Το συγκρότημα Anima Triste, είναι ένα από τα σκοτεινότερα σχήματα της σύγχρονης αθηναϊκής ροκ σκηνής.
Έχουν χαρακτηριστεί, darkwave και post-punk. Στην ερώτηση «σε ποιο είδος μουσικής ανήκετε;» οι ίδιοι απαντούν «στις σκοτεινές καταβολές του ροκ!».
Το σχήμα είναι τετραμελές, αλλά ο δημιουργικός του πυρήνας είναι οι Κωνσταντίνος Μπατής και Γρηγόρης Δημόπουλος, που γράφουν τη μουσική και τους στίχους.
φέρει το προσωνύμιο Sad Mad (Θλιμμένος
Τρελός) σαλταρισμένος πολύ από τον κοινωνικό αποκλεισμό και την γενική αδικία.
Το προσωνύμιο, νομίζουμε πως, τείνει να εκφράσει τον κάθε νέο στην Ελλάδα της
Κρίσης.
Εργάζεται σε υπηρεσία καθαριότητας,
έχει όμως σπουδές ηχολήπτη.
Ο Γρηγόρης Δημόπουλος, διάλεξε σαν ψευδώνυμο το Greg DiRt. Το Greg, αποτελεί συντομογραφία του μικρού του ονόματος, αλλά
το DiRt, χρειάζεται επεξήγηση: Di από την πρώτη συλλαβή του επωνύμου Δημόπουλος, και Rt από τα αρχικά των λέξεων Roaring Tiger (βρυχώμενη
τίγρης).
Εργάζεται ως σερβιτόρος.
.
Ο δίσκος έχει για εξώφυλλο μάσκα που δακρύζει. Νομίζουμε πως εντάσσεται στα καλά δείγματα του ελληνικού γκοθ, αν με το γκοθ εννοήσουμε τη μουσική που εκφράζει όλες τις θλιμμένες ψυχές.
Η πλήρης σύνθεση του συγκροτήματος είναι:
Greg DiRt: Guitar
Mad Sad: Vox - vocals
Gus Black: Bass
Jimmy C: Drums
Η Συνέντευξη
Γιατί έχετε βάλει στο εξώφυλλο του δίσκου μια μάσκα δακρυσμένη;
Κωνσταντίνος: Η μάσκα είναι δακρυσμένη, λόγω της Θλιμμένης Ψυχής. Δυστυχώς κι εμείς φοράμε μάσκα, όπως όλοι. Εμείς λυπόμαστε που φοράμε μάσκα, γι' αυτό και το δάκρυ. Ναι, φοράμε κι εμείς μάσκα, γιατί κάποιος μας αναγκάζει να φοράμε μάσκα.
Γρηγόρης: Εγώ, αν πήγαινα σήμερα στη δουλειά μου, θα έβγαζα τα σκουλαρίκια που φοράω, τα μαλλιά μου θα τα μάζευα, θα έριχνα ένα φρέσκο ξύρισμα, για να πάω στη δουλειά σαν σερβιτόρος... Αυτό λοιπόν, είναι η μάσκα που φοράω στη δουλειά. Τώρα, που είμαι μεταξύ φίλων, είμαι ο εαυτός μου.
Παρατηρώ στα τραγούδια σας μια διάθεση μηδενιστική. Φαίνεται πως αρνείστε κάθε αλήθεια. Φέρνω παράδειγμα το πρώτο τραγούδι, το Believe in Nothing, που απ' ότι βλέπω το έχει γράψει ο Κωνσταντίνος. «Πίστεψε στο τίποτα..» αυτό λες Κωνσταντίνε. Αυτή είναι η πίστη σου;
Κωνσταντίνος: Ο στίχος και ο τίτλος ανταποκρίνονται στην ψυχολογία του ήρωα. Υπάρχει μια ιστορία σ' αυτό το τραγούδι. Στην αρχή, ακούγεται να ανοίγει μια πόρτα. Η πόρτα είναι ψυχιατρείου. Υπάρχει κάποιος που έχει μεγαλώσει εκεί, σε ένα κελί, δεν έχει δει ούτε τη μέρα, ούτε τη νύχτα, ούτε τα δέντρα, ούτε τη θάλασσα... Το μόνο που έχει στο κελί είναι κηρομπογιές. Αποφασίζει να φτιάξει τον δικό του κόσμο. Ζωγραφίζει τον κόσμο, όπως τον φαντάζεται.
Ο έγκλειστος αυτός ήρωας είναι φανταστικός ή υπάρχουν στο τραγούδι και προσωπικά σου βιώματα;
Κωνσταντίνος: Μιλάω και για ένα μέρος του εαυτού μου. Του Mad. Αλλά αυτό είναι το ένα μέρος. Είμαι και Mad, είμαι και Sad. Δεν νομίζω πάντως ότι το τραγούδι είναι μηδενιστικό. Περιγράφω μία κατάσταση, αλλά δεν παίρνω θέση. Είναι σαν να λέω στον ακροατή να διαλέξει. Ποιος νομίζεις ότι είναι καλύτερος κόσμος; Αυτός που είναι έξω από το ψυχιατρείο ή αυτός που είναι μέσα;
Ο στίχος είναι ωραίος. Γιατί δεν γράφεις στην ελληνική γλώσσα;
Κωνσταντίνος: Έχω γράψει και ελληνικά. Από εικοσιτριών χρονών είμαι σε ελληνικές μπάντες. Η κολόνια κρατάει χρόνια... με τον Γρηγόρη παλιά ήμασταν και οι δύο σε άλλη μπάντα που λεγόταν «Στο Όνειρο». Εκεί έγραφα όλους τους στίχους στα ελληνικά. Απλά, αυτά που σκέπτομαι τώρα στα ελληνικά, τα κάνω αγγλικά, με μια μικρή βοήθεια στο συντακτικό, γιατί είμαι τσακωμένος.
Έρχομαι τώρα σε ένα άλλο κομμάτι του δίσκου, το All of You, που έχει γίνει και βίντεο. Ποιος έκανε τη σκηνοθεσία;
Γρηγόρης: Ο Αντρέας Ατρίδης, ένας φέρελπις νέος με μεγάλο ταλέντο. Του άρεσε η τρέλα μας κι εμάς μας άρεσε η δική του και είπαμε, με κάποια λιγοστά μέσα, να κάνουμε βιντεοκλίπ. Παίζουνε η Angie B, που είναι και σύζυγος του Κωνσταντίνου και ο George K.
Και τα δύο αυτά πρόσωπα είναι του γκοθ χώρου. Την Angie B, μάλιστα, την έχω φωτογραφήσει στην Rebound. Συνεπώς, έχετε επαφή με το ελληνικό γκοθ... αλλά ας μιλήσουμε πάλι για το τραγούδι. Στο τέλος του βίντεο υπάρχει αυτοκτονία...
Γρηγόρης: Αυτό είναι σκηνοθετική παρέμβαση του Ατρίδη. Στους δικούς μου στίχους δεν υπάρχει αυτοκτονία.
Σε ένα άλλο κομμάτι που οι στίχοι του είναι γραμμένοι πάλι από εσένα Γρηγόρη, υπάρχει ξανά ο στίχος believe in nothing. Μιλώ για το You Don’t Belong to the Stars. Ταυτίζεσαι λοιπόν κάπου με τον Κωνσταντίνο... βλέπω και σε σένα μια μηδενιστική στάση ή τουλάχιστον μία απαισιοδοξία.
Γρηγόρης: Όταν τρως σφαλιάρες ...στη δουλειά, από τη γκόμενα, από την κοινωνία γενικά... σε πιάνει απαισιοδοξία. Ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου να είσαι, όταν στην κάνουν, σου γυρνάει το μάτι και λες «να πάνε να γαμηθούνε όλα»... συγνώμη για το... «όλα»... Για αυτό υπάρχει αυτή η μηδενιστική στάση...
Κωνσταντίνος: Μιλάω και για ένα μέρος του εαυτού μου. Του Mad. Αλλά αυτό είναι το ένα μέρος. Είμαι και Mad, είμαι και Sad. Δεν νομίζω πάντως ότι το τραγούδι είναι μηδενιστικό. Περιγράφω μία κατάσταση, αλλά δεν παίρνω θέση. Είναι σαν να λέω στον ακροατή να διαλέξει. Ποιος νομίζεις ότι είναι καλύτερος κόσμος; Αυτός που είναι έξω από το ψυχιατρείο ή αυτός που είναι μέσα;
Ο στίχος είναι ωραίος. Γιατί δεν γράφεις στην ελληνική γλώσσα;
Κωνσταντίνος: Έχω γράψει και ελληνικά. Από εικοσιτριών χρονών είμαι σε ελληνικές μπάντες. Η κολόνια κρατάει χρόνια... με τον Γρηγόρη παλιά ήμασταν και οι δύο σε άλλη μπάντα που λεγόταν «Στο Όνειρο». Εκεί έγραφα όλους τους στίχους στα ελληνικά. Απλά, αυτά που σκέπτομαι τώρα στα ελληνικά, τα κάνω αγγλικά, με μια μικρή βοήθεια στο συντακτικό, γιατί είμαι τσακωμένος.
Έρχομαι τώρα σε ένα άλλο κομμάτι του δίσκου, το All of You, που έχει γίνει και βίντεο. Ποιος έκανε τη σκηνοθεσία;
Γρηγόρης: Ο Αντρέας Ατρίδης, ένας φέρελπις νέος με μεγάλο ταλέντο. Του άρεσε η τρέλα μας κι εμάς μας άρεσε η δική του και είπαμε, με κάποια λιγοστά μέσα, να κάνουμε βιντεοκλίπ. Παίζουνε η Angie B, που είναι και σύζυγος του Κωνσταντίνου και ο George K.
Και τα δύο αυτά πρόσωπα είναι του γκοθ χώρου. Την Angie B, μάλιστα, την έχω φωτογραφήσει στην Rebound. Συνεπώς, έχετε επαφή με το ελληνικό γκοθ... αλλά ας μιλήσουμε πάλι για το τραγούδι. Στο τέλος του βίντεο υπάρχει αυτοκτονία...
Γρηγόρης: Αυτό είναι σκηνοθετική παρέμβαση του Ατρίδη. Στους δικούς μου στίχους δεν υπάρχει αυτοκτονία.
Σε ένα άλλο κομμάτι που οι στίχοι του είναι γραμμένοι πάλι από εσένα Γρηγόρη, υπάρχει ξανά ο στίχος believe in nothing. Μιλώ για το You Don’t Belong to the Stars. Ταυτίζεσαι λοιπόν κάπου με τον Κωνσταντίνο... βλέπω και σε σένα μια μηδενιστική στάση ή τουλάχιστον μία απαισιοδοξία.
Γρηγόρης: Όταν τρως σφαλιάρες ...στη δουλειά, από τη γκόμενα, από την κοινωνία γενικά... σε πιάνει απαισιοδοξία. Ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου να είσαι, όταν στην κάνουν, σου γυρνάει το μάτι και λες «να πάνε να γαμηθούνε όλα»... συγνώμη για το... «όλα»... Για αυτό υπάρχει αυτή η μηδενιστική στάση...
Πολύ καλοί!
ΑπάντησηΔιαγραφή