είναι από την Πάτρα.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησε, δίσκο με τον προκλητικό τίτλο «Ανησυχία, Αταξία, και Ανασφάλεια».
Αναμιγνύει με μαεστρία, ηχοχρώματα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους: Βαλκάνια, ρεμπέτικα, ρέγκε, ψυχεδελικό ροκ, funk, afro, παραδοσιακά της πατρίδας μας κ.α.
Ο στίχος του, είναι δυνατός, και ο ίδιος, είναι προβληματισμένος αρκετά, για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα.
Ως δείγμα, παραθέτουμε,
-Στο «Μακριά να Φύγουμε», γράφεις «Μακριά να φύγουμε από εδώ...μακριά να πάμε στο καλό». Υπάρχει η διάθεση φυγής. Όμως είναι ο τόπος, που εμποδίζει τη ζωή; Και αν πιστεύεις πως ναι, τι απαντάς στον στίχο του Καβάφη «έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες στην κώχη τούτη τη μικρή, σε όλη τη γη τη χάλασες»;
-Το γεγονός ότι η μισή Ελλάδα, έχει έρθει στην Αθήνα και τα χωριά έχουν ερημώσει όπως και πολλά μέρη της επαρχίας είναι ένας λόγος που η Ελλάδα δεν παράγει προϊόντα γιατί έχει χαθεί η αγροτιά και δουλειές που πολλοί νέοι αγνοούν.
Το συγκεκριμένο κομμάτι, και σε αυτό θα ήθελα να σταθώ, λέει « Μακριά να φύγουμε όλοι έτσι για ν’ αδειάσει η πόλη, λίγα πράγματα στη πλάτη δίχως κόπο δίχως χάρτη», είναι λοιπόν μια αφορμή όταν κάπου βλέπεις ότι σε κάποιο τόπο δεν περνάς καλά, δεν έχεις δουλειά και τα σχετικά άλλαξε τον τρόπο που ζεις και φτιάξε τη ζωή σου, από την αρχή. Ο αγαπημένος Καβάφης ουσιαστικά ταυτίζει την αδυναμία του ανθρώπου να ξεφύγει από τον εαυτό του, δηλαδή από τις επιλογές και τα λάθη του.
Η πόλη δηλαδή είναι ο ίδιος ο εαυτός μας κατά μια έννοια. Πιστεύω όμως ότι, αλλάζοντας περιβάλλον, κάνεις μια νέα αρχή και όταν αυτό πετύχει, τότε και ο εαυτός σου, και η εξωτερική πραγματικότητα, καλυτερεύουν
- Ο δίσκος είναι ένα μίγμα μουσικών. Ποια είναι τα κυριότερα συστατικά; Θα τον χαρακτήριζες ροκ;
-Ο δίσκος είναι αρκετά μουσικός καθώς θα ακούσεις μέσα υπάρχουν Βαλκάνια, ρεμπέτικα, reggae, ψυχεδελικά στοιχεία, funk, afro, παραδοσιακά κ.α. Η αισθητική του είναι ροκ και κυρίως ο στίχος. Λίγα ας πούμε είναι τα κομμάτια που έχουν βρώμικες κιθάρες, αλλά το σύνολο, είναι ένα κράμα μουσικών, που έχουν κάτι να πουν, και κάτι να δώσουν. Είναι μια δουλειά, που μόχθησα για να βγει, και τη θεωρώ αρκετά ροκ. Κάθε κομμάτι έχει την ιστορία του
-Το Τουμπεκάκι, ακούγεται σαν διασκευή του «Όταν πλύνω τουμπεκάκι» του Βαμβακάρη. Ή, τουλάχιστον, βασίζεται πάνω σε αυτό. Δεν νομίζεις ότι θα έπρεπε να αναφερθεί και το όνομα του ρεμπέτη, μαζί με τα δικά σας ονόματα (Ράλλης-Καραπέτρος), κάτω από τον τίτλο;
-Ωραία παρατήρηση για το συγκεκριμένο κομμάτι, απλά είναι επηρεασμένο από τη Προύσσα [ηρωίνη και μαυράκι] και όχι από το συγκεκριμένο του Μάρκου τον οποίο έχω διασκευάσει σε ένα κομμάτι πριν το δίσκο ‘’Στο δρόμο’’ και φυσικά έχει αναφερθεί
-Νομίζεις πως τα ιδιωτικά ΜΜΕ, προβάλλουν την μουσική που αγαπάς ή που δημιουργείς; Και ποια είναι η γνώμη σου, για την ΕΡΤ; Πιστεύεις πως καταγράφει την κουλτούρα των νέων;
-Πιστεύω ότι τα ιδιωτικά ΜΜΕ προβάλλουν ότι αρέσει στο κόσμο και πουλάει περισσότερο όπως και να λέγεται αυτό. Δύσκολα θα προβληθεί μια δουλειά ενός νέου δημιουργού, γιατί δυστυχώς, το ελληνικό κοινό έχει ταυτίσει τη μουσική με το θέαμα και όχι με το τι φτάνει στα αυτιά του και σε αυτό φταίει η τηλεόραση. Η ΕΡΤ τουλάχιστον στο ραδιόφωνο κάνει μια σημαντική προσπάθεια και στηρίζει καινούργια βήματα και καλλιτέχνες και ακολουθεί πιστά μια ποιότητα σε όλα. Τηλεοπτικά θεωρώ ότι όλα είναι λίγο επιτηδευμένα και υπάρχει αρκετή προπαγάνδα. Όσον αφορά στη κουλτούρα των νέων που με ρωτάς , θεωρώ ότι η λέξη κουλτούρα είναι λίγο λάθος σαν λέξη, ο καθένας κρίνει με τα ιδανικά του και τα πιστεύω του
-Ανάφερε μερικούς έλληνες μουσικούς-τραγουδοποιούς, που θαυμάζεις.
-Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Τζίμης Πανούσης, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιάννης Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Απέργης και από τους νεότερους Δημήτρης Καρράς, Λεωνίδας Μπαλάφας κ.α
-Ποια είναι η γνώμη σου για το χιπ-χοπ;
-Ακούω αρκετά hip hop, αν και στην Ελλάδα είναι λίγο παρεξηγημένο, και πολλοί, κράζονται μεταξύ τους. Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλοί που έχουν δώσει πολλά, παλιοί και καινούργιοι, και το πάνε συνεχώς μπροστά. Απλά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είδος θέλει τεράστια αφοσίωση και συνέπεια: αυτό που λές, πρέπει και να το κάνεις. Στην Αμερική, από όπου και ήρθε, το ραπ είναι στις γειτονιές και στα ghetto, ενώ στα μέρη μας, μερικοί ραπάρουν από τον καναπέ τους.
-Έχω την αίσθηση, πως το έργο σου, δεν περιλαμβάνει χορευτική μουσική. Γιατί; Είσαι εντελώς ξένος με την έκφραση μέσα από τον χορό; Ακόμη, γιατί ενώ παλαιότερα, η υπόθεση ροκ, είχε βασικό στοιχείο τον χορό, σήμερα, όλο και περισσότερο, βγαίνουν σχήματα με εσωστρεφή μουσική;
-Δεν είμαι καθόλου αντίθετος με το να χορεύει ο άλλος. Απλά, στο συγκεκριμένο δίσκο, ήθελα περισσότερο να βγάλω κάτι -και μέσα από τους στίχους και τις μουσικές- που να σε προβληματίσει και όχι να σε κουνήσει. Παρ’όλα αυτά, αν με δείς σε live, ο κόσμος χορεύει με τα κομμάτια αλλά και ακούει ταυτόχρονα. Όσο για τα σχήματα που λες, θεωρώ ότι επειδή οι εποχές έχουν αλλάξει και έχουν ακουστεί άπειρες και καινοτόμες μουσικές, όλοι προσπαθούμε να βρούμε και να φτιάξουμε κάτι καινούργιο μουσικά και ηχητικά οπότε γι ‘αυτό έχει αλλάξει λίγο το ροκ αν θέλεις
-Πιστεύεις πως το Ροκ, είναι εντελώς διαφορετικό από το Έντεχνο;
-Δεν πιστεύω στις ταμπέλες έντεχνο, ροκ. Ο Βαμβακάρης έπαιζε ρεμπέτικα αλλά ο τρόπος του ήταν ρόκ, όπως και άλλοι πολλοί. Το ροκ είναι τρόπος ζωής δεν είναι μόνο η μουσική ταυτότητα ή το ντύσιμο, είναι η γενικότερη νοοτροπία, που έχει ο καθένας. Όσο για το έντεχνο, είναι μια λέξη που έχουν βγάλει οι δισκογραφικές. Η μουσική είναι άπειρη και δεν έχει ορισμό, είναι το πιο ελεύθερο μέσο έκφρασης που έχουμε
-Χαρακτήρισε, με λίγα λόγια, τον εαυτό σου.
Ο στίχος του, είναι δυνατός, και ο ίδιος, είναι προβληματισμένος αρκετά, για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα.
Ως δείγμα, παραθέτουμε,
τρία από τα δώδεκα τραγούδια
του δίσκου.
Σίγουρα, ο Βασίλης Ράλλης, έχει ταλέντο και φαίνεται πως αγαπά πραγματικά, αυτό που κάνει.
Σίγουρα, ο Βασίλης Ράλλης, έχει ταλέντο και φαίνεται πως αγαπά πραγματικά, αυτό που κάνει.
Εδώ, απαντά σε δέκα ερωτήσεις του Μανώλη Νταλούκα.
-Ο τίτλος του δίσκου «Ανησυχία, Αταξία και Ανασφάλεια», είναι το αντίθετο του φιλήσυχου «Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια». Ο τίτλος, τίθεται σε πλαίσιο, που μοιάζει με τηλεόραση που εκρήγνυται. Τι εννοείς; Επιζητείς Τάξη ή Αταξία;
-O τίτλος είναι ένα λογοπαίγνιο που καυτηριάζει την ελληνική πραγματικότητα. Ανησυχία, γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει να σκεφτεί αλλά να ανησυχεί για το αύριο, και να γίνεται διαρκώς φερέφωνο της μάζας, Αταξία, δεν εννοώ το χάος αλλά τη γενικότερη κατάσταση στη κοινωνία μας, που μόνο δημοκρατική δε λέγεται, και Ανασφάλεια, λόγω όλων των παραπάνω, η ιδέα του να επαναστατήσεις από τη καθημερινή σου ζωή μέχρι τη μαζική φαντάζει πολύ μακρινή, με αποτέλεσμα να επικρατεί μια μιζέρια και μια ουδετερότητα απέναντι σε όλα. Εγώ αυτό που επιζητώ τουλάχιστον μέσα από τα τραγούδια μου είναι η αφύπνιση, με την έννοια του να προσπαθήσω να πω, πέντε πράγματα που να έχουν ουσία, και να ταράξουν λίγο όποιον θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό και δεν θα του είναι εύκολο στο αυτί
-Ο τίτλος του δίσκου «Ανησυχία, Αταξία και Ανασφάλεια», είναι το αντίθετο του φιλήσυχου «Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια». Ο τίτλος, τίθεται σε πλαίσιο, που μοιάζει με τηλεόραση που εκρήγνυται. Τι εννοείς; Επιζητείς Τάξη ή Αταξία;
-O τίτλος είναι ένα λογοπαίγνιο που καυτηριάζει την ελληνική πραγματικότητα. Ανησυχία, γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει να σκεφτεί αλλά να ανησυχεί για το αύριο, και να γίνεται διαρκώς φερέφωνο της μάζας, Αταξία, δεν εννοώ το χάος αλλά τη γενικότερη κατάσταση στη κοινωνία μας, που μόνο δημοκρατική δε λέγεται, και Ανασφάλεια, λόγω όλων των παραπάνω, η ιδέα του να επαναστατήσεις από τη καθημερινή σου ζωή μέχρι τη μαζική φαντάζει πολύ μακρινή, με αποτέλεσμα να επικρατεί μια μιζέρια και μια ουδετερότητα απέναντι σε όλα. Εγώ αυτό που επιζητώ τουλάχιστον μέσα από τα τραγούδια μου είναι η αφύπνιση, με την έννοια του να προσπαθήσω να πω, πέντε πράγματα που να έχουν ουσία, και να ταράξουν λίγο όποιον θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό και δεν θα του είναι εύκολο στο αυτί
-Στο «Μακριά να Φύγουμε», γράφεις «Μακριά να φύγουμε από εδώ...μακριά να πάμε στο καλό». Υπάρχει η διάθεση φυγής. Όμως είναι ο τόπος, που εμποδίζει τη ζωή; Και αν πιστεύεις πως ναι, τι απαντάς στον στίχο του Καβάφη «έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες στην κώχη τούτη τη μικρή, σε όλη τη γη τη χάλασες»;
-Το γεγονός ότι η μισή Ελλάδα, έχει έρθει στην Αθήνα και τα χωριά έχουν ερημώσει όπως και πολλά μέρη της επαρχίας είναι ένας λόγος που η Ελλάδα δεν παράγει προϊόντα γιατί έχει χαθεί η αγροτιά και δουλειές που πολλοί νέοι αγνοούν.
Το συγκεκριμένο κομμάτι, και σε αυτό θα ήθελα να σταθώ, λέει « Μακριά να φύγουμε όλοι έτσι για ν’ αδειάσει η πόλη, λίγα πράγματα στη πλάτη δίχως κόπο δίχως χάρτη», είναι λοιπόν μια αφορμή όταν κάπου βλέπεις ότι σε κάποιο τόπο δεν περνάς καλά, δεν έχεις δουλειά και τα σχετικά άλλαξε τον τρόπο που ζεις και φτιάξε τη ζωή σου, από την αρχή. Ο αγαπημένος Καβάφης ουσιαστικά ταυτίζει την αδυναμία του ανθρώπου να ξεφύγει από τον εαυτό του, δηλαδή από τις επιλογές και τα λάθη του.
Η πόλη δηλαδή είναι ο ίδιος ο εαυτός μας κατά μια έννοια. Πιστεύω όμως ότι, αλλάζοντας περιβάλλον, κάνεις μια νέα αρχή και όταν αυτό πετύχει, τότε και ο εαυτός σου, και η εξωτερική πραγματικότητα, καλυτερεύουν
- Ο δίσκος είναι ένα μίγμα μουσικών. Ποια είναι τα κυριότερα συστατικά; Θα τον χαρακτήριζες ροκ;
-Ο δίσκος είναι αρκετά μουσικός καθώς θα ακούσεις μέσα υπάρχουν Βαλκάνια, ρεμπέτικα, reggae, ψυχεδελικά στοιχεία, funk, afro, παραδοσιακά κ.α. Η αισθητική του είναι ροκ και κυρίως ο στίχος. Λίγα ας πούμε είναι τα κομμάτια που έχουν βρώμικες κιθάρες, αλλά το σύνολο, είναι ένα κράμα μουσικών, που έχουν κάτι να πουν, και κάτι να δώσουν. Είναι μια δουλειά, που μόχθησα για να βγει, και τη θεωρώ αρκετά ροκ. Κάθε κομμάτι έχει την ιστορία του
-Το Τουμπεκάκι, ακούγεται σαν διασκευή του «Όταν πλύνω τουμπεκάκι» του Βαμβακάρη. Ή, τουλάχιστον, βασίζεται πάνω σε αυτό. Δεν νομίζεις ότι θα έπρεπε να αναφερθεί και το όνομα του ρεμπέτη, μαζί με τα δικά σας ονόματα (Ράλλης-Καραπέτρος), κάτω από τον τίτλο;
-Ωραία παρατήρηση για το συγκεκριμένο κομμάτι, απλά είναι επηρεασμένο από τη Προύσσα [ηρωίνη και μαυράκι] και όχι από το συγκεκριμένο του Μάρκου τον οποίο έχω διασκευάσει σε ένα κομμάτι πριν το δίσκο ‘’Στο δρόμο’’ και φυσικά έχει αναφερθεί
-Νομίζεις πως τα ιδιωτικά ΜΜΕ, προβάλλουν την μουσική που αγαπάς ή που δημιουργείς; Και ποια είναι η γνώμη σου, για την ΕΡΤ; Πιστεύεις πως καταγράφει την κουλτούρα των νέων;
-Πιστεύω ότι τα ιδιωτικά ΜΜΕ προβάλλουν ότι αρέσει στο κόσμο και πουλάει περισσότερο όπως και να λέγεται αυτό. Δύσκολα θα προβληθεί μια δουλειά ενός νέου δημιουργού, γιατί δυστυχώς, το ελληνικό κοινό έχει ταυτίσει τη μουσική με το θέαμα και όχι με το τι φτάνει στα αυτιά του και σε αυτό φταίει η τηλεόραση. Η ΕΡΤ τουλάχιστον στο ραδιόφωνο κάνει μια σημαντική προσπάθεια και στηρίζει καινούργια βήματα και καλλιτέχνες και ακολουθεί πιστά μια ποιότητα σε όλα. Τηλεοπτικά θεωρώ ότι όλα είναι λίγο επιτηδευμένα και υπάρχει αρκετή προπαγάνδα. Όσον αφορά στη κουλτούρα των νέων που με ρωτάς , θεωρώ ότι η λέξη κουλτούρα είναι λίγο λάθος σαν λέξη, ο καθένας κρίνει με τα ιδανικά του και τα πιστεύω του
-Ανάφερε μερικούς έλληνες μουσικούς-τραγουδοποιούς, που θαυμάζεις.
-Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Τζίμης Πανούσης, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιάννης Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Απέργης και από τους νεότερους Δημήτρης Καρράς, Λεωνίδας Μπαλάφας κ.α
-Ποια είναι η γνώμη σου για το χιπ-χοπ;
-Ακούω αρκετά hip hop, αν και στην Ελλάδα είναι λίγο παρεξηγημένο, και πολλοί, κράζονται μεταξύ τους. Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλοί που έχουν δώσει πολλά, παλιοί και καινούργιοι, και το πάνε συνεχώς μπροστά. Απλά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είδος θέλει τεράστια αφοσίωση και συνέπεια: αυτό που λές, πρέπει και να το κάνεις. Στην Αμερική, από όπου και ήρθε, το ραπ είναι στις γειτονιές και στα ghetto, ενώ στα μέρη μας, μερικοί ραπάρουν από τον καναπέ τους.
-Έχω την αίσθηση, πως το έργο σου, δεν περιλαμβάνει χορευτική μουσική. Γιατί; Είσαι εντελώς ξένος με την έκφραση μέσα από τον χορό; Ακόμη, γιατί ενώ παλαιότερα, η υπόθεση ροκ, είχε βασικό στοιχείο τον χορό, σήμερα, όλο και περισσότερο, βγαίνουν σχήματα με εσωστρεφή μουσική;
-Δεν είμαι καθόλου αντίθετος με το να χορεύει ο άλλος. Απλά, στο συγκεκριμένο δίσκο, ήθελα περισσότερο να βγάλω κάτι -και μέσα από τους στίχους και τις μουσικές- που να σε προβληματίσει και όχι να σε κουνήσει. Παρ’όλα αυτά, αν με δείς σε live, ο κόσμος χορεύει με τα κομμάτια αλλά και ακούει ταυτόχρονα. Όσο για τα σχήματα που λες, θεωρώ ότι επειδή οι εποχές έχουν αλλάξει και έχουν ακουστεί άπειρες και καινοτόμες μουσικές, όλοι προσπαθούμε να βρούμε και να φτιάξουμε κάτι καινούργιο μουσικά και ηχητικά οπότε γι ‘αυτό έχει αλλάξει λίγο το ροκ αν θέλεις
-Πιστεύεις πως το Ροκ, είναι εντελώς διαφορετικό από το Έντεχνο;
-Δεν πιστεύω στις ταμπέλες έντεχνο, ροκ. Ο Βαμβακάρης έπαιζε ρεμπέτικα αλλά ο τρόπος του ήταν ρόκ, όπως και άλλοι πολλοί. Το ροκ είναι τρόπος ζωής δεν είναι μόνο η μουσική ταυτότητα ή το ντύσιμο, είναι η γενικότερη νοοτροπία, που έχει ο καθένας. Όσο για το έντεχνο, είναι μια λέξη που έχουν βγάλει οι δισκογραφικές. Η μουσική είναι άπειρη και δεν έχει ορισμό, είναι το πιο ελεύθερο μέσο έκφρασης που έχουμε
-Χαρακτήρισε, με λίγα λόγια, τον εαυτό σου.
-Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου. Κάτι που σίγουρα έχω αρκετά είναι η κυκλοθυμία μου, και συνεχώς να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος. Ανησυχία Αταξία και Ανασφάλεια έχω σίγουρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου