Τι μας διδάσκει η πρώτη συναυλία των Rolling Stones στην Ελλάδα (17 Απριλίου 1967)

Οι Rolling Stones, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (Φωτο: Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, 17 Απριλίου 1967).

Η συναυλία που έδωσαν οι Rolling Stones, στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού, τον Απρίλιο του 1967, δεν είναι, απλώς, ένα μουσικό  γεγονός. Προβάλλει και την μύχια διάθεση μιας εποχής, και φωτίζει, πολλά και ενδιαφέροντα θέματα, πέρα από την μουσική.

Τα όσα διαδραματίστηκαν, μας δίνουν ανάγλυφα, την νοοτροπία της προδικτατορικής κοινωνίας. Μια κοινωνία, που ονόμαζε άπλυτους και αλήτες τους νέους. Μια κοινωνία, που βρωμούσε από ιδέες γεροντικές, και κατηγορούσε σαν βρωμερά, τα φρέσκα λουλούδια.

Το ξύλο, που έριξε η αστυνομία, μόλις είδε τα κόκκινα γαρύφαλλα, δείχνει, πως η χουντική σκέψη στο αστυνομικό σώμα, υπήρχε ως δυναμική και κινητική ενέργεια, και πριν την δικτατορία.

Η "δημοσιογραφική" κάλυψη της συναυλίας, αποδεικνύει το βάρβαρο ήθος της τότε δημοσιογραφίας. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, από εκείνα τα "ρεπορτάζ"... Τόση προπαγάνδα, και τόσα μεγάλα ψεύδη, δεν έχουν ξαναγραφεί. Παρουσίαζαν τους Stones σαν πίθηκους, που έκαναν την "ανάγκη" τους, πάνω στα σεντόνια του Χίλτον!

Ακόμη, η  διοργάνωση, μοιάζει με πρόφαση, φέρνει στο νου, σημερινές εκπομπές που παρουσιάζονται σαν δημοσιογραφικές, ενώ είναι τηλεμάρκετινγκ. Αντιλαμβανόμαστε,  το πώς, οι διάφοροι επιτήδειοι,  έβλεπαν το ροκ: μια ευκαιρία για πλουτισμό και προσωπική ανέλιξη, και τίποτε άλλο.

Τέλος, η μεγάλη κωλοτούμπα του περιοδικού Μοντέρνοι Ρυθμοί, ξεβρακώνει τον Τσόγκα και τους «συνεργάτες» του, και επιβεβαιώνει τον σκοτεινό ρόλο της φυλλάδας αυτής, για την οποία, μερικοί σημερινοί χουντικοί απολογητές (Τρούσας, Αρβανίτης κ.α) πασχίζουν να αποδείξουν, πως ...κατέγραφε την κουλτούρα του ροκ στην Ελλάδα!

Στον προλογισμό που κάνει ο Νίκος Μαστοράκης, στο πρόγραμμα της συναυλίας (άνω φωτό), γράφει:

1-Στην Αμερική και στην Ευρώπη, υπάρχει μια «ψυχοπαθής» νεολαία

2-Η ελληνική νεολαία, δεν ανήκει σε αυτή την ψυχοπάθεια, γιατί «βλέπει τους Stones, σαν μουσική» και όχι σαν τρόπο ζωής.

Η επίμονη προσπάθεια του Μαστοράκη, να πείσει πως το ροκ, είναι μόνο μια μουσική, ένας δίσκος, ένας ρυθμός, συκοφαντώντας (με το φόβητρο του LSD) τον ροκ τρόπο ζωής, θυμίζει την ιδεολογία, του σημερινού, και γνωστού χουντικού απολογητή, Φώντα Τρούσα. Και αυτός, ως ροκ, αναγνωρίζει μόνο την μουσική, ενώ σπιλώνει τον τρόπο ζωής.

Βεβαίως, ο ροκ τρόπος ζωής, κατά κανόνα, δεν σχετίζεται με μαστούρες και παραισθήσεις. Αυτά είναι εξαιρέσεις, που υπάρχουν σε όλους τους χώρους και ιδιαίτερα στις "καλύτερες οικογένειες". 

Το ροκ, συνδέθηκε με τις πιο προοδευτικές και δημιουργικές συμπεριφορές, με κοινωνικά κινήματα, και λαμπερές μορφές Τέχνης. Ήταν μια νεανική επανάσταση, πολύ σημαντική. Αλλά, όταν θέλει κάποιος να διαβάλλει αυτή την επανάσταση, θυμάται πάντα, τα ναρκωτικά. Και σκόπιμα, κινδυνολογεί, βάζοντας ναρκωτικά και νεανική συμπεριφορά, σε ένα τσουβάλι. 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΡΥΘΜΩΝ

Σε κάθε έναν, που θα ήθελε να μας πείσει, πως οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, εκφράζουν την κουλτούρα του ροκ της δεκαετίας του 60, στην Ελλάδα, θα έπρεπε να του φωνάζουμε «Νούμερο 80!», υπενθυμίζοντας έτσι την μεγάλη κωλοτούμπα και ρεζιλίκι του περιοδικού.

Επί δύο τεύχη, και με δύο εξώφυλλα, ο συνεργάτης των Μοντέρνων Ρυθμών, Νίκος Μαστοράκης, διαφήμιζε τη συναυλία.

Το νούμερο 80, ήταν το τεύχος, που θα είχε – όπως είχε υποσχεθεί- μεγάλο ρεπορτάζ, από το τι έγινε στη συναυλία.

Οποία έκπληξη!

Οι Ρυθμοί, βγήκαν χωρίς να γράφουν τίποτα για τους Stones και φυσικά, τίποτε και για το ξύλο που έριξε η Αστυνομία.

Αντίθετα, έγραφαν για την σωτηρία της χώρας από την «Επανάσταση» και άλλες τέτοιες χουντικές κουταμάρες.

Ο Νίκος Μαστοράκης, είχε ξεχάσει τους Stones, και έγλυφε τώρα την χούντα!

Αυτό λοιπόν ήταν το ήθος του περιοδικού, που κάτι τύποι σαν τον Αρβανίτη και Τρούσα, θέλουν να το παρουσιάζουν ως «εκφραστή» του ροκ στην Ελλάδα.

Ο ρόλος τους είνια ύποπτος, και γίνεται περισσότερο, όταν με αρθρογραφία ισχυρίζονται πως ο Παπαδόπουλος «γούσταρε» το ροκ, και πως τελικά, το ροκ, ήταν «το δεξί χέρι» της δικταορίας.