Έλαβα επιστολή της Στέλλας Καπεζάνου, σχετικά με την ανάρτησή μου «Οι Λουόμενοι του Καλοκαιριού» που παρουσίαζε την Πτυχιακή της εργασία στην ΑΣΚΤ, με τίτλο From Heavens with Love.
Η Στέλλα, αφού με ευχαριστεί για την παρουσίαση που της έκανα, μου ζητά, να περιορίσω την «εκτεταμένη αναφορά», στην προηγούμενή της ιδιότητα, του μοντέλου.
Διαβάστε την επιστολή της Στέλλας. και την από εμένα, απάντηση...
Καταρχήν σας ευχαριστω πολυ για τα ομορφα λογια σας για τη δουλεια μου.
Με εντυπωσιασε ιδιαιτερα η ερμηνεια σας “Σε ολα υπηρχε μια αισθηση αποδρασης, ενα αισθημα ταξιδιου για καπου αλλου”. Πλησιασατε παρα πολυ το νοημα και το περιεχομενο των εργων. Σας ευχαριστω που τα κοιταξατε βαθια.
Θα ηθελα να σας ζητησω το εξης και ευχομαι να καταλαβετε και να με βοηθησετε.
Η τοσο εκτεταμενη αναφορα στην προηγουμενη μου ιδιοτητα και λεξεις αρνητικης χροιας οπως “μοντελοπνιχτης” σε ενα κειμενο που μιλαει για τη δουλεια μου (=την ψυχη μου), δε με βοηθαει. Με κανει να αισθανομαι αβολα η ιδια και ηδη αναγκαστηκα να απολογουμαι σε ανθρωπους απο την ΑΣΚΤ, που το διαβασαν και το σχολιασαν.
Εκανα μια καριερα στα media, που εγκατελειψα ολοκληρωτικα απο το 2005 και η οποια δε συνδεεται με την παρουσιαση της πτυχιακης μου στην ΑΣΚΤ, τον Ιουνιο του 2016.
Θα ηταν μεγαλος κοπος για εσας, να διαμορφωσετε / περικοψετε ή αποσυρετε το αρθρο σας? Οτι δε σας κανει μεγαλο κοπο.
Σας ευχαριστω προκαταβολικα,
Με εκτιμηση,
Στελλα Καπεζανου
Με εκτιμηση,
Στελλα Καπεζανου
Η απάντησή μου
Κυρία Καπεζάνου, εκτιμώ την δουλειά σας. Η αναφορά στην προηγούμενή σας ιδιότητα, είχε στόχο να δείξει, πως τα μοντέλα δεν είναι γλάστρες, όπως πιστεύουν οι διάφοροι ανεγκέφαλοι.
Αν υπερέβαλα ως προς την έκταση, διορθώνω, και μία νέα έκδοση της ανάρτησης, υπάρχει ΕΔΩ.
Όμως, δεν αφαιρώ τον όρο «μοντελοπνίχτης». Δεν αφορά εσάς, ούτε υπονοώ κάποιον που γνωρίζετε. Η έκφραση, χρησιμοποιείται από εμένα, ως προσδιοριστικό μιας νοοτροπίας, που απαξιώνει συλλήβδην μοντέλα.
Κλείνω εκφράζοντας ένα παράπονο.
Σας είδα, που δώσατε συνέντευξη στην εκπομπή του ...Φουρθιώτη!
Για μια καλλιτέχνιδα, σαν κι εσάς, αυτό ήταν ΛΑΘΟΣ.
Μανώλης Νταλούκας.
μανωλη νομιζω στην απαντηση σου στην καπεζανου κανεις ενα μικρο λαθος.ενω οσα λες ως ενα σημειο ειναι σωστα στην τελευταια παρατηρηση σου δεν συμφωνω.ο φουρθιωτης για μενα ειναι οτι χειροτερο υπαρχει σαν ανθρωπος στην ελληνικη τηλεοραση και οχι μονο.θα σε ρωτουσα ομως το εξης.οταν καποιος καλλιτεχνης ειναι αποκομμενος απο παντου και δεν βρισκει βημα να αναδειξει την δουλεια του και ολες οι πορτες ειναι κλειστες εκτος απο εναν φουρθιωτη τι θα εκανες εσυ? μεγαλοι καλλιτεχνες πχ εχουν παιξει σε φεστιβαλ κομματικων νεολαιων χωρις να πιστευουν σε καποιο κομμα.απλα για να δειξουν τη δουλεια τους το εκαναν.βεβαια θα πρεπει να υπαρχει και ενα οριο στο που εμφανιζεσαι.πχ αν η χρυση αυγη ειχε ενα καναλι με πολιτιστικα δεν θα επρεπε να εμφανιζονται εκει καλλιτεχνες αξιοι,εκει συμφωνω.αλλα τι θα επρεπε να κανει η κοπελα οταν βρισκει πορτες κλειστες? θα ηθελα την απαντηση σου.ενα αλλο παραδειγμα παρομοιο για μενα ειναι οταν ο πουλικακος πηγε στον κωστοπουλο.εκει τι γνωμη εχεις? για μενα ειναι το ιδιο πραγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήφανταζομαι την δεκαετια του '70 και του '80,μια δεκαετια που γνωριζεις και εσυ καλα, οπου τα πολιτιστικα δρωμενα ηταν περιορισμενα οι καλλιτεχνες ετρεχαν να παιξουν παντου χωρις να πολυσκεφτονται τι κομματικοι μηχανισμοι κρυβονταν απο πισω ή τι καπνο φουμαρει αυτος που διοργανωνει ενα φεστιβαλ.με αλλα λογια δεν ειχαν επιλογες οταν μιλαμε για ελαχιστες εκδηλωσεις.εσυ στη θεση τους τι θα εκανες? καλο ειναι να ζυγιζουμε λιγο τα πραγματα.ποσα γκρουπ μουσικα χαθηκαν επειδη δεν βγηκαν στην επιφανεια και δεν τους ακουσαμε ποτε για τετοιους λογους?με προβληματισε εντονα η τελευταια σου προταση στην απαντηση σου και ειλικρινα οταν ενας καλλιτεχνης αντιμετωπιζει μια κατασταση του τυπου μπρος γκρεμος και πισω ρεμα,οντας αποκλεισμενος απο παντου σχεδον τι θα επρεπε να κανει?να κατσει σπιτι του να κλαιει τη μοιρα του?ειναι και αυτο μια λυση θα μου πεις..