ΓΙΟΛΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Νύχτες με Λευκά Φτερά

Η Γιόλα Αναγνωστοπούλου. Φωτογραφία αγνώστου, 1979.

Η ποίηση της Γιόλας Αναγνωστοπούλου, αποκαλύπτει και την ψυχολογία του Κίτρινου Σούρουπου, της υποκουλτούρας εκείνης του ροκ, που αναζητώντας στις ουσίες το φως, βρήκε θάνατο φριχτό, στο σκοτάδι. Μέχρι τώρα, το ποιητικό της έργο, δεν είναι γνωστό, αφού καμιά από τις ποιητικές συλλογές που εξέδωσε, δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο. Ποιήματα της Αναγνωστοπούλου, τυπώθηκαν σε τρεις ποιητικές συλλογές: 
Ποιήματα (1972), 
Κατ Εικόνα και Ομοίωσιν (1973) και 
Οξείς Μετάλλου Ήχοι (1979). 

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Γιολάντας , ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 1972.

Το βασικό γνώρισμα της Γιόλας Αναγνωστοπούλου, είναι πως, στα ποιήματά της, συνομιλεί με τον εαυτό της. 

Αλλά στην περίπτωσή της, όταν λέμε «εαυτό», εννοούμε δύο πρόσωπα. Το ένα, είναι η Γιολάντα της λογικής, που μπορεί και βλέπει τον κίνδυνο και προσπαθεί να τον αποφύγει. Το άλλο, είναι το «Βλαμίθιο πλάσμα», η ίδια με άλλη διάθεση, όταν παραδίνεται στην αυτοκαταστροφή και στο πάθος.
Η λέξη Βλαμίθιο είναι ο σαρκαστικός χαρακτηρισμός που αποδίδει η ίδια στον δεύτερο εαυτό της: η συγχώνευση δύο λέξεων: Βλαμμένου και Ηλίθιου.
Υπάρχουν ποιήματα που μιλά στο Βλαμίθιο, και ποιήματα που, το Βλαμίθιο μιλά στην Γιολάντα.
Συνήθως, απευθύνεται στο Βλαμίθιο, πολύ ψυχρά και το βρίζει. Υπάρχουν φορές όμως, που του μιλά τρυφερά, σαν μητέρα που βλέπει το παιδί της να καταστρέφεται και πονάει.

Το ίδιο ισχύει και αντιστρόφως, όταν εκφράζεται δηλαδή σαν Βλαμίθιο πλάσμα. Σε αυτή την περίπτωση, ασκεί έντονη κριτική στην λογική της, και ταυτόχρονα, στην λογική της «υγιούς» κοινωνίας. Άλλοτε πάλι, γράφει σαν φοβισμένο Βλαμίθιο, που τρέμει και ζητά σωτηρία.

Το ποίημα «Νύχτες με Λευκά Φτερά», δεν υπάρχει σε καμία από τις τρεις ποιητικές συλλογές. Είναι από τα ποιήματα που βρέθηκαν σε χειρόγραφα, μετά τον θάνατό της.

Στη φωτο: Η δεύτερη ποιητική συλλογή, ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ, 1973


ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΛΕΥΚΑ ΦΤΕΡΑ

Ξέρω καλά
τις νύχτες όλες πού κρύβεσαι και τι περνάς
όταν φοράς
τα μαύρα τούλια κι άσπρα φτερά
για να ξεχνάς
Σε βλέπω πάλι
απελπισμένη τον έρωτα ψάχνεις να βρεις

Και ματωμένη στα σκοτάδια
τρόμους παλιούς ιχνηλατείς
Απόψε
μόνη ταξιδεύεις
δρόμους υγρούς και σκοτεινούς
Σκυφτή με μίσος
Απαρνιέσαι
Δεσμούς αναίτιους νοσηρούς
Σε θέλω
έτσι προδομένη
δίχως ελπίδες περιττές
Ένα ταξίδι χωρίς τέλος
στο παραμύθι και στο χτες
Είναι ο έρωτας μια ανάσα
είναι στιγμή που ακροβατεί
Ένα σκοινί στη μια του άκρη
είμαι εγώ
στην άλλη εσύ

Η τρίτη ποιητική συλλογή, ΟΞΕΙΣ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΗΧΟΙ, αφιερωμένη στον Παύλο Σιδηρόπουλο. 1979.

Στο ποίημα "Νύχτες με Λευκά Φτερά", η Γιόλα, μιλά στο Βλαμίθιο με κατανόηση.

«Ξέρω καλά...» γράφει «... τις νύχτες όλες πού κρύβεσαι και τι περνάς, όταν φοράς τα μαύρα τούλια κι άσπρα φτερά για να ξεχνάς...».

Η ποίηση γίνεται εξομολόγηση. Διότι, εδώ αναγνωρίζει πως ο αυτοκαταστροφικός τρόπος ζωής της, ουσιαστικά είναι μια προσπάθεια να κρυφτεί (πίσω από τα μαύρα της ρούχα και τούλια) και να ξεχάσει (βάζοντας άσπρα φτερά, δηλαδή παίρνοντας ηρωίνη). Απελπισμένη αναζητά τον έρωτα, και ματωμένη «ιχνηλατεί» παλαιούς τρόμους. Τι ήταν αυτοί οι «παλαιοί τρόμοι», πότε θα φύγουν και πώς; Σε αυτή την ερώτηση, δεν μπορεί να δώσει απάντηση, όπως γράφει σε άλλο της ποίημα «Το Τι το Πότε και το Πώς, τα τρία αναπάντητα ερωτήματα της ζωής μου». 

Βέβαια, δίνει μια κάποια εξήγηση, αφού γράφει πως αιτία των τρόμων, είναι δεσμοί «νοσηροί» και «αναίτιοι». Παλαιές προδοσίες λοιπόν, ή δεσμοί που βίωσε σαν προδοσίες.
Δεν ζητά να πάρει εκδίκηση. «Σε θέλω έτσι προδομένη», γράφει. Έτσι αισθάνεται ή έτσι, ηρωικά αποφασίζει να αισθάνεται: Καλύτερα προδομένη και χωρίς «ελπίδες περιττές». Αυτή είναι η συμβουλή που δίνει στο Βλαμίθιο. Ανγνωρίζει όμως ότι όλα αυτά είναι ένα ταξίδι στο «παραμύθι».
Τελικά, υπάρχει η εικόνα της ακροβασίας πάνω στο σκοινί της στιγμής. Η «στιγμή», έχει τεράστια σημασία για τη Γιολάντα. Σε άλλο της ποίημα, γράφει πως Θεός, είναι η στιγμή, «η στιγμή που τώρα ζω και είμαι νέα».
Η ακροβασία πάνω στο τεντωμένο σκοινί της στιγμής, φυσικά είναι μια εικόνα συνείδησης του κινδύνου. Αλλά, αυτός ο κίνδυνος ωραιοποιείται. Δύο, είναι οι «ακροβάτες» που ξεκινούν να περπατήσουν. Στην μία άκρη του σκοινιού η Γιολάντα, στην άλλη, ο εαυτός της, το Βλαμίθιο πλάσμα.