ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΣ

Ένα χιουμοριστικό κείμενο, με αρκετά όμως νοήματα,  για το spontaneous sex στην Τέχνη.

Στον φίλο Δημήτρη Κριτσωτάκη.

Η «Τούρτα Γενεθλίων» δεν είναι ένα συνηθισμένο θέμα στην Τέχνη. Βέβαια, το 2011, η πολυσυζητημένη Rihanna τραγούδησε το Birthday Cake, το οποίο και προκάλεσε αντικρουόμενες κρίσεις.

Στο εν λόγω τραγούδι, τούρτα γίνεται η ίδια η τραγουδίστρια, που μας προτείνει με προκλητικότητα, να «γλείψουμε» και να «δαγκώσουμε», από την άλλη όμως, μας απαγορεύει, με αυστηρότητα, να αγγίξουμε το ...γλυκό. Το τραγούδι παρουσιάστηκε και στη συναυλία της Rihanna στο Hackney (2012) αφού προηγουμένως, η καλλιτέχνιδα, πλησίασε το κοινό, επιδεικνύοντας τα καλλίγραμμα οπίσθιά της, λέγοντας «μάγκες δέστε τα, αλλά μην τολμήσετε να αγγίξετε».

Φέτος, στην αντίληψή μου, υπέπεσε, ένα άλλο καλλιτεχνικό έργο, και αυτό με τον τίτλο «Τούρτα Γενεθλίων».

Το έργο, προέρχεται από τον γνωστό εικαστικό Δημήτρη Κριτσωτάκη, ο οποίος μας έδωσε μια διαφορετική τούρτα, σε μορφή βιντεογραφήματος.

Διασκευάζοντας στίχους παραδοσιακού τραγουδιού, ο Κριτσωτάκης, αναφέρει

Πότε άσπρο πότε μαύρο, θέλω κόκκινο

λιώσε με και πέρασέ με από το κόσκινο

Birthday Cake from Dimitris Kritsotakis on Vimeo.

Τα υλικά που χρησιμοποιεί, ο συγκεκριμένος ζαχαροπλάστης, είναι: γράμματα, σχέδια, μια μύγα και έναν υπερήλικα που σβήνει τούρτα γενεθλίων.

Το νόημα του βιντεογραφήματος είναι ότι η ζωή είναι σύντομη και δεν αξίζει όταν είναι μαυρόασπρη. Η θαλερότητα του κόκκινου, αντιπαρατίθεται στην εικόνα του υπερήλικα, υπονοώντας ότι τα γεράματα έρχονται γρήγορα και η ζωή δεν περιμένει.

Όμως και αυτή την τούρτα, εγώ σαν θεατής, δεν μπορώ να την γευτώ, διότι με εμποδίζει η απαίσια μύγα.

Συνεπώς και τις δύο τούρτες, και αυτήν της Rihanna και αυτήν του Κριτσωτάκη, μπορώ να τις δω, να σκεφτώ τα νοήματα, αλλά κάτι (διαφορετικό για την κάθε μία) με εμποδίζει να πλησιάσω, όπως θα ήθελα.

Μένει να βλέπω και τις δύο από μακριά.

Πολύ γενικά μιλώντας, οι δύο τούρτες, αποτελούν παράλληλους κόσμους, έστω και αν ο Δημήτρης Κριτσωτάκης δεν έχει καμία σχέση με την καλλίγραμμη Rihanna. Και οι δύο, μας δείχνουν το ορεκτικό (ενίοτε λεγόμενο και κόκκινο πρόστυχο), μας το παρουσιάζουν κάτω από τη μύτη μας, ή το υπονοούν σαν ζητούμενο, αλλά τελικά, τζίφος, μας απαγορεύουν να αγγίξουμε.

Θα έλεγε κανείς: Τι διάολο ζαχαροπλάστες είναι αυτοί;

Θέλουμε επιτέλους μια τούρτα, και την θέλουμε τώρα.

Όμως, η Τέχνη, μας διδάσκει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι τα κόκκινα και ζωντανά της ζωής, είναι κατά κανόνα, απαγορευμένα.

Και αυτό, το δείχνει, τόσο η Rihanna με έναν επιτηδευμένο αλλά αξιοθαύμαστο θεατρικό τρόπο, όσο και ο Κριτσωτάκης, που τοποθετεί την απαισιότατη μύγα. Στον δεύτερο μάλιστα, δεν έχουμε μονάχα την απαγόρευση, αλλά και την υπενθύμιση της σήψης, της φθοράς, και των γηρατειών. Το απαίσιο ενυπάρχει μέσα στο θαλερό κόκκινο. Ζήσε το, όσο είναι καιρός, αλλά έχε κατά νου και τη μύγα. Αυτή είναι μια ανώτερη σκέψη.