Η Τέχνη, είναι σαν ημερολόγιο σε ξένα χέρια, και το Είμαστε σε Τριπ, είναι σελίδες ενός ημερολόγιου, από μέρες στην wild side of life, στα Εξάρχεια. Ο Βασίλης Πάντσιος, με τον δεύτερο δίσκο του, δημιουργεί έργο σταθμό, σημείο αναφοράς, στην ελληνική ροκ ιστορία. Δέκα τραγούδια ψυχής, ευαίσθητα και ταυτόχρονα σκληρά, κοφτερά, που τον τοποθετούν, ως ήθος και καλλιτεχνική αξία, πολύ κοντά στον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Ζήτησα από τον Βασίλη να μου μιλήσει για το έργο του, και ακολουθεί, το πρώτο μέρος από κείμενο που μου έστειλε. Συντομα, θα δημοσιεύσω και το δεύτερο μέρος...
Κατέβηκα νεαρός από την Κομοτηνή στην Αθήνα για να κάνω μουσική και να εξελιχτώ σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος.
Αντιλαμβανόμουν το ροκ όχι μόνο σαν είδος μουσικής αλλά και σαν στάση ζωής…
Έζησα 10 χρόνια στα Εξάρχεια μια εποχή με έντονες καταστάσεις, δυνατές εμπειρίες και συναισθηματική φόρτιση.
Μια εποχή που ήταν άκρως δημιουργική για μένα.
Η ιδέα για το άλμπουμ μου ήρθε αφού είχα επιστρέψει στην Κομοτηνή. Σαν να ήθελα να κλείσω ένα κύκλο, μια περίοδο της ζωής μου, κάτι σαν ημερολόγιο από τις μέρες μου στα Εξάρχεια…
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ήταν η αρχική μου ιδέα να ονομάσω το άλμπουμ αλλά σκέφτηκα μετά ότι σαν τίτλος θα ήταν απλά περιγραφικός και μονοπρόσωπος που θα αφορούσε μόνο εμένα, ενώ το ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΡΙΠ πιστεύω πως είναι πιο εσωτερικό και δυνατό σαν μήνυμα και εκτός από τη δική μου ψυχολογία αντανακλά και τις καταστάσεις που βιώνουμε και την ψυχοσύνθεση μας σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια…
10 χρόνια στη γύρα, 10 χρόνια στα Εξάρχεια, 10 ροκ τραγούδια…
10 χρόνια η δική μου μικρή ιστορία που μπορεί να μην έφτασε στους πολλούς αλλά εγώ την έζησα έντονα, με πάθος και στο έπακρο…
Έγραψα και πιο βαριά πιο άγρια κομμάτια, έγραψα και πιο ελαφρά.
Αυτά τα 10 όμως διάλεξα για το άλμπουμ…
Αυτά θεώρησα ότι ήταν αντιπροσωπευτικά μιας εποχής…
Και στην τελική αυτά τα κομμάτια ήμουν εγώ και κανένας άλλος…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω στους παλιούς φίλους και εξαιρετικούς μουσικούς Τάσο Σκούρα, Λεωνίδα Φιλίντα, Τάσο Καπζάλα και Νίκο Νικολόπουλο που με βοήθησαν στην παραγωγή.
Θα ήταν ευχής έργο αυτό το άλμπουμ να κυκλοφορήσει κάποτε σε CD
(η και σε βινύλιο ακόμα καλύτερα…)
Για την ώρα κυκλοφορεί μόνο ψηφιακά από την Spider Music.
Αντιλαμβανόμουν το ροκ όχι μόνο σαν είδος μουσικής αλλά και σαν στάση ζωής…
Έζησα 10 χρόνια στα Εξάρχεια μια εποχή με έντονες καταστάσεις, δυνατές εμπειρίες και συναισθηματική φόρτιση.
Μια εποχή που ήταν άκρως δημιουργική για μένα.
Η ιδέα για το άλμπουμ μου ήρθε αφού είχα επιστρέψει στην Κομοτηνή. Σαν να ήθελα να κλείσω ένα κύκλο, μια περίοδο της ζωής μου, κάτι σαν ημερολόγιο από τις μέρες μου στα Εξάρχεια…
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ήταν η αρχική μου ιδέα να ονομάσω το άλμπουμ αλλά σκέφτηκα μετά ότι σαν τίτλος θα ήταν απλά περιγραφικός και μονοπρόσωπος που θα αφορούσε μόνο εμένα, ενώ το ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΡΙΠ πιστεύω πως είναι πιο εσωτερικό και δυνατό σαν μήνυμα και εκτός από τη δική μου ψυχολογία αντανακλά και τις καταστάσεις που βιώνουμε και την ψυχοσύνθεση μας σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια…
10 χρόνια στη γύρα, 10 χρόνια στα Εξάρχεια, 10 ροκ τραγούδια…
10 χρόνια η δική μου μικρή ιστορία που μπορεί να μην έφτασε στους πολλούς αλλά εγώ την έζησα έντονα, με πάθος και στο έπακρο…
Έγραψα και πιο βαριά πιο άγρια κομμάτια, έγραψα και πιο ελαφρά.
Αυτά τα 10 όμως διάλεξα για το άλμπουμ…
Αυτά θεώρησα ότι ήταν αντιπροσωπευτικά μιας εποχής…
Και στην τελική αυτά τα κομμάτια ήμουν εγώ και κανένας άλλος…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω στους παλιούς φίλους και εξαιρετικούς μουσικούς Τάσο Σκούρα, Λεωνίδα Φιλίντα, Τάσο Καπζάλα και Νίκο Νικολόπουλο που με βοήθησαν στην παραγωγή.
Θα ήταν ευχής έργο αυτό το άλμπουμ να κυκλοφορήσει κάποτε σε CD
(η και σε βινύλιο ακόμα καλύτερα…)
Για την ώρα κυκλοφορεί μόνο ψηφιακά από την Spider Music.
Φλεβάρης του 95…το πρώτο διάστημα στην Αθήνα… είχα κατέβει από Κομοτηνή μετά το στρατό να βρω την τύχη μου… τρομάρα μου…πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…
Μετά από ένα χρόνο στη N.Σμύρνη βρήκα σπίτι με ένα φίλο για συγκάτοικο στα Εξάρχεια……ένα από τα πρώτα βράδια κατέβηκα στην πλατεία
μόνος μου…γύρισα 3 μπαρ κι έγινα λιάρδα με μπύρες και κρασιά…γυρνώντας σπίτι έγραψα το πρώτο μου πραγματικά ροκ κομμάτι…το ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΠΡΩΙ… Ένας πιτσιρικάς γεμάτος ενέργεια που δεν ήξερα τι να την κάνω…
‘’Και το σπίτι άδειο…και το σώμα άδειο…και το βλέμμα άδειο…’’ Είναι ζόρικο το συναίσθημα να είσαι νέος γεμάτος ενέργεια και να μην ξέρεις
τι να την κάνεις…Να θέλεις τόσα πράγματα, να νιώθεις τόσα συναισθήματα αλλά να βλέπεις ακίνητος να περνά η ζωή μπροστά σου…
Το ΔΙΑΣΤΗΜΑ μου βγήκε μετά από ένα παλιό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που είχα διαβάσει…εκανα παραλληλισμό τον ήρωα του
βιβλίου με τα δικά μου αδιέξοδα που βίωνα τότε…Που περνάνε οι μήνες και δεν συμβαίνει τίποτα…που μένει ο χρόνος ακίνητος και φρικάρεις…που κάθε ήχος ακούγεται επικίνδυνος…
Μια δύσκολη εποχή για μένα…είχα μπλέξει με λάθος συμβόλαιο σε λάθος εταιρία και περίμενα να αρχίσω ηχογραφήσεις σε κάποια κομμάτια μου
που ποτέ δεν άρχιζαν…ταυτόχρονα δεν έβρισκα δουλειά για καιρό… ούτε σε κάποιο μπαράκι το βράδυ για τραγούδι αλλά ούτε και κάποια πρωινή απασχόληση…με είχε πάρει από κάτω…
Το πλοίο που αναφέρεται είναι διαστημόπλοιο ουσιαστικά…Πλοίο η διαστημόπλοιο δεν έχει σημασία…είναι το μέσο που θες να έρθει επιτέλους να σε περάσει απέναντι γιατί αισθάνεσαι ότι κόλλησες…‘’Ξέρω στ αλήθεια τι ζητάς, στα παλιά λημέρια που γυρνάς…με την περιπέτεια οδηγό, κι ένα κρυφό μυστικισμό…
Σαν καράβι ακυβέρνητο, στο ποτάμι της ζωής
για βαριές φιλοσοφίες τώρα πια αδιαφορείς…’’
Είναι σκόρπιες φράσεις που μου έρχονταν σαν φλασιές και τις έγραφα σε χαρτοπετσέτες και άδεια πακέτα τσιγάρων στην Όστρια στα Εξάρχεια που σύχναζα τότε…οι καλοί φίλοι και οι παρέες ήταν η μόνη φωτεινή διέξοδος εκείνη τη δύσκολη περίοδο…
3.ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ
Το ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει…Ένας σκασμένος άνθρωπος βγήκε μια ανόητη Παρασκευή να πιεί μια μπύρα και να διασκεδάσει αλλά όπως έγινε το σκηνικό έσκασεπερισσότερο…Κόσμος χαμένος, κόσμος στημένος, κόσμος ψωνισμένος…
‘’Και φτάνω σ’ ένα μαγαζί, εκεί που ψάχνονται οι πιο πολλοί ασπρόμαυρος κόσμος ξελιγωμένοι, όλοι με την πάρτη τους ερωτευμένοι…’’
Σε άμεση συνάρτηση με τα ΒΑΜΠΙΡΙΑ που είχα γράψει την ίδια περίοδο….‘’κόσμος πάει κι έρχεται…για ένα καινούριο παραμύθι προσεύχεται…’’
Είναι περίεργο συναίσθημα κι είμαι σίγουρος πως το έχουν νιώσει οι περισσότεροι…Να είσαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους και να αισθάνεσαι μόνος…να βγαίνεις για να γουστάρεις μα τελικά να ξενερώνεις και να σκέφτεσαι…γιατί δεν άραξα σπίτι ο μαλάκας με καμιά μπύρα να δω τηλεόραση και να τηγανίσω κάνα αυγό?...όπως θα έλεγε κι ο αείμνηστος Κηλαηδόνης…
Ανήκει στην αγαπημένη μου κατηγορία στίχων. Αυτών που δεν είναι μια ποιητική συρραφή φράσεων (αφηρημένων πολλές φορές) αλλά περιγράφουν μια συγκεκριμένη ιστορία…
(μια παρασκευή βγήκα μονάχος μου, γυρνούσα εδώ κι εκεί, συνάντησα γυναίκες στο δρόμο, κατέληξα σε ένα μπαρ κλπ.)
Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ του δίσκου το οποίο επίσης διηγείται μια μικρή καθημερινή ιστορία…
Γενικά είναι δύσκολο να φτιάξεις μια ιστορία σε ένα κομμάτι και τα ανάλογα τραγούδια σπανίζουν. Παραδείγματα αγαπημένων τραγουδιών…
Το ’69 και Μπάμπης ο Φλου του Σιδηρόπουλου, Ήταν μια φορά του Ξυλούρη, Μια βραδιά στο λούκι των Κατσιμίχα, ο Κεμάλ του Χατζιδάκι…
4. ΟΝΕΙΡΑ ΧΥΜΑ
To ΟΝΕΙΡΑ ΧΥΜΑ είναι το μόνο ερωτικό κομμάτι του δίσκου και για αυτό τον λόγο το ξεχωρίζω…
Ένα τραγούδι που περιγράφει τον ανεκπλήρωτο έρωτα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που όλο θαρρείς πως το αγγίζεις και αυτό πάντα μυστηριωδώς εξαφανίζεται…
Με φόντο μια ατμοσφαιρική παραγωγή αποτυπώνει το αίσθημα της έλξης και του ψυχικού πόνου, την αίσθηση της θνητότητας που οι περισσότεροι έχουμε νιώσει κατά καιρούς και που λυτρώνεται μόνο μέσω του έρωτα…
H σύνδεση του έρωτα και του θανάτου είναι φυσικά πολύ αγαπημένο θέμα ‘’καταραμένων’’ ποιητών όπως ο Μπουκόφσκι, ο Ρεμπώ η ο Άλλαν Πόε…
Μου αρέσει επίσης πως οι στίχοι μου βγήκαν στο δεύτερο πρόσωπο…
Είναι σαν ο πρωταγωνιστής ενώ βασανίζεται με το ντέρτι του παράλληλα να ακούει μια φωνή να του περιγράφει τα συναισθήματα του…μια φωνή απόμακρη και αποστασιοποιημένη από αυτόν και το προσωπικό του δράμα…
Ξεχωριστό ρόλο στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του κομματιού έδωσε ο Τάσος Καπζάλας με το υπέροχο σαξόφωνο που παίζει…
Ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης και φίλος μου από την Κομοτηνή…
5. ΚΑΝΤΕ ΣΙΓΑ
Το ΚΑΝΤΕ ΣΙΓΑ είναι ένα καθαρά βιωματικό τραγούδι που έγραψα μια βραδιά που γινόνταν σοβαρά επεισόδια στα Εξάρχεια…
Παντού καπνογόνα, φωτιές στους κάδους…μια πνιγηρή ατμόσφαιρα… σειρήνες από πυροσβεστικά…ανθρωποι να τρέχουν πάνω κάτω…κοπέλες να τσιρίζουν…
Δεν θα ξεχάσω κι ένα ελικόπτερο των μπάτσων που έκοβε βόλτες από πάνω μας και έριχνε τον προβολέα του στους δρόμους…ταινία θρίλερ το σκηνικό…(για αυτό και το ελικόπτερο που κάνει πέρασμα μέσα στο κομμάτι…)
Ένας παραλογισμός βγαλμένος θαρρείς από βιβλίο του Κάφκα…
Κάτι τρέχει εδώ…ένιωσα…κάτι κυοφορείτε εδώ…ένα θηρίο…ένα τέρας…
‘’Κάντε σιγά μην ξυπνήσει το θηρίο που κοιμάται
έξω είναι νύχτα βαθιά, κι ο κόσμος φοβάται
Κάτι σειρήνες ακούω χαράματα στους δρόμους
άγρια πλάσματα βλέπω να βγαίνουν απ’ τους υπονόμους…’’
Έχοντας στο μυαλό μου το ‘’θηρίο’’ που κουβαλάει ο καθένας μέσα του και αναρωτιόμουν ποια είναι τα όρια αυτά που το ‘’θηρίο’’ μπορεί κάποια στιγμή να δραπετεύσει…
Και δυστυχώς είχα διακρίνει σωστά…μετά από λίγα χρόνια άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου…κι ακόμα είναι ανοιχτοί…
Το ΚΑΝΤΕ ΣΙΓΑ είναι το πρώτο single του νέου μου δίσκου ‘’ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΡΙΠ’’ και είναι ιδιαίτερη χαρά για μένα που το είπαμε ντουέτο με τον αγαπημένο φίλο και καλλιτέχνη Γιώργο Δημητριάδη. Έναν δημιουργό που εκτιμώ από παλιά όχι μόνο για τη μουσική του πορεία αλλά και για την ροκ στάση και φιλοσοφία του στη ζωή!
Διαβάστε το Δεύτερο Μέρος ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου