TAYLOR CAMP- Μια κοινότητα χίπηδων στην Χαβάη (1969-1977).

Χίπισσα, του Taylor Camp, γυμνή από ενδύματα κάθε μορφής (ρούχα, φόβους ή μίσος) εκπέμεπι την πρωτόπλαστη αθωότητα. Η φωτογραφία, σχεδόν μισόν αιώνα πριν, δίνει μια ιδέα του τρόπου ζωής, των Παιδιών των Λουλουδιών.

Όλες οι Φωτογραφίες του  ποστ, από τον John Wehrheim.

Δεν ήταν τα Μάταλα, ο μοναδικός τόπος που έγινε κάποτε, επίγειος παράδεισος για τους χίπις.

Και άλλα μέρη υπήρξαν καταφύγια του ψυχεδελικού Όνειρου.

Ένας άλλος πολυθρύλητος χώρος, που φιλοξένησε από το 1969 μέχρι και το 1977, τους παλιούς εκείνους κατατρεγμένους αναζητητές Ουτοπίας, ήταν το TAYLOR CAMP, στο νησί  Kauai της Χαβάης.

Και εδώ, όπως και στα Μάταλα, κάποιοι πολύ στενοκέφαλοι, σκανδαλίστηκαν από την ομορφιά των παιδιών, και τους είπαν αλήτες.

Και εδώ, ο συντηρητισμός επικράτησε, και ξεριζώθηκαν κακήν κακώς, τα λουλούδια.

Χίπισσα στην παραλία του Taylor Camp, σε τελετουργικό χορό, καθώς δύει ο ήλιος.

Το Taylor Camp, ήταν μια έκταση περίπου επτά στρεμμάτων, αγορασμένη από τον Howard Taylor (από τον οποίο πήρε και το όνομά της), αδελφό της ηθοποιού Ελίζαμπεθ Τέηλορ.

Ο Τέηλορ, δεν είχε σκοπό, να την κάνει κοινόβιο χίπις. Όμως, την Άνοιξη του 1969, άρχισαν να καταφθάνουν στο μικρό νησί, χίπηδες και νεαροί του drop out: άλλοι αναζητώντας γη για να ζήσουν σαν παιδιά του Θεού, άλλοι κληρωτοί για τον Πόλεμο του Βιετνάμ, είχαν κάψει τις κάρτες κατάταξης και ήθελαν να κρυφτούν, ή και φοιτητές, με δράση σε κινήματα διαμαρτυρίας. Όλους αυτούς τους συνέδεε η διάθεση της φυγής από τους νόμους της μεγαλούπολης, και η ανάγκη να ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα της ζωής, μια φυσική κίνηση δηλαδή, προς την ελευθερία.

Δεν ήταν πολλοί, αυτοί που περιπλανήθηκαν εκεί για πρώτη φορά, ήταν μόνο δεκατρείς. Κοιμόντουσαν όπου εύρισκαν και περπατούσαν με τα χαϊμαλιά και τα μακριά τους μαλλιά, φτωχοί πλάνητες, που γρήγορα συνελήφθησαν από την αστυνομία του νησιού. 

Κρατήθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα, με την κατηγορία της Αλητείας. 

Τότε ο Τέηλορ, που ζούσε στο νησί, άνθρωπος ανοιχτόμυαλος και με καλά ασιθήματα, πλήρωσε το πρόστιμο γι αυτούς, και τους έβγαλε από την φυλακή. 

Τους κάλεσε να μείνουν αν ήθελαν στο  κτήμα του, το Taylor Camp. Τους υποσχέθηκε πως μπορούσαν να χτίσουν κατοικίες εκεί, και να ζήσουν δωρεάν, όσο καιρό θέλουν.

Οι νεαρπί, δέχθηκαν την προσφρά, και πήγαν.

Έφτιαξαν σπίτια που έμοιαζαν με εκείνα που θα έκανε ο Ταρζάν στη ζούγκλα.   

Εκτός από σπίτια, έφτιαξαν και ένα είδος εκκλησίας.

Στην δική τους θρησκεία, κεντρική θεότητα, ήταν η Ύπαρξη, η ίδια η Ζωή. Ένα μίγμα, Χριστιανισμού και Γιόγκα. Βλέπουμε μια τέτοια συνάθροιση, στη φωτογραφία του John Wehrheim.

Σε αυτόν χρωστάμε τις υπέροχες αυτές φωτογραφίες, που τράβηξε ζώντας εκεί, κι αυτός ως χίπης. 

Η κοινότητα, με τον καιρό μεγάλωσε σε αριθμό, οι δεκατρείς έγιναν εκατό και επτά.

Όμως, συνέβη δυστυχώς, ό,τι και στα Μάταλα, Κρήτης.

Παντού υπάρχουν εκείνοι που δεν ανέχονται το διαφορετικό, γέροντες στο σώμα ή στο μυαλό, που ενοχλούνται να βλέπουν δίπλα τους τη ζωή και τα νιάτα.

Κάποιοι κάτοικοι του νησιού, έκαναν μέχρι και καταδρομικές επιχειρήσεις, με όπλα στα χέρια.

Απειλούσαν τα παιδιά, πως θα είχαν κακά ξεμπερδέματα, αν επέμεναν να μένουν εκεί και να τους «βρωμίζουν» το νησί.

Οι χίπις δεν τρόμαζαν, δεν εγκατέλειπαν το μέρος.

Όμως τελικά, στα 1977, οι βάρβαροι, με διάφορες ψεύτικες κατηγορίες, κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν τις Αρχές. Και τότε η Αστυνομία, με βία έδιωξε τους χίπις και έκαψε τα ξύλινα σπίτια.

Τώρα πια, στον χώρο που για οκτώ χρόνια έζησε ένα όμορφο Όνειρο, υπάρχουν παρκόμετρα.

Έτσι δεν καταλήγει το κάθε ταξίδι;

Το είχε πει, ο προφητικός στίχος του Lou Reed

soon it will be filled with parking cars

Κάπως έτσι τελειώνουν όλα και αρχίζουν οι μπίζνες.