Περσεφόνη Νικολακοπούλου – Skin Basement

Όλες οι φωτογραφίες, Μανώλης Νταλούκας, Ιούνιος 2016.

Η Περσεφόνη, αισθάνεται αποθηκευμένη στο υπόγειο, του νου.

Και εκεί, αφήνεται να ζωγραφίσει τα συναισθήματά της. 

Την φωτογράφισα, μπροστά σε έργο της, πολύ σκοτεινό. Ένας τεράστιος καμβάς, είχε επιστρωθεί με λάδι, γύψο, και στο κέντρο δεξιά, υπήρχε μια ασφυκτική σακούλα. 

Η Περσεφόνη, μπροστά, χαμογελαστή, έμοιαζε αρχαία ελληνίδα, ή ίσως ήταν η μυθική, που με την στάση της, έλεγε «θα βλαστήσω».

-Πώς το ζωγράφισες; Ποια ήταν η εικόνα που είχες εδώ; την ρώτησα,

-Δεν είχα εικόνα, είχα αίσθηση, έβγαλα αυτό που αισθανόμουν...μου απάντησε.

Ούπς!

Σε μια μεριά, υπήρχαν μορφές, που σαν τσουβαλιασμένα σφαχτά, κρέμονταν από το ταβάνι. Πανιά στο χρώμα του δέρματος, υπονοούσαν κάτι φριχτό.

Τι έδειχνε λοιπόν με τα έργα της η κοπέλα;

Όλη αυτή η γκοθ ατμόσφαιρα, ξεγελούσε, όπως πάντα μας ξεγελά η Τέχνη.

Είναι το μυαλό, που μπερδεύεται στα υπόγεια της σκέψης, και όχι η πραγματική Περσεφόνη, που δραπετεύει και φεύγει.

Και πού ήταν λοιπόν η πραγματική;

Πρόσεξα, ένα έργο της, το μοναδικό, που είχε λευκό χρώμα.

-Και αυτό; ρώτησα

-Είναι μια στιγμή ανάπαυλας, από το μαύρο...

-Την θέλω αυτή τη στιγμή!

Και τότε την φωτογράφησα, μπροστά στο λευκό.

Είδα την λάμψη στα μάτια της.

Ήταν αυτά, το καλύτερό της έργο.

-Εδώ είσαι! της είπα.

 ΥΓ- Η Περσεφόνη Νικολακοπούλου, παρουσίασε την πτυχιακή εργασία της, Skin Basement, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (15-17 Ιουνίου 2016).