Από αυτό το παράθυρο,
έμπαινες στο σπίτι του Νικόλα Άσιμου, στην οδό Αραχώβης 41, στα Εξάρχεια, διότι
οι Κροκάνθρωποι ήταν αντίθετοι με τις πόρτες.
Το φωτογράφησε ο φίλος μου Χρήστος
Μελκώνης, όταν ακόμη ο Άσιμος ζούσε.
Όπως βλέπετε, πολλά από τα μυστηριώδη
αντικείμενα του Μαγικού Θεάτρου του Κροκ, ήταν αφημένα αφύλαχτα εκεί, ενώ στους
τοίχους, ολόγυρα, κροκ ζωγραφιές, και συνθήματα: Νικόλα μην τους αφήσεις να σε
πεθάνουν και Θα συνέλθεις θες δεν θες, και άλλα τέτοια.
Αυτό το παράθυρο, ήταν συνήθως
ανοιχτό.
Να σας περιγράψω λοιπόν, την
δική μου, φαντασιακή κάθοδο, αλλά σε πραγματικό χρόνο. Ελάτε μαζί μου, στην ιστορική αυτή κουπαστή, και δείτε μέσα τα πρόσωπα:
Κλικ. Η Ρίτσα, που ονομάζεται και
Πυγολαμπίδα. Κλικ. Ζυγομαλάς Χρήστος, ο
τραγουδιστής της ισοπεδωτικής πολιτείας. Κλικ. Δαβίδ, ο Σεπτός, ποιητής. Κλικ.
Πιτροπάκης, ο ποιητίζων Ύβρεις. Κλικ. Ντάτουρας, επίσης Υβριστής και γενικών
καθηκόντων. Κλικ. Ο Βαμπίρ, ο μεταμεσονύκτιος Σαξοφωνίστας. Κλικ. Η ακόλουθος Ιωάννα.
Το δωμάτιο δεν ήταν μεγάλο.
Δεξιά, υπήρχε διπλό κρεβάτι, και πάνω σε αυτό, η Λίλιαν, ένα όμορφο κοριτσάκι τριών ή τεσσάρων ετών, έπαιζε με
κουκλάκια. Δίπλα του, η Ρίτσα που φαινόταν να προσέχει συνεχώς το μωρό. Αριστερά,
μαδέρια οικοδομής σχημάτιζαν τα πολύ ψηλά πόδια ενός άλλου κρεβατιού που ακουμπούσε
στον τοίχο. Το στρώμα του, πάνω σε σανίδες που στηρίζονταν στα μαδέρια. Κάτω
από αυτό, ένα μικρό μονό κρεβάτι πατούσε στο πάτωμα, έτσι που το σύνολο έμοιαζε
με διώροφη κουκέτα. Πάνω- πάνω ο Δαβίδ,
καθισμένος, με τα πόδια να κρέμονται. Δίπλα του, σταυροπόδι η Ιωάννα. Ο
Νικόλας, στο κάτω κρεβάτι. Σε μια καρέκλα, ο Βαμπίρ, καθάριζε το σαξόφωνο. Σε
μια άλλη, ο Ζυγομαλάς, με κιθάρα. Πιτροπάκης και Ντάτουρας, αραγμένοι στο πάτωμα.
-Θα δημιουργήσουμε μια
κατάσταση, αντι-θέαμα που θα σπάει την τάση για θέαμα...είπε ο Δαβίδ ενώ έγραφε σε ένα μεγάλο μπλοκ
-Όπως τρόζει ένα γρανάζι,
όπως καταρρέει ένας θεσμός, όπως κροκορόζει ένα βρέφος...συνέχισε ο Νικόλας
Και καθώς ο Βαμπίρ, φύσηξε
έναν σκοπό στο σαξόφωνο, ο Δαβίδ άρχισε να απαγγέλλει το ποίημα...
Έλα κι εσύ στην κουπαστή μας,
να βρεις τα χνάρια του διαβόλου, να βρεις του θάνατου σιγόντο. Όταν ο πόντος θα
σιγεί, μην τρως το πλάγκτον του Δαπόντε, κι η πέρα βρύση θα μπορεί να
κιγκλιδώνει στρουθαρμήλους...
Ας μην ξεχνάμε και τον Κώστα Παπανικολάου, τον μπασίστα των Exarchia Square Band, τον μόνον άνθρωπο για τον οποίον ο Άσιμος γράφει μόνον καλά λόγια στους "Κροκάνθρωπους"... Λαμπρός νέος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πλάκα είναι πως τις προάλλες που τα λέγαμε με τον Δεληγιάννη τον Νίκο, τον σπουδαίο ψυχεδελικό ζωγράφο και γλύπτη και περίπτωση, μου πετάει ένα σε ξέρω ρε, απ' την υπόγα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι' εγώ βεβαίως από τότε τον ξέρω, αλλά δεν θυμάμαι να κατέβηκα ποτέ απ' το εν λόγω παράθυρο.
Νιουνιου με κουκλες, Σονια-Μιχαλης με σακουλες φαγητα απο τα ψυγεια της τελευταιας βιζιτας. Πρεζακι θηλυκο με συρριγα στο χερι στοχευοντας για φλεβα στο λαιμο μπροστα στον καθρεφτη. Πρεζακι αρσενικο με σαμπω και γουνα αυταρεσκα σαρκαζει και ριχνει κεφαλιες σε οποιον του την πει. Αρσενης ο ξεκαρφωτος ξανθος ποιητης. Ο Νικολας παιζοντας αναποδα τους δισκους ψαχνει μυνηματα απο κει που δεν μπορουν νάρθουνε. Ψυχες χαμενες, καποιες λαβωμενες, ψαχνοντας νοημα και επαφη, κοινο σημειο κανενα. Το απολυτο χαος αυτοβαφτιζεται διανοια, μουσικος, ποιητης, ηθοποιος, μανα, παιδι, τραβεστι, πρεζακι, αναρχικος, επαναστατης. Ολοι μαζι σουρδουμπουμπουλα σ´ενα καζανι στην Αραχωβης μ´ενα παραθυρο τρυπα στη ζωη και τον θανατο. Η συνεχεια στο Δαφνι με το νταουλι. Το νημα εσπασε δεν αντεξε, σκυλι λυσσασμενο τα τιναξε, αφηνοντας πισω τον αγγελο στους στιχους και την μουσικη. Σκορπισαν ολοι, ο καθενας στην ωρα του. Η Σονια σφαγμενη στα λιμανακια εκανε την αρχη. Αλλοι για την ζωη τραβηξανε, αλλοι για την μεταθανατο ζωη, αλλοι ερπετα γινηκανε, αλλοι φορεσανε γραβατα. Ολοι μαζι αφησαν εποχη. Εποχη της θλιψης και παρανοιας, της παλης εναντια σε τι, δεν ξεραν ουτ´ αυτοι. Τιτλοι διαφοροι και ονομασιες, χαρακτηρισμοι για νάχουν να λενε οτι καποιοι, καποτε, υπηρξανε.
ΑπάντησηΔιαγραφή