ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΩΝ

Οι κρατικοδίαιτοι, δεν πάνε ποτέ για τα λίγα, πάνε για τα πολλά.

Το ποστ με τίτλο ΡΟΚ καιΚΡΑΤΟΣ, δημιούργησε αντιμαχόμενα αλλά ενδιαφέροντα σχόλια. Μερικά από αυτά, απέδωσαν με την λέξη «κρατικοδίαιτος», μια κατηγορία, επί δικαίων και αδίκων. Οφείλω, λοιπόν, να καταθέσω και την δική μου γνώμη...

Η λέξη «κρατικοδίαιτος», πρέπει να χρησιμοποιείται, μόνο για εκείνον, που με την φάμπρικα της πολιτικής διαπλοκής, απομυζά δημόσιο χρήμα. Δύο παραδείγματα:

Ένας μεγαλοεργολάβος, που αναλαμβάνει δημόσιο έργο, χρησιμοποιώντας πολιτικούς που έχει κατά την προεκλογική περίοδο χρηματοδοτήσει, είναι κρατικοδίαιτος.

Ένα στέλεχος κόμματος, που αναλαμβάνει δημόσιες θέσεις, υψηλά αμειβόμενες, με μοναδικό του προσόν, την κομματική ιδιότητα, είναι κρατικοδίαιτο.

Ο Συνταξιούχος, δεν είναι κρατικοδίαιτος, αν και συνταξιοδοτείται από το κράτος. Το Κράτος, με την έννοια της Δύναμης που ρυθμίζει και το συνταξιοδοτικό σύστημα σε μια κοινωνία.

Η λέξη κρατικοδίαιτος, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, σε περιπτώσεις, που επαγγελματίες χωρίς διαπλοκή, αμείβονται από το κράτος, για υπηρεσία ή εργασία που προσέφεραν ή προσφέρουν.

Ο Συνταξιούχος, δεν είναι κρατικοδίαιτος, παίρνει δικαιωματικά τα λεφτά του. Τι προτείνουν κάποιοι; Να μην υπάρχουν συνταξιούχοι;

Ένας Υδραυλικός, που καλείται να φτιάξει το καζανάκι τουαλέτας ενός Υπουργείου, φυσικά και δεν μπορεί να ονομαστεί κρατικοδίαιτος. 

Αλλά, και ένας Καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, ή ένας γιατρός, σε δημόσιο νοσοκομείο, δεν μπορούν ποτέ, να ονομαστούν κρατικοδίαιτοι. Προσφέρουν κοινωνικό έργο, και η Πολιτεία, έχει την υποχρέωση, να τους μισθοδοτήσει.  

Φοιτήτριες ζητούν το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού, να διατίθεται στην Παιδεία (1962). Φυσικά, η επιχορήγηση της Παιδείας από το κράτος, δεν την κάνει "κρατικοδίαιτη"...

Οι μαθητές, που παίρνουν δωρεάν τα βιβλία από το κράτος, είναι «κρατικοδίαιτοι»; Όχι βέβαια. Θέλουμε δωρεάν Παιδεία και θέλουμε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του Κρατικού Προϋπολογισμού, να δίνεται στην Παιδεία. Δεν θέλουμε Κράτος που δαπανά μόνο για Εξοπλισμούς, ούτε τα λεφτά του ελληνικού λαού να καταλήγουν στους κρατικοδίαιτους και στις κομματικές τσέπες. 

Φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, διαμαρτύρονται για την μείωση της κρατικής χορηγίας. Η Σχολή, χρηματοδοτείται από το κράτος, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "κρατικοδίαιτη"...

Υπάρχουν καλλιτέχνες κρατικοδίαιτοι;

Βεβαίως. Και είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι.

Βασικό τους γνώρισμα, είναι ότι, θέτουν την «τέχνη» τους, στην υπηρεσία του κόμματος που κυβερνά.

Όμως, ένας καλλιτέχνης, που μισθοδοτείται ή επιχορηγείται από το κράτος, χωρίς να υπάρχει διαπλοκή, δεν μπορεί να ονομαστεί κρατικοδίαιτος.

Ο Μουσικός στην Ορχήστρα της Δημόσιας Ραδιοφωνίας, είναι κρατικοδίαιτος; Ή μήπως πρέπει ν βρει άλλη βιοποριστική δουλειά, και να παίζει βιολί, μόνο από χόμπι; Ο Καθηγητής (καλλιτέχνης ο ίδιος), στη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι κρατικοδίαιτος;

Επίσης:

Μια θεατρική ομάδα νέων ανθρώπων, μια ομάδα νέων χορευτών, αυτοί που δεν έχουν λεφτά να νοικιάσουν ένα χώρο, και κάνουν πρόβες στο δρόμο... όλοι αυτοί ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να επιχορηγηθούν και ΠΡΕΠΕΙ. Διαφορετικά έχουμε κράτος ΜΑΪΜΟΥ που τα λεφτά του φορολογούμενου, πάνε σε επιτήδειες τσέπες.

Ακόμη:

Θέλουμε, οι καλλιτέχνες που γέρασαν, και δεν μπόρεσαν να έχουν μια σύνταξη, να μην πεθάνουν στην ψάθα. Για ένα μεγάλο καλλιτέχνη, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, το Κράτος, να του χορηγήσει τιμητική σύνταξη. Δεν του κάνει χάρη. Ο Καλλιτέχνης, και μόνο που υπάρχει, κάνει χάρη στο Κράτος.

Αντώνης Τουρκογιώργης. Φίλοι του κατόρθωσαν τελικά και πίεσαν το Υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να του χορηγηθεί τιμητική σύνταξη, μετά το χτύπημα της αρρώστιας. Δεν μπορεί να θεωρηθεί, κρατικοδίαιτος...

Όλοι είπαμε, να πάρει τιμητική σύνταξη ο Αντώνης Τουρκογιώργης που τόσα πρόσφερε, αλλά το έφερε η ατυχία, και βρέθηκε σε ανάγκη. Μπορεί να πει κανείς τώρα, πως είναι κρατικοδίαιτος ο Αντώνης Τουρκογιώργης;

Δεν θέλουμε να τα χαρίζουμε τα λεφτά του λαού μας, θέλουμε τον έλεγχο, να μην πηγαίνουν στον βρόντο. Όλοι, όσοι λένε, καμιά επαφή με κρατικά λεφτά, έχουν λάθος. Τι σημαίνει κρατικά; Δικά μας είναι. Και αν δεν μεριμνήσουμε εμείς, για τα δικά μας λεφτά, θα τα φάνε οι κρατικοδίαιτοι και τα άλλα λαμόγια, που παρεπιδημούν στα διάφορα υπουργεία. 

Η περίπτωση του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Έρχομαι τώρα στην περίπτωση του Παύλου Σιδηρόπουλου, που κατηγορήθηκε από μερικούς, ότι υπήρξε κρατικοδίαιτος, αφού μετείχε σε κομματικά φεστιβάλ.

Είναι μια κατηγορία αστεία, που αν την δεις στις πραγματικές διαστάσεις της, καταρρέει.

Κατ αρχήν, ο Παύλος, δεν συμμετείχε ποτέ σαν οπαδός, αλλά ως αυτόνομος καλλιτέχνης. Δεν τραγουδούσε δηλαδή, λέγοντας ή υπονοώντας, ψηφίστε το τάδε  κόμμα.

Τραγουδούσε για να πει τις δικές του απόψεις και να μεταφέρει τα δικά του μηνύματα, ανεξάρτητα πάντα από το ακροατήριό του. Σε μία μάλιστα περίπτωση, που έχει καταγραφεί, καλεσμένος από τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ, στα Γιάννενα, διατύπωσε ανοιχτά, την κριτική του, στον Ανδρέα Παπανδρέου.

Δεν υπάρχει πουθενά, δήλωση του Σιδηρόπουλου, με την οποία να υποστηρίζει κάποιο κόμμα. Το αντίθετο. Υπάρχουν κριτικές παρατηρήσεις. Κάνει κριτική σε όλους, στην Αριστερά, στην Δεξιά, στο ΠΑΣΟΚ της εποχής, ακόμη και στις αναρχικές ομάδες. Αν ήταν ΠΑΣΟΚ, αν υποστήριζε έργω και λόγω, κάποιο κόμμα, τότε, ναι, θα μπορούσες να τον κατηγορήσεις για διαπλοκή. Αλλά, ο Παύλος, πολιτικά, δεν ήταν με κανέναν.

Γεννιέται, όμως η απορία, αν ήταν αυτόνομος, τότε, τι δουλειά είχε, να τραγουδά σε φεστιβάλ κομματικής νεολαίας;

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ: Το αναγραφόμενο, στην επιτύμβια πλάκα του Jim Morrison. Ο καλλιτέχνης, πορεύεται πάντα κατά τις επιταγές της ψυχής του...

Θα απαντήσω, με το γνωστό επιτύμβιο, που μας το θύμισε ο ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ. «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ». Κατά τον δικό του, δηλαδή, τρόπο σκέψης, αποφάσισε να εμφανίζεται, όποιοι και αν τον καλούσαν, εκτός αν ήταν φασίστες. Αυτό του όριζε ο «δαίμονας» του μυαλού του: Πήγαινε παντού, για να πεις αυτά που πιστεύεις.

Όμως, θα πουν κάποιοι, για τις εμφανίσεις του, έπαιρνε χρήματα, δεν πήγαινε δωρεάν...

Η παρατήρηση, μοιάζει να έχει βάση, αλλά δεν έχει. Ο καλλιτέχνης, εκτός από λειτούργημα, ασκεί και ένα επάγγελμα, πρέπει να ζήσει. Είναι εύκολο, να πεις, οι ζωγράφοι να κάνουν πίνακες, και μετά να τους μοιράζουν δωρεάν στον δρόμο, αλλά, αυτό είναι ανέφικτο.

Έρχομαι πάλι στον Παύλο. Πόσα άραγε, λεφτά έβγαλε; Και με αυτά που έβγαλε, έγινε πλούσιος; Όλοι το ξέρουν. Ο Σιδηρόπουλος, ποτέ δεν απέκτησε δικό του σπίτι. Περιουσία; Ποιος ήρθε; Δεν απέκτησε τίποτα.  

Πολλές φορές, εμφανιζόταν χωρίς αμοιβή.

Όταν, για παράδειγμα, τον κάλεσε ο Αβεσαλώμ, στην Κορινθία, στις εκδηλώσεις που διοργάνωνε (και ακόμα διοργανώνει) η ομάδα Rock In Kiato, ο Παύλος πήγε. Μετά τη συναυλία, ο Αβεσαλώμ, του ανακοίνωσε, πως τα έσοδα από τα εισιτήρια, έφθαναν για να πληρωθούν ή οι τεχνικοί ή εκείνος. Τότε, ο Παύλος χαμογέλασε και δεν ζήτησε χρήματα.

Αυτά, αποτελούν την δική μου άποψη περί «κρατικοδίαιτων». Όλες, οι απόψεις, είναι σεβαστές, και πρέπει να διατυπώνονται χωρίς φόβο, αρκεί να μην περιέχουν εμπάθεια. Είναι άδικο, πάντως, καλλιτέχνες, που πρόσφεραν πολλά, να απαξιώνονται με πρόχειρες κατηγορίες, σαν αυτή του «κρατικοδίαιτου» .