Η ΑΝΝΑ ΜΟΥ ΠΕ ΠΑΥΛΟ... (Ποια ήταν η Άννα)

Στο τραγούδι του Π Σιδηρόπουλου «Τω Αγνώστω Θεώ» υπάρχει ο στίχος «Η Άννα μου πε, Παύλο, η Αθήνα είναι τρελή, τη νύχτα είναι ολοφώτιστη, τη μέρα σκοτεινή...».

Ποια ήταν αυτή η Άννα, που είχε εμπνεύσει με τα λόγια της, τον Παύλο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ...

Η Άννα Νταλάρα. 

Μου το είχε αποκαλύψει ο Παύλος.

Γνωρίστηκαν το 1976 και έγιναν φίλοι.

Συχνά, γυρνούσαν μαζί, στην Αθήνα, κάνοντας ατέλειωτες συζητήσεις. Η Άννα, είχε μία άλλη φιλοσοφία ζωής τότε.

Ήταν το κορίτσι που αγαπούσε  τα άστρα, και κρατούσε το όνειρο της Ουτοπίας. Η προσωπικότητα της, είχε γοητεύσει τον Παύλο, έτσι που αυτός, 

χαρακτήριζε τη φιλία τους, σαν «Τράπουλα Ταρό», δηλαδή, μυστηριώδη, αινιγματική.

Γι αυτό, και η πρώτη μορφή του τραγουδιού, ήταν...

Η Άννα, μου’ πε Παύλο, η Αθήνα είναι τρελή

Τη νύχτα είναι ολοφώτιστη, τη μέρα σκοτεινή

Μ αγάλματα κομμάτια στο μάτια της τα δυο

νανούριζε μια Τράπουλα Ταρό

τραγουδώντας Σ αγαπώ

Αυτός ήταν ο αρχικός στίχος, που πρέπει να γράφτηκε στα τέλη του 1976. Αργότερα όμως, το τραγούδι άλλαξε μορφή, και η Άννα , εμφανίζεται να τριγυρνά στα Μουσεία, μ ένα «μπάσταρδο μωρό».

Ο στίχος γίνεται...

Μ’ αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο
τριγύρναε στα μουσεία μ’ ένα μπάσταρδο μωρό
κι ανάμεσα στις πέτρες θυσία τω Άγνωστω Θεώ
κόβει η δόλια μάνα τη γλώσσα απ’ το μωρό
τραγουδώντας σ’ αγαπώ

Η «Τράπουλα Ταρό» γίνεται τώρα ένα μπάσταρδο μωρό, κάτι δηλαδή, το μη νόμιμο, το μη παραδεκτό,  ως προς την επικρατούσα ηθική.

Βεβαίως και ο λόγος είναι για  εκείνη τη φιλία, την τόσο πολύτιμη, που έμοιαζε με αθώο μωρό, με μάτια στραμμένα στην αναζήτηση των αιώνιων αινιγμάτων. Όμως, μετά το τέλος της φιλίας, είναι λογικό, ότι αυτό το μωρό, έπρεπε να μην έχει γλώσσα πια, να παραμείνει μουγκό, να μην μαθευτούν όσα συζητήθηκαν μεταξύ των δύο φίλων. Γι αυτό, και συνειδητά, η Άννα, του κόβει τη γλώσσα, ως θυσία στον «Άγνωστο Θεό». Ποιος είναι αυτός ο Θεός; Ο Θεός του χαμένου χρόνου, ο θεός των άστρων και των συζητήσεων που δεν τελείωσαν ποτέ. Η μορφή της Άννας, που βγαίνει όπως η «παιδική φίλη» του Διονύση Σαββόπουλου, έρχεται στην τρίτη στροφή του τραγουδιού, και μετά από την εφιαλτική εικόνα των δύο πρώτων, όπου κάποιος μισεί το σώμα του, ενώ βγαίνουν τα Μόρλοκς, κοντά στη ροδαυγή. Καλλιτεχνικά είναι άψογη. Ο Θάνατος, μοιάζει ανεξήγητος, και η Άννα, έχει έναν ακόμη λόγο να κόψει τη γλώσσα του μωρού: Να πει τι; Να εξηγήσει τι; Ίσως και οι δύο, είδαν την εικόνα εκείνου του τζάνκι στην Δεξαμενή. Πάντως ο Παύλος, εδώ υπονοεί,  ότι μπροστά στην εικόνα αυτή, ούτε αυτός, ούτε η φίλη του Άννα, αυτή η Τράπουλα Ταρό, μπορούν να απαντήσουν, στο γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.