Στο Παρίσι, την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014, δόθηκαν τα βραβεία, της Νέας Καλλιτεχνικής Σκηνής Μεσογείου.
Η Μαρία Τσάγκαρη, απέσπασε το πρώτο βραβείο. Το έργο της, θύμισε με ποιητικό τρόπο, την σωτήρια διαπίστωση : Ashes to Ashes, Dust to Dust. Δεν πρόκειται ακριβώς για Εγκατάσταση. Καλύτερα να το πούμε Performance με χαρακτηριστικά θρησκευτικής Τελετής.
Ένα μέρος της Τελετής: Φιλοτεχνείται, ένα έργο που γίνεται από Στάχτη. Αμέσως μετά, σκουπίζεται, η Στάχτη συλλέγεται σε γυάλινα δοχεία, για να χρησιμοποιηθεί πάλι. Το τελετουργικό, θυμίζει αρκετά τα Μάνταλα, των βουδιστών μοναχών που δημιουργούν έργα Τέχνης με άμμο, και αμέσως μετά, σκουπίζουν την άμμο και την σκορπίζουν στην θάλασσα.
Τι θέλουν να πουν όλα αυτά;
Υπάρχουν έργα, που γίνονται για να μείνουν. Εδώ, έχουμε μια διαφορετική λογική. Το έργο διαρκεί για πολύ λίγο, αλλά αυτή η προσωρινή διαδικασία, είναι μορφή προσευχής που έχει στόχο την εσωτερική αφύπνιση.Αν ο Κουνέλης, πρότεινε το 1963, μια προσωρινή Εγκατάσταση, με άλογα, θέλοντας να υπογραμμίσει μια συμπεριφορά, η Τσαγκάρη, προτείνει μια Τελετουργία, θέλοντας να θυμίσει μιαν Αλήθεια.
Oh Sweet Nothing! Ποιος
ήμουν πριν γεννηθώ; Ποιος θα είμαι μετά τον θάνατό μου; Ερωτήσεις που δεν έχουν
απάντηση, ή που, όπως κι αν απαντηθούν, με φέρνουν μπροστά στο κατώφλι που το λένε
Σκοτάδι. Υπάρχει μια υποψία, σαν μια
εσωτερική φωνή, που θέλεις να πνίξεις:Σκόνη ήσουν και σκόνη θα καταλήξεις!
Μην πνίξεις ποτέ αυτή τη φωνή. Χάθηκες.
Ανάμεσα στην γέννηση και στον θάνατο, μεσολαβεί το «εγώ». Αυτό το «εγώ», μπορεί να γίνει υπέροχο ή άθλιο, αναλόγως, αν θυμάται ή όχι, την σκόνη,
Είμαστε περαστικοί, σαν τα
πουλιά που αποδημούν.
Αυτός που ζει την κάθε στιγμή,
σαν να πρόκειται την άλλη στιγμή να πεθάνει, είναι εκείνος που ζει. Εκείνος που
ζει σαν να είναι αιώνιος, είναι νεκρός.
Η διοργάνωση του Βραβείου έγινε από την Pauline Simons, ιδρύτρια του HYam (Hydra for Artists of the Mediterranean), σε συνεργασία με το Ίδρυμα-Fondation Jean-Luc Lagardère.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου