80’s the musical- Δύο αντίθετες απόψεις

Φωτογραφία: Γιώργος Καβαλλιεράκης

Διαβάστε δύο αντιδιαμετρικές γνώμες για την θεατρική παράσταση του Γιώργου Βάλαρη και Στέλιου Παπαδόπουλου, καθώς και ένα σχόλιο του μπλογκ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.

1. Η κριτική/παρουσίαση (απόσπασμα) του Βασίλη Νάτσιου

http://cosmopoliti.com

Βασικά μιλάμε για μεγάλη φάση!

Είναι δυνατόν να υπάρχει θεατρικό έργο, που να χειροκροτάς, να τραγουδάς και να θες να χορέψεις, από την αρχή ως το τέλος;

Υπάρχει και βρίσκεται στο Θέατρο Πειραιώς 131...

Έξυπνη ιδέα, όλη η σκηνή να είναι η ντίσκο 80 και να συμβαίνουν διάφορες καταστάσεις εκεί, ευκαιρία για χορό και τραγούδι, ο Σταμάτης Γαρδέλης νομίζεις ότι ήρθε κατευθείαν από πάρτι της Μανίνας, χωρίς να έχει περάσει μέρα από πάνω του,

ιδανική διανομή οι τραγουδίστριες Κοίτη Γαρμπή, Ελένη Φουρέιρα, Ήβη Αδάμου, στις οποίες το θέατρο ταιριάζει πολύ...

2. Η κριτική του Κώστα Μάστορη

στην σελίδα του στο fb

Με πρωταγωνιστη τον Γαρδελη στο προσωπο του οποιου μου θυμιζει συμπυκνωμενες ολες τις ελληνικες παρακμιακες βιντεοσαχλαμαρες των 80's ανεβαινει αυτη η παρασταση-αρπαχτη. Προφανως η παραγωγη πονταρει αφ´ ενος μεν στο αισθημα νοσταλγιας των σημερινων πενηνταεξηνταρηδων που θα θελησουν να ξαναζησουν τις βραδυες που εζησαν στις Μπαρμπαρελες και στις ελαφρολαικες πιστες, αφ ετερου δε βλεποντας ως υπαρχει ενα κυμα αναβιωσης των 80's σε διαφορα επιπεδα θελει και η σαχλα να φαει κι αυτη κατι απο τη πιτα. Για αλλη μια φορα βεβαια τα αντανακλαστικα τους θυμιζουν μεθυσμενο βραδυποδα. Το ιδιο ειχε συμβει και τοτε. Θυμηθηκα λοιπον ενα περιστατικο το οποιο ειχα ξεχασει εντελως: Πρεπει να ηταν 1982, ειχαμε σχηματισει με τους αφους Μανιατη και τον Γιαννη Ροδιτη το μουσικο συγκροτημα Metro Decay και εχουμε ηδη παιξει στο Ritz και στο Κυτταρο οπου και γνωρισα τη Φαιη, μια (μαλλον ψυχοπαθη) ηθοποιο με την οποια εμπλεξα για ενα διαστημα. Η Φαιη λοιπον μου διεμηνυσε πως γυριζοταν μια ταινια και πως η παραγωγη χρειαζοταν ενα συγκροτημα "πανκ". Εμεις πανκ δεν παιζαμε, αλλα για τους ελληνες κινηματογραφιστες ηταν αρκετο να φορας πετσινο και eyeliner, οι γκομενες να εχουν βαμμενα τα μαλλια πρασινα και να λες κατι σαν "σπασε ρε μαλακα". Τελος παντων, πηγα μια μια κασσετα στο ραντεβου καπου στη οδο Τζωρτζ. Εκπληκτος διεπιστωσα πως υπευθυνος παραγωγης ηταν ο Μακης Δεστουνης, γνωστος σε ολους σαν "Ο Μποζος" καθως επαιζε τον ρολο του κλοουν σε μια αποτυχημενη (ως συνηθως) ελληνικη εκδοχη της αμερικανικης παιδικης εκπομπης Bozo the Clown. Αφου συγκρατησα το γελιο μου εδωσα τη κασσετα να την ακουσουν και περιμενα. Μου ειπαν πως δεν ειναι ασχημο, αλλα πως ηθελαν κατι πιο.. "νεανικο". Το 1982 εγω και ο Γιαννης μετρουσαμε 19 χρονια και ο Αντωνης με το ζορι 16... Τελος παντων, 33 χρονια περασαν, ο καημενος ο Μποζος πεθανε, αλλα το πνευμα του ζει και ανεβαζει και μιουζικαλ. Α ρε Γκριχενλαντ.

3. Το σχόλιο του μπλογκ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Παραπονιέται ο Μάστορης, ότι το πνεύμα του Μπόζο, ζει και ανεβάζει και μιούζικαλ.

Όμως, γι αυτό, δεν φταίνε μόνο οι Μπόζο. Κλόουν υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί. 

Γνωρίζει ο Μάστορης, ότι πολλές φορές κάποιοι, θέλησαν να αναδείξουν και την άλλη σκηνή της δεκαετίας.

Όμως, οι περισσότεροι που το επεχείρησαν, δέχθηκαν τα πυρά, όχι από τους Μπόζους, αλλά από κάποια φιλαράκια του Μάστορη.

Οπότε, προς τι το παράπονο;

Και σήμερα ακόμα, αν κάποιος θελήσει να γράψει, χωρίς την έγκριση συγκεκριμένης παρέας, θα δεχθεί ειρωνείες και λάσπη.