ΠΑΥΛΙΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ: Δεν κρύβω το όνομά μου!

ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ  ΠΑΥΛΙΝΑΣ...

Είμαι από την Κρήτη και στην Κρήτη το όνομα μας το τιμάμε. 
Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρύψω το όνομά μου. Και Παπαδοπούλου να το έκανα, πάλι η Παυλίνα Βουλγαράκη θα ήμουν. 
Και Νέα Δημοκρατία που δεν ψηφίζω, πάλι η Παυλίνα Βουλγαράκη είμαι!

Αλλά όταν ένας άνθρωπος εκτίθεται, η κριτική είναι κάτι που πρέπει να περιμένει. Αυτό που με στεναχωρεί είναι όταν η κριτική παίρνει μπάλα όλη την οικογένεια.

Δεν καταλαβαίνω γιατί με κρίνουν χωρίς να με ξέρουν. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά εντάξει!

Δεν ασχολούμαι με την πολιτική και δεν ψήφισα ποτέ μου Ν.Δ.

Στη ΔΑΠ ήμουν κατά λάθος, με γράψανε. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, μου λέει ο πατέρας: “Πήγαινε, βρε παιδί μου, σε μια συνέλευση, τόσος κόσμος μας στηρίζει από κει”. Πήγα, παρακολουθούσα επί ώρες και στο τέλος χειροκρότησα το λόγο μιας κνίτισσας». «Τι κάνεις;» ρωτούσε έντρομος μετά ο πατήρ Βουλγαράκης.

Και ένα τραγούδι της...

Λαβύρινθοι. Στίχοι-Μουσική: Παυλίνα Βουλγαράκη.

Λαβύρινθους που φτιάχνουμε

ή που μας επιβάλουνε

και τρέχουμε από δαίμονες,

ιδέες έμμονες κι ανθρώπους.

Μας τρώει κάτι μέσα μας

και χάνουμε τη μπέσα μας.

Κι αυτοί που δεν αντέξαμε

και καταρρεύσαμε στα ψεύτικα του κόσμου,

Οι πιο ακριβοθώρητοι,

σκληροί, σχεδόν αόρατοι

μπορέσαμε να γίνουμε,

για να μείνουμε καθ` ένας ο εαυτός του.

Τι κι αν δεν μου μιλάς πια,

τι κι αν δεν έχω ούτε σένα,

είμαι κι εγώ που δεν τα λέω σε κανένα.

Τι κι αν δεν μου μιλάς πια,

τι κι αν δεν έχω ούτε σένα

να δίνεις σάρκα σε νοήματα χαμένα,

με ένα βλέμμα.

Τη γαλήνη ψάχνουμε,

μεγάλη λέξη, άκου με

και πάμε τρέχοντας,

έχοντας για όλα συγχωροχάρτι.

Κι αν βρίσκαμε το θάρρος μας

να διώξουμε το βάρος μας

και σ` ό,τι ονειρευόμαστε

να μη φοβόμαστε.

Να η καρδιά μου, παρ` τη.

Ας το κάνουμε για χάρη μας,

τιμή μας και καμάρι μας,

ό,τι έχουμε να δώσουμε

κι ας παραδώσουμε

άοπλα την αγάπη.