ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΡΑΠ ΚΑΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΡΑΠ

Φωτο : 12ος Πίθηκος

Το ραπ, ένα από τα στοιχεία του Χιπ-Χοπ, στην αυθεντική του μορφή, ουδεμία σχέση έχει με το ψευδεπίγραφο ραπ, που προβάλλεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (πολλοί τα χαρακτηρίζουν και Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης. Συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό, για μερικά από αυτά). 

Από όλα τα είδη, της σημερινής νεανικής έκφρασης, το ραπ, είναι εκείνο, που περιγράφει με μεγαλύτερη δύναμη, το τι συμβαίνει στην κοινωνία, και το πώς, ένας νέος άνθρωπος, βιώνει την Κρίση στην Ελλάδα.

Η σπουδαία αυτή καλλιτεχνική συμπεριφορά,  φυσικά και δεν υπάρχει (δεν είναι επιθυμητή), στο μπουζουκοραπ, που πλασάρεται από τα Ιδιωτικά κανάλια.

Στα βασικά του αυθεντικού ραπ, είναι:

1-Ο ελληνικός στίχος.

Όλα τα τραγούδια του χιπ-χοπ, είναι σε ελληνικό στίχο. Αυτό, γίνεται, διότι, η ανάγκη για μετάδοση του μηνύματος, η ανάγκη να γίνει κατανοητή η καταγγελία, η οργή απέναντι στην αδικία, δεν αφήνει περιθώρια, να χρησιμοποιηθεί η αγγλική γλώσσα, παρόλο που, το ραπ,  σαν ιδίωμα, δεν είναι εγχώριο.

2-Η έντονη καταγγελία στο ήθος.

Το ραπ, είναι έντονα στρατευμένο. Στρέφεται με μεγάλη οργή, ενάντια στην κοινωνική αδικία, και απεχθάνεται τους πάσης μορφής βολεμένους. Καταγγέλλει. Η καταγγελία, δεν περιορίζεται μόνο, στο πολιτικό επίπεδο, αλλά επεκτείνεται, και στο στυλ ζωής. Κατακρίνει έντονα, το στυλ lifestyle, που προβάλλεται σαν επιτυχημένο, από διάφορες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

Η έντονη αυτή μορφή κριτικής, είναι ανύπαρκτη στο  ψευδεπίγραφο χιπ-χοπ, που αρκείται σε ρηχό ερωτικό στίχο. Ερωτικός στίχος, υπάρχει και στο αυθεντικό ραπ, αλλά είναι άλλης ποιότητας.

Ως παραδείγματα αυθεντικού ραπ, παραθέτω επτά τραγούδια.

Ο Ρουφιάνος, του 12ου Πίθηκου, καταγγέλλει τον κάθε ρουφιάνο, που παρεπιδημεί στον δημοσιογραφικό χώρο, στον τρατό, στην δουλειά, στην κοινωνία,

Το Ογδαπέντε, του Ραψωδού Φιλόλογου, αναπολεί μια ζωή, με λιγότερη τεχνολογία, αλλά με περισσότερο αθωότητα. Κάνει εντύπωση σε αυτό το τραγούδι, η ικανότητα του Ραψωδού, να ραπάρει με τέτοια ταχύτητα.

Οι Γειτονιές (Ζήνων, Θελητικός, Raf, Μικρός Κλέφτης) αποτελεί μια βόλτα στην άγρια, αλλά πραγματική ζωή της πόλης. Τις εικόνες αυτές, σπάνια θα δείτε από την Τηλεόραση. Το Μόνιμα Βροχή  (Lex, Φορτσάτος, Jamal, Πελίνα) είναι το αίσθημα, που βιώνουν, στις γειτονιές της φρίκης. Η αίσθηση μιας μόνιμης βροχής, και η παρέα με τις λέρες που μοιάζει σαν προστατευτική ομπρέλα.  Οι Εικόνες (12^ος Πίθηκος και Πελίνα) αναφέρεται στις εικόνες που κατασκευάζουν καθημερινά οι τηλεοράσεις, για την κοινωνική μας αλλοτρίωση. Το Εν Πλω (Dogmother/Neon) είναι ορισμός του Χιπ-Χοπ: Εν Πλω, στη Ροή, στο λεγόμενο Flow, η γλώσσα του σώματος, και η τέχνη να υπονοείς αυτό που άλλος επιμένει να ορίσεις. Εκπληκτικό τραγούδι, μπράβο στην Έλενα! Το Ξέρω πια πόσο διαρκεί (Ταφ Λάθος), είναι ένα παράδειγμα, ότι το Χιπ-χοπ, έχει και ερωτικό τραγούδι. Είναι φυσικό. Και ο αντάρτης έχει στιγμές έρωτα, και αν δεν υπάρχουν αυτές, δεν είναι αντάρτης.

Μπουζουκοράπ.

Αν αναζητήσουμε να βρούμε αυτά τα χαρακτηριστικά, στο τραγούδι που πλασάρεται σαν ραπ, από τις τηλεοράσεις και το εμπόριο, δεν θα τα βρούμε. Το ψευδεπίγραφο χιπ-χοπ, κατά κανόνα είναι κιτς, ή κατασκευή να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας μεγάλης πίστας. Μπουζουκοτράγουδο δηλαδή, μεταμφιεσμένο. Στην κατηγορία αυτή, ανήκει για παράδειγμα, και το Πηδάω στα Κύματα του Stavento,

Ο κύριος, πηδάει λέει τα κύματα. Κανένα πρόβλημα, ό,τι θέλει καθένας, μπορεί να πηδάει. Το πρόβλημα είναι με την αισθητική, που αγγίζει το κιτς. Ο στιχουργός, περιγράφει την εγκατάλειψή του, από την άπιστη, που συνεχίζει όμως να αγαπά, και ευτυχώς που, του έχουν απομείνει από αυτήν, δύο ... κυλόττες! Θαυμάστε στίχο:

έχω ξεμείνει μονάχα με κάνα δυο εσώρουχά σου
γύρισε πίσω να τα βάλεις, δε θα είμαι εδώ
ψέματα λέω, εδώ θα `μαι απλά ίσως κρυφτώ
μοιάζουν με κύματα οι μέρες, μα εγώ τα πηδώ
αρκεί στην πόρτα σου όταν φτάσω άλλονε να μη δω

Ο στίχος, είναι επιπέδου "αμάρτησα για την γκόμενά μου", αλλά ανεβαίνει επίπεδο, στην λάιβ εκτέλεση, όταν ο Stavento παρουσιάζει την Πάολα, για να ...πηδήξουν τα κύματα μαζί. 

Δεν είναι μόνο ο Stavento. Μια σειρά, παρουσιαζόμενων σαν ραπερ, κρατούν το μαντήλι σε Πάολες, Ρέμους, Πανταζήδες και άλλους μπουζουκόβιους, λειτουργώντας έτσι σαν νεροκουβαλητές της σόου μπιζ. Τι δουλειά έχουν αλήθεια, όλοι αυτοί, με το αυθεντικό Χιπ-χοπ;