ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ (Δεύτερο Μέρος)

Ο Μικ Τζάγκερ, φορώντας ένα είδος ελληνικής φουστανέλας, με ψυχεδελικό τρόπο. Η φουστανέλλα, όμως, όπως την όριζαν οι χουντικοί, ποτέ δεν θα φοριόταν από τον Μικ Τζάγκερ

Γέρικα χέρια, ξεριζώνουν λουλούδια. Με αυτή την εικόνα, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε, το χτύπημα των χουντικών, στον ψυχεδελικό κόσμο. 
Χούντα και Ψυχεδέλεια: Δύο κόσμοι, εντελώς διαφορετικοί, όπου οι αξίες και τα ιερά του ενός, είναι αμαρτήματα, για τον άλλο.

Το στρατιωτικό καθεστώς, ποτέ δεν κατόρθωσε να θέσει «υπό την προστασία του», ή υπό έλεγχο, την ψυχεδελική νεολαία, όπως κατά καιρούς ισχυρίζονται διάφοροι Δελαπατρίδηδες της ψευδεπίγραφης δημοσιογραφίας. Η ροκ νεολαία, μπορεί να χτυπήθηκε, αλλά δεν χειραγωγήθηκε. Έζησε, κάτω από τον λαμπερό ουρανό, της ελεύθερης ουτοπίας.... 

Στην Αγγλία, η νεανική έκφραση, δεν θεωρήθηκε  ποτέ "απειλή" και"αλητεία". Το Λονδίνο, που καλωσόρισε την ψυχεδέλεια, ονομάστηκε Swinging City. Η Μόδα, ο Τουρισμός, η Βιομηχανία Δίσκων,  η Αγγλία γενικά, ωφελήθηκε  από την μεταβολή της νεανικής εντροπίας. Οι Άγγλοι, αντί να τρομάξουν και να κουρεύουν μαλλιά, εκτίμησαν την νεανική Τέχνη, και επαναστατικότητα, σαν εθνικό πλεονέκτημα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, στις τελετές έναρξης και λήξης, η αγγλική ψυχεδέλεια, τιμήθηκε όχι μόνο ως καλλιτεχνική έκφραση, αλλά και ως ένας παράγων που ισχυροποίησε την Εθνική τους Οικονομία.

Στην Ελλάδα, οι συνταγματάρχες, θεωρούσαν αλητείες, όλα όσα πρέσβευαν, οι ψυχεδελικοί.

Εγκλωβισμένοι στην μονολιθική σκέψη τους, πίστευαν πως, τα μακριά μαλλιά, οι μίνι φούστες, τα ροκ συγκροτήματα, όλα όσα ξέφευγαν από το «εθνοπρεπές», αποτελούσαν κίνδυνο για την Πατρίδα. 

Ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς. Φωτογραφία: Μ.Νταλούκας, Φεβρουάριος 2006.

Τα κουρέματα.

Ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, έμπαινε επικεφαλής αστυνομικών επιχειρήσεων, για να κουρέψει τους μακρυμάλληδες. Βεβαίως και δεν είχε επίγνωση, πως με την πράξη αυτή, προξενούσε,  κακό. Το αντίθετο, πίστευε, πως έτσι προστάτευε, την ελληνική νεολαία. Όμως, η πρόθεση, δεν αρκεί. Οι διαπομπεύσεις, χαράχτηκαν σε ψυχές και όχι στο χιόνι. Τα κουρέματα, άφησαν αγιάτρευτα τραύματα, σε παιδιά, που το μόνο τους έγκλημα, ήταν πως ήθελαν να ζήσουν κατά τον τρόπο που ήθελαν, και που τότε, συγκινούσε τη νεολαία

Σήμερα, γνωστοί Δελαπατρίδηδες, λειτουργώντας σαν χουντικοί απολογητές, ισχυρίζονται, πως τα κουρέματα, ήταν μεμονωμένα περιστατικά, που έγιναν όλα από την προσωπική εμμονή του ενός (του συνταγματάρχη Λαδά), και πως όλα αυτά, σταμάτησαν μετά το 1970. Ο ισχυρισμός, που προτάσσεται για να αποσείσει τις συνολικές ευθύνες της χούντας,  είναι και ανόητος και ψευδής.

Είναι ανόητος, γιατί και αν δεχθούμε ακόμα ότι έγιναν μέχρι το 1970, αυτό δεν αίρει ευθύνες. Αν σε κρατήσουν για μια μέρα σε ένα Αστυνομικό Τμήμα, και σε δείρουν το πρωί, απαλλάσσονται των ευθυνών τους, αν δεν σε δείρουν το βράδυ;  

Φωτογραφία από το εξώφυλλο στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (τεύχος 134.Φεβρ 1971), για να εικονογραφήσει την "Επιχείρηση Ψαλίδι". 

Στην πραγματικότητα, κουρέματα, έγιναν σε όλη τη διάρκεια της Δικτατορίας και όχι μόνο από τις «πρωτοβουλίες» του συνταγματάρχη Λαδά. Η αστυνομική επιχείρηση που βαφτίστηκε και «Επιχείρηση Ψαλίδι», έγινε τον Μάρτιο του 1971. Τότε, ο αστυνομικός διευθυντής του ΑΤ Περιστερίου, έπιασε και κούρεψε 50 «μακρυμάλληδες», σε μια μέρα.

Τον Σεπτέμβριο του 1972, δημοσιεύματα σε εφημερίδες αναφέρουν ότι στη Ρόδο, οι αστυνομικοί, κούρευαν μακρυμάλληδες, και απαγόρευαν την είσοδό τους, στις  δημόσιες υπηρεσίες. Τον Νοέμβριο του 1971, υπάρχει η είδηση για ομαδικό κούρεμα μαθητών Γυμνασίου στο Αγρίνιο. Πέρα όμως από αυτά τα "περιστατικά", που είδαν το φως της δημοσιότητας, τα περισσότερα κουρέματα έγιναν χωρίς να γνωστοποιηθούν με δημοσιογραφικό τρόπο. Υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες, ανάμεσα σε αυτές και οι μαρτυρίες γνωστών καλλιτεχνών του ροκ. 

Δελαπατρίδης, διατύπωσε την ερώτηση: Ο Σταμάτης Κόκκοτας γιατί δεν κουρεύτηκε; (Και αφού ο Κόκκοτας δεν κουρεύτηκε, συμπέρανε-ο αφελής- πως τα μακριά μαλλιά, δεν ήταν απαγορευμένα στη χούντα).

Η ερώτηση, είναι βλακώδης. Αυτός που την κάνει, ή είναι ύποπτος ή δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό από τους στόχους και τις μεθόδους, της χούντας.

Οι χουντικοί, δεν κούρευαν συλλήβδην μακρυμάλληδες, αλλά τους νεαρούς, που ήταν στην ψυχεδελική νεολαία. Το χτύπημα δεν ήταν οριζόντιο, σε όλους όσοι έτρεφαν μακριά κόμη. Το χτύπημα στόχευε καλά, τους θεωρούμενους σαν «αλήτες» και «αναρχικούς», δηλαδή την ψυχεδελική νεολαία.  Ο Σταμάτης Κόκκοτας (φωτογραφία πάνω αριστερά στο κέντρο "Όνειρο Απατηλό") ανήκε σε άλλον χώρο, που δεν τους απασχολούσε. Ο "πολιτισμός" των μπουζουκιών, δεν ήταν ενοχλητικός για τη χουντική σκέψη. 

Ο Νίκος Τζονιχάκης, με τον ιδιοκτήτη του ιστορικού κλαμπ Hobby, Διονύση Κραβαρίτη (Αύγουστος 1967, Αρχείο Μ.Νταλούκα). Το 1968, θα συλληφθεί από χουντικούς αστυνομικούς, και θα κουρευτεί αφού συνδεόταν με τους ψυχεδελικούς και τραγουδούσε με τους MGC, στις "9 Μούσες".  

Υπήρχε επίσημη κυβερνητική εντολή για κουρέματα;

Κάποιοι, για να αποδείξουν πως δεν υπήρχε «κυβερνητική γραμμή», προκαλούν να τους δείξουμε "επίσημο έγγραφο", το οποίο να απαγορεύει τα μακριά μαλλιά, ή να διατάζει αστυνομικούς και γυμνασιάρχες να κουρεύουν τους μακρυμάλληδες νεολαίους.

Υπάρχουν τέτοια επίσημα χαρτιά. Οδηγίες του Καλαμποκιά (Υπουργού Παιδείας) που ορίζει "ευπρεπή εμφάνιση στην ενδυμασία και κόμη", απαγόρευση να πηγαίνουν μαθητές σε μπαρ, κλαμπ και κινηματογράφους, αλλά και διαταγές του Παττακού, με απαγόρευση της μίνι φούστας. 

Πάντως, τέτοια καθεστώτα (όπως και παρόμοιων ιδεών, σημερινές οργανώσεις), δεν λειτουργούν με χαρτιά, αλλά με την εφαρμογή,  μιας ανομολόγητης, σε όλες τις "λεπτομέρειες", ιδεολογίας. Τα  πράγματα, δεν λέγονται τόσο καθαρά, ώστε να φανούν φασιστικά, απλά γίνονται με φασιστικό τρόπο. Κατόπιν, αν δουν λαϊκή δυσαρέσκεια,  μπορεί να δηλωθεί "επίσημα" κάποια διαφοροποίηση ή παρεξήγηση, ακόμη ότι και τα "καταδικάζουν" ή ότι αποτελούν "φαντασίες". 

Βεβαίως και δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι άνθρωποι της χούντας, είχαν ίδια και ακραία νοοτροπία.

Ο Λαδάς, ανέφερε, πως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, δεν συμφωνούσε με τα κουρέματα.

Και αναμφίβολα, πρόσωπα σαν τον Γεωργαλά, ήταν πιο έξυπνοι χουντικοί, πρότειναν άλλους τρόπους για να χειραγωγηθεί η ψυχεδελική νεολαία.

Αυτό όμως δεν τους απαλλάσσει από τη συνολική ευθύνη, αφού τα κουρέματα (και άλλες μορφές διαπομπεύσεων) γίνονταν φανερά και κρυφά, και δεν έκαναν τίποτα σημαντικό για να τα σταματήσουν.

Διάβασε το Πρώτο Μέρος ΕΔΩ
Διάβασε το Τρίτο Μέρος   ΕΔΩ

(Η Συνέχεια στο Τρίτο Μέρος)