Εκείνες τις μέρες του
Δεκέμβρη του 2008, ένα ποτάμι οργής ξεχείλισε στην Αθήνα, ύστερα από την
δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (6 Δεκεμβρίου), από τον
Ειδικό Φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας, Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Οι μέρες, ονομάστηκαν από τους
φίλους του αδικοχαμένου νεαρού, «Μέρες του Αλέξη».
Μεγάλες ταραχές και
καταστροφές σημειώθηκαν, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, τον
Πειραιά, τα Ιωάννινα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Κομοτηνή, τον Βόλο,
τη Ρόδο, τη Μυτιλήνη, την Κέρκυρα και το Αγρίνιο.
Στέκομαι στα λόγια του τότε
Υπουργού Εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος μιλώντας στη Βουλή, είπε...
«Πρόκειται για μία δολοφονική πράξη. Η περίπτωση του κατηγορουμένου θα πρέπει να διδάσκεται στις αστυνομικές ακαδημίες ως παράδειγμα προς αποφυγή».
Προκόπης Παυλόπουλος, δήλωση στη Βουλή (11/12/2008)
Η περίπτωση Κορκονέα, δείχνει,
ότι στο αστυνομικό σώμα, κατορθώνουν και μπαίνουν, και κάποιοι, όχι με τη
διάθεση να υπηρετήσουν και να προστατεύσουν τον πολίτη, αλλά με τη διάθεση να
κάνουν επίδειξη του τσαμπουκά τους. Κάποιοι, που διακατέχονται από συναισθήματα
μίσους για κάθε τι το διαφορετικό ή νεανικό, αφού τα ερμηνεύουν σαν ανήθικα,
αλήτικα και τελικά επικίνδυνα, για την «ιδανική» κοινωνία που έχουν στο
αρρωστημένο μυαλό τους.
Στο σκεπτικό της πρωτόδικης
απόφασης η συμπεριφορά του Επαμεινώνδα Κορκονέα χαρακτηρίζεται «εριστική,
ανάρμοστη και προκλητική».
«Χρησιμοποίησε το όπλο του
και πυροβόλησε προς εκτόνωση του θυμού του και στείρα ικανοποίηση της κακώς
εννοούμενης υπερηφάνειας του , αν όχι κατά την αυθαίρετη εκτίμηση του ιδίου
ανδρικού φιλότιμου», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο πολυσέλιδο σκεπτικό στο
οποίο τονίζεται ότι μια από τις αιτίες που όπλισαν το χέρι του ήταν η
«ακατάσχετη επιθυμία του να προκαλέσει με κάθε τρόπο άοπλα νεαρά άτομα και να
κάνει επίδειξη ισχύος, εμφορούμενος από την ασφάλεια που του παρείχε η κατοχή
του οπλισμού του».
Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν,
είναι τι έκανε η ελληνική Πολιτεία, ώστε να αποκλείσει αυτούς τους βαρύμαγκες,
από την Αστυνομία. Δημιουργήθηκε τελικά, ο μηχανισμός αποκλεισμού, ή έστω, με
αφορμή την «περίπτωση Κορκονέα», το μάθημα της Αγωγής του Αστυνομικού; Νομίζω
πώς, όχι.
Βεβαίως και υπήρξε τιμωρία. Ο
Κορκονέας έφαγε ισόβια. Αλλά, όσο δεν υπάρχει ο μηχανισμός, που θα αποκλείει
τέτοιους βαρύμαγκες-τιμωρούς, από το αστυνομικό σώμα, τέτοια φαινόμενα,
δυστυχώς θα επαναληφθούν. Ο άνθρωπος με φασιστική νοοτροπία, κατά κανόνα,
μπορεί να υποκρίνεται, αλλά δεν αλλάζει. Έτσι, όλοι αυτοί, που έχουν
παρεισφρήσει στα σώματα ασφαλείας, και διακατέχονται από αυτές τις αρρωστημένες
ιδέες, όπου βρουν την ευκαιρία, και την μπουνιά, και την κλωτσιά, και τον
πυροβολισμό θα ρίξουν.
Όχι, δεν πιστεύω, ότι όλοι οι
μπάτσοι, είναι γουρούνια - δολοφόνοι, όπως λέει το γνωστό σύνθημα. Έχω γνωρίσει μπάτσους που είναι διαμάντια.
Αλλά, έχω γνωρίσει και μπάτσους, που έχουν φασιστική νοοτροπία.
Η άνανδρη δολοφονία του
Αλέξη, πυροδότησε μια σειρά ταραχών και έφερε ή επανέφερε, αιτήματα κοινωνικά
και πολιτικά. Ακόμη, γράφτηκαν και τραγούδια. Τα περισσότερα, όπως ήταν φυσικό,
λόγω της ηλικίας του νεκρού, ήταν από τον χώρο του χιπ-χοπ.
Θα πρέπει να δούμε με θάρρος
και να ερμηνεύσουμε σωστά, αυτά τα τραγούδια.
Ένα δείγμα από αυτά, παραθέτω
στο τέλος του ποστ. Εκφράζουν το κοινό αίσθημα της Θλίψης και της Οργής, αλλά
όχι και κοινή ποιότητα σκέψης.
Υπάρχουν τραγούδια, όπως το
«Οι Νύχτες του Αλέξη» που ρίχνουν τις ευθύνες, συνολικά στους αστυνομικούς, δεν
κάνουν διάκριση, και ζητούν εκδίκηση...
Ακόμα δεν είπαμε
την τελευταία λέξη
μπάτσοι θα πληρώσετε
το αίμα του Αλέξη
όλοι σας, θα πληρώσετε
το αίμα του Αλέξη
Στο «Θα κάνω Ντου το Νου σου», η ευθύνη
αποδίδεται και στους δικαστικούς και στους πολιτικούς, χωρίς διάκριση...
Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν τ
΄άλλο
από το παραδικαστικό, σε ποιο
μεγάλο
και τελικά, υπάρχει η απόφαση
για Ντου, κατά της Εξουσίας.
Υπάρχουν όμως και τραγούδια
που εκφράζουν απογοήτευση, ακόμη και αίσθηση Ήττας. Στο «Μεσίστιες Σημαίες»,
για παράδειγμα, ο MC, αφού πενθεί για ένα κόσμο
εφιάλτη (ναρκωτικά, άστεγους, ανεργία κλπ), κρατά απλά μεσίστιες τις σημαίες,
μην πιστεύοντας ότι μπορεί ν αλλάξει κάτι.
Κουράστηκα να πολεμάω
Ύδρες Λερναίες
και μία να σκοτώσω
πάλι βγαίνουνε νέες
Γι αυτό απόψε
σήκωσα μεσίστιες σημαίες
Θα πρέπει να έχουμε πάντα
υπόψη μας, τον τόπο, τα πρόσωπα και τον χρόνο. Όλα αυτά τα τραγούδια, έχουν γραφτεί, από νέους ανθρώπους που
κατά κανόνα, είναι πολύ οργισμένοι και συνεπώς, απόλυτοι στις απόψεις.
Όμως, πέρα από τις
ιδεολογικές διαφορές, που μπορεί να έχει κανείς, δεν πρέπει ποτέ να τα αγνοήσει
και να μην δει την κραυγή αγανάκτησης.
Η αγανάκτηση αυτή, στη βάση
της είναι δίκαιη. Αν λοιπόν, η Πολιτεία, δεν θέλει να έχουν έτσι τα πράγματα,
αν δεν επιθυμεί να υπάρχει σε πολλούς νέους, αυτή η διάθεση για Ντου, θα πρέπει
να αποδείξει ότι δημιουργεί μηχανισμούς που αποκλείουν αδικίες,
αυθαιρεσίες και φασιστικές νοοτροπίες.
Θα πρέπει, ως πράξη αποσυμφόρησης,
να απλώσει ένα χέρι στους νέους. Αλλά αυτό δεν γίνεται ποτέ με αστυνομικά
μέτρα. Πρέπει να υπάρξουν εκείνοι οι σύμβουλοι, που δεν θα έχουν σκουριασμένες και
μαύρες ιδέες. Διαφορετικά, θα βρίσκεται πάντα απειλητικό, αυτό το χάσμα που
διαχωρίζει την Πολιτεία από τα νέα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου