ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ Νο 2

Θυμάμαι εκείνες τις νύχτες, την τρελή Εποχή των Κεραυνών.

Χαχαχα. Όλοι νομίζαμε τότε, πως κάτι πολύτιμο χάσαμε.

Ο Ίκαρος έλεγε «Που είσαι Θείε Κάρολε;»

Εγώ συνήθως ψιθύριζα τον στίχο του Αλέξη «Η μοναξιά μέσα στον άλλον, μέσα στο πάθος του άλλου».

Η Ηλέκτρα έγραφε «Στην αρχή υπάρχει ένα λάθος κι όλα μετά σωριάζονται λιπόθυμα». Χειρονομούσε αλλόκοτα στο σκοτάδι, στους αόρατους φίλους της, τραγουδώντας το Light My Fire.

Και η Πόπη!

Με σημάδεψε κατακούτελα αυτή η κοπέλα, όταν οπισθογράφησε το βιβλίο του Καρυωτάκη με το απίστευτο ποίημα...

Χθες, σήμερα, αύριο. Τίποτα.

Οι μέρες περνούν, οι ώρες δεν μετριούνται.

Μόνοι. Μόνοι. Μόνοι.

Αιμίλιε...

Τι άλλο θα μπορούσα να πω;

Το όνομά μου είναι...

Το πρόσωπό μου είναι...

Έντονη αναζήτηση αντικειμένων

Έννοιες που στροβιλίζουν τα μυαλά μας

Υποχωρώ

Παίρνω δεν θέλω να δώσω

Καμιά σχέση

Καμιά γελοιότητα

Όλα τελειώνουν εδώ, ακόμα και οι ελπίδες

Ακόμα και τα Όνειρα

Τέλος.Τέλος!

Τείχος ανθρώπινων υπάρξεων

Ιδέες, σκέψεις, ΜΗΔΕΝ.

Ποθητή Ιωσηφίνα, αγαπημένε Αιμίλιε.

Αυτό το ποίημα της, μας συγκλόνιζε όλους και ιδιαίτερα ο τελευταίος στίχος, τον είχαμε κάνει παντιέρα.

Χαχαχα. Η Ηλέκτρα συχνά, ανέβαινε πάνω  στο τραπέζια του Τουταγχαμόντα, εκείνο το μπαρ στα Εξάρχεια.

Την κοίταζαν όλοι με απορία.

Στεκόταν για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητη, και ξαφνικά έλεγε δυνατά, σηκώνοντας ταυτόχρονα το ιερατικό της χέρι...

Ποθητή Ιωσηφίνα, αγαπημένε Αιμίλιε!

Κλαίω από γέλια τώρα.

Μετά από πολλά χρόνια, συνάντησα πάλι την Πόπη.

Είχε πολύ διαφορετικό βλέμμα. Ήταν μια φωτογράφος επωνύμων. Νομίζω πως με έβρισε, όταν της θύμισα την Ποθητή Ιωσηφίνα.

Είμαι τόσο χαζός;

Πως μπορούσε να θυμάται τα σύρματα του κεραυνού;

Ο Αιμίλιος από καιρό, μας τελείωσε.

Και η Ποθητή Ιωσηφίνα, έμεινε μόνο στο δικό μου μυαλό, σαν ένα αχνό ψέμα.