Η ΕΦΤΙΧΟΜΑΝΙΑ

Εκπληκτικά όμορφη, η Εφτιχομανία, καταγράφεται σαν ένας από τους σημαντικότερους ελληνικούς δίσκους.

Οι στίχοι ανήκουν στον σπουδαίο καλλιτέχνη Σούλη Λιάκο (και φαρμακοποιό της Βέροιας), που με το έργο αυτό, μας δίνει γλυκύτατο φάρμακο και όχι φαρμάκι.

Μαζί του συνεργάζονται, στο μουσικό μέρος και στην ερμηνεία, ο Νίκος Ζιώγαλας και το συγκρότημα Greeklish Babylon.

Ο δίσκος, προς το παρόν, υπάρχει μόνο σε ψηφιακή μορφή.

Πρώτο τραγούδι, το «Κρατσνούν», λέξη βαριά και χωριάτικη, που σημαίνει «κουδουνίζουν». Τραγουδά ο Νίκος Ζιώγαλας. 

Ένας ύμνος στην αθωότητα, και την επαναστατικότητα, της παιδικής ηλικίας.

Ο Λιάκος, θυμάται τον παιδικό του φίλο Αποστόλη, όταν πιτσιρικάδες έβγαιναν «στις γειτονιές και στα στενά δρομάκια» της Βέροιας, ουρλιάζοντας και λαχταρίζοντας τις γριές και τα κοριτσάκια.

Αυτό το τραγούδι, θέτει αμέσως τη διάθεση που έχει ο ποιητής, που παραπέμπει στην «Διατάραξη της Κοινής Ησυχίας», και που αιώνια, χαρακτηρίζει την ατίθαση νιότη.

Η διάθεση αυτή, τονίζεται πολύ παραστατικά, με τον στίχο...

Άι ντου μπουμ ντου άι ντου μπου ντουμ,

Και τα αρχίδια μας κρατσνούν

που επαναλαμβάνεται ως επωδός, από το στόμα του αείμνηστου Γιάννη Σβαρνογιάννη, θρυλικού δεξιοτέχνη της γκάιντας (τσαμπούνας).

Η διάθεση αυτή, ως Διατάραξη, αντιμετωπίζεται πάντα εχθρικά από την εξουσία, και γι αυτό, ακολουθούν οι εικόνες της Αστυνομίας.

Αλλά εδώ, έχουμε κάτι περισσότερο από μία απλή προσαγωγή...

Με βάλανε και υπόγραψα, με δυο και τρία χέρια,

Αμέσως να συμμορφωθώ, να πάψουν τα χουνέρια

Προφανώς και η εικόνα της αναγκαστικής υπογραφής, επεκτείνεται και δεν είναι μια απλή ενυπόγραφη δήλωση.

Εδώ, συνειρμικά, σκέφτεσαι τον Αλέξη Τσίπρα, απέναντι από τους γερασμένους εξουσιαστές της Ευρώπης, που τον ανάγκασαν να υπογράψει.

Ο συνειρμός, γίνεται εντονότερος, με την αναφορά της Μπέτυς...

Τ’ ακούει και η Μπέτυ σου, και ανάβει θυμιατήρι,

Συλλαβιστά συλλαβιστά, μαθαίνει το ψαλτήρι

..όμως, ο ποιητής, αν και δέχεται την γενικότερη αναφορά του τραγουδιού στην σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, ομολογεί πως, δεν είχε στον νου του, την πρώτη κυρία της Αριστεράς, όταν έγραφε το τραγούδι. Η Μπέτυ, ήταν παιδική τους φίλη, που συμμετείχε στις εξορμήσεις.

Το τραγούδι, είναι πολύ καλό, και βασίζεται, στο παραδοσιακό «Μάνα μου», διάσημο για την αθυροστομία του, και αγαπητό κατά την περίοδο της Αποκριάς (για αυτό και άλλα Γαμοτράγουδα σε επόμενη ανάρτηση). 

Δεύτερο τραγούδι, το «Ευτυχομανία», ομώνυμο του τίτλου του δίσκου.

Μουσικά, μας θυμίζει το παλιό «Βαγγιλούδα» γαμοτράγουδο της Δυτικής Θράκης.

Στο στιχουργικό μέρος, ο Λιάκος, περιγράφει καλλιτεχνικά, την μανία της ευτυχίας, που είχε προσβάλλει ως σοβαρή ασθένεια, την Ελλάδα.

Μιλώ για την ψεύτικη ανάγκη που σου υπόβαλλαν έντεχνα, Ραδιόφωνα και Τηλεοράσεις, για εορτοδάνεια και διακοποδάνεια και κάθε μορφής δάνεια.

Αυτή η ψευδεπίγραφη ευτυχία, ήταν που δημιούργησε ρινόκερους και εκτρώματα. Αποκαλύφθηκε τελικά, πως οι παρουσιαζόμενοι σαν Άι Βασίληδες, δεν ήταν παρά μαύρα κοράκια. Και δυστυχώς, η νοοτροπία, να ζήσουμε τη ζωή των πλούσιων και διάσημων, που μας διαφήμιζε η ιδιωτική τηλεόραση, μας έκανε να έχουμε «λόγο δανικό και γλώσσα παπαγάλου». Δίνω τους στίχους του τραγουδιου...

Είναι οι γιορτές μια τάξη μ’ έναν δάσκαλο τρελό.

Διασκεδαστές ντυμένοι οι μπάτσοι και που να κρυφτώ.

Ήμουν ο κακός της τάξης, φταίνε οι άγιοι της γιορτής

Γιατί μου λέει πέτα ο ένας

Πέτα τα για να σωθείς.

Μα ο άλλος ο Άι Βασίλης μ’ όπλα και με προβολείς.

Θέλει να αγοράσεις δώρα, αλίμονο σου αν δεν χαρείς.

Ο ένας εγκατέλειψε πλούτη περιουσία

Και ο άλλος την εστοίβαξε σε τσουλιθροφορία.

Απ’ την Καισάρεια στην αρχή μέχρι τη Λαπωνία.

Και από τις λίμνες του βορά μέχρι την Αυστραλία.

Σε πολιτείες και χωριά φούντωσε μια μανία,

Να’ χουν οι άνθρωποι Θεό το παραμύθι του άλλου,

Σε πολιτείες και χωριά φούντωσε μια μανία,

Να’ χουν οι άνθρωποι Θεό το παραμύθι του άλλου,

Λόγο να έχουν δανικό και γλώσσα παπαγάλου.

Η Εφτιχομανία, ως ροκ έργο, είναι και μια αξιοσημείωτη συνάντηση.

Πρώτα πρώτα, το συγκρότημα Greeklish Babylon, είναι η συνάντηση των νέων εξαιρετικών μουσικών, Νίκου Ζαδέ και Παύλου Συνοδινού, με τον παλιό ντράμερ Πάνο Τόλιο, ο οποίος και τυμπανοκρούει από την δεκαετία του 1980 (έχει συνοδεύσει και τον Παύλο Σιδηρόπουλο).

Ο Ζαδές με τον Συνοδινό, συναντιούνται λοιπόν εδώ, και με τους  βετεράνους Νίκο Ζιώγαλα και Σούλη Λιάκο.

Στην συνάντηση αυτή, επιτυγχάνεται σαφώς το ζητούμενο: να μην έχουμε μια απλή μεταφορά του ροκ ιδιώματος, αλλά προσαρμογή, με ελληνικό τρόπο.

Εδώ ισχύει με τα χίλια αυτό: Οι ηλεκτρικές κιθάρες και οι ξένοι ρυθμοί, ταιριάζονται με μαεστρία, με παραδοσιακές μουσικές, και τσαμπούνες. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και γράφουμε ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ!

Ένα τρίτο δείγμα, από τον δίσκο, παραθέτω εδώ, το «Σοπαχάρ», παραδοσιακό τραγούδι του Πόντου.

Στην πολύ όμορφη αυτή διασκευή, ερμηνεύει ο Λιάκος.

Τα λόγια αναφέρουν την πανέμορφη βοσκοπούλα, που χάθηκε στα βουνά, αλλά συμπληρώνονται με νέους στίχους που δίνουν το σύγχρονο δράμα των Προσφύγων...

Μερικά λόγια:

Η κόρ' εξέβεν σο παρχάρ'

Η κόρ' εξέβεν σο παρχάρ'έι πουλίμ,πουλίμ

να ίνεται ρομάνα,έλα έλα λέγω σε

Και για τ'ατέν θα ίνουμαι,έι πουλίμ πουλίμ

και κυνηγός σ'ορμάνια,έλα έλα λέγω σε

Η κόρη πήγε στις βοσκές πουλάκι μου,πουλί μου

να γενεί βοσκομάνα που σου λέω άκου με.

Και γώ γι'αυτήν θα γενώ

κυνηγός στα ρουμάνια(δάση)

Σταματώ σε αυτά τα τρία τραγούδια.

Αξίζει να αγοράσετε τον δίσκο –αν και είναι κρίμα που υπάρχει μόνο σε ψηφιακή μορφή.

Επίσης, με μια σειρά συναυλιών, θα παρουσιαστεί η Εφτιχομανία, στις κυριότερες πόλεις της Ελλάδας.

Πρώτο Εφτιχομανιακό live στο Ιλιον Plus Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016.