούσαν και έφευγαν μακριά στην  σιωπηλή και κατάμαυρη νύχτα. 

John Lennon (with George Harrison) - Oh my love - 1971 from Marco Nix on Vimeo.