ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ Metro Decay.1983.

ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ
Metro Decay.1983.

Τρυπώ μ' αγκάθια τα λευκά σου χέρια,
το ξέρω, μα ο πόνος μη μας χωρίσει.
 Το κορμί σου αγγίζω, το μυαλό θολώνει,
τις ενοχές της ξερνάει η ψυχή.

Μα στ' αλήθεια δεν θέλω να σε χάσω, ναι.
Οι στιγμές αυτές ας μη χαθούνε, λες.
Δεν πρέπει...
Ο χρόνος πάντα ελπίδες φέρνει,
οι ελπίδες σβήνουν με τον καιρό,
μα κάτι στη ματιά μας βουβά ορίζει
έναν μαύρο κύκνο θαρρώ.
Κι αν πάψεις να νοιώθεις τις πληγές της νιότης
που σέρνουν τον ήχο της ντροπής.
Κι αν λήθη και δάκρυ το αίμα λερώσουν
κι αν φόβος λυγίσει τη γενναία ψυχή.
Δίχως νόημα δε θα ηχούν οι λέξεις, ναι,
τις στιγμές που σβήναμε τα ίχνη, ναι.

Ηδονή...

Φωτο 1: Οι Metro Decay, στο Άλσος Κηφισιάς, 1982. 

Μπροστά ο Αντώνης Μανιάτης, στη μέση ο Κώστας Μάστορης και τρίτος, ο Γιάννης Μανιάτης. Τίποτα στο στυλ των μαλλιών ή στο ντύσιμο, δεν δείχνει ότι εδώ έχουμε τα μέλη ενός συγκροτήματος New Wave. Ο λόγος είναι ότι οι Metro Decay ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Υπήρξαν οι εκφραστές της ψυχής 

και όχι οι ακόλουθοι μίας μόδας.

  
Φωτο 2: Ο Αντώνης Μανιάτης (ο στιχουργός του Μαύρου Κύκνου) στο προβάδικο στην Πλατεία Αμερικής που οι Metro Decay  χρησιμοποιούσαν σαν στούντιο μαζί με άλλα συγκροτήματα της Creep


 Ο Μαύρος Κύκνος των Metro Decay (οι στίχοι γράφτηκαν από τον Αντώνη Μανιάτη), είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια, της Μελαγχολικής Δεκαετίας, και του ελληνικού New Wave
Ο σχηματισμός του γκρουπ γίνεται το 1981, από τους δύο τότε δεκαοκτάχρονους φίλους, γείτονες και συμμαθητές Γιάννη Μανιάτη και Κώστα Μάστορη, αλλά και από τον δεκαπεντάχρονο αδελφό του Γιάννη, Αντώνη Μανιάτη. Γνωρίζουν ελάχιστα μουσική, αλλά έχουν την όρεξη κι αυτό φτάνει. Τα τρία ιδρυτικά μέλη, συνεργάζονται γρήγορα με τον Γιάννη Ροδίτη, που έχει πολύ καλύτερες μουσικές γνώσεις. Τον Μάιο του 1982, βαφτίζονται Metro Decay (Μητροπολιτική Παρακμή), για να εμφανιστούν για πρώτη φορά, στο Φεστιβάλ Ροκ Συγκροτημάτων, στο Κύτταρο, όπου και διακρίνονται.


  Ζουν σε μια γειτονιά στα Πατήσια (πολύ κοντά στο Σπόρτιγκ) και κάνουν παρέα με μέλη συγκροτημάτων του πανκ (Άουσβιτς, Ex Humans κ.α) όμως γρήγορα αποχωρίζονται το στρατευμένο πνεύμα του πανκ, γοητευμένοι περισσότερο από την εκλεπτυσμένη διάθεση του New Wave. Παίζουν από την αρχή δικά τους τραγούδια, αρνούμενοι πεισματικά, να μάθουν έστω, ξένες συνθέσεις. «Δεν μάθαμε να παίζουμε τίποτα ξένο, ούτε καν το Smoke on the water» είπε κάποτε, πολύ χαρακτηριστικά, ο Κώστας Μάστορης. Όλα τα τραγούδια, που παρουσίασαν μέχρι το 1983, είτε live είτε δισκογραφικά, είχαν ελληνικό στίχο, μια αξιοσημείωτη διαφορά από τα υπόλοιπα συγκροτήματα του New Wave, που στην συντριπτική πλειοψηφία εκφράζονταν στην αγγλική γλώσσα. Αργότερα , για αυτήν την επιλογή, οι ίδιοι είπαν ότι ήταν «μία τίμια και λογική προφανέστατα, επιλογή . Τα περί διεθνούς καριέρας που επικαλούντο τότε διάφοροι μας φαίνονταν (και ήταν, όπως αποδείχθηκε) κουραφέξαλα».
Οι Metro Decay, έπαιξαν ως support στους Birthday Party κατά το Τριήμερο στο Σπόρτιγκ, τον Σεπτέμβριο του 1982. Αμέσως μετά, αποχωρεί ο συνεργαζόμενος με αυτούς Γιάννης Ροδίτης, και οι τρεις ιδρυτές του γκρουπ, αποφασίζουν να αρνηθούν όλο το μέχρι τότε έργο τους, το οποίο ανήκε κυρίως στον Γιάννη Ροδίτη, και να συνθέσουν καινούργια τραγούδια με την προοπτική ενός άλμπουμ. Δουλεύουν εντατικά και γράφουν πρώτα τις Σκιές, τα Κειμήλια και λίγο αργότερα όλα όσα θα αποτελέσουν το άλμπουμ ΥΠΕΡΒΑΣΗ.
Η ηχογράφηση του άλμπουμ, γίνεται τον Νοέμβριο του 1983, οπότε και ουσιαστικά δημιουργούν και δίνουν ότι έχουν να δώσουν. Οι Metro Decay, στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα αυτού του μηνός. Μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ, και πριν ακόμη τελειώσει το remix, ο Κώστας Μάστορης πηγαίνει φαντάρος, οι δύο αδελφοί διάγουν σκοτεινές και πολύ προβληματικές καταστάσεις και το γκρουπ ουσιαστικά διαλύεται.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί το1984, από την εταιρεία Creep, και είναι έργο πολύ αντιπροσωπευτικό του ελληνικού New Wave, αφού αποτυπώνει καλά τη βασική διάθεση της συγκεκριμένης κουλτούρας.
Όλα τα τραγούδια, έχουν στίχο πολύ καλό, αλλά δυσνόητο για στρατευμένους και οργισμένους «ιδεολόγους». Διατυπώνονται σκέψεις εξαιρετικές πέρα από το κοινότοπο και το προφανές, περιγράφονται αδιέξοδα, στιγμές έκλαμψης και συνομιλίες ψυχών. Ο στίχος, σε πολλά σημεία, μοιάζει προφητικός, τόσο για το ελληνικό New Wave, όσο και για την ζωή μερικών εκ των μελών της Metro Decay. Για τελευταία φορά, πρέπει να θεωρηθεί ότι εμφανίστηκαν στην συναυλία της Γκράβας (23 Μαρτίου 1984), όπου ακόμη θυμίζουν κάτι από τους προηγούμενους εαυτούς τους. Η εμφάνιση του 1989, με αγγλικό στίχο και διαφορετική σύνθεση, δεν έχει την ίδια διάθεση και τίποτε δεν θυμίζει την αθωότητα, την μελαγχολική ποίηση, και την παράξενη ομορφιά που είχαν εκείνο τον μαγικό Νοέμβριο του 1983.