Ιδεολογία του Ροκ

Δεν υπάρχει ιδεολογία στο ροκ. Η ύπαρξη προηγείται κάθε ιδεολογίας. Για αρκετά χρόνια επικρατούσε η άποψη ότι το ροκ περιέχει μία, μοναδική και συγκεκριμένη ιδεολογία, την οποία συνήθως όριζαν σαν «αναρχική».

Η άποψη αυτή καλλιεργήθηκε από ομάδα διανοουμένων οι οποίοι προσπαθώντας στην Εποχή της Δικτατορίας να επιτεθούν στα θεωρούμενα εμπορικά και εφησυχασμένα τραγούδια, έφθασαν στο σημείο να απαξιώνουν και τα διαμάντια.

Ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Τάσος Φαληρέας και άλλα ιστορικά πρόσωπα της «σκηνής», τεμάχιζαν το ροκ με ιδεολογικό μαχαίρι, κρατούσαν το κατά τη γνώμη τους «επαναστατικό κομμάτι» και πετούσαν τα άλλα-τους Beatles για παράδειγμα- σαν μικροαστικά σκουπίδια. 


Το «παράδειγμα της αγγλίδας νοικοκυράς», που ήταν το βασικό επιχείρημα του Δημήτρη Πουλικάκου στην προσπάθειά του να αποδείξει τον «μικροαστικό χαρακτήρα» των Beatles, διατυπώθηκε τον Μάρτιο του 1972 στο περιοδικό ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΕΝΙΑ…

‘…το πρωί μια αγγλίδα νοικοκυρούλα σιδερώνει. Αν τυχόν στο τρανζίστορ της ακούγεται Μπήτλς, θα πει « Αχ, οι Μπήτλς!» και δεν   θ’αλλάξει σταθμό. Δεν θα συμβεί όμως το ίδιο  αν το τρανζίστορ παίζει Κάπταιν Μπήφχαρτ, τζαζ ή Στόουνς…’

Σύμφωνα με τη λογική του παραδείγματος

1.η νοικοκυρά είναι μικροαστή

2.η νοικοκυρά ακούει Beatles

3.άρα, οι Beatles είναι μικροαστοί.

Εκείνη την εποχή οι συζητήσεις ήταν έντονες και η νεολαία είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: «μπητλικοί» και «στοουνικοί».

Με τον χρόνο πάντως, οι απόψεις αυτές ξεπεράστηκαν και σήμερα οι περισσότεροι τείνουν να συμφωνήσουν ότι οι ιδέες του ροκ δεν μπαίνουν σε μαζική καταχώρηση. Οι συμμετέχοντες, έχουν όχι μόνον διαφορετικές αλλά συχνά και αντικρουόμενες ιδεολογίες. Και αυτό ακριβώς είναι η ομορφιά του φαινομένου: η μεγάλη συνάντηση των διαφορετικών. 



Το αδιάτακτο όμως της φύσης του ροκ, συγκέντρωσε τα πυρά όλων των διατεταγμένων και δέχθηκε από παντού σχεδόν επιθέσεις. Η παλαιοκομματική δεξιά, το χαρακτήρισε αλητεία και το χτύπησε με τους σκληρότερους αστυνομικούς τρόπους. Η αριστερά, το αποκήρυξε σαν «αντιδραστικό προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος» και «Αμερικάνικο τρόπο ζωής». Η νοοτροπία αυτή που στέρησε από την αριστερά αρκετά φωτεινά μυαλά, σήμερα έχει παραμεριστεί και έμειναν μόνον οι πικρές αναμνήσεις των διαγραφών  που δεν πλήγωσαν μόνον τους διαγραφέντες αλλά και τους αμείλικτους κομματικούς Ιαβέρηδες. Γιατί, όλοι αυτοί που διέγραφαν με μια μονοκονδυλιά τον κοινωνικό ρόλο του φαινομένου, διέγραφαν μαζί και τις δικές τους πολυτιμότερες ευαισθησίες.