Η Ιρις, το Ιράκι, η Ινδία (Απόσπασμα από ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ )

 Φωτο: Η Ίρις, η πριγκίπισσα των Φρικιών. Πέθανε το 1980, από od στην Ινδία.

Αυτές οι παράξενες ημέρες των φρίκων! Στην μνήμη μου φθάνουν τώρα πρόσωπα που έλαμψαν κάποτε σαν αστέρια.
Αποβιβάζονται σε σειρά τρομερή με χρώμα ξανά δροσερό και απόκοσμα μάτια. Από μακριά, με πιάνει σαν λάσο το βλέμμα της Ίριδας που οι φίλοι της, την αποκαλούσαν Ινδία

 Ένα βλέμμα άλλοτε ζεστό κι ανθισμένο και άλλοτε άδειο και παγερό, σαν χειμωνιάτικη νύχτα. Ιδού λοιπόν η Ίρις, το Ιράκι, η Ινδία, στο δωμάτιό της στην οδό Φωκίονος στην Κυψέλη. Στο μεγάλο καφέ έπιπλο που έμοιαζε με βιβλιοθήκη-γραφείο, βρίσκονταν όλοι οι δίσκοι που η κοπέλα συγκέντρωνε με πάθος συλλέκτη. Για τους δασκάλους της, η Ιστορία άρχιζε με τον Όμηρο και την Βίβλο, γι αυτήν, με τους Beatles και τους Rolling Stones.

Στους τοίχους του δωματίου, είχε κολλήσει ένα μεγάλο πόστερ του Lennon, ένα άλλο του Dylan και πολλές μικρότερες φωτογραφίες και σελίδες που είχε κόψει από περιοδικά που έδειχναν συγκροτήματα και πρόσωπα του Καλοκαιριού της Αγάπης. Οι γονείς της, νόμιζαν ότι οι φωτογραφίες, τα σύμβολα και τα ψυχεδελικά ρούχα, ήταν μόδα. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι όλα αυτά αποτελούσαν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας νέας θρησκείας. Τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα «ποιοι είμαστε και πού πάμε», εύρισκαν την απάντηση που δινόταν στο Woodstock «είμαστε Αστερόσκονη, είμαστε Χρυσαφένιοι και πηγαίνουμε στον Κήπο». Οι λέξεις αυτές ερμηνεύονταν μόνο με την μυστική τους έννοια, με άλλα λόγια, σήμαιναν αυτό που το κάθε φρικιό θα αποφάσιζε τι σημαίνουν.

Η Ίρις, έβαλε στο πικάπ τον αγαπημένο της δίσκο.

My Love 
she speaks like silence… 



Άναψε τσιγάρο και πήρε την στάση του λωτού πάνω στο μπρούτζινο κρεβάτι, τραγουδώντας μαζί με τον Dylan, κάνοντας ξανά και ξανά τις χαρακτηριστικές φιγούρες με τις παλάμες από όπου και την έλεγαν και Ινδία…

People carry roses, 
Make promises by the hours, 
My love she laughs like the flowers, 
Valentines can't buy her. 
Δυστυχώς. Η χίπικη εικόνα που συνέθετε μοναδικά το κορίτσι-Ινδία, στο πολύχρωμο δωμάτιο με τα αναμμένα ίνσενς και τις ψυχεδελικές αφίσες, καταστρεφόταν από ηχητικές ρουκέτες που εκτοξεύονταν από διαμέρισμα της απέναντι πολυκατοικίας … Διότι εκεί τραγουδούσε πολύ δυνατά χοντρή και μεσόκοπος νοικοκυρά το «Εγώ θα σ αγαπώ και μη σε νοιάζει» τη «Βαρκούλα του ψαρά» αλλά και διάφορες ψαλμωδίες αναλόγως της ημέρας. Και ανάμεσα από τα τραγούδια και τις ψαλμωδίες, η γειτόνισσα (η οποία φορούσε πάντα ρόμπα πουά), παρέμβαλλε και ηχηρότατες φράσεις όπως «Θα με φας βρε αλήτη!» καθώς εξαπέλυε ταυτόχρονα επίθεση στον γιο της.

«Ουάου!»

Η Ίρις, άρχισε να χοροπηδά περιμένοντας ερεθισμένη την πιο δυνατή από τις φωνές που ερχόταν τσιρίζοντας «Κάθε μέρα τέτοια ώρα ξυπνάς». Τι ρουκέτα! Καθώς η Ίρις την δεχόταν κατάστηθα, έπεφτε στο κρεβάτι, με βογκητό ηδονής, τρελαμένη που κάθε μέρα τέτοια ώρα ξύπναγε ο αλήτης.

Με κόκκινα από την έξαψη μάτια, γύρισε νευρικά και άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου. Βρήκε τα αποκόμματα με τις φωτογραφίες από το Νεπάλ και την Ινδία. Άκουσε το γνωστό «Δεν μας παρατάς μάνα» που περίμενε να το ακούσει ακριβώς τέτοια ώρα, έξι και μισή το απόγευμα. Ένα κλάμα μωρού, κι ένα φασαρζιόδικο καζανάκι. Κάτι πόρτες που έκλειναν σβουριχτές και μια τηλεόραση που έπαιζε δυνατά τη Λάσση. Πήρε βαθειά ανάσα σαν να ήταν ψηλά σε βουνό, και έμεινε με χαμόγελο έχοντας φόντο την αφίσα του Dylan.

Some speak of the future, 
My love she speaks softly, 
She knows there's no success like failure 
And that failure's no success at all.

Το μεγαλύτερό της όνειρο ήταν το μεγάλο ταξίδι προσκύνημα, με το Magic Bus, μαγικό λεωφορείο. Το φανταζόταν τόσο συχνά, τόσο έντονα που έλεγες ότι δεν πατούσε εδώ, το κορίτσι είχε ξεφύγει.
.