Ετέρνα Τέρρα – Θέλουν να βγουν στο Απέραντο Άπειρο (Συνέντευξη από το Βερολίνο)

Φωτο: Ο Armin Scholz (αριστερά) και ο Ευστάθιος Αβραμίδης, αποτελούν τους ΕΤΕΡΝΑ ΤΕΡΡΑ.

Το όνομά τους, Ετέρνα Τέρρα, σημαίνει Αιώνια Γη.

Δημιουργικός πυρήνας, ο θεσσαλονικιός Ευστάθιος Αβραμίδης (μπάσο, κιθάρα) και ο βερολινέζος, Armin Scholz (πλήκτρα).

Τον Οκτώβριο του 2016, παρουσίασαν, από το Βερολίνο όπου και βρίσκονται, τον δίσκο "Εντός των Τειχών".

Ο δίσκος, με ελληνικό στίχο, αποτελεί τα ταξιδιωτικά σημειώματα, του Ευστάθιου, φυγά εκ της εντός των Τειχών, φλεγόμενης κοινωνίας.  Το Βερολίνο, φαίνεται να είναι ένας σταθμός. Ο ποιητής, συνεχίζει να κινείται, ως πρόσφυγας, προς κάποια Γη, Επαγγελίας. Ευχόμαστε να την βρει. Το έργο του, εκφράζει, όλους αυτούς, που ασφυκτιούν, δεμένοι, από διάφορες αλυσίδες. Ο Ευστάθιος, εκφέρει σοβαρό πολιτικό, κοινωνικό και καλλιτεχνικό λόγο, ενώ περιγράφει την δύσκολη δραπέτευσή του, από την πυρπολημένη «Τροία». Ένα έργο διαμάντι.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΥΣΤΑΘΙΟ

-Πότε και πού γεννήθηκες; Πώς ήταν η «πρώιμη νιότη», από όπου αντλείς ακόμη εικόνες;

Απ.: Κατ' αρχήν καλημέρα, Μανώλη. Εκ μέρους εμού και του Άρμιν θα ήθελα να σ' ευχαριστήσω για την φιλοξενία των Ετέρνα Τέρρα, στο μπλογκ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.

Γεννήθηκα το 1979 στην Θεσσαλονίκη. Παρ' ότι πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο κέντρο (Κασσάνδρου) - τα οποία ήταν πραγματικά αθώα κι υπέροχα - μετακόμισα μαζί με την οικογένειά μου, στην πρώιμη εφηβική μου ηλικία, στην Τούμπα. Εκεί ανδρώθηκα. Η νιότη όμως αυτή δεν περιορίζεται γεωγραφικά, μιας και ήμουν αεικίνητος. Εν ολίγοις, ήμασταν παντού στην Θεσσαλονίκη. Παιδιά της Πόλης με 2 Π κεφαλαία, λοιπόν, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Η Πόλη ήταν η ευχή και η κατάρα μας. Πιεστική και χαώδης αλλά και γεμάτη ζωή που μύριζε μπαρούτι. Μηχανάκια, γήπεδο, φασαρίες, μπαρ, καφέ και πάρτι. Τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο. Έβγαλα και την τηλεόραση από το δωμάτιο και δεν την ξαναέβαλα εδώ και 20 χρόνια. Σαχλοκούτι.

-Πότε άρχισες να ασχολείσαι με την μουσική και ποιοι οι επηρεασμοί σου;

Απ.: Είχα κι έχω πολλά ακούσματα. Από ρεμπέτικα και λαϊκά μέχρι γκόα και ψυχεδελική τρανς. Η μεγάλη μου αγάπη όμως και πάθος ήταν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Μωρά στην Φωτιά, οι Πίσσα και Πούπουλα κι άλλες μπάντες. Σε κασέτα φυσικά...

Άρχισα να ασχολούμαι με την μουσική στα 18 μου όταν γνώρισα ένα πανκιό στο Βερολίνο. Τον Γιώργο τον Τσολπάκη από την Αλεξάνδρεια. Αυτός έπαιζε κιθάρα κι εγώ πλάι του αγόρασα το πρώτο μου μπάσο. Ένα Yamaha. Η μοίρα τα έφερε, να είναι αυτό το μπάσο, που θα γεμίσει νότες την πρώτη μας δισκογραφική δουλειά. Ποιος να το λεγε τότε!

Τον Τσολπάκη τον έχασα πολύ απότομα από φίλο και γι' αυτό φταίω εγώ. Ελπίζω κάποτε να τον φέρει ο δρόμος στο διάβα μου. Να κεράσω μια μπύρα...έτσι για το γαμώτο.

-Πώς βρέθηκες στο Βερολίνο; Σπουδάζεις εκεί, τι κάνεις ακριβώς; Ο στίχος που λέει πως πας στον Βορρά να βάλεις φωτιά, είναι για το Βερολίνο; και τι είδους φωτιά;

Απ.: Ήρθα για διακοπές τον Δεκέμβρη του 1996. 17 χρονών παλικαράκι. Μερικούς μήνες μετά - το καλοκαίρι του 1997 - αποφάσισα ότι η Θεσσαλονίκη δεν έφτανε. Κι ότι οι ορίζοντες δεν τελειώνουν στην αποβάθρα του λιμανιού. Πήγα στο Βερολίνο με τον σκοπό και την δικαιολογία των σπουδών. Στην πραγματικότητα ήμουν αποφασισμένος "να τυλιχτώ μεσ' το κρύο". Ήταν θεία έμπνευση και μούσα σε εκείνη την μεταεφηβική ηλικία το πέπλο του χιονιού. Το μακρύ παλτό. Το τσιγάρο που άναβε με δυσκολία από τον μανιασμένο, παγωμένο αέρα. Επαναστατούσε μέσα μου ο ποιητής. Ο τυχοδιώκτης.

Οι φωτιές θα ζέσταιναν όλους εμάς. Τις Νύμφες και τα Ξωτικά της Πόλης. Τις διψασμένες για έρωτα ψυχές μας. Τα λάγνα μας κορμιά. Έτσι ξεκινήσαμε να πλάθουμε τις αναμνήσεις των γηρατειών μας. Κι όμως. Νιώθω ακόμα τόσο μα τόσο διψασμένος για να ζήσω. Στα βάθη της ψυχής μου ξέρω ότι έχω με την Ζωή ανοιχτούς λογαριασμούς...

-Στον δίσκο θέτεις ως τίτλο «Εντός των ΤΕΙΧΩΝ». Νιώθεις ότι περικλείεσαι από Τείχη, τι εννοείς, εξήγησέ μου τον τίτλο.

Απ.: Ναι. Εσύ, όχι; Τα Τείχη, αδερφέ μου Μανώλη, εκτός από φυσική διάσταση έχουν κατά βάση μια νοερή. Και δεν περιορίζονται στον περίγυρο του Άστυ. Είναι Τείχη μεταξύ ανθρώπων. Ιδεών. Κοινωνιών. Μεταξύ του Πριν και του Μετά. Βάλε εσύ ότι θες. Αν δεν τα τραγουδήσουμε, δεν θα τα ρίξουμε. Για να βγούμε έξω, στο Απέραντο Άπειρο. Να γίνουμε ένα μ' αυτό.“...τα Τείχη σου να ρίξω, με σκόρπια λόγια προσπαθώ. Για να σε δω και να σου πω, πως το Ταξίδι δεν τελειώνει. Και δεν υπάρχει μέρος, πιο μακριά απ' το Εδώ.” (Από το “Αναζητώντας”.)

-Ο Δίσκος υπάρχει και σε φυσική μορφή (ή θα υπάρξει);

Απ.: Υπάρχει σε CD γιατί πολλοί τον ζητήσανε σε φυσική μορφή. Αλλά μπορεί κάποιος να τον παραγγείλει μόνο από εμάς και θα του αποσταλεί ταχυδρομικά. Μπορεί να μας γράψει στο post@etepnateppa.net.

-Ως εξώφυλλο, παρουσιάζεις οθόνη από ένα αρχαίο βιντεοπαίχνιδο. Ποιό ακριβώς; Και πώς συνδέεται το παιχνίδι αυτό, με τον κύκλο τραγουδιών;

Απ.: Αρχαίο...χαχα..είσαι ωραίος. Η απάντηση βρίσκεται στο βίντεο κλιπ μας για το κομμάτι “Στην Πόλη του Τίποτα”. Είμαι λάτρης της παιδικής μου ηλικίας. Γενικότερα ο Άνθρωπος δεν θα σωθεί εάν δεν γίνει παιδί. Η αποστολή των παιδιών είναι να γίνουν μεγάλοι. Και των μεγάλων να ξαναγίνουν παιδιά.

Το παιχνίδι αυτό είναι εμπνευσμένο από τα video games των '80. Αλλά δεν υπάρχει το παιχνίδι. Ακόμα όχι τουλάχιστον. Ξεκίνησα να το σχεδιάζω αλλά μετά το διέκοψα. Κάποτε ελπίζω να το ολοκληρώσω. Και να το ανεβάζω στις πλατφόρμες σαν εφαρμογή (App). Θα είναι ένα fight game με πρωταγωνιστές εμάς τους ΕΤ. Σκοπός του παιχνιδιού θα είναι να “δείρεις του κακούς” και να επανακτήσεις την Πόλη σου. Για να δούμε εάν θα τα καταφέρω...

Όποιος επισκεφθεί την ιστοσελίδα μας (www.etepnateppa.net) θα πάρει μια πρώτη γεύση.

-Υπάρχει διάχυτη η τάση για Φυγή. Σε δύο τραγούδια η εικόνα του τρένου...

Απ.: Σωστή παρατήρηση. Το τρένο είναι από την μία κάτι υπαρκτό. Όταν το καλοκαίρι του 1997 έφυγα οριστικά από την χώρα, το έκανα με τραίνο. Πήρα το τρένο από τον Σταθμό της Θεσσαλονίκης και μέσω Βουδαπέστης έφτασα Βερολίνο. Μιάμιση μέρα στο δρόμο. Ένιωσα την απόσταση. Την νέα σελίδα στην ζωή μου. Άνθρωποι κάθε λογιών ανέβαιναν και κατέβαιναν. Αλλά εγώ ήμουν εκεί. Να κοιτάζω αποσβολωμένος από το βαγόνι. Σε μια αμαξοστοιχία που ούτε να φας, ούτε να πιεις είχε. Τελικά ένας αναρχικός από την Αυστρία μοιράστηκε το φτωχικό του φαϊ με μένα. Κάτι ντομάτες και λίγο ψωμί. Κι ένας Σέρβος παπάς με έδωσε να πιω νερό. Στο τέλος ένας Γερμανός από την Δρέσδη, όταν φτάσαμε κι ενώ εγώ είχα αποκοιμηθεί, με έφερε μια κούπα καφέ. Ξύπνησα δυο στιγμές μετά από τις πόρτες που κλείνανε, την ώρα που κατέβαινε. Ένα βιαστικό ευχαριστώ πρόλαβα να ψελλίσω, ένα χαμόγελο αυθόρμητο ως παρακαλώ να εισπράξω...Δεν ξέρω αλλά όλα αυτά τα εκλαμβάνω σαν συμβολικά. Σαν κάποιο χέρι πίσω από την σκηνή που κινούσε τα νήματα. Η αναρχία, ο χριστιανισμός και η χώρα που με καλωσόριζε θα έπαιζαν έναν καθοριστικότατο ρόλο στην πορεία μου έκτοτε...Να είναι καλά οι άνθρωποι όπου και να είναι...

Από την άλλη η Φυγή είναι μια μεταφορά και συμβολίζει τόσα και τόσα. “Κι είν' το ταξίδι σκοπός, και πατρίδα η Φυγή, ο δρόμος φίλος παλιός, κι ο άνεμος μουσική...”. (Από το "Κάπου στο Τραίνο της Μεγάλης Φυγής")

-Σε ένα άλλο τραγούδι σου, υπάρχει ο Αινείας που εγκαταλείπει την Τροία. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Απ.: Ο Αινείας είναι ένας θρύλος που εγκαταλείπει ως νικητής μια πόλη νικημένη. Ενώ άλλοι έπαιρναν χρυσό και κοσμήματα, αυτός σηκώνει στις πλάτες του τον άρρωστο πατέρα του. Σηκώνει το παρελθόν κι ότι έχει αγαπήσει για να το σώσει από την καταστροφή. Η Φυγή επανέρχεται και είναι αναπόφευκτη. Φυγή από μια καμένη Γη. Από μια Πόλη με Τείχη. Που πλέον παραδομένη στο έλεος των πολιορκητών θα εξαφανιστεί ολοσχερώς. Και η αναζήτηση μιας Νέας Γης μοιάζει αυτοσκοπός. Δεν είναι όμως αυτή μια ιστορία που κάνει κύκλους; Δεν είμαστε όλοι εμείς που πολεμήσαμε για κάτι, Αινείες; Ακόμα κι αν όλα γύρω μας χαθούν, μπορούμε να βγούμε από την λεηλατημένη Πόλη ως νικητές και μέσω μια Μεγάλης Φυγής να κοιτάξουμε με τόλμη το Μέλλον. Να αναζητήσουμε την Γη της Επαγγελίας. Βλέπεις, όταν από το αποπλέων καράβι γυρίσεις και κοιτάξεις την φλεγόμενη Τροία, την πατρίδα σου, και δεις ότι χάνεται, τότε πατρίδα γίνεται η Φυγή. Το χειρότερο όμως είναι όταν πλέον κατανοείς ότι δεν έμεινε στην Τροία κάτι, για το οποίο αξίζει να πολεμήσεις.

-Εκτός από εσένα και τον Armin Scholz, υπάρχουν και άλλοι που συνεργάζονται στον δίσκο. Όλοι μαζί, αποτελείτε ομάδα; Η κοπέλα (Ζούνε Ελίζα Μέσερσμιντ) που βλέπουμε στο βίντεο, ανήκει στην ομάδα;

Απ.: Η κοπέλα, ονομάζεται Sünne Elisa Messerschmidt. Είναι δασκάλα της γιόγκα. Και μια υπέροχη προσωπικότητα. Γλυκεία όπως την βλέπει κανείς στο βίντεο. Όχι, εμείς όλοι δεν αποτελούμε ομάδα. Εγώ κι Άρμιν είμαστε ο πυρήνας.

-Ποια είναι η «φαντασίωσή σου, του μακρινού μέλλοντος»;

Απ.: Σε συνάρτηση με προηγούμενη ερώτηση, θα παραθέσω και την απάντηση. Το μακρινό μέλλον είναι ράγες παράλληλες με το μακρινό παρελθόν. Δεν ονόμασα τυχαία τον γιο μου Αινεία. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Σχεδιάζω κι ένα βίντεο για το κομμάτι “¨Έναν Νέο Αινεία” κι εκεί νομίζω θα γίνει πιο κατανοητό τί εννοώ.

-Πώς γνωρίστηκες με τον Άρμιν και με τους άλλους;

Απ.: Τον Άρμιν τον γνώρισα μέσω ενός φίλου, του Αλέξη του Πεχλιβάνη, στο home studio του οποίου είχε ηχογραφηθεί το “Σε κάποιον άλλο Βορρά”. Το σπίτι του Αλέξη είχε πλημμυρίσει - κυριολεκτικά - με 15 πόντους νερό, αφού το άτομο ξέχασε την βρύση του μπάνιου όλη την νύχτα ανοιχτή. Ήταν πλέον αδύνατο όχι να ηχογραφήσουμε αλλά να περπατήσει κανείς μέσα στο σπίτι χωρίς γαλότσες ή βατραχοπέδιλα. Κάπως έτσι ο Αλέξης πρότεινε να ηχογραφήσω με τον Άρμιν. Ο Άρμιν ήταν - και εξακολουθεί να είναι - ένας από τους επιτηρητές ηχοληψίας στην Γερμανική Ακαδημία Ποπ όπου και σπουδάζει. Ήταν όντως καλή ιδέα μιας και η Ακαδημία ήταν κατά γενική ομολογία όλων των συμμετεχόντων πιο στεγνή από το σπίτι του Αλέξη.

 Έτσι λοιπόν ηχογραφήσαμε το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο κομμάτι και εν τέλει έναν ολόκληρο δίσκο. Απίστευτο με φαίνεται. Κι αυτό γιατί οι ρυθμοί μας φέρνουν σε ρυθμούς κουτσής χελώνας μιας κι εγώ με τον Άρμιν είμαστε ένας τελείως ασόβαρος συνδυασμός. Όταν ο Άρμιν βρει χρόνο, όταν έρθει στην ώρα του, όταν δεν πέφτει το Προτούλς ή το Λότζικ, όταν το παίξιμό μου δεν είναι απαράδεκτο, όταν δεν κοιμάμαι όρθιος όπου βρω μιας και οι ηχογραφήσεις γίνονται νύχτα ως επί το πλείστον και όταν δεν γελάμε με τις ώρες με πράγματα άσχετα με το αντικείμενο, ε, τότε κάνουμε και μουσική.

 Τον Λούης τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια έξω απ' το Σέιτζ. Εγώ, ταξιτζής στο Βερολίνο, την έπεφτα εκεί τις Πέμπτες. Αυτός είχε παίξει ζωντανά με μια μπάντα εκείνη την βραδιά, αν θυμάμαι καλά. Βέβαια για πολύ καιρό δεν είχαμε επαφή ώσπου τον είδα ξανά τυχαία σ' ένα από τα βρομιάρικα μπεργκεράδικα του Κρόιτσμπεργκ, το Μπουργκερμάιστερ. Η ατάκα που έριξα ήταν νομίζω χαρακτηριστική: “Φιλαράκι, ο Ρομπ δεν είσαι;” Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

 Ο Πάολο ήταν και είναι φίλος του Άρμιν που κάποτε ήρθε επίσης τυχαία στις ηχογραφήσεις. Είχα μερικά δύσκολα κομμάτια που χρειαζόταν μερικές καλές ιδέες και ο ενθουσιασμός που έδειξε από την πρώτη στιγμή για την μουσική μας με έπεισε να τον καλέσω να συμμετάσχει. Ακούγοντας τα φλαζολέ που έπαιζε (όχι το φασόλι), είπα μέσα μου : “Ναι, ρε πούστη!”.

 Οι ΕΤΕΡΝΑ ΤΕΡΡΑ είναι, όπως είπαμε, ένα σχήμα τυχαίο. Μόνο που εγώ δεν πιστεύω στην τύχη και οι ΕΤΕΡΝΑ δεν είναι καν σχήμα. Στα δικά μου μάτια είναι μια συνωμοσία του σύμπαντος ή - αν θέλετε - μια συνωμοσία της πόλης. Εξ ου και το όνομα της δισκογραφικής εταιρείας μου: Urban Conspiracy Records. Εν κατακλείδι ας ελπίσουμε ότι αυτή η συνωμοσία θα μας βγάλει σε κάτι καλό...".

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ Armin Scholz

-Πώς γνωρίστηκες με τον Ευστάθιο;

Άρμιν Σόλτς: Ήταν το 2010 ή το 2011 όταν γνωριστήκαμε με τον Στάθη. Τότε έκανα την πρακτική μου στην Deutsche Pop Akademie (Γερμανική Ακαδημία Ποπ). Τον Αλέξη τον ήξερα από ένα πρότζεκτ Ραπ που είχα επιληφθεί κι ο Άλεξ έκανε τα Μπιτ.

-Μου κάνει εντύπωση, που συμμετέχεις σε ένα πρότζεκτ με ελληνικό στίχο. Προσπάθησες να τον πείσεις να γράψει στα Γερμανικά ή Αγγλικά;

Άρμιν Σόλτς: Για εμένα η γλώσσα δεν παίζει κάποιο ρόλο. Ο Στάθης μου έδειξε τις μουσικές του ιδέες, κι έτσι ξεκινήσαμε. Για να ξέρω όμως περί τίνος πρόκειται, μου μεταφράζει τους στίχους σύμφωνα με το νόημα. Κι έτσι κάνουμε μουσική. Δεν προσπάθησα ποτέ να τον μεταπείσω να γράψει στα αγγλικά ή στα γερμανικά. Είναι δικά του τραγούδια. Κι αυτά έχουν ελληνικό στίχο. Έτσι απλά.

-Στο βίντεο, βλέπουμε μία κοπέλα και ένα αγόρι, που φθάνουν σε μοναστήρια βουδιστικά, αναζητώντας μιαν άλλη αλήθεια, πέρα από το μίζερο και καθημερινό... Εσύ έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη μιας αναζήτησης, να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι;

Άρμιν Σόλτς: Για μένα το ταξίδι είναι η καθημερινότητά μου. Γιατί απλά η καθημερινότητά μου δεν έχει ρουτίνα. Έχω πολλές ελευθερίες...